Από παιδί τον γοήτευε η μεταμόρφωση, η δυνατότητα να ζει χιλιάδες ζωές μέσα από την τέχνη. Κι αν οι σπουδές του ξεκίνησαν στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, η καρδιά του ήξερε πως το αληθινό του κάλεσμα βρισκόταν στο θέατρο, την κάμερα, την αφήγηση.
Η Δραματική Σχολή του Εμπρός έγινε το σημείο μηδέν, εκεί όπου έμαθε πως η υποκριτική δεν είναι απλώς ένας ρόλος, αλλά μια διαρκής αναζήτηση αλήθειας. Από τις «Άγριες Μέλισσες» και τους «Πανθέους» μέχρι τη «Μικρά Αγγλία», κάθε του βήμα είναι ένα ταξίδι σε χαρακτήρες γεμάτους φως και σκιές.
Φέτος, στη «Διάφανη Αγάπη», κρατά έναν ρόλο γεμάτο πάθη και ανατροπές, ενώ ετοιμάζεται να ενσαρκώσει τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη στην ταινία «Καποδίστριας». Για εκείνον, η υποκριτική είναι μια αέναη περιπλάνηση, ένας διάλογος με τον εαυτό και τον κόσμο, ένα ταξίδι που δεν σταματά ποτέ.
Πότε και πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Η απόφασή μου να ασχοληθώ με την υποκριτική δεν ήταν στιγμιαία, αλλά αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διαδρομής που ξεκίνησε από την παιδική ηλικία. Πάντα με γοήτευε η αφήγηση ιστοριών, η μεταμόρφωση, η δυνατότητα να ζεις πολλές ζωές μέσα από τους ρόλους, όπως λέμε. Μεγάλωσα μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που μου καλλιέργησε την αγάπη για την τέχνη και το θέατρο. Παρότι οι σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς ήταν στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, ένιωθα ότι ο κόσμος της υποκριτικής ήταν αυτός που πραγματικά με καλούσε.
Η καθοριστική στιγμή ήρθε όταν πέρασα στη Δραματική Σχολή του Εμπρός. Είχα την τύχη να έχω Δασκάλους οι οποίοι οδηγούσαν τους μαθητές με τρόπο εμπνευσμένο και ουσιαστικό, όχι μόνο στην υποκριτική τέχνη, αλλά δίνοντας κατευθύνσεις ζωής με έναν απελευθερωτικό τρόπο. Τέτοιοι Δάσκαλοι όπως η αγαπημένη μου Άννα Μακράκη και ο Δημήτρης Ήμελλος με έκαναν να βλέπω τον κόσμο και τη ζωή πάνω και κάτω από τη σκηνή με μια διαφορετική ματιά. Εκεί ξεκίνησα να αποκρυπτογραφώ κατά κάποιον τρόπο και τον εαυτό μου.
Η υποκριτική για εμένα δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα, αλλά ένας συνεχής διάλογος με τον εαυτό μου και τον κόσμο. Είναι η διαδικασία να αμφισβητώ οτιδήποτε φαίνεται στέρεο και σίγουρο, πολλές φορές να αμφισβητώ εμένα τον ίδιο, να ξεβολεύομαι. Είναι ένας τρόπος να ανακαλύπτω και να επικοινωνώ αλήθειες που, υπό άλλες συνθήκες, θα έμεναν ανείπωτες.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας νέος ηθοποιός μπαίνοντας στον χώρο;
Ο χώρος της υποκριτικής είναι συναρπαστικός αλλά απαιτητικός. Ένας νέος ηθοποιός έρχεται αντιμέτωπος με την αβεβαιότητα, τη διαρκή ανάγκη για εξέλιξη και, συχνά, την αναμονή για ευκαιρίες που μπορεί να αργήσουν να έρθουν. Η αβεβαιότητα είναι ίσως η μεγαλύτερη. Κλείνεις μια παράσταση ή μια δουλειά στην τηλεόραση και ξέρεις ότι σε κάποιους μήνες πρέπει να έχεις βρει την επόμενη. Αυτό βέβαια είναι και το συναρπαστικό.
Η ψυχική ανθεκτικότητα είναι απαραίτητη, όπως και η αφοσίωση στην τέχνη πέρα από τη ματαιοδοξία της προβολής. Η πρόκληση είναι να χτίσεις μια πορεία που να έχει βάθος και διάρκεια. Προσωπικά, αυτό που έχω καταλάβει από την μέχρι τώρα πορεία μου είναι ότι χρειάζεται αντοχή για να μην αποθαρρύνεσαι. Επίσης, η διαχείριση της απόρριψης είναι κρίσιμη. Μαθαίνεις να μην το παίρνεις προσωπικά, αλλά να το χρησιμοποιείς ως κίνητρο για βελτίωση.
Ένας νέος ηθοποιός πρέπει να διεκδικεί τη θέση του, να δημιουργεί ευκαιρίες, να δηλώνει τη διάθεση συνεργασίας με ανθρώπους που τον εκφράζουν και τον αφορούν καλλιτεχνικά.
Θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφος: τι θα επιλέγατε πρώτο και γιατί;
Και τα τρία έχουν τη δική τους μαγεία. Το θέατρο βέβαια είναι η βάση για εμένα. Έχει μια μοναδικότητα που με γοητεύει βαθιά. Η αμεσότητα της σκηνής, η σχέση με το κοινό, το γεγονός ότι κάθε παράσταση είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία δημιουργούν μια δυναμική που δεν υπάρχει αλλού.
Από την άλλη, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος έχουν άλλες προκλήσεις. Η υποκριτική στην κάμερα λειτουργεί με τελείως διαφορετικούς κώδικες. Στην Ελλάδα, οι δραματικές σχολές εξασκούν τον ηθοποιό σε μια περισσότερο θεατρική προσέγγιση, οπότε τη διαδικασία της υποκριτικής στην κάμερα τη μαθαίνεις με την τριβή πάνω στη δουλειά.
Η τηλεόραση και ο κινηματογράφος για εμένα είναι πιο ανεξερεύνητα τοπία, κάτι που με κάνει να θέλω να δοκιμαστώ ακόμα περισσότερο σε αυτά.
«Εισβάλετε» στη Διάφανη Αγάπη. Τι σας έκανε να πείτε «ναι» στη σειρά;
Η «Διάφανη Αγάπη» είναι ένα μείγμα μυστηρίου, μεταφυσικού, αστυνομικού και δικαστικού θρίλερ, και ανθρώπινων ιστοριών που με τράβηξε από την πρώτη στιγμή που διάβασα το σενάριο.
Ο χαρακτήρας που μου προτάθηκε με χαροποίησε γιατί είχε κάτι διαφορετικό από οτιδήποτε έχω κάνει μέχρι σήμερα και με στοιχεία αντίθετα από τον χαρακτήρα μου.
Φυσικά, καθοριστικός παράγοντας που με έκανε να θέλω να είμαι σε αυτή τη δουλειά είναι ο σκηνοθέτης Σπύρος Ρασιδάκης, με τον οποίο ήθελα χρόνια να συνεργαστώ.
Πώς βρίσκετε τη μυθοπλασία φέτος;
Η ελληνική μυθοπλασία βρίσκεται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα φάση. Υπάρχουν σειρές που γίνονται με περισσότερη τόλμη στη θεματολογία και κινηματογραφική αισθητική. Το κοινό έχει πλέον πολλές επιλογές, κάτι που ανεβάζει τον πήχη τόσο για τους δημιουργούς όσο και για τους ηθοποιούς.
Υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό όνειρο που θα θέλατε να υλοποιήσετε;
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να συνεργάζομαι με ανθρώπους που μιλάμε την ίδια γλώσσα καλλιτεχνικά.
Δεν έχω απωθημένα με ρόλους, αλλά με ενδιαφέρει να βρίσκομαι με σκηνοθέτες και ηθοποιούς που με εξελίσσουν και με εμπνέουν.
Εκτός από τη Διάφανη Αγάπη, ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Αυτό που ξέρω σίγουρα ότι θα γίνει μετά το Πάσχα είναι η ταινία «Καποδίστριας» του Γιάννη Σμαραγδή, η οποία προετοιμάζεται αρκετό καιρό.
Είμαι πολύ χαρούμενος που θα είμαι κομμάτι της, έχοντας τον ρόλο του Γεώργιου Μαυρομιχάλη.
Είμαι επίσης σε συζητήσεις για κάποιες ακόμα δουλειές, αλλά προς το παρόν δεν έχω κάτι οριστικό.
