Από το «Άσπρο–Μαύρο» μέχρι τα κορίτσια που ξενυχτάνε, η Αλέξια έγραψε το manual της ελληνικής ποπ. Χρώμα, ρυθμός, attitude — και τραγούδια που ακόμα φωνάζουμε δυνατά.
Η Αλέξια Βασιλείου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο (1964). Στα 10 της έγινε πρόσφυγας λόγω της τουρκικής εισβολής, κουβαλώντας αυτό το βίωμα παντού — και στη μουσική της. Σπούδασε στο Berklee (’85), γύρισε δυνατά στην Ευρώπη και το 1987 εκπροσώπησε την Κύπρο στη Eurovision με το «Άσπρο–Μαύρο», κατακτώντας την 7η θέση. Το ίδιο έτος κυκλοφόρησε το εμβληματικό «Αλέξια» (μουσική: Κ. Χαριτοδιπλωμένος, στίχοι: Γ. Μίτσιγκας) και έδωσε στην ελληνόφωνη ποπ μια σύγχρονη υπογραφή. Αργότερα άνοιξε και τζαζ κεφάλαια, συνεργάστηκε με κορυφαίους και έστησε το κοινωνικό πρόγραμμα Re-bE για τα σχολεία της Κύπρου.
Μια δήλωση–κλειδί
«Μουσική που αξίζει να ακούγεται… μουσική που αξίζουν τα παιδιά μας να ακούνε, μουσική που δεν παίζουν τα ραδιόφωνα». — Αλέξια, μιλώντας για το Re-bE. Ναι, old school αξίες σε σύγχρονη αποστολή.
Τα τραγούδια που κρατάμε (και τι λένε σήμερα)
1) Τα κορίτσια ξενυχτάνε (1987)
Το αιώνιο κορίτσι-ανθεμικό. Καπνός, ποτό, μυστικό: τρία καρέ που ορίζουν το ελληνικό ‘80s nightlife. Στα νταβάνια παίζει η ελευθερία, όχι το κλισέ.
2) Άσπρο–Μαύρο (Eurovision 1987)
Σφιχτό, μοντέρνο, με την αθωότητα ενός πιάνο-μοτίβου και το βλέμμα στραμμένο στη σκηνή της Ευρώπης. 7η θέση, αλλά στην καρδιά μας top-3.
3) Γράμματα (1987)
Αυτό που λέμε “ποπ με σενάριο”: η φωνή διαβάζει, η μελωδία απαντά, κι εμείς ακούμε μια ερωτική μικροϊστορία που μοιάζει με φιλμ super-8.
4) Σταλιά σταλιά (1987)
Παλιό κόσμημα σε καινούριο καστόνι. Pop διασκευή που γεφυρώνει γενιές χωρίς να χάνει τον σεβασμό της στο πρωτότυπο.
5) Το ξέρω το ξέρω (1987)
Ρεφρέν που κολλάει σαν καλοκαιρινό αλάτι. Η Αλέξια παίζει με τα hooks πριν γίνει “κανόνας” το hook.
6) Κανένας δεν μας σταματά (1987)
Το ελληνικό «Nothing’s Gonna Stop Us Now» με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο: neon-ρομάντζο, ώμοι με βάτες, αισιοδοξία χωρίς ντροπή. Και τολμάς να το τραγουδήσεις δυνατά.
7) Θα σε περιμένω (1987)
Η “μικρή υπόσχεση” της ποπ: όχι μεγάλα λόγια, μόνο timing και παλμός — και ξαφνικά, ένα τραγούδι για την αναμονή που δεν κουράζει.
8) Αγάπη καλοκαιρινή (1987)
Σαν καρτ-ποστάλ από Πάρο: σύντομο, φωτεινό, με ζεστό synth πίσω από την εξομολόγηση.
9) Έλα μια νύχτα (1990)
Το transition single: πιο ώριμη ενορχήστρωση, πιο σιγουριά στη φωνή. Η ποπ ενηλικιώνεται χωρίς να σοβαρεύεται υπερβολικά.
10) Ορκίσου (1990)
Λίγο πιο δραματικό, με φωνητικές “γωνίες” που προμηνύουν την Αλέξια του ‘90s: γυαλισμένη αλλά όχι άψυχη.
11) Δίλημμα (1990)
Pop-μπαλάντα με αστικό φωτισμό. Λέγεται “Δίλημμα”, αλλά στην πράξη είναι ξεκάθαρη επιλογή replay.
12) Έλα έλα (1989, από το «Ένα Δύο Τρία»)
Hi-NRG ευρωπαϊκό, “πριν το ξέρουμε ότι το θέλουμε”. Εισαγωγή dance κατευθείαν από τα ντισκομπάρ της εποχής.
Γιατί αντέχει;
Γιατί στα 80s η Αλέξια έδωσε pop χωρίς ενοχές και στα 90s άνοιξε τον ήχο — κι ύστερα τόλμησε να το πάει αλλού (τζαζ, concept, κοινωνικό αποτύπωμα). Παραδοσιακά μιλώντας, κράτησε τον σεβασμό στο τραγούδι· γενιά-Ζ μιλώντας, έστησε το vibe. Το αποτέλεσμα; Playlist-υποχρέωση.
