Στο Σύγχρονο Θέατρο, ο Νικορέστης Χανιωτάκης σκηνοθετεί με μαεστρία το αριστουργηματικό και ταυτόχρονα ανατριχιαστικό έργο του Martin McDonagh, «Ο Πουπουλένιος». Μια παράσταση που δεν χαϊδεύει αυτιά, αλλά σκάβει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή, αναδεικνύοντας τις πιο σκοτεινές της πτυχές.
Η υπόθεση της παράστασης
Σε μια δικτατορική χώρα στην Ανατολική Ευρώπη, ο Κατούριαν, ένας συγγραφέας διηγημάτων, και ο νοητικά περιορισμένος μικρότερος αδερφός του, Μίσαλ, συλλαμβάνονται και ανακρίνονται από δύο αστυνομικούς. Η σύλληψή τους οφείλεται στις ομοιότητες που παρατηρούνται μεταξύ των διηγημάτων του Κατούριαν και μιας σειράς δολοφονιών μικρών παιδιών που διαπράττονται στην πόλη.
Η κριτική μας για την παράσταση
Ο Martin McDonagh, με το χαρακτηριστικό του μαύρο χιούμορ, μας μεταφέρει σε ένα αστυνομικό τμήμα μιας δυστοπικής χώρας, όπου η εξουσία ασκείται με ωμότητα και η δικαιοσύνη είναι μια έννοια σχετική. Εκεί, ο συγγραφέας Κατούριαν (Νίκος Πουρσανίδης), ένας άνθρωπος με ένα βαρύ παρελθόν και μια νοσηρή φαντασία, βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο αστυνομικούς, τον οξύθυμο Άριελ (Γεράσιμος Σκαφίδας) και τον αινιγματικό Τουπόλσκι (Αλέκος Συσσοβίτης).
Η πλοκή ξετυλίγεται σαν ένα σκοτεινό παραμύθι, όπου η πραγματικότητα και η φαντασία συγχέονται, και τα όρια μεταξύ θύτη και θύματος γίνονται δυσδιάκριτα. Ο Κατούριαν, με τις ιστορίες του γεμάτες βία και απελπισία, κατηγορείται για ηθική αυτουργία σε μια σειρά παιδοκτονιών. Ο αδελφός του, Μίσαλ (Αργύρης Αγγέλου), ένας άνθρωπος με διανοητική υστέρηση, βρίσκεται επίσης στο στόχαστρο των αστυνομικών, ως ο βασικός ύποπτος για τα εγκλήματα.
Η παράσταση θέτει καίρια ερωτήματα για τη φύση της τέχνης, τη σχέση της με την πραγματικότητα και την ευθύνη του δημιουργού. Μπορεί η τέχνη να δικαιολογήσει τη βία; Ποια είναι η σχέση μεταξύ δημιουργού και δημιουργήματος; Και ποια είναι η ευθύνη της κοινωνίας απέναντι στα περιθωριοποιημένα άτομα;
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης, με τη σκηνοθετική του ματιά, αναδεικνύει την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και την ατμόσφαιρα του έργου. Η παράσταση είναι μια σκοτεινή χορογραφία βίας και λύτρωσης, όπου οι χαρακτήρες παλεύουν με τους δαίμονές τους και προσπαθούν να βρουν μια διέξοδο από το σκοτάδι.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών
Ο Νίκος Πουρσανίδης, στον ρόλο του Κατούριαν Κατούριαν, αποδίδει με ευαισθησία και βάθος τον βασανισμένο συγγραφέα. Ο Αργύρης Αγγέλου, ως Μίσαλ, ίσως είναι η καλύτερη ερμηνεία της παράστασης. Απέφυγε όλες τις κοινοτυπίες που έχουμε δει σε άλλες ερμηνείες παρόμοιων ηρώων και απέδειξε ότι έχει μελετήσει και κατανοήσει σε βάθος την ψυχολογία ενός τόσο ταλαιπωρημένου ατόμου, ιδιαίτερα λόγω της νοητικής του υστέρησης.
Ο Γεράσιμος Σκαφίδας και ο Αλέκος Συσσοβίτης, στους ρόλους των αστυνομικών, δημιουργούν ένα δίδυμο που ισορροπεί ανάμεσα στην κωμικότητα και την απειλή.
Η σκηνογραφία της Μαρίας Φιλίππου, τα κοστούμια της Ιωάννας Καλαβρού και οι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα, σε συνδυασμό με τη μουσική επιμέλεια του Γιάννη Μαθέ, δημιουργούν ένα σκηνικό περιβάλλον που ενισχύει την ατμόσφαιρα του έργου και αναδεικνύει την ψυχολογική κατάσταση των χαρακτήρων.
