Ο Λάζαρος Αλεξάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης και πέρασε την εφηβική ζωή προσπαθώντας να δραπετεύσει από αυτό. Σπούδασε Λογοτεχνία, Φιλοσοφία και αργότερα Ψυχολογία στην Αγγλία, όπου βράχηκε αρκετά, φορώντας πάντα λάθος ρούχα.
Φρόντισε κατά τη διάρκεια των σπουδών του να έρθει σε επαφή με ένα ευρύ φάσμα επιστημών, κυρίως μπαίνοντας σε λάθος αίθουσες. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στο Ηράκλειο και αρθρογραφεί στο περιοδικό ΜΟΤΟ. Έχει εκδώσει αρκετά μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων και κόμικς. Γράφει μανιωδώς παντού εκτός από τα σημειωματάριά του, γιατί είναι πολύ όμορφα για να τα χαλάσει.
Ποια ήταν η αρχική έμπνευση για το «Mind the gap»;
Ήταν απλές καθημερινές στιγμές που βλέπουμε όλοι, χωρίς όμως πραγματικά να κοιτάζουμε τι συμβαίνει. Είναι η παρατήρηση συμπεριφορών που, λόγω έλλειψης χρόνου ή αδιαφορίας, συνήθως δεν αξιολογούμε. Και που αν σκάψεις λίγο παραπάνω έχουν πολύ ενδιαφέρον.
Ποια είναι τα κύρια θέματα που εξερευνάτε σε αυτό το βιβλίο σας;
Η συνεχής πάλη με το κενό, με τους φόβους μας, με τις ελπίδες μας, με το άγχος, με τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Οι παράλογες σκέψεις μας, η πορεία προς το άγνωστο της κάθε μέρας.
Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθήσατε όταν ξεκινήσατε να καταπιάνεστε με την ιστορία του βιβλίου σας;
Όπως είπα να βγάλω στο χαρτί κάποιες παρατηρήσεις της καθημερινότητας. Να πω τις ιστορίες με τέτοιο τρόπο ώστε να αφήνω τον αναγνώστη να εκμαιεύσει την όποια σημαντικότητά τους, κάτι που χρειάστηκε αρκετή δουλειά, μιας και είναι κάτι διαφορετικό σαν μέθοδος γραφής από τα προηγούμενα
βιβλία μου.
Οι φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες των ηρώων πώς συνδέονται μεταξύ τους;
Τα διηγήματα γράφτηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, ξαναγύριζα σε αυτά και τα δούλευα κατά καιρούς. Σιγά σιγά είδα ότι αναφέρονται σε ιστορίες ανθρώπων που προσπερνάμε, είναι μια ματιά σε μια αθέατη πλευρά της καθημερινότητας. Είναι τα ένοχα μυστικά μιας γκρίζας πόλης, είναι το κενό που υπάρχει μέσα μας και γύρω μας, και που προσπαθούμε να ζήσουμε με αυτό.
Η γυναίκα-σκιά που γίνεται θάλασσα και πνίγει τους θύτες της είναι μια μεταφορά που συνδυάζει τον τρόμο με τη δικαιοσύνη. Ποια είναι η σχέση σας με την έννοια της δικαιοσύνης και της εκδίκησης και πώς την εξερευνάτε μέσα από τα πρόσωπα του βιβλίου;
Αναφέρεστε στην Ατλαντίδα. Η εκδίκηση, αν την χαρακτηρίσουμε έτσι, στο τέλος του διηγήματος δεν είναι μια βίαιη επίθεση. Είναι μια αντίσταση που δεν έρχεται καν από το θύμα. Είναι η αίσθηση δικαίου που φουσκώνει, που ανεβαίνει, που αναπόφευκτα στοιχειώνει τον θύτη.
Ποια είναι η σχέση σας με τη σύγχρονη κοινωνία και πώς σας επηρεάζει ως συγγραφέα;
Απόμακρη. Κάνω μικρές βουτιές μόνο, όσο χρειάζεται για να έχω εντυπώσεις, αποτυπώσεις, εμπειρίες και περνάω καιρό γράφοντας για αυτές. Το να πιστεύεις στον άνθρωπο μετά από τόσα που έχουμε δει το θεωρώ φενάκη. Ευτυχώς έχω βρει περιστασιακά ανθρώπους με αντιλήψεις ταιριαστές με τη δική μου και περνάμε εσωστρεφώς υπέροχα.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία στο βιβλίο, ίσως είναι η έννοια του χρόνου και του πώς αυτός επηρεάζει τις αποφάσεις των ηρώων. Τι σημαίνει για εσάς ο χρόνος γενικότερα;
Είναι κάτι που περιορίζει τα πράγματα που προλαβαίνουμε να κάνουμε. Είναι αυτός που κάνει τις επιλογές μας πεπερασμένες και σημαντικές. Διαλέγουμε τα όπλα μας προσεκτικά.
Αν μπορούσατε να παρακολουθήσετε τους ήρωες του βιβλίου να ξαναζούν κάποιες από τις πιο καθοριστικές στιγμές του, ποιες θα ήταν αυτές και πώς θα άλλαζαν την πορεία της ιστορίας τους;
Οι ήρωες στο Mind the Gap είναι δέσμιοι των περιστάσεων. Δεν καταργεί αυτό την ελεύθερη βούλησή τους, όμως δεν έχουν συνείδηση αυτής της βούλησης. Νιώθουν παγιδευμένοι σε έναν συνεχή εξουθενωτικό αγώνα, τον οποίο δεν μπορούν να κερδίσουν, δεν αντέχουν να χάσουν, και δεν μπορούν να εγκαταλείψουν. Ο ήρωας του «Άντερλεχτ» για παράδειγμα ζει μια τέτοια κρίση, έχει μια ευκαιρία να αλλάξει την πορεία της ιστορίας του, και αυτή η επιλογή είναι κάτι που τον εκμηδενίζει ψυχολογικά. Στα διηγήματα του Mind η ιστορία η ίδια υπερσκελίζει τον ήρωα εντάσσοντάς τον σαν δομικό αλλά όχι ελεύθερο στοιχείο της. Η ιστορία είναι το κελί του, η ζωή είναι το κελί του. Αν ξαναζούσε την στιγμή τίποτα δεν θα άλλαζε.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσα από το «Mind the gap» και ποια συναισθήματα θέλετε να προκαλέσετε στον αναγνώστη;
Nα του αρέσει τόσο ώστε να αποκτήσει και τα υπόλοιπα βιβλία μου, αλλά και να παρατηρήσει ο ίδιος με τη ματιά που δίνω στο Gap την καθημερινότητα που βιώνει.
Κλείνοντας, ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο από όσα έχετε γράψει και γιατί;
Δύσκολη ερώτηση, τα αγαπώ όλα για ξεχωριστούς λόγους. Θα πω το Μικρό Ταξίδι σε Δανεικό Χάρτη. Είναι ένα βιβλίο που με δυσκόλεψε πολύ, που ακροβάτησε σε πολύ δύσκολες διαδρομές και που δίνει κάτι διαφορετικό σε κάθε αναγνώστη. Είναι το βιβλίο για το οποίο έχω πάρει τόσες διαφορετικές ερμηνείες, όλες εύλογες. Αρκετές φορές με έχουν ρωτήσει αναγνώστες τι πραγματικά συνέβη στο Μικρό Ταξίδι και φυσικά δεν ξέρω να τους πω, μάλλον είμαι ο τελευταίος που θα έχει άποψη. Επίσης
έχει ευθείες αναφορές στον Ιούλιο Βερν που λατρεύω.
Κύριε Λάζαρε Αλεξάκη σας ευχαριστούμε πολύ!
Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Κοντζεδάκης
Λίγα λόγια για το «Mind the gap»
Μια γυναίκα-σκιά γίνεται θάλασσα που πνίγει τους θύτες της. Ένα χαρτάκι με το νούμερο 32 πέφτει στην άκρη κάποιου πεζοδρομίου. Κάποιος περπατάει δεκαπέντε χιλιόμετρα για να καταθέσει ένα δελτίο στο Στοίχημα, μια κίτρινη μπλούζα περιμένει υπομονετικά στη βιτρίνα κάποιου κλειστού καταστήματος και ένας έφηβος ερωτεύεται παράφορα έξι κρυστάλλινα ποτηράκια του λικέρ.
Ένας συγγραφέας περνάει διά πυρός και σιδήρου προσπαθώντας να εκπονήσει το μνημειώδες έργο του. Οι ιστορίες των ηρώων αυτού του βιβλίου είναι κάθε άλλο παρά μεγαλειώδεις ή αξιοπρόσεκτες. Εκρηκτικά κωμικές ή βαθιά δραματικές, είναι τα τραγούδια εξουθενωμένων ψυχών, η εύθραυστη ισορροπία τους στο κάγκελο ενός μπαλκονιού και η χαμηλή τους πτήση πάνω από τα συντρίμμια.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα (Περισσότερα ΕΔΩ).
