Όλα έρχονται σ’ εκείνον που ξέρει να περιμένει, λένε… Και για τον Γιώργο Περρή τίποτε δεν ήρθε χωρίς επιμονή, υπομονή και αγάπη γι’ αυτό που αγαπούσε από παιδί, τη Μουσική! Οι συνεχόμενες προσπάθειες απέδωσαν καρπούς, τα σχέδιά του ευοδώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο και τώρα, πλέον, απολαμβάνει αυτό που κάνει με απόλυτη επιτυχία με τραγούδια, περιοδείες και διεθνείς συνεργασίες μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού. Ένα νέο, ταλαντούχο παιδί -ανακάλυψη του Μίμη Πλέσσα-, ενθουσιώδης, προσγειώμενος, μια ελπιδοφόρα και φωτεινή μουσική παρουσία στον χώρο. Γνωρίστε τον Γιώργο Περρή σε μια συνέντευξη που παραχώρησε αποκλειστικά για το Μικρόφωνο εν όψει των εμφανίσεών του προσεχώς!
Με αφορμή τις παραστάσεις σου στο ΑΛΦΑ ΙΔΕΑ, θα θέλαμε να μας πεις δυο λόγια για το τι θα ακούσουμε εκείνες τις δυο μοναδικές βραδιές.
Είναι η πρώτη φορά που τραγουδάω μόνος μου στην Ελλάδα μετά από 6 χρόνια απουσίας αλλά και μιας σειράς δίσκων και συνεργασιών που δεν τραγούδησα ποτέ στη χώρα μου. Το βλέπω σαν να μαζεύονται σε ένα σπίτι μερικοί πολύ καλοί φίλοι που είχαν καιρό να ξαναβρεθούν και ανταλλάσσουν τα νέα τους. Είχα ανάγκη να το κάνω αυτό, να επιστρέψω στη χώρα μου, στο κοινό μου και να σας τραγουδήσω τους ξένους δίσκους μου, να μοιραστώ μαζί σας πού βρισκόμουν όλα αυτά τα χρόνια και τι έκανα. Φυσικά, ανυπομονώ επίσης να σας τραγουδήσω τα νέα μου τραγουδια που μου χάρισαν η Ευανθία Ρεμπούτσικα και ο Άρης Δαβαράκης, καθώς και κάποια πιο παλιά αγαπημένα από το ρεπερτόριό μου.
Μέσα στο καταχείμωνο της Ελλάδας πιστεύεις πως χρειάζεται μια ‘’Ηλιοφάνεια”;
Απόλυτα και αυτό έχουμε σκοπό να κάνουμε. Σε τόσο δύσκολους και σκοτεινούς καιρούς, όπως η τωρινή περίοδος, η μουσική και η τέχνη γενικότερα έχουν υποχρέωση να φέρνουν το φως, την ελπίδα, την ενέργεια και την ζωντάνια στον κόσμο. Σας υπόσχομαι πως σε αυτή την παράσταση θα συγκινηθείτε, θα γελάσετε, θα κλάψετε και θα έχουμε γίνει όλοι ένα μέχρι το τέλος, ακόμα και με τα ξένα κομμάτια.
Ο Γιώργος Περρής φοβάται την αγάπη;
Την φοβόταν πολύ όταν ήταν μικρότερος. Πίστευα ότι δεν μου άξιζε να αγαπήσω και να αγαπηθώ, κάτι που μου είχε μείνει από τα δύσκολα παιδικά μου χρόνια. Μεγαλώνοντας όμως και περνώντας μέσα από διάφορες θύελλες, άλλαξαν οι αστερισμοί μέσα μου και κατάλαβα πως ο έρωτας και η αγάπη είναι μοναδική πραγματική λύση στα πάντα, μοναδική απόδειξη ανθρώπινης ευφυίας και πραγματικά ατελείωτη. Πιστεύω ακράδαντα πως η αίσθηση και η ανάμνηση της αγάπης ζει στο πνεύμα μας πέρα από το χρόνο. Εγώ είμαι υπέρμαχος της αγάπης, την υποστηρίζω και δεν την εξηγώ.
Πώς ήταν και πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Άρη Δαβαράκη;
Τους θαυμάζω βαθειά και τους δύο και τον καθένα ξεχωριστά για την πορεία τους, την ιστορία τους και το ταλέντο τους. Η συνεργασία μας προέκυψε λίγο μετά την φετινή συναυλία στο Ηρώδειο όπου είχε έρθει η Ευανθία να μας δει και μετά από λίγο καιρό μού παρουσίασε αυτά τα τραγούδια. Είμαι πολύ περήφανος για αυτά τα τραγούδια, με συγκίνησαν πολύ και εύχομαι να τα αγαπήσει και ο κόσμος.
Είσαι στο χώρο 15 χρόνια ενώ έχεις συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα σε Ελλάδα και εξωτερικό. Υπήρχαν στιγμές που ένιωσες να θες να τα παρατήσεις;
Αρκετές. Βλέπετε, η πραγματικότητα είναι ότι αυτός ο χώρος είναι τοξικός, γι’αυτό και με την εξαίρεση 2-3 ανθρώπων, όλοι μου οι φίλοι είναι εκτός χώρου. Υπήρξαν περίοδοι όπου ένιωσα πως η κριτική που δεχόμουν ήταν τόσο σκληρή και άδικη που έφτασα να αμφισβητώ τον εαυτό μου και την αξία μου. Ζούσα μεγάλες αντιφάσεις μέσα μου, έχασα την πυξίδα μου, μέχρι που έφτασα να χάσω τα “κλειδιά” του δικού μου “σπιτιού”. Βρέθηκα εντελώς εγκλωβισμένος και ανήμπορος να επιστρέψω πίσω σε αυτό που ήμουν. Ακόμα και τώρα, νομίζω πως δεν έχω επιστρέψει πλήρως. Ειδικά οι καλλιτέχνες που είμαστε και πιο ευαίσθητοι, δεν είμαστε εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση. Μέρα με τη μέρα όμως και από τραγούδι σε τραγούδι και από συναυλία σε συναυλία, άρχισα να ξαναπιάνω την κλωστή και να αισθάνομαι πως ξαναβρίσκω το μονοπάτι μου. Τελικά, ίσως το πιο σημαντικό είναι ακριβώς τη στιγμή που θες να τα παρατήσεις, να πηγαίνεις ένα βήμα μπροστά, όσο μεγάλο και αν είναι το χτύπημα.
Ποια στιγμή της καριέρας σου θυμάσαι περισσότερο από όλες και γιατί;
Δεν είναι μόνο μία, αλλά θα σου πω τις 3 πιο σημαντικές: Το ξεκίνημα μου, με τον Μίμη Πλέσσα στο Θέατρο Αττικού Άλσους. Ήταν η μέρα που ερωτεύτηκα τη σκηνή. Η τελευταία συναυλία της περιοδείας μου στον Καναδά, στο Μόντρεαλ, είναι μία άλλη στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ένα κατάμεστο θέατρο και κυρίως η αίσθηση ότι είχα ορθοδοποδήσει έξω από τη χώρα μου. Ήταν μία στιγμή πολύ συγκεκριμένη στο καμαρίνι μου, λίγο πριν βγω, όταν ήρθε ο διευθυντής σκηνής του θεάτρου και μου είπε: “Τώρα είσαι δικός μας”, θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη. Η πιο σημαντική όμως ίσως ήταν το Ηρώδειο φέτος, μαζί με ανθρώπους και καλλιτέχνες που αγαπώ στη ζωή μου και όχι μόνο στη δουλειά μου. Με τον παλμό ενός ασφυκτικά γεμάτου θεάτρου και την βαθειά ευχαρίστηση ότι τραγουδώ πίσω στη χώρα μου.
Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι καβάλησες το καλάμι;
Πάλεψα και παλεύω τόσο σκληρά για να πετύχω τα όνειρά μου, που θα ήταν το λιγότερο αγνωμοσύνη απέναντι στη ζωή και σε όσα μου χάρισε το να έχω έπαρση. Τίποτα δεν μου δόθηκε και σας διαβεβαιώ πως σχεδόν όλες οι πόρτες ήταν κλειστές. Χρειάστηκε να προσπαθήσω ξανά και ξανά, απογοήτευση μετά από απογοήτευση και να ρίξω ατελείωτη δουλειά για να ανοίξω έστω και το πιο μικρό παραθυράκι.
Πώς και ασχολήθηκες με το συγκεκριμένο στυλ μουσικής; Θα έκανες κάτι πιο εμπορικό;
Ξέρετε, όταν έκανα τον πρώτο μου δίσκο στην Ελλάδα, οι έντεχνοι είπαν ότι είμαι πολύ εμπορικός και οι εμπορικοί ότι είμαι πολύ έντεχνος… και έτσι βρέθηκα να κολυμπάω κάπου ανάμεσα στη μέση χωρίς να ξέρω πού πάω. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν είκοσι χρόνων. Δεν είχα την αυτοπεποίθηση να πιστεύω στη δική μου άποψη για τη μουσική, πόσο μάλλον να την εκφράσω καθαρά και να την επιβάλλω στους γύρω μου. Πλήρωσα το τίμημα και ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναέκανα ποτέ κάτι που δεν με εξέφραζε. Κατάλαβα όμως επίσης, ότι η ουσία κρύβεται πίσω από την αγάπη και την ειλικρίνεια που βάζεις στη μουσική σου και έτσι η καλή μουσική είναι και εμπορική.
Παρακολουθείς talent shows; Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτά; Θα έπαιρνες μέρος ως κριτής;
Ομολογώ πως δεν τα παρακολουθώ και δεν συμφωνώ και πολύ με τα talent shows και τον τρόπο που προωθούν τα νέα παιδιά. Δυστυχώς, 4-5 μήνες μετά το τέλος του παιχνιδιού, ακόμα και τα παιδιά με πραγματικό ταλέντο έχουν ξεχαστεί ή “καεί” από την υπερέκθεση. Πιστεύω πως πρέπει να περάσει ένα νέο παιδί από όλα τα στάδια που θα τον φέρουν προς την μεγάλη αγκαλιά του κόσμου. Δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη, θέλει κόπο και προσπάθεια για να την κατακτήσεις αυτή την αγάπη. Από την άλλη, δεν έχω κανένα δικαίωμα να κρίνω τον τρόπο που ο καθένας ακολουθεί στη ζωή του. Δεν πιστεύω όμως πως θα πήγαινα ως κριτής, παρά το ότι αγαπώ πολύ τα νέα παιδιά και μου δίνει μεγάλη χαρά να δίνω βοήθεια και συμβουλές όποτε μου το ζητάνε.
Όσο περνάει ο καιρός νιώθεις πως έχεις μεγαλύτερη ευθύνη προς το κοινό σου;
Κάθε φορά και παραπάνω. Σε βαθμό που μένω ξάγρυπνος τα βράδια, προσπαθώντας το επόμενο βήμα να είναι όλο και καλύτερο. Αγωνιώ πραγματικά για το αν ο κόσμος περνάει καλά στις συναυλίες, αν τον άγγιξαν αυτά που είχα να πω, ειδικά μέσα από τους δίσκους.
Με όλα αυτά που περνάει η Ελλάδα νομίζεις ότι της χρειάζεται μια ”κιβωτός”; Πώς ήταν αυτή η μουσική εμπειρία σου με τον Μάριο Φραγκούλη;
Η Κιβωτός ήταν και για τους δυο μας μία υπέροχη εμπειρία. Μαζέψαμε όλα τα πολυτιμότερά μας τραγούδια από τους καλλιτέχνες της προηγούμενης γενιάς, πριν πάμε ένα βήμα μπροστά. Όπως όταν ετοιμάζεις τις αποσκευές σου πριν πας ταξίδι. Κρίνοντας από την αντίδραση του κόσμου, η Ελλάδα μας μάλλον χρειαζόταν μία υπενθύμιση του ποιοι ήμασταν στο πρόσφατο παρελθόν και πόσα διαμάντια βγήκαν από αυτή την εποχή, σαν μια απόδειξη ότι η ιστορία γράφεται καθημερινά και δεν τελείωσε πριν από 2000 χρόνια. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων στον Μάριο για την γενναιοδωρία του και το γεγονός ότι δέχτηκε να είμαστε απολύτως ισάξιοι σε αυτό το project, το οποίο αποδεικνύει ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν πάντα ανοιχτή καρδιά.
Περιέγραψέ μας με 3 λέξεις τι χρειάζεται κανείς για να σημειώσει τόση επιτυχία.
χα χα δεν νομίζω να υπάρχει συνταγή επιτυχίας, ειδάλλως θα είχα γλιτώσει πολλά χρόνια δυσκολιών, πίεσης και αγώνα. Νομίζω πως απλά χρειάζεται να αγαπάς αυτό που κάνεις τόσο πολύ, ώστε να μην ορίζεις τίποτα ως θυσία.
Τι αποκόμισες από τη συνεργασία σου με τον θρυλικό Michel Legrand στη Ρωσία; Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Ήταν μία στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και ένα από τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά μου όνειρα που έγιναν πραγματικότητα. Από μικρός ήξερα όλα του τα κομμάτια απ’έξω, τον θαύμαζα γιατί ήταν άλλος ένας ευρωπαίος που είχε πετύχει μία πραγματική διεθνή καριέρα μέσα από τις μαγικές του νότες. Η συνεργασία μας προέκυψε σταδιακά. Αρχικά, του είχαμε ζητήσει να κάνουμε την διασκευή του “I will wait for you”, το τραγούδι από τις “Ομπρέλλες του Χερβούργου”, στον προηγούμενό μου αγγλικό δίσκο και του άρεσε πολύ, ενώ αποδείχτηκε για μένα το τραγούδι που μου άνοιξε τις πόρτες σε αρκετές χώρες στον κόσμο. Φέτος, ήρθε η ομάδα του σε επαφή με την δική μου και μου ζήτησε να συμμετάσχω σε αυτές τις δύο μεγάλες συναυλίες στη Ρωσία. Παίξαμε μπροστά από 7000 Ρώσους, σε δύο συναυλίες που θα μου μείνουν αξέχαστες. Υπήρξε ένας πραγματικός κύριος, γενναιόδωρος και σοφός, όπως όλοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες.
Από τα 18 σου συνεργάζεσαι με πολύ μεγάλους καλλιτέχνες. Πιστεύεις πως ξεκίνησε αυτό λίγο απότομα; Μπόρεσες εύκολα να διαχειριστείς την επιτυχία σε εκείνη την περίοδο της ζωής σου;
Η επιτυχία δεν ήρθε στο ξεκίνημά μου και στην Ελλάδα ίσως ακόμα να μην έχει έρθει όσο στο εξωτερικό. Κάθε μου βήμα ήταν και ένα λιθαράκι προς την εκπλήρωση των ονείρων μου, με ενδιάμεσες μεγάλες περιόδους αναμονής όπου δεν γινόταν απολύτως τίποτα. Τίποτα δεν ήρθε μονομιάς, αλλα κερδίθηκε σταδιακά. Το πιο δύσκολο για μένα ήταν να διαχειριστώ την μεγάλη αντίφαση αυτής της δουλειάς: πώς γίνεται από τη μια να έχεις την αγάπη και τη στήριξη του κόσμου και από την άλλη, να μπορεί ο οποιοσδήποτε “ειδικός” αυτού του χώρου να σου εκτοξεύει σχεδόν χυδαία και κατάμουτρα την άποψή του για σένα, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν ότι είσαι άνθρωπος και τι συνέπειες έχει αυτό. Τώρα αρχίζω και τα εξισορροπώ όλα αυτά μέσα μου και επιτέλους πορεύομαι χωρίς φόβο.
Σου λείπει η Ελλάδα όταν φεύγεις στο εξωτερικό;
Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Τα πρώτα χρόνια, όχι. Είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να φύγω και να ξεφύγω από τη “φυλακή” στην οποία αισθανόμουν ότι είχα κλειστεί, που για ένα διάστημα δεν κοίταξα πίσω. Ερχόμουν βέβαια για να βλέπω την οικογένειά μου και τους φίλους μου, αλλά δεν είχα όρεξη να δουλέψω στην Ελλάδα. Μετά από 2-3 χρόνια απουσίας όμως, συνειδητοποίησα πόσο κουβαλώ μέσα μου την Ελλάδα σε όλη μου την ύπαρξη και πόσο την έχω ανάγκη, γι’αυτό και οι 3 αυτές παραστάσεις του Φεβρουαρίου μού είναι τόσο σημαντικές. Έφυγα, αλλά πάντα επιστρέφω. Μπορεί να μην φαίνομαι τόσο πολύ όσο άλλοι καλλιτέχνες, γιατί έτσι είναι ο τρόπος που ζω και οι υποχρεώσεις μου στο εξωτερικό, αλλά ίσως τελικά αυτή να είναι η δική μου υποχρέωση προς τη χώρα μου.
Τι περιλαμβάνουν τα μελλοντικά σου σχέδια;
Κατ’αρχάς, το ολοκαίνουργιο single μας με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Άρη Δαβαράκη με τίτλο “Ποιος φοβάται την αγάπη” που μόλις κυκλοφόρησε από την ΕΜΙ, καθώς και τις 3 παραστάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο. Στη συνέχεια, την άνοιξη θα κυκλοφορήσει το δεύτερο τραγούδι που μου χάρισαν οι σπουδαίοι αυτοί δημιουργοί, ενώ εγώ θα βρίσκομαι στην Αμερική για την ηχογράφηση του δεύτερου μου Αγγλικού δίσκου. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό το άλμπουμ, καθώς συνεργάζομαι με μερικούς από τους σημαντικότερους παραγωγούς στον κόσμο και συν-γράφω όλα τα τραγούδια. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο ενώ ταυτόχρονα θα προβληθεί στο αμερικάνικο κανάλι PBS το δεύτερο μου τηλεοπτικό αφιέρωμα, από την φετινή συναυλία στο Ηρώδειο. Τέλος, μερικούς μήνες μετά θα πραγματοποιήσω μία πρώτη μίνι παγκόσμια περιοδεία με σταθμούς σε διάφορες πόλεις του κόσμου.
Ο Γιώργος Περρής θα κάνει δυο ξεχωριστές εμφανίσεις στο Θέατρο Άλφα Ιδέα στις 15 και 22 Φεβρουαρίου. Μάθετε όλες τις λεπτομέρειες ΕΔΩ!
Συνέντευξη – Επιμέλεια: Μαρία Τοπαλίδου – Χρήστος Τσαρδάκης
