«Ο Κουρέας της Σεβίλλης» του Μπωμαρσαί, σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου, στο Θέατρο Ακροπόλ

Το 1775 στις παρυφές της, Γαλλικής επανάστασης, ο Καρόν ντε Μπωμαρσαί, εμπνεόμενος από το διαφωτισμό και τα κηρύγματα του Βολταίρου, του Ρουσσώ, κι επηρεασμένος εκτός των άλλων από το Μολιέρο και το Μαριβώ, γράφει τον περίφημο «Κουρέα της Σεβίλλης», που ανεβαίνει στο Θέατρο με πρωτοφανή επιτυχία και στη συνέχεια μεταμορφώνεται από το Τζοακίνο Ροσίνι σε μια από τις πιο διάσημες όπερες παγκοσμίως.

Ο περίφημος Φίγκαρο εμφανίζεται για πρώτη φορά στη θεατρική πινακοθήκη ως ένας μυθικός χαρακτήρας τυχοδιώκτη πονηρού καταφερτζή αλλά και ονειροπόλου, ο οποίος ήταν προάγγελος μιας επανάστασης που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο.

Στην ιστορία του έργου μπαίνει ανάμεσα στη διαμάχη του γερο Ντοτόρε Μπάρτολο και του νεότερού του κόμη Αλμαβίβα που μάχονται για το ποιος θα καταφέρει να παντρευτεί την πανέμορφη Ροζίνα. Παρά τις μάταιες προφυλάξεις του Μπάρτολο, ο Φίγκαρο με τα πανέξυπνα τεχνάσματά του καταφέρνει να κερδίσει ο αριστοκράτης κόμης Αλβαβίβα την πανέμορφη Ροζίνα κι ως εκ τούτου στο τέλος να νικήσει ο έρωτας.

Αξιοσημείωτο είναι το πετυχημένο ανέβασμα του έργου από το Εθνικό Θέατρο το 1948 έως το 1950 σε μετάφραση Δημήτρη Ροντήρη και σκηνοθεσία Κλεόβουλου Κλώνη, όπου το ρόλο του Φίγκαρο υποδύθηκε ο νεαρός τότε Δημήτρης Χορν, της Ροζίνας η Έλλη Λαμπέτη, του κόμη Αλμαβίβα ο Ανδρέας Φιλιππίδης και του γιατρού Μπάρτολο ο Χριστόφορος Νέζερ.

Με αφορμή λοιπόν τον κουρέα της Σεβίλλης και μπαίνοντας στη χρονιά που γιορτάζονται οι επαναστάσεις, η Σοφία Σπυράτου στήνει μια παράσταση κωμική, φασαριόζικη, κι ονειροπόλα. Ενσωματώνει σύγχρονα στοιχεία κλείνοντας το μάτι στο θεατή και ταξιδεύοντάς τον μέσα από την καινούρια μετάφραση – διασκευή της Λουίζας Μητσάκου με μια γλώσσα σημερινή μα κι έναν ποιητικό χαρακτήρα που ξαναδίνει ένα λόγο στο θεατή να αγαπάει το θέατρο. Στο ίδιο ύφος παίζοντας ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο είναι τα μοναδικά σκηνικά και τα κοστούμια του Μανόλη Παντελιδάκη.

Το 1775 στις παρυφές της, Γαλλικής επανάστασης, ο Καρόν ντε Μπωμαρσαί, εμπνεόμενος από το διαφωτισμό και τα κηρύγματα του Βολταίρου, του Ρουσσώ, κι επηρεασμένος εκτός των άλλων από το Μολιέρο και το Μαριβώ, γράφει τον περίφημο «Κουρέα της Σεβίλλης», που ανεβαίνει στο Θέατρο με πρωτοφανή επιτυχία και στη συνέχεια μεταμορφώνεται από το Τζοακίνο Ροσίνι σε μια από τις πιο διάσημες όπερες παγκοσμίως.

Ο περίφημος Φίγκαρο εμφανίζεται για πρώτη φορά στη θεατρική πινακοθήκη ως ένας μυθικός χαρακτήρας τυχοδιώκτη πονηρού καταφερτζή αλλά και ονειροπόλου, ο οποίος ήταν προάγγελος μιας επανάστασης που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο.

Στην ιστορία του έργου μπαίνει ανάμεσα στη διαμάχη του γερο Ντοτόρε Μπάρτολο και του νεότερού του κόμη Αλμαβίβα που μάχονται για το ποιος θα καταφέρει να παντρευτεί την πανέμορφη Ροζίνα. Παρά τις μάταιες προφυλάξεις του Μπάρτολο, ο Φίγκαρο με τα πανέξυπνα τεχνάσματά του καταφέρνει να κερδίσει ο αριστοκράτης κόμης Αλβαβίβα την πανέμορφη Ροζίνα κι ως εκ τούτου στο τέλος να νικήσει ο έρωτας.

Αξιοσημείωτο είναι το πετυχημένο ανέβασμα του έργου από το Εθνικό Θέατρο το 1948 έως το 1950 σε μετάφραση Δημήτρη Ροντήρη και σκηνοθεσία Κλεόβουλου Κλώνη, όπου το ρόλο του Φίγκαρο υποδύθηκε ο νεαρός τότε Δημήτρης Χορν, της Ροζίνας η Έλλη Λαμπέτη, του κόμη Αλμαβίβα ο Ανδρέας Φιλιππίδης και του γιατρού Μπάρτολο ο Χριστόφορος Νέζερ.

Με αφορμή λοιπόν τον κουρέα της Σεβίλλης και μπαίνοντας στη χρονιά που γιορτάζονται οι επαναστάσεις, η Σοφία Σπυράτου στήνει μια παράσταση κωμική, φασαριόζικη, κι ονειροπόλα. Ενσωματώνει σύγχρονα στοιχεία κλείνοντας το μάτι στο θεατή και ταξιδεύοντάς τον μέσα από την καινούρια μετάφραση – διασκευή της Λουίζας Μητσάκου με μια γλώσσα σημερινή μα κι έναν ποιητικό χαρακτήρα που ξαναδίνει ένα λόγο στο θεατή να αγαπάει το θέατρο. Στο ίδιο ύφος παίζοντας ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο είναι τα μοναδικά σκηνικά και τα κοστούμια του Μανόλη Παντελιδάκη.