Το Μικρόφωνο εξασφάλισε για εσάς ΔΙΠΛΕΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ για την μεγάλη συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη «30 χρόνια τραγούδια», στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» (Πέμπτη 5 Ιουνίου 2025, στις 21:00).
Ακολουθεί το δελτίο τύπου της συναυλίας…
Διαχρονικά ένα live του Μίλτου Πασχαλίδη είναι από τα καλύτερα δώρα στον εαυτό μου, ξέρω ότι θα φύγω συγκινημένος κι ελαφρύτερος.
Η επέτειος των 30 χρόνων από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου του Μίλτου Πασχαλίδη σηματοδοτεί και τη συμπλήρωση 25 χρόνων από την εποχή που τον πρωτογνώρισα. Σ’ αυτό το longread θα βρείτε τους σημαντικότερους σταθμούς αυτής της σύνδεσης που ξεκίνησε στο τέλος του προηγούμενου αιώνα και συγκεκριμένα στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Κάπου είχα ξανακούσει την «Πηνελόπη»,τη «Λίμνη» που ήθελε να ’ναι θάλασσα, κάπου είχα δει το βίντεοκλιπ από τις «Κακές Συνήθειες» και είχα εντυπωσιαστεί κι από τους στίχους και που ο Μίλτος αγόραζε κάστανα από υπαίθριο πωλητή.
Αλλά η πρώτη οργανωμένη επαφή με τα τραγούδια του ήρθε όταν η συμμαθήτρια Λυδία μού έδωσε σε κασέτα τους δύο ως τότε δίσκους του, εκθειάζοντας το μουσικό ύφος, τους στίχους και το όλο στυλ του καλλιτέχνη. Εκείνη την εποχή, αν μου το ζητούσε η Λυδία θα πήγαινα στη Θήβα με τα πόδια, συνεπώς μελέτησα σε βάθος τα τραγούδια για να την εντυπωσιάσω. Και σας βεβαιώνω από προσωπική πείρα ότι το πρώτο κουπλέ από το «Φωτιά μου», που είναι το αγαπημένο τραγούδι του ίδιου του Μίλτου, χωρούσε ακριβώς να σταλεί ως SMS με το παλιό ΝΟΚΙΑ 3310…
Και κάπως έτσι, τον Νοέμβριο του 2000, φοιτητής Ιατρικής πια βρέθηκα στο ιστορικό «ΜΕΤΡΟ» στου Γκύζη για να τον δω για πρώτη φορά live. Θα ακολουθούσαν αμέτρητες φορές τα επόμενα 25 χρόνια σε πολλές ιστορικές μουσικές σκηνές που πλέον έχουν κλείσει («Σφεντόνα» στο Πεδίον Άρεως, «Συρμός» στο Μεταξουργείο, «Socialista» στο Γκάζι και πάνω απ’ όλα «Δίπλα στο Ποτάμι» στους Αγίους Αναργύρους),στο αμφιθέατρο της Ιατρικής σχολής και σε άλλα αμφιθέατρα, σε διαμαρτυρίες και συναυλίες αλληλεγγύης και βέβαια τα τελευταία χρόνια στον «Σταυρό του Νότου», στο θέατρο Βράχων και στο Christmas Theatre.
Τι ήταν όμως αυτό που με μαγνήτισε τόσο εκείνη την πρώτη φορά; Τι ήταν αυτό που τράβηξε τόσο την προσοχή μου, ώστε ο Μίλτος και τα τραγούδια του να γίνουν σταθεροί μου συνοδοιπόροι ενώ, ας πούμε, με τη Λυδία χαθήκαμε ένα χρόνο μετά; Την απάντηση δυσκολεύομαι ακόμη και τώρα να τη δώσω, ωστόσο αναδρομικά σκεπτόμενος, έχω αποκρυσταλλώσει ποια στοιχεία με εντυπωσίασαν και μάλιστα αυτά αποτελούν διαχρονικά χαρακτηριστικά του καλλιτέχνη και των παραστάσεών του:
– Η εμφάνιση: σε αντίθεση με το στερεότυπο της εποχής που ήθελε τον «έντεχνο τραγουδοποιό» υποχρεωτικά ατημέλητο, ο Μίλτος είναι πάντα κομψός στη σκηνή. Σε εκείνη την πρώτη εμφάνιση είχε ήδη κόψει τα μαλλιά του, είχε μουστάκι (πολύ πριν ξαναγίνει κουλ!) και φορούσε πουκάμισο όπως φοράει και στις τωρινές του εμφανίσεις. Ενδιάμεσα, πέρασε μια δεκαετία με μπλουζάκι και φουλάρι.
– Η ορχήστρα: παρά την ένδεια των πόρων (το μαγαζί ήταν μισο-άδειο και γενικά, όσο απίστευτο και να μοιάζει σήμερα, ως το 2006 ο Μίλτος δεν βιοποριζόταν αποκλειστικά από τη μουσική) μπροστά μας εμφανίστηκε μια πολυμελής ορχήστρα με πληθώρα οργάνων. Δυστυχώς, δεν ξέρω πολύ από μουσική, όμως τα τραγούδια αποδίδονταν με…μεγαλοπρέπεια και με ήχο κι ενορχήστρωση που θύμιζε δίσκο και όχι μια εύκολη ακουστική εκδοχή. Όχι ότι δεν έχω δει και τον Μίλτο με ελαφρύ σχήμα, αλλά κατά κανόνα στα live του η απόδοση των τραγουδιών είναι ιδιαιτέρως ποιοτική. Με τα χρόνια κατέληξε σε ένα σχεδόν σταθερό σχήμα συνεργατών με καταλύτη τον υπέροχο πνευστό Θύμιο Παπαδόπουλο και δεύτερη φωνή στη σκηνή – ενδεικτικά: τη Μαρία Καναβάκη, τη Δανάη Παναγιωτοπούλου, τη Φρόσω Στυλιανού, τη Μιρέλα Πάχου και πλέον τη Νίκη Γρανά.
– Η ΑΕΚ: σε εκείνη την πρώτη εμφάνιση ο Μίλτος ξεκίνησε λέγοντας πως βράχνιασε από ένα κρύωμα του φθινοπώρου κι από τις φωνές του για την πρόκριση της ΑΕΚ επί της Λεβερκούζεν – τραγούδησε δε και το ομώνυμο τραγούδι του Νταλάρα. Η λατρεία μου προς την ίδια ομάδα και ο διαρκής αυτοσαρκασμός μου γύρω από αυτήν βρήκε πάνω στη σκηνή τον ιδανικό εκφραστή! Και μάλιστα είχαμε κι έναν απίθανο διάλογο: πριν τραγουδήσει την «Πηνελόπη» που εκδόθηκε το 1998 αποκάλυψε ότι την είχε γράψει κάποια χρόνια νωρίτερα και ότι τα πρωταθλήματα της ΑΕΚ την τριετία 92-94 τον σταμάτησαν από το να γράψει κι άλλα «σκληρά» τραγούδια. Πριν προλάβει να ξεκινήσει την ερμηνεία, το θράσος και το ποτό με έκαναν να φωνάξω «Μην ανησυχείς, θα γράψεις κι άλλα, ΑΕΚ είμαι κι εγώ» με αποτέλεσμα εκείνος να λυθεί στα γέλια κι εγώ να νιώσω τουλάχιστον Πρωθυπουργός ενώπιον του κοινού.
– Οι ιστορίες των τραγουδιών: στην εποχή του διαδικτύου,της υπερέκθεσης,των συνεχών συνεντεύξεων και των εξειδικευμένων sites μοιάζει απίθανο, όμως εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε καμιά πληροφορία γύρω από το πώς φτιάχτηκαν τα τραγούδια, από ποιον επηρεάστηκε ο τραγουδοποιός και γενικά γνωρίζαμε μόνο ποιος έγραψε μουσική και στίχο. Ο Μίλτος προλόγιζε κάθε τραγούδι εξηγώντας πώς σκεφτόταν όταν το έφτιαξε: από το «Παραμύθι με λυπημένο τέλος» που είναι το μόνο που σε βάζει σε πειρασμό να το πιστέψεις, ως τις «Πεθαμένες Καλησπέρες» για την παλιοπαρέα τη φοιτητική ή τα «Μάτια που δε βλέπονται» για την κοπέλα που έφυγε με έναν τριτοετή φοιτητή Ιατρικής με μηχανή, τα τραγούδια έμοιαζαν να αποκτούν σώμα και ψυχή.
– Η αυθεντικότητα: ειδικά επειδή μιλάμε για μικρό κοινό, ο καλλιτέχνης ήταν απολύτως ο εαυτός του, σαν να είμαστε χρόνια δικοί του άνθρωποι, κι αποκάλυψε πτυχές του χαρακτήρα του που μου έμοιαζαν ή/και ταίριαζαν. Πολυλογάς από τους λίγους (όπως κι εγώ) και ωραίος αφηγητής ιστοριών (καθόλου τυχαία με τα χρόνια έγινε και συγγραφέας), με απίθανη μνήμη κι εμμονές στη λεπτομέρεια, με πτυχίο Μαθηματικών και μετέπειτα σπουδές Φιλοσοφίας, με οξύαιχμα αλλά όχι χυδαία ή λαϊκίστικα πολιτικά σχόλια, με διάθεση για αυτοσαρκασμό και τσαλάκωμα για όλες τις επιλογές του (ΑΕΚ ,Μαθηματικά, ΚΚΕ, γυναίκες) αλλά χωρίς παρέκκλιση από αυτές. Με άλλα λόγια έμοιαζε ένας πολύ κανονικός άνθρωπος, ειδικά όταν εξέφρασε την απορία του για τον πατέρα του και τις απίθανες ομάδες που κατά καιρούς πόνταρε στο, νεόκοπο τότε, «Πάμε Στοίχημα»!
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε η σχέση μας και έδειξε από την αρχή ότι έχει τις προϋποθέσεις να είναι μακροχρόνια. Και αν δεν έφταναν όλα αυτά, κάπου το 2001 εκδόθηκαν και οι «Βυθισμένες Άγκυρες» με το ομώνυμο τραγούδι να γίνεται το αγαπημένο μου μέχρι σήμερα. Πρόκειται για μια ρεαλιστική περιγραφή εκείνου του μεταίχμιου μπροστά σε μια σημαντική καμπή που τελικά ό,τι και να κάνεις θα βγεις χαμένος: ένας ύμνο στην αμφιθυμία, την αναποφασιστικότητα και τελικά την αυτοκαταστροφή δοσμένος με τόσο συναίσθημα που μόνο ΑΕΚτζήδες όπως ο Οδυσσέας Ιωάννου μπορούσαν να αποδώσουν στο χαρτί. Τυχαίο;
Και μιλώντας για τον Οδυσσέα, σταθερό συνοδοιπόρο και αδερφικό φίλο του Μίλτου, ερχόμαστε στη στενή σχέση που μάθαμε με τα χρόνια ότι έχει ο Μίλτος με σχεδόν όλο το φάσμα της μουσικής που εκπροσωπεί. Και πάντα αναφέρεται σ’ αυτούς και τη συμβολή τους με τη φράση “with a little help from my friends”. Ξεκινάει πάντα από τον Βαγγέλη Γερμανό και τους αδερφούς Κατσιμίχα καθώς τα «Μπαράκια» και τα «Ζεστά Ποτά» του έδειξαν τι είδους τραγούδια αξίζει να φτιάχνει. Διαχρονικά μνημονεύει τον Μήτσο Αποστολάκη και τους συνοδοιπόρους του στους «Χαΐνηδες», μια συνεργασία που έχει καταχωρήσει στη συλλογική συνείδηση τον Μίλτο ως Κρητικό, ενώ στην πραγματικότητα είναι Μεσσήνιος.
Απολαμβάνει να πειράζει τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τον οποίον έκανε την πρώτη του μεγάλη περιοδεία και τον Γιώργο Νταλάρα που θεωρεί πρότυπο ερμηνευτή. Είναι πασίγνωστη η φιλία του με τον Χρήστο Θηβαίο, η συνδρομή του στην απογείωση του Γιάννη Χαρούλη, η εμπιστοσύνη σε νεότερους όπως ο Σταύρος Σιόλας και ο Θοδωρής Κοτονιάς. Είναι διαρκής η στήριξή του στον Γιάννη Κότσιρα, στη Γιώτα Νέγκα και τον Δημήτρη Μπάση (αγία τριάδα του λαϊκού τραγουδιού). Είναι καρμική η σχέση του με τους άλλους τραγουδοποιούς με τα αρχαιοελληνικά ονόματα: τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Φοίβο Δεληβοριά, τον Φίλιππο Πλιάτσικα. Είναι μια ευχάριστη έκπληξη η χρόνια φιλία του με την Ευρυδίκη, την Πέγκυ Ζήνα και τον Στέλιο Διονυσίου. Με όλους τους προαναφερθέντες και πολλούς άλλους που σίγουρα ξεχνάω έχει συνεργαστεί επανειλημμένα και έχει για όλους μια καλή κουβέντα.
Κυρίως όμως, δεν λείπουν ποτέ από τις παραστάσεις του αυτοί «που λείπουν πιο πολύ», οι σπουδαίοι άνθρωποι του χώρου που έχουν φύγει και που συνδέθηκε με όλους! Ο «ψηλός» Θοδωρή Παυλάκος με τον οποίον ξεκίνησαν μαζί… Ο Μάνος Ξυδούς που τον εμπιστεύτηκε και εγγυήθηκε το πρώτο του συμβόλαιο με δισκογραφική χωρίς να έχει καν έτοιμο δίσκο… Ο «αόρατος στιχουργός» Άλκης Αλκαίος, τον οποίο μας γνώρισε μετά θάνατον στο βιβλίο του. Ο Σάκης Μπουλάς με τον οποίον μοιραζόταν κάποτε το καμαρίνι. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που πάντα ήταν έτοιμος να ανταλλάξουν τραγούδια και να κανονίσουν κοινές εμφανίσεις. Ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο λόγος που έγινε ο Μίλτος πρώτη φορά γνωστός στο πανελλήνιο. Ο μεγάλος Μάνος Ελευθερίου, ο «μαιτρ» τον οποίον τίμησε με ένα θαυμάσιο αφιέρωμα δείχνοντας και τις οργανωτικές του αρετές. Και βέβαια ο μαέστρος Θάνος Μικρούτσικος, ο άνθρωπος που άλλαξε τη σχέση του Μίλτου με τη μουσική, αυτός που του φωνάζει «ωραίοοοοο» από τον ουρανό! Όλοι αυτοί τον βοήθησαν και όλους τους ευγνωμονεί περιγράφοντας την απώλειά τους σαν μια τρύπα που δεν κλείνει.
Και αν μοιάζει κάπως…αιρετικό να μιλάς για τον θάνατο σε ένα live, θα έλεγα ότι όλη η στάση ζωής και η δημόσια εικόνα του Μίλτου βρίθουν από ανάλογες τοποθετήσεις. Έχει φέρει σε αμήχανη θέση τους δημοσιογράφους δηλώνοντας ξερά ότι δεν υπάρχει έμπνευση, ότι τα τραγούδια είναι προϊόν μεγάλου κόπου και δοκιμών που γίνονται κατά κανόνα σε συγκεκριμένο πλαίσιο (το στούντιο) και γι’ αυτό πάντα αναφέρεται στους δίσκους του ως προϊόν εργασίας. Και τελικά αυτό είναι που εκτιμώ περισσότερο στον Μίλτο Πασχαλίδη: η ειλικρίνειά του. Τον έχω ακούσει να λέει ότι δυσκολεύεται με τις φωτογραφίες, τα encore και ενίοτε με την ίδια την επαφή με το κοινό, ποιος άλλος καλλιτέχνης θα τα έλεγε αυτά; Κάποτε παραδέχτηκε ότι είναι περήφανος που πλέον βιοπορίζεται άνετα από τη μουσική του; Ποιος άλλος έχει πει δημόσια ότι από άλλο τραγούδι επηρεάστηκα (το “Wonderful tonight” του Eric Clapton) κι άλλο μου χρεώσατε ότι «αντιγράφω» (το «Φιλαράκι» της Σοφίας Βόσσου); Ποιος άλλος έχει μεταθέσει συναυλία που συνέπιπτε χρονικά με ποδοσφαιρικό αγώνα (της ΑΕΚ φυσικά!) λέγοντας στα ίσα «κοιτάξτε, θα δημιουργηθεί κυκλοφοριακό κομφούζιο, αλλά βασικά θέλω να δω το ματς!». Ακόμη και πρόσφατα, άφησε τον συνομιλητή του με το στόμα ανοιχτό όταν ρωτήθηκε για το αν θα μπορούσε να γράψει τραγούδι με θέμα το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών κι απάντησε «έγραψε ο Δεληβοριάς και…με κάλυψε». Κι έγινε viral όταν ερωτώμενος ως (στοργικός και τρυφερός) πατέρας δυο κοριτσιών για τις γυναικοκτονίες είπε ξερά «Δεν μπορούμε να λέμε στα κορίτσια μας να προσέχουν, καλύτερα να μάθουμε στα αγόρια μας να μην είναι…μαλάκες».
Θα αναρωτιέστε όσοι αντέξατε να διαβάσετε ως εδώ, ποια είναι η σχέση μας; Είναι κατ’ αρχάς η μόνιμη παρέα μου – πριν γεννηθούν τα παιδιά μου υπήρχαν μέρες που η φωνή του ακουγόταν πιο πολύ στο σπίτι από τη δική μου ή της Χαράς! Έχουμε γνωριστεί και νομίζω ότι με αναγνωρίζει, ενίοτε μου γνέφει από τη σκηνή, αλλά η σχέση μας δεν είναι φιλική. Είναι η τυπική σχέση ειδώλου-θαυμαστή: διαχρονικά ένα live του Μίλτου είναι από τα καλύτερα δώρα στον εαυτό μου, ξέρω ότι θα φύγω συγκινημένος κι ελαφρύτερος. Kάθε φορά επιβεβαιώνω ότι με κάποιο τρόπο μοιάζουμε, παρότι εγώ δεν ακολούθησα τα Μαθηματικά που λάτρευα. Κάθε φορά βιώνω αυτή τη μέθεξη που δύσκολα μπορώ να την εξηγήσω, γι’ αυτό και τις πιο πολλές φορές έχω πάει να τον δω μόνος, να μην έχω την «ευθύνη» μιας συντροφιάς που δεν καταλαβαίνει – ευτυχώς που τα τελευταία χρόνια βρήκα το…Πασχαλιδικό μου ταίρι στο πρόσωπο του φίλου μου του Απόστολου.
Και νομίζω ότι τελικά ο σύνδεσμός μας έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγαλώσαμε παρέα μέσα από τα τραγούδια του: όταν ήμουν πρωτοετής ανακάλυψα τις «Πεθαμένες Καλησπέρες» που αναφέρονται στην απομυθοποίηση της φοιτητικής ζωής, όταν ήμουν 20κάτι άκουσα το «εδώ στο χείλος των 30, τι αριθμός Θεέ μου κι αυτός», όταν έφτασα τα 30 έβγαλε το «πες ότι φταίει που περνάω τα σαράντα». Ο Μίλτος έμοιαζε πάντα με τους στίχους του να περιγράφει λίγο-πολύ την επόμενη φάση της ζωής μου και πολύ συχνά αναδρομικά τον δικαιώνω. Ιδιαίτερα από όταν έγινα γονιός κατάλαβα επιτέλους τι εννοούσε λέγοντας ότι δεν ξέρεις τι σημαίνει φόβος αν δεν έχεις παιδιά. Από τότε δε που απέκτησα κόρη, καταλαβαίνω πλήρως και τις χιουμοριστικές αναφορές του στο μελλοντικό αγόρι της δικής του έφηβης κόρης! Γιατί τελικά τη ζωή δεν τη μαθαίνεις απ’ τους γονείς ή τους κολλητούς, αλλά από έναν αγαπημένο μεγάλο (εξ)άδερφο που τον θαυμάζεις και τον ακολουθείς. Και τα χρόνια που ο τελάλης στην έρημη πλατεία ψάχνει την αιτία αυξάνουν, ήταν 30 όταν γράφτηκε το «Αγύριστο κεφάλι» και σύντομα θα γίνουν 60…
Για όλους αυτούς τους λόγους, θα είμαι κι εγώ τον Ιούνιο στο Θέατρο Βράχων στη γιορτή του Μίλτου. Κι έχω μόνο να του ευχηθώ να είναι υγιής, δημιουργικός και πάντα μάχιμος!
Info:
Μίλτος Πασχαλίδης – 30 Χρόνια Τραγούδια | Τρίτη 3 & την Τετάρτη 4 Ιουνίου | Θέατρο Βράχων
Διαβάστε αναλυτικά τους όρους συμμετοχής: bit.ly/2NKDDw0
Για να μπείτε στην κλήρωση κάντε τα εξής βήματα:
- Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook -> bit.ly/2Mz9Zvk
- Εγγραφή στις ειδοποιήσεις μας για να λαμβάνετε πρώτοι το τι συμβαίνει, είτε πατώντας το κουδουνάκι στα αριστερά κάτω που εμφανίζεται στην οθόνη σας (όσοι έχετε υπολογιστή) είτε πατώντας στο «Θέλετε να λαμβάνετε πρώτοι ενημερώσεις για ό,τι συμβαίνει στο Μικρόφωνο» (όσοι είστε από κινητό)
- Κάντε Public Share το αντίστοιχο Post που θα βρείτε στη σελίδα μας στο Facebook
- Κάντε Comment με Tag το άτομο που θέλετε να πάρετε μαζί σας κάτω από το συγκεκριμένο post
- Στείλτε μας στο Inbox της σελίδας γράφοντας τη λέξη Μίλτος Πασχαλίδης και το ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ σας
Ο διαγωνισμός λήγει την Πέμπτη 5 Ιουνίου 2025 και οι νικητές θα ενημερωθούν με προσωπικό μήνυμα στο Inbox.
