Δείτε και αυτό
Ο Γρηγόρης Λιακόπουλος γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στα μαθηματικά, φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στη συνέχεια στην Ακαδημία Θεάτρου του Αμβούργου. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω το έργο του Generation Lost το 2024, ένα δυνατό κείμενο, στο οποίο μία γενιά αναζητούσε την ταυτότητά της και προσπαθούσε να δημιουργήσει το δικό της στίγμα.
Στο νέο του θεατρικό έργο Σιωπή αναζητά την αλήθεια σε κάθε μορφή έκφρασης και δημιουργίας. Οι προσωπικές μας σχέσεις μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον που ζούμε είναι άραγε αληθινές ή μήπως αποτελούν στιγμιότυπα κάποιου έργου που υπήρξαμε θεατές;
Δύο γυναίκες, ηθοποιοί, συγκατοικούν και κάνουν όποια προχειροδουλειά τους προκύψει για να ζήσουν. Η επικοινωνία μεταξύ τους έχει περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα. Η καθημερινότητα έχει γίνει αποσπασματική σεκάνς κινηματογραφικής ταινίας. Η αληθινή ζωή έχει υποκατασταθεί από στιγμιότυπα και ατάκες δημοφιλών ταινιών, όπως Ατίθαση καρδιά (1990), Τιτανικός (1997), Fightclub (1999), 10 Things I Hate About You (1999).
Η μία από τις γυναίκες αναζητά διέξοδο διαφυγής. Για να τα καταφέρει θα πρέπει να ανακαλύψει τον εαυτό της, πρώτα, και μετά έναν διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας με τη συγκάτοικό της και την κοινωνία. Ο συγγραφέας δεν αναρωτιέται μόνο αν θέλει, αλλά και αν μπορεί να τα καταφέρει.
Ο Θοδωρής Αμπαζής σκηνοθετεί μία παράσταση με έμφαση στις υπαρξιακές αναζητήσεις του κειμένου, «πασπαλίζοντας» το με σταγόνες χιούμορ, όπου κρίνει απαραίτητο, για να «χαλαρώσει» τον θεατή από την αίσθηση ασφυξίας που βιώνουν οι δύο γυναίκες. Δίνει «ρόλο» στη σιωπή, που είναι τόσο εύγλωττη, σχεδόν εκκωφαντική. Τα μουσικά κομμάτια που έχει επιλέξει ο Αμπαζής ενισχύουν τόσο την αδιάφορη ζωή των γυναικών όσο και τις ενδόμυχες σκέψεις τους να ξεφύγουν από τη μιζέρια και τη ρουτίνα.
Οι δύο πρωταγωνίστριες Τζωρτζίνα Δαλιάνη και Καλλιρρόη Μυριαγκού είναι τόσο αληθινές σαν να έχουν βρεθεί και οι ίδιες σε παρόμοια κατάσταση. Η κάθε μία, ξεχωριστά, εκφράζει με μοναδικό τρόπο την προσωπικότητα του ρόλου της, ενώ ταυτόχρονα αλληλοσυμπληρώνονται.
Ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης που επιμελείται το σκηνικό δημιουργεί έναν φαινομενικά άνετο χώρο, αλλά, στην πραγματικότητα προκαλεί κλειστοφοβία και ασφυξία. Τα κοστούμια είναι επιλεγμένα σύμφωνα με τον χαρακτήρα της ηρωΐδας, χωρίς υπερβολές και ταιριάζουν σε μία σύγχρονη γυναίκα. Οι φωτισμοί της Ιωάννας Ζέρβα εστιάζουν στις εσωτερικές δονήσεις των γυναικών, με εμπνευσμένο διαχωρισμό του χώρου και του χρόνου.
Πρόκειται για μία παράσταση που μας βάζει να αναλογιστούμε αν θέλουμε να είμαστε θεατές ή πρωταγωνιστές της ζωής μας. Αν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι με βούληση ή κατευθυνόμενες μαριονέτες.
Περισσότερα για την παράσταση: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/siopi/
