Οι καλλιτέχνες του εναλλακτικού καμπαρέ ήχου δημιούργησαν ένα άλμπουμ σε 2 μέρη, που γράφτηκε και ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού.
Το lp “Covid-19 II” κυκλοφόρησε αποκλειστικά στο Bandcamp την Παρασκευή 5 Ιουνίου, και περιλαμβάνει ανάμεσα σε άλλα, τα τραγούδια ‘Lockdown Blues’, “Care Home,” ’Poor Man Killer’ και ‘Don’t Drink Bleach’. Υπάρχει μια πιο σοβαρή νότα σε αυτό το 2ο άλμπουμ συγκριτικά με το “Covid-19 Part I”, το οποίο κυκλοφόρησε στις 10 Απριλίου και περιείχε κομμάτια όπως τα ‘Cough’, ‘Keep Washing Your Hands’ και ‘Toilet Rolls Mummy.’
Ο τραγουδιστής της μπάντας και τραγουδοποιός Martyn Jacques εξηγεί: “Το πρώτο μέρος είναι πολύ πιο αστείο από το δεύτερο. Νομίζω ότι η όλη ιδέα του toilet roll ήταν πραγματικά αστεία. Στο δεύτερο, γίνεται πιο στενόχωρο γιατί είχαν πλέον πεθάνει περισσότεροι άνθρωποι.”
Στα πλάνα τους για τη συνέχεια είναι η εξέλιξη αυτού του κύκλου τραγουδιών σε μια παράσταση-αποτύπωση του θρήνου, της σύγχυσης αλλά και της ανοησίας που συνδέονται με την πανδημία.
Ο Martyn Jacques λέει, σχετικά: “Ορισμένοι είπαν ότι δεν έπρεπε να έχω γράψει τραγούδια για όλο αυτό αλλά εγώ γράφω για τη ζωή στους δρόμους – και αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία αυτό είναι που συμβαίνει. Νομίζω πως είμαι μέρος μιας παράδοσης καλλιτεχνών που γράφουν για τους φτωχούς ανθρώπους. Ο αγαπημένος μου εικαστικός είναι ο Hogarth κι ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Charles Dickens. Κι οι παραπάνω δεν ενδιαφέρονταν για τους πλούσιους και τα celebrities.”
Είναι γεγονός πως, στην 30χρονη καριέρα τους, οι Tiger Lillies, το στυλ των οποίων επηρεάστηκε από το Μπρεχτικό καμπαρέ των thirties, ποτέ δεν φοβήθηκαν να τραγουδήσουν για το θάνατο, την αρρώστια, το λοιμό και τη δυστυχία. Αλλά είναι ο πόνος αυτής της επιδημίας που φαίνεται να έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση απ’ όλα στον Jacques.
“Υποθέτω πως το σημαντικότερο απ’ όλα είναι το βάσανο των ανθρώπων που πέθαναν από τον ιό και το πόσο υποφέρουν και πολλοί άλλοι που τους αγαπούσαν κι έμειναν πίσω.”
Ένα από τα τραγούδια στο νέο δίσκο, με τίτλο ‘Frank Has Passed Away’, το εμπνεύσθηκε από τον Frank Gabrin – τον Νεοϋρκέζο γιατρό που είχε προειδοποιήσει για την έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού στα νοσοκομεία και εν τέλει πέθανε. Ο Martyn Jacques λέει: “’Ηταν ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος. Εργαζόταν σε ένα φτωχό νοσοκομείο της Νέας Υόρκης και περνούσε πολύ από το χρόνο του βοηθώντας ανθρώπους. Αναγκαζόταν να φοράει την ίδια μάσκα για τρεις μέρες γιατί δεν διέθεταν άλλες για να τις αντικαθιστούν.”
Το άλμπουμ ολοκληρώθηκε σε συνθήκες απομόνωσης, με τον Martyn Jacques να γράφει και να ηχογραφεί στο Βερολίνο και τον μπασίστα Adrian Stout να δουλεύει από το studio του, στο σπίτι του στην Αθήνα. Ο Adrian Stout λέει: “Ο Martyn ηχογραφεί διάφορα και μου τα στέλνει. Εγώ προσθέτω το δικό μου κομμάτι και του τα στέλνω πίσω. Δεδομένου ότι δεν είχα στούντιο στην Αθήνα, έπρεπε να στήσω ένα στούντιο ηχογραφήσεων εδώ. Μου έχει λείψει ειλικρινά να ταξιδεύω, να συναντώ ανθρώπους, να παίζω live μπροστά σε κόσμο.”
Η μπάντα, που περιλαμβάνει και τον Jonas Golland με έδρα το Λονδίνο, πρόκειται να εμφανιστεί στο Wilton’s Music Hall του ανατολικού Λονδίνου, τον Σεπτέμβριο. Η ιδέα που έχει επικρατήσει, ώστε να μπορέσουν να πραγματοποιηθούν οι συναυλίες, είναι να γίνονται 2 παραστάσεις κάθε βράδυ, με περιορισμένο κοινό. Παράλληλα, την Παρασκευή, 19 Ιουνίου, έχει προγραμματιστεί ένα semi live launch party του δίσκου, στο YouTube, με τους Martyn Jacques και Adrian Stout να εμφανίζονται σε split screen.
O Adrian Stout λέει, σχετικά: “Δεν μπορούμε να βρούμε τρόπο να το κάνουμε live με κόσμο σε δυο διαφορετικές χώρες, οπότε ηχογραφούμε ζωντανά και μετά διορθώνουμε το time lag που προκύπτει λόγω τηλεφωνικής γραμμής. Στην ουσία, πρόκειται για live performance, χωρίς να μπορούμε να παίξουμε real time.”
Το αντιστοιχο live launch party για το “Covid-19 Part I”, την 1η Μαϊου, είχε 150,000 views, από 30 διαφορετικές χώρες.
O Stout λέει ότι αυτή η ευκαιρία να αλληλεπιδράσει με φίλους του γκρουπ, online, ήταν ευπρόσδεκτη.
“Φάνηκε να έχει καλή ανταπόκριση. ‘Ηταν πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς το live ταυτόχρονα με τον κόσμο.”
Ωστόσο, όπως και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες σε ολόκληρο τον πλανήτη, έτσι και οι The Tiger Lillies βρίσκονται σε αναμονή της στιγμής που θα επιτραπούν ξανά οι συναυλίες.
Ο Martyn Jacques λέει: “Συνήθιζα να παραπονιέμαι αρκετά συχνά όταν έπρεπε να πάρω το αεροπλάνο για να ταξιδέψω κάπου. Με το χρόνο γινόμουν όλο και πιο απρόθυμος να κάνω περιοδείες. ‘Οταν όμως σταματάει εντελώς… Δεν μου αρέσει καθόλου. Εχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο και παίζοντας σε διαφορετικές πόλεις. Είναι τόσο πολύ κομμάτι του εαυτού μου το να ξυπνάω σε διαφορετική πόλη, διαφορετικής περιοχής. Το να είμαι ξαφνικά κολλημένος σε ένα μέρος με το ίδιο σκηνικό και την ίδια κουζίνα – είναι πραγματικά τραυματικό για μένα. ‘Εχουν υπάρξει στιγμές που ένιωσα ήπια κατάθλιψη, ενώ δεν έχω καθόλου αυτή την τάση. Κάποιοι ασχολούνται με τον κήπο – το δικό μου χόμπι όμως είναι να γράφω και να ηχογραφώ τραγούδια. Προσπαθώ έτσι να κρατηθώ λογικός.”
Διαβάστε περισσότερα και ακούστε το “COVID-19 VOL.II” εδώ: https://thetigerlillies.bandcamp.com
Τι πρέπει να ξέρετε για αυτούς
Οι Tiger Lillies είναι οι Martyn Jacques, Adrian Stout και Jonas Golland.
Δημιουργήθηκαν το 1989 στο Λονδίνο, μετά από μια αγγελία που δημοσίευσε ο Martyn Jacques στο Loot, και πέρυσι γιόρτασαν τα 30 τους χρόνια.
Ανάμεσα στους διάσημους fan τους είναι και ο δημιουργός των Simpsons, Matt Groening, ο θρυλικός κωμικός Mel Brooks και ο Alex Kapranos των Franz Ferdinand, ενώ ο Marilyn Manson έπαιξε ένα από τα τραγούδια τους κατά τη διάρκεια του γάμου του, το 2005, με τη σταρ του burlesque, Dita von Teese.
Εχουν εμφανιστεί live σε όλο τον κόσμο – από το South Bank του Λονδίνου μέχρι την ‘Οπερα του Σίδνεϊ, ενώ το συναρπαστικό, μακάβριο show τους, “Shockheaded Peter”, κέρδισε το 2002, δύο Olivier Awards.
Το 2018 οι Tiger Lillies συνεργάστηκαν με τον πολιτιστικό οργανισμό Yard Heads στο Leith Theatre του Εδιμβούργου, για τη δημιουργία μιας μουσικής εκδοχής του έργου του Karl Kraus “The Last Days of Mankind” – βασισμένο σε ένα θεατρικό έπος που γράφτηκε τα χρόνια
του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και είχε χαρακτηριστεί ως “αδύνατο να παιχτεί”.
