Αλεξάνδρα Κλάδη…η αντισυμβατική, ονειροπόλα τραγουδίστρια που εκφράζει τον συναισθηματικό και ψυχικό της κόσμο μέσα από την μουσική και τους στίχους της, μας παρουσιάζει το νέο της single από τον ντεμπούτο δίσκο της «Σαμπουάν». Ακόμα ένα single από αυτό το δίσκο λοιπόν, με την Αλεξάνδρα Κλάδη και πάλι να προσπαθεί να μας ταξιδέψει και να μας μεταφέρει σε μία άλλη εποχή με την σύνθεση του τραγουδιού «Έρωτας στην Πράγα». Μια μίξη από ιδέες, όνειρα και στιγμές που έζησε μας μεταφέρει μέσω αυτού η τραγουδίστρια. Ένας χαμένος έρωτας…που άφησε πίσω της φεύγοντας από το ταξίδι της Πράγα, είναι αυτό που την απασχολεί και προσπαθεί να μας το κάνει εικόνα με την πολύτιμη βοήθεια της σκηνοθέτιδας Θένιας Κουρέλη, η οποία δημιουργεί ένα video clip με σκηνές που περιγράφουν απόλυτα το τραγούδι και εμπνέουν μια vintage εποχή που την συνοδεύει η νοσταλγία και ο ρομαντισμός.
Παρακάτω, η τραγουδίστρια μας διηγείται τους λόγους που την έκαναν να εμπνευστεί το συγκεκριμένο κομμάτι και επεξηγεί:
«Συνήθως γυρίζω από τα ταξίδια με τις αποσκευές γεμάτες κούπες από μουσεία και μαγνητάκια. Αυτή τη φορά όμως γύρισα με έναν εντελώς παράλογο έρωτα. Τον στρίμωξα στη βαλίτσα ανάμεσα στα ρούχα και τα αναμνηστικά και τον έφερα μαζί μου πίσω στην Αθήνα.
Η Πράγα είναι μια ύπουλη πόλη. Με τις γεφυρούλες της και τα ποταμάκια της, τα κάστρα στους λόφους της και την παραμυθένια αρχιτεκτονική της, θέλεις δε θέλεις, σε μαγεύει. Ο έρωτας από την άλλη, είναι ακόμα πιο ύπουλος. Ξεφυτρώνει εκεί που δεν τον περιμένεις. Εκεί λοιπόν, ανάμεσα στα ποταμάκια και τις γεφυρούλες, τα φωτάκια και το κρύο βρήκε ο έρωτας τη χαραμάδα που περίμενε.
Η προσγείωση στο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε σύμφωνη με την προσγειωμένη μου αντίληψη για τους εξ’ αποστάσεως έρωτες. Κάθε σοβαρός άνθρωπος άνω των τριάντα έχει πια «προσγειωθεί» τόσες φορές, που μπορεί πλέον να εκλογικεύσει ακόμα και τον έρωτα. Δεν είμαστε εμείς αγάπη μου κυνικοί. Η ζωή μας έκανε έτσι.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν το δράμα προϋπάρχει της τέχνης, ή αν η τέχνη το αποζητά όπως το λουλούδι τον ήλιο. Μεταξύ κυνισμού, λοιπόν, και δράματος, επιλέγω τη μέση οδό: να γράφω τραγούδια.»
