«Παιχνίδια Φωτιάς», της Μαρί Μονζ
Treat Me Like Fire – Γαλλία – 2018 – Ερωτική Περιπέτεια – 105λ.
Πρωταγωνιστούν: Στέισι Μάρτιν, Ταχάρ Ραχίμ
Διανομή: Weird Wave
20 Αυγούστου στους κινηματογράφους
«Μια προκλητική ιστορία για το ρίξιμο των ζαριών της γυναικείας μεταμόρφωσης, ένα σέξι τραγούδι για το νυχτερινό Παρίσι και για τους άντρες αυτούς που μας κάνουν τις γυναίκες που είμαστε.»
– Variety
Σύνοψη:
Η συνάντηση με τον Άμπελ, φέρνει τα πάνω, κάτω στη ζωή της Έλλα. Η ακατανίκητη έλξη της για αυτό τον τυχοδιώκτη εραστή, κάνει την Έλλα να ανακαλύψει τον κοσμοπολίτικο υπόκοσμο των παράνομων παιχνιδιων του Παρισιού, όπου η αδρεναλίνη και το χρήμα είναι οι υπέρτατες αξίες. Η δική τους ιστορία αγάπης ξεκινάει σαν ένα απλό στοίχημα, για να μετατραπεί σε αχόρταγο πάθος.
Σημείωμα της σκηνοθέτριας:
Ο σπόρος για αυτή την ταινία πάει πίσω στο χρόνο, όταν ανακάλυψα στο τζόγο ένα συναρπαστικό σύμπαν, για το οποίο δεν είχα ιδέα. Αυτό που με έκανε να θέλω να τον κάνω ταινία, ήταν όλος αυτός ο ετερόκλιτος κόσμος που τζογάρει, μια μίξη κοινωνικών κόσμων που δύσκολα θα μπορούσε να συνυπάρξει αλλιώς. Και με συγκινούσαν ιδιαίτερα οι παίκτες, σαν τον Άμπελ στην ταινία, που δεν ενδιαφέρονται τόσο για το χρήμα: για αυτούς που ο τζόγος είναι μια περιπέτεια, ένας τρόπος ζωής. Για ανθρώπους «bigger than life», που λένε ψέμματα, χειραγωγούν, που ζουν έντονα σε ό,τι κάνουν, και θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να συνεχίσουν να παίζουν. Είναι απίθανοι: μπορούν να γλιτώσουν από τις πιο επικίνδυνες καταστάσεις, και ταυτόχρονα να είναι τελείως αταίριαστοι σε μια «κανονική» ζωή. Είναι καταστροφικοί; Είναι αυτο-καταστροφικοί; Μάλλον και τα δυο, αφού επικρατεί ο πειρασμός να δουν μέχρι πού μπορούν να φτάσουν κάθε φορά.
Όταν γράφαμε το σενάριο, αποφασίσαμε ο Άμπελ να είναι η φαμ-φατάλ, που κάποιος πρέπει να σώσει από τον εαυτό του, και να αντιστρέψουμε τους ρόλους. Από την άλλη, η Έλλα είναι πάντα αυτή που κάνει τις επιλογές της, έχει τον έλεγχο στην επινόηση του νέου της εαυτού. Δεν ήθελα να «την μυήσουν», αλλά να μυηθεί σε αυτό το νέο κόσμο χωρίς εξαναγκασμό, ή εξαπάτηση, ή κάποια άλλη ψευδο-ψυχολογική ερμηνεία. Ήταν πολύ σημαντικό να έχουμε το πρότυπο του «Μπόνι και Κλάιντ» στο μυαλό μας: από την αρχή της ταινίας δείχνουμε μια κοπέλα που περιμένει να συμβεί κάτι, και ίσως αυτό να είναι ό,τι ακριβώς περίμενε. Έτσι, αρπάζει την ευκαιρία.
Η ταινία συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Κανών.
