Δυναμική, ανεξάρτητη, πολυτάλαντη, με καλλιτεχνικό ταπεραμέντο, που διεκδικεί στο έπακρον αυτό που θέλει με όλα τα θετικά και αρνητικά που ενέχει αυτό. Αγαπά πολύ την δουλειά της και δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτή, για αυτό εξάλλου πριν λίγα χρόνια εγκατέλειψε το μαθηματικό πηγαίνοντας κόντρα στους γονείς της και κυνηγώντας να πραγματοποιήσει το όνειρο της από μικρή που ήταν το τραγούδι και η υποκριτική. Αυτή είναι η Ελεάννα Φινοκαλιώτη, ένα ανερχόμενο ταλέντο και πολλά υποσχόμενο κορίτσι, που σίγουρα έχει να προσφέρει πολλά. Διαβάστε τι είπε η Ελεάννα στο mikrofwno.gr και την Ανθή Κουρεντζή για τα επαγγελματικά της σχέδια, τα όνειρα της, την μόδα των “talent shows” αλλά και την σημαντικότερη εμπειρία στην μέχρι τώρα πορεία της, που ήταν η γνωριμία της με τον Μίκη Θεοδωράκη.
Ελεάννα μου είσαι μια καλλιτεχνική φύση, ασχολείσαι με το τραγούδι και την υποκριτική και με μεγάλη επιτυχία. Πως προέκυψε η επαφή σου με αυτές τις τέχνες;
Από μικρό παιδί είχα κάποια ερεθίσματα όταν δειλά δειλά αλλά ταυτόχρονα και με περισσό θάρρος έδινα τις πρώτες μου μικρές παραστάσεις στη γειτονιά στη Νεάπολη, βάζοντας και ένα κατοστάρικο είσοδο, όχι για το κέρδος αλλά για να σέβονται το χώρο που μπαίνουν. Με το τραγούδι δεν ήρθε κάπως, ήταν πάντα μέσα από το σπίτι μου. Όλο μουσική ήταν αυτό το σπίτι με ακούσματα από Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, ρεμπέτικα και παλιά ιταλικά. Ο πατέρας μου αγκαλιά με μια κιθάρα, εγώ από τα πρώτα χρόνια στο σχολείο πιάνο, σολφέζ και τραγούδι.
Αισθάνεσαι περισσότερο ηθοποιός ή τραγουδίστρια;
Άβολη ερώτηση! Δεν μπορώ να τα διαχωρίσω.
Έχεις μεγαλώσει μεταξύ Κρήτης και Ρόδου. Πως συνέβαλε στην προσωπικότητα σου το ότι μεγάλωσες σε νησί;
Αλμύρα, απέραντο γαλάζιο, κέδρος, πέτρα και θυμάρι. Και μια πανέμορφη λίμνη. Έχει μια απέραντη ευαισθησία αυτός ο τόπος και ταυτόχρονα είναι σκληρός, τραχύς. Του έμοιασα αναπόφευκτα!
Είπες νωρίτερα ότι μεγάλωσες σε ένα περιβάλλον, που αγαπούσε την μουσική. Πως αντέδρασαν στην απόφαση σου να ασχοληθείς με αυτό επαγγελματικά;
Δεν ήταν ιδιαίτερα θετικοί. Βασικός λόγος ο προβληματισμός τους και η ανησυχία τους για την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Προσπαθούσαν με χίλιους τρόπους να με πείσουν να μείνω στο μαθηματικό και να ενασχολούμαι σε ερασιτεχνικό επίπεδο είτε με τη μουσική και είτε το θέατρο ή και τα δύο. Δεν μπορούσα να το δω έτσι ποτέ, η τέχνη μας είναι έργο, όχι πάρεργο όπως έχει πει ένας μεγάλος δάσκαλος. Το σπούδασα κρυφά. Για καιρό δεν είχαν ιδέα, ώσπου τους κάλεσα στην πρώτη μου παράσταση.
Πως αντέδρασαν μετά από αυτή την παράσταση, όπου έγινε και η αποκάλυψη;
Συγκινήθηκαν. Θυμάμαι τη μητέρα μου στην πρώτη παράσταση η οποία είχε πάει και πολύ καλά, πως την άλλη μέρα πλένοντας πιάτα μου είπε “Καλή είσαι, αύριο να πας στο μαθηματικό!”
Επιμένουν ακόμα να συνεχίσεις τις σπουδές σου ή το αποδέχτηκαν;
Που και που το έλεγαν μέχρι και πέρυσι. Πλέον το έχουν αποδεχτεί.
Γενικά έτσι είσαι στην ζωή σου; Διεκδικείς στο έπακρον αυτό που θες;
Ναι. Μια φορά θυμάμαι κάποιον, απηυδισμένο να μου λέει: “You don’t take no as an asnwer!”. Ισχύει και δεν με έχει πάντα βοηθήσει αυτή η ξεροκεφαλιά!
Αυτή την περίοδο σε τι φάση σε βρίσκουμε επαγγελματικά;
Εργάζομαι στο θέατρο στην παράσταση “Το Θέατρο του Πολέμου” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη & Γιάννη Παναγόπουλου. Πριν ολοκληρώσουν τον κύκλο τους έχουμε κάποιους σταθμούς ακόμα, όπως το Επιγραφικό Μουσείο στις 10 Μαίου και κάποιους ακόμα επιλεγμένους χώρους. Έπειτα μέσα στο Μάιο θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα για μια μεγάλου μήκους ταινία. Τέλος είμαι σε πρόβες για επόμενες live εμφανίσεις εντός και εκτός Αθηνών. Όλα θα είναι ανακοινώσιμα στο άμεσο μέλλον.
Πρόσφατα σε συναντήσαμε στον Ιανό μαζί με τον σπουδαίο κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη, όπου μας παρουσιάσατε τα «Ταξίδια της Ψυχής». Μίλησε μου για αυτή την συνεργασία και τις εντυπώσεις σου από αυτή την βραδιά.
Ήταν μια μαγική βραδιά γεμάτη από πολλούς αγαπημένους φίλους και οχι μόνο. Ο Ιανός ήταν ασφυκτικά γεμάτος, ήμασταν sold out και το κλίμα ήταν τόσο ζεστό. Νομίζω δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να ξεκινήσουν τα ταξίδια τους τα ” Ταξίδια ψυχής” Τι να πρωτοπώ για αυτό το δώρο που μου έχει κάνει ο Παναγιώτης! Ένας δίσκος που ήρθε σαν επισφράγισμα της μέχρι τώρα συνεργασίας μας. Τα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το δίσκο “Ταξίδια Ψυχής” είναι επιλεγμένα μετά από δύο μήνες περίπου προβών μας πριν δυο χρόνια για τις εμφανίσεις μας στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Κυκλοφόρησε το Φλεβάρη από την Polymusic και πάει ήδη πολύ καλά!
Εδώ και ένα μήνα προβάλλεται στις οθόνες μας μια απομίμηση του Fame Story, το Star Academy, ένα reality show μουσικής. Ποια είναι η άποψη σου για τέτοιου είδους προγράμματα και θα ήθελα να μου πεις αν εσύ θα λάμβανες μέρος σε κάποιο talent show.
Κοίταξε, σε μια εποχή τέτοιας υπερπληροφόρησης αλλά και υπερπροσφοράς ταλέντων, κατανοώ την ανάγκη κάποιων να συμμετέχουν σε μια τέτοια εκπομπή ώστε να βρεθούν για λίγο στο προσκήνιο, να αδράξουν λίγη δημοσιότητα ή και το ίδιο το έπαθλο. Ωστόσο κι αυτή δεν διαρκεί για πολύ, καθώς αν δε συνεχίσεις και μετά τα παιχνίδια να αφήνεις το στίγμα σου, δεν υπάρχει κάποιο κέρδος πέραν του προσωρινού. Οπότε είναι καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής. Εμένα προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε να πάρω μέρος σε κάποιο talent show.
Ποια είναι η πιο σημαντική δουλειά σου μέχρι τώρα για εσένα;
Όλες οι δουλειές ως τώρα ήταν ξεχωριστές για εμένα. Δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω την πρώτη μου παράσταση (παιδική) στη οποία συμμετείχα, όπου ο σκηνοθέτης Μιχάλης Κουκουλομάτης με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω στο Θέατρο. Ήταν στο θέατρο Αργώ, “Το Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο” του Όσκαρ Ουάιλντ σε μετάφραση και σκηνοθεσία δική του. Ήταν μάθημα ζωής για μένα η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο να είναι με παιδιά, δίπλα σε έναν άνθρωπο που σεβόταν απόλυτα το παιδί και τις ανάγκες του. Μου έδωσε γερές βάσεις να προχωρήσω. Η επόμενη δουλειά μέσα μου ξεχωριστή για πολλούς λόγους είναι το “Ποιός τη ζωή μου” σε κείμενο και σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, επίσης μάθημα για μένα και εμπειρία ζωής. Κυρίως για τις πρόβες όπου ερχόταν ο Μίκης κοντά μας. Με όλο αυτό το τέρας γνώσης, ηρεμίας και δύναμης που φέρει ο ίδιος καθόταν και παρακολουθούσε στωικά, γεμάτος ευλάβεια τη ζωή του να ξετυλίγεται μπροστά του. Τη μέρα που είδε τη σκηνή του τρελοκομείου (μέρος όπου ο ίδιος επισκεπτόταν τη μητέρα του) και που είχε ο ίδιος γράψει και παραχωρήσει στο σκηνοθέτη μας, δάκρυσε. Δεν το χωρούσε ο νους μου αυτό που έβλεπα, μας είχαν πάρει κι εμάς στο θίασο τα κλάματα θυμάμαι, επιβεβαιώνοντας μια σκέψη του Μάνου Χατζιδάκι “Μην υποτιμάτε την ευαισθησία, θεωρώντας την κάτι εύθραυστο. Είναι η πιο σκληρή δύναμη του κόσμου, που με αυτήν τον κατακτάς”.
Σπουδαία εμπειρία να γνωρίσεις στα πρώτα σου βήματα τον Μίκη Θεοδωράκη. Τι κρατάς από εκείνον;
Το πείσμα του, την αγέρωχη ματιά του, τη δύναμη του να λέει αλήθεια χωρίς να φοβάται, το αστείρευτο χιούμορ του και τα γεμάτα σπίθες μάτια του! Αλλά πάνω από όλα τα ιδανικά του και τον τρόπο του να παλεύει για αυτά ακόμα και όταν δεν του είχε μείνει κανένα σχεδόν πλευρό όρθιο.
Ποια είναι η σημαντικότερη συμβουλή που έχεις πάρει μέχρι τώρα στην ζωή σου;
Να μην πάψω να παλεύω για τα ιδανικά μου.
