Ο Φίλιππος Ζαρφειάδης γράφει και σκηνοθετεί δύο παραστάσεις που παίζονται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο Θέατρο Άβατον.
Η παράσταση «Ο ΑΓΩΝας ΤΟΥΣ» χωρίζεται σε δύο παραστάσεις: «Οι Κούκλοι» και «Οι Τσιγγάνοι». Οι δύο παραστάσεις εξιστορούν τις άγνωστες μαρτυρίες και τα ντοκουμέντα δύο ομάδων του ολοκαυτώματος που παραγκωνίστηκαν από την πολίτικη ορθότητα της ιστορίας, των ομοφυλόφιλων ανδρών και των τσιγγάνων. Δύο κοινωνικές ομάδες που πέρασαν στα «ψιλά» γράμματα της Ιστορίας και δεν τους δόθηκε η ίδια βαρύτητα στην κτηνωδία που έζησαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως σε σχέση με τους Εβραίους που έχουν γραφτεί τόμοι και έχουν γυριστεί χιλιάδες ταινίες και ντοκιμαντέρ.
Οι τραυματικές άγνωστες μαρτυρίες των ανθρώπων που φορούσαν το καφέ και το ροζ τρίγωνο, εμπνέουν το Φίλιππο Ζαρφειάδη να ανεβάσει δύο θεατρικές παραστάσεις φόρο τιμής σε αυτούς αλλά και να προκαλέσει εμάς τους ίδιους σαν θεατές να μην λησμονούμε τα όσα έγιναν γιατί τίποτα δεν μας εγγυάται ότι δεν θα ξανά γίνουν.
Στην παράσταση της Τετάρτης, «Οι Κούκλοι», παίζουν οι ηθοποιοί Θωμάς Αντωνόπουλος, Λίνος Αρσένης, Φίλιππος Ζαρφειάδης, Πάρης Κονιδάρης, Μαρίνα Παντελάκη. Ενώ στην παράσταση της Πέμπτης, «Οι Τσιγγάνοι», οι ηθοποιοί Μαριλένα Δήμα, Φίλιππος Ζαρφειάδης, Χρήστος Κασιέρης, Βιργινία Μιχαήλ.
Ανάμεσα στις δύο παραστάσεις, φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης/ηθοποιός Φίλιππος Ζαρφειαδης είχε περισσότερα να πει μέσα από τους τσιγγάνους σε σχέση με την παράσταση που θίγει τους ομοφυλόφιλους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Η παράσταση «Οι Τσιγγάνοι» έχει χαραγμένη έντονα την ματιά του σκηνοθέτη που χρησιμοποιεί τις σιωπάς, το σκοτάδι και την κίνηση σε μεγαλύτερό βαθμό από ότι στην πρώτη. Η τελευταία εικόνα των παπουτσιών που φωτίζονται από έναν προβολέα με ψυχρό φως ενώ έχει προηγηθεί η σκηνή μέσα στους θαλάμους αερίων, είναι μια εικόνα που συνοδεύει το θεατή για αρκετή ώρα μετά το πέρας της παράστασης.
Ίσως ο σκηνοθέτης να έπρεπε να επιλέξει να ανεβάσει μια ενιαία παράσταση που τα δυο θέματα θα συνδυάζονταν καλύτερα το ένα με το άλλο. Έτσι κάποιες ατυχίες της πρώτης παράστασης στο ρυθμό και στις εικόνες θα μπορούσαν να αφομοιωθούν στην καλύτερη ροή και δραματουργία της δεύτερης.
Με μερικές διαφορές που κάνουν τη δεύτερη παράσταση πιο άρτια, ο θεατής θα πρέπει να βρεθεί και στις δύο για να ενημερωθεί για όσα δε γνώριζε ως σήμερα για τα εγκλήματα κατά τις ανθρωπότητας.
