Ο Λάμπης Λιβιεράτος, αγαπημένος τραγουδιστής και performer, ετοιμάζεται για μια σειρά συναυλιών σε όλη την Ελλάδα, ενώ παράλληλα μιλά ανοιχτά για τη ζωή του, τις δυσκολίες που πέρασε, αλλά και το πώς κατάφερε να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Σε μια εξομολογητική συνέντευξη σήμερα, πρωί Παρασκευής 2/5, στο καναπέ Bongiorno, ο καλλιτέχνης μίλησε για την εξωτερική εμφάνιση, τον ρόλο της δουλειάς του στη ζωή του και τη σημασία του να μην θυσιάζει κάποιος τα πάντα στο βωμό της καριέρας:
«Η εξωτερική εμφάνιση είναι προνόμιο, αλλά δεν αρκεί. Δεν θα θυσίαζα τη ζωή μου για τη δουλειά μου. Δεν ήταν ποτέ όνειρό μου να γίνω τραγουδιστής, μου άρεσε το σινεμά. Ξεκίνησα ως ηθοποιός αλλά δεν μπορούσα να συνδυάσω τα ωράρια.»
Αναφέρθηκε επίσης στον φόβο που νιώθει ακόμα και σήμερα κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή:
«Όταν βγαίνω να τραγουδήσω τρέμω… αλλά μετά περνάει. Δεν θα επέστρεφα στην υποκριτική.»
Η αλήθεια για την ψυχική του υγεία
Ο τραγουδιστής δεν δίστασε να μιλήσει για τη δύσκολη περίοδο που βίωσε στο παρελθόν, όταν αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα ψυχικής υγείας και χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε κλινική. Η απόφασή του να ζητήσει βοήθεια, η στήριξη από φίλους και γιατρούς, αλλά κυρίως η δύναμη που βρήκε μέσα του, τον οδήγησαν στη θεραπεία.
«Υπάρχουν πολλά σωσίβια για να μην πνιγείς. Για μένα ήταν τα παιδιά μου και η μουσική. Μπήκα σε κλινική, έκανα περισυλλογή και βρήκα τη δύναμη να βγω. Είναι μέσα μας, πρέπει να την ανακαλύψουμε.»
Τόνισε τη σημασία της προσοχής στον τρόπο που ζητάμε βοήθεια, λέγοντας:
«Το θέμα της ψυχικής υγείας είναι πολύ ευαίσθητο. Δεν χρειάζεται ισοπέδωση.»
Ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα
Για τον ίδιο, η μεγαλύτερη επιτυχία είναι η αγάπη του κόσμου:
«Η μεγαλύτερη μου επιβράβευση είναι η αγάπη του κόσμου. Έχω μάθει να είμαι ευχαριστημένος με λιγότερα.»
Ο Λάμπης Λιβιεράτος, πιο ώριμος και αληθινός από ποτέ, επιστρέφει δυναμικά στις ζωντανές εμφανίσεις, με συναυλίες που αναμένεται να γεμίσουν φως, μουσική και συναίσθημα. Όπως λέει και ο ίδιος:
«Τα παιδιά μας κάποια στιγμή ανοίγουν τα φτερά τους και πετάνε. Εμείς παραμένουμε εκεί, επικουρικά.»
