Η νέα παραγωγή του Netflix πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ υπό μορφή σειράς έξι επεισοδίων, διάρκειας 40 λεπτών το καθένα, που απεικονίζει την γέννηση των βιντεοπαιχνιδιών. Συγκεκριμένα, ξεκινά από τη δημιουργία των πρώτων arcade καμπινών, που εντάχθηκαν μέσα σε καταστήματα και δημιούργησαν μια ολοκαίνουρια αγορά για τις επιχειρήσεις. Εκεί ο θεατής θα παρακολουθήσει την πορεία μερικών από τα πιο γνωστών παιχνιδιών/κονσολών/προσωπικοτήτων της βιομηχανίας που υπήρξαν ποτέ, καθώς και τις κόντρες των εταιριών ως προς το ποια θα κυριαρχήσει στο εμπόριο. Η ιστορία σταματά στα τέλη της δεκαετίας του 90, όπου πλέον είχε τοποθετηθεί η βάση για κάτι πραγματικά γιγαντιαίο που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια.
Το ντοκιμαντέρ είναι μια δημιουργία του France Costrel, ο οποίος επίσης το σκηνοθέτησε μαζί με τους William Acks, Sam LaCroix και Melissa Wood. Σαν ομάδα επιτυγχάνουν να παραδώσουν μία ιστορία στην οποία τίποτα δεν υπεραναλύεται και δεν κουράζει, με όμορφα πλάνα, γεγονός που την καθιστά «εύπεπτη», ακόμα κι από εντελώς ξένους θεατές με τον χώρο του gaming. Το μοντάζ είναι γρήγορο, αλλά αποκαλύπτει σταδιακά και πολύ μεθοδικά την κάθε πληροφορία που θέλει να δώσει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κρατάει τον θεατή συγκεντρωμένο στην οθόνη, προσπαθώντας να μαντέψει «που το πάει» το σενάριο.
Ακόμα, μια πολύ ενδιαφέρον επιλογή είναι η προσθήκη του θρυλικού Charles Martinet, η φωνή του Mario και πολλών άλλων ηρώων, στον ρόλο του αφηγητή. Μέσα στα επεισόδια, άλλοτε πρωταγωνιστούν και άλλοτε απλώς αναφέρονται, πολύ γνωστές φυσιογνωμίες της βιομηχανίας, όπως ο Tomohiro Nishikado του Space Invaders, το Toru Iwatani του Pac-Man, ο Nolan Bushnell της Atari, ο «θεότρελος» John Romero του Doom και πολλοί ακόμα. Οι ιδιαιτερότητα των χαρακτήρων, χωρίς να γίνεται επίκληση στο συναίσθημα για κανένα από αυτούς, συμβάλει στην γενική ιδιαιτερότητα ενός ισορροπημένου ντοκιμαντέρ.
Ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό του αφορά την εικόνα. Οι σκηνοθέτες επιλέγουν πολύ συχνά, εκτός από πλάνα που τραβήχτηκαν στη σύγχρονη εποχή, να δείχνουν και εικόνες ή βίντεο χαμηλής ανάλυσης του 80’,90’ από τα γεγονότα που εξιστορεί κάθε χαρακτήρας. Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να δει σπάνια πλάνα από τα πρώτα τουρνουά της Nintendo και της Sega, τραβηγμένα από το κοινό. Ωστόσο, όταν αυτά δεν υπάρχουν διαθέσιμα για να τα χρησιμοποιήσουν, ο θεατής βλέπει βίντεο ζωγραφισμένα με pixels, το λεγόμενο «pixel art», που απεικονίζουν ακριβώς αυτό που αφηγείται ο καθένας εκείνη τη στιγμή. Αυτό γίνεται με χιουμοριστικό τρόπο σε πολλά σημεία, που καθιστούν το ντοκιμαντέρ πιο ανάλαφρο. Εκτός των άλλων όμως, είναι μια έξυπνη ιδέα, αφού ταιριάζει με το θέμα του, δηλαδή τα παιχνίδια που ήταν ακόμα σε μεγάλα pixels τότε.
Ο στόχος του ντοκιμαντέρ δεν είναι να γίνει ένα μάθημα ιστορίας. Ναι, σίγουρα αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα και ορόσημα της gaming ιστορίας, αλλά εστιάζει στο συναίσθημα της εποχής. Επιθυμεί να περιγράψει τον τρόπο που λειτουργούσαν τα πράγματα και πως σκέφτονταν και βίωνε ο κόσμος την νέα πραγματικότητα που ερχόταν κατά πάνω του. Αν θέλετε να γίνετε κι εσείς παιδί του ενενήντα για έξι σαραντάλεπτα, αναζητήστε το High Score στο Netflix και πατήστε το «play».
https://www.youtube.com/watch?v=B4jopG1wX88
