Ποια σειρά τόλμησε πρώτη να μιλήσει ανοιχτά για τη γυναικεία επιθυμία, βάζοντας τον ερωτισμό σε prime time και τα κόκκινα τακούνια στο τηλεοπτικό Hall of Fame; Ένα φαινόμενο της καλωδιακής που άφησε τη δική του, αδιόρατη αλλά και βαθιά χαραγμένη, πατημασιά στα ’90s.
Σε μια εποχή που η mainstream τηλεόραση ζούσε ακόμα με το φρένο τραβηγμένο και η ερωτική θεματολογία παρέμενε σχεδόν ταμπού, ένα παράξενο υβρίδιο ερωτικής ανθολογίας και λυρικής kitsch αισθητικής έκανε το τηλεοπτικό κοινό να ξενυχτά και να φαντασιώνεται με τρόπο… σχεδόν επαναστατικό. Το Red Shoe Diaries, δημιούργημα του αμφιλεγόμενου Zalman King, τόλμησε να πει «όχι» στην υποκρισία, φέρνοντας το “απαγορευμένο” στη μικρή οθόνη – και μάλιστα από τη σκοπιά των γυναικών. Ήταν όντως απελευθέρωση ή απλώς ένα κομψό άλλοθι για τη softcore βιομηχανία; Η απάντηση κρύβεται ανάμεσα σε βινιέτες ατμού και αφήγησης, στα βήματα του David Duchovny και στα δεκάδες “κόκκινα ημερολόγια” που γέμισαν το γραμματοκιβώτιο της παραγωγής.
Η γέννηση μιας (ένοχης;) απόλαυσης
Στα πρώτα χρόνια της καλωδιακής τηλεόρασης των ΗΠΑ, όταν το Showtime και τα αντίστοιχα premium κανάλια ακόμη δοκίμαζαν τα όριά τους, ο Zalman King – ήδη γνωστός από τον ερωτικό κινηματογράφο («9½ Εβδομάδες», «Wild Orchid») – είδε το κενό: η συνδρομητική τηλεόραση μπορούσε να πει αυτά που τα μεγάλα δίκτυα ντρέπονταν να ψιθυρίσουν. Έτσι, γεννήθηκε το Red Shoe Diaries. Πρωταγωνιστής; Ο νεαρός David Duchovny, που πριν γίνει πράκτορας των X-Files, βόλταρε με τον σκύλο του Στέλλα, διαβάζοντας ερωτικές εξομολογήσεις άγνωστων γυναικών.
Το όραμα του King: Ερωτισμός με γυναικείο βλέμμα
Από την αρχή, το πρότζεκτ ήθελε να διαφέρει. “Ήθελα μια ανθολογική σειρά από τη γυναικεία σκοπιά” δήλωνε ο King, μαζεύοντας γύρω του γυναίκες συγγραφείς και σκηνοθέτιδες.
Το ζητούμενο; Όχι ωμή πορνογραφία, αλλά “ποιητικός, καλλιτεχνικός ερωτισμός” – όπου η ηρωίδα έχει πάντα το τιμόνι των φαντασιώσεών της.
Ο Duchovny έγινε το «νήμα» που έδενε τις ιστορίες. Το αφηγηματικό πλαίσιο: κάθε επεισόδιο μια “επιστολή”, μια εξομολόγηση, ένα ημερολόγιο γυναικείας επιθυμίας.
https://www.youtube.com/watch?v=–RrwMAhffI
Αισθητική και ύφος: Μια ονειρική, camp βραδιά
Κάθε επεισόδιο μια φαντασίωση – ούτε ρεαλισμός, ούτε ντοκουμέντο.
Soft focus, ατμοσφαιρικά φώτα, slow motion και jazz υπόκρουση – το Red Shoe Diaries ήταν περισσότερο mood παρά υπόθεση.
Το γυμνό άφθονο, αλλά πάντα “ζωγραφισμένο”: περισσότερο υπονοούμενο παρά καταγραφή.
Μερικά επεισόδια σήμερα μοιάζουν kitsch ή αστεία, αλλά αυτό ακριβώς ήταν το στιλ του King: τολμηρή camp υπερβολή, μια “παρτίδα προκαταρκτικά που δεν τελειώνει ποτέ”.
Η σειρά ανέδειξε πολλά νέα ταλέντα – από τον Matt LeBlanc μέχρι τη Sheryl Lee και τη Margaret Cho – πριν γίνουν διάσημοι.
Αντίκτυπος: “Skinemax”, female gaze και η νοσταλγία μιας άλλης εποχής
Το Red Shoe Diaries άνοιξε τον δρόμο για το λεγόμενο “Skinemax” (Cinemax + skin = μεταμεσονύχτιο soft erotica). Για πρώτη φορά, η γυναικεία επιθυμία έγινε τηλεοπτικό θέμα χωρίς ενοχές. Εκατοντάδες γυναίκες έστειλαν ανώνυμα τα “ημερολόγιά” τους στη σειρά, δείχνοντας ότι το κοινό δεν ήταν μόνο αντρικό. Ο Stanley Kubrick ζήτησε συμβουλές από τον King για το «Eyes Wide Shut». Κι αν τότε πολλοί το κορόιδευαν, σήμερα πολλοί αναγνωρίζουν: η σειρά ήταν προπομπός του female gaze και της απενοχοποιημένης φαντασίωσης στη μικρή οθόνη.
Κριτική και παρακαταθήκη
Άλλοι τη λάτρεψαν, άλλοι τη χλεύασαν ως “πορνό για γιάπηδες”. Οι ατάκες ήταν συχνά campy – “Ξεκούμπωσέ μου τη ζώνη…”, “τρυφερός σαν κομπρεσέρ” – και οι κριτικοί τη βαθμολόγησαν κάτω από τη βάση.
Όμως η σειρά άφησε το στίγμα της: δημιούργησε νέο λεξιλόγιο για την ερωτική αφήγηση και έδειξε ότι η γυναίκα μπορεί να είναι αφηγήτρια των δικών της φαντασιώσεων. Σήμερα, διαβάζεται με νοσταλγία: μια εποχή που το “σέξι” ήταν ακόμη αθώο – ή τουλάχιστον, “ποιητικά ψεύτικο”.
Διαθεσιμότητα: Κρυμμένο διαμάντι ή relic VHS;
Δεν κυκλοφορεί στην Ελλάδα, ούτε σε streaming ούτε σε DVD με ελληνικούς υπότιτλους.
Μόνο με VPN στις ΗΠΑ (Tubi), ή με DVD/Prime Video στα αγγλικά.
Για όσους ψάχνουν τον “άλλο” ερωτισμό των ’90s, παραμένει cult.
Trivia – Από το παρασκήνιο, με αγάπη
- Ο πιλότος πουλήθηκε και ως «Wild Orchid III: Red Shoe Diaries».
- Υπήρξαν επεισόδια όπου οι σκηνοθέτες απαίτησαν να αφαιρεθεί το όνομά τους.
- Η σειρά είχε δικό της κατάλογο εσωρούχων – και έναν φαντασιακό κόσμο που ακόμα κάνει τους νοσταλγούς να κλικάρουν “play”.
Το Red Shoe Diaries ήταν ένα τηλεοπτικό φαινόμενο που δε φοβήθηκε να λεκιάσει λίγο τη φαντασία μας, ούτε να αγκαλιάσει τη δική του camp φύση. Ήταν μια εποχή που η τηλεόραση φλέρταρε με τα όριά της – και το έκανε με κόκκινα τακούνια.
