Είναι από τις τραγουδίστριες που μπορείς (και θες) να ακούς με τις ώρες. Η φωνή της σε ταξιδεύει – σε μία εποχή που το ταξίδι μόνο νοητό μπορεί να είναι. Την ίδια στιγμή, χορεύει ανάμεσα στο Pop και το Jazz, το κλασικό ροκ και το σύγχρονο Reggae. Οι μελωδίες και οι στίχοι της στροβιλίζουν και εσένα και σε παρασύρουν στο ρυθμό της, όσο η φωνή της συμπληρώνει μοναδικά τον ήχο. Άλλωστε, το καταφέρνει χρόνια. Από τα – όχι και τόσο μακρινά – 90s μέχρι και σήμερα.
Σήμερα, η Κατερίνα Κυρμιζή ξεφυλλίζει τις σελίδες του καλλιτεχνικού της βίου και μιλάει για τα νέα της βήματα, το χώρο της μουσικής, τη δισκογραφία εν έτει 2020, τα δικά της βιώματα στο δικό μας Mikrofwno.gr. Και είναι χείμαρρος. Γιατί, στην πίσω θέση του Blue Jean, το κορίτσι αυτό κρύβει “Κάκτους” χωρίς αγκάθια.
Το νέο σας τραγούδι, που έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγο καιρό, ακούει στον τίτλο “Πότε θα ‘ρθεις”. Είναι το δεύτερο single μετά το «Στη Νύχτα Ανήκεις» από το Ep «Κάκτοι ΙΙ». Σε ποιον το αφιερώνετε;
Το «Πότε θα ‘ρθεις» είναι ένα τραγούδι παλιό, ανήκει στην ομάδα αυτών που έμελλε να μπουν στο «Κοντσέρτο Για Σοκολάτα Και Τριαντάφυλλα». Όμως επειδή δεν είχα βρει κατάλληλο ρεφρέν και επειδή οι στίχοι ήταν κάπως αφελείς – περιέγραφαν το παράπονο για τον κολλητό μου που δεν απαντούσε ποτέ στα γράμματά μου, το είχα παροπλίσει. Όταν αποφάσισα να κάνω τους Κάκτους, ενότητα τραγουδιών με ακανθώδη ζητήματα, βάλθηκα να το δουλεύω. Οι στίχοι γράφτηκαν πέντε φορές και η μελωδία στο ρεφρέν πέρασε από σαράντα κύματα. Για αυτό το αφιερώνω στη Θεά Τύχη και στη Μούσα που βοήθησαν να τελειοποιηθεί.
Τι το ιδιαίτερο έχει για εσάς ο “Κάκτος” σαν φυτό, τίτλο που δώσατε στα δύο τελευταία σας EP; Ταιριάζει με κάποιο στοιχείο της προσωπικότητας σας;
Ο κάκτος είναι το φυτό της υπομονής. Θεωρείται ο βασιλιάς των φυτών. Είναι φυτό το οποίο η εξελικτική του πορεία το τροποποίησε με τέτοιο τρόπο, ώστε να αντέχει σε θερμότερα κλίματα, με πολύ λιγότερο νερό απ’ ότι άλλα φυτά. Είναι αυτάρκης και περήφανος. Για αυτό ταυτίζομαι με τον κάκτο. Γιατί παρόλη την αγκαθωτή και αντιφατική ιδιοσυγκρασία μου, όπως αυτός, εγκυμονώ στα σπλάχνα, ένα τρυφερό λουλούδι. Επίσης, τoEP«Κάκτοι Ι» που κυκλοφόρησε απ’ το CdBaby, την Άνοιξη του 2018 και το «Κάκτοι ΙΙ», που κυκλοφόρησε από CdBaby, Bandcamp τον πρόσφατο Ιούλιο, περιέχουν τραγούδια που κυοφορούσα και περίμενα να ανθίσουν πολύ καιρό.
Ρίχνοντας μία πιο προσεκτική ματιά στο “Πότε θα ‘ρθεις”, παρατηρούμε ότι εκτός από τους στίχους και τη μουσική, έχετε επιμεληθεί τη σκηνοθεσία και το μοντάζ. Πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη; Είναι ένας νέος τρόπος έκφρασης της καλλιτεχνικής σας ανησυχίας;
Μπορώ να πω ότι στην αρχή προέκυψε από ανάγκη. Στην πορεία είδα πως με απελευθερώνει, μου δίνει μεγάλη χαρά και επιπλέον τη δυνατότητα της πλήρους καλλιτεχνικής έκφρασης. Φτιάχνω εντελώς χειροποίητα το μικρό μου σύμπαν και το προσφέρω με παιδική χαρά, με συστολή, αλλά και με απόλυτη συναίσθηση της ανεπάρκειάς μου σε όλα τα πεδία. Νιώθω πως με τα βίντεο και όσα αναγκάζομαι να κατασκευάσω για τις ανάγκες τους, επιστρέφω στην εφηβική ενδοχώρα μου.
Η αλήθεια είναι ότι πάντα ο ήχος σας διέφερε από εκείνον που επικρατούσε σε κάθε εποχή. Ποια είναι τα δικά σας ακούσματα και πώς επηρέασαν την τέχνη σας;
Πολύ φοβάμαι πως δε θεωρείται προτέρημα να διαφέρεις, παρόλο που για το δικό μου αξιακό σύστημα είναι μεγάλη αρετή και ειλικρινά χαίρομαι όταν μου το αναγνωρίζουν. Όμως δεν είναι μόνο θέμα ήχου αλλά και ουσίας και προθέσεων. Από το ντεμπούτο μου το 1996, έρχομαι αντιμέτωπη με την αμηχανία ανθρώπων της δισκογραφίας, συναδέλφων και ραδιοφωνικών παραγωγών που δεν ξέρουν σε ποιο είδος να με κατατάξουν και που να με “κολλήσουν”. Είναι πολύ σοβαρό για να είναι ποπ, πολύ ποπ για να είναι έντεχνο, πολύ εκλεπτυσμένο για να είναι ροκ, πολύ γενικά… κάτι άλλο. Σχετικά με τις επιρροές μου, μπορώ να πω ότι με επηρέασαν τα τραγούδια που έκανε πρόβα ο πατέρας μου, η κλασσική μουσική που αγαπούσε και έβαζε συχνά και η διεθνής ποπ & ροκ που άκουγα τα καλοκαίρια της δεκαετίας του 80 στην Ιο.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες;
Γενικότερα, θαυμάζω όλους τους τραγουδοποιούς μα ιδιαίτερα τους καλλίφωνους, όπως η Joni Mitchel, η Bjork, η Tori Amos, και ο David Sylvian. Με συγκινούν βαθιά οι μουσικές των Ravel, Scriabin και Debussy.Όσο για τους Έλληνες δημιουργούς είμαστε ευλογημένη χώρα. Έχουμε περίσσεια ταλέντου στους συνθέτες και στους στιχουργούς μας.
Πέρα από τραγουδίστρια, συνθέτης, στιχουργός, εκδηλώνετε την καλλιτεχνική σας ανησυχία και. ως.. σκηνοθέτης. Θα ήθελα, λοιπόν, να μοιραστείτε μαζί μας:
(α) σε ποιον καλλιτέχνη θα θέλατε να γράψετε ένα τραγούδι;
(β) ποιανού η αισθητική σας εμπνέει για μία σκηνοθετική συνεργασία;
Για να είμαι ειλικρινής, είναι πολύ βαριές αυτές οι λέξεις. Ούτε που το διανοούμαι να αποκαλέσω τον εαυτό μου σκηνοθέτη, αν και αναγκαστικά αναγράφεται στα credits. Η κάθε μια τέχνη που αναφέρετε θέλει δυο ζωές για να την κατακτήσεις. Γράφω και κάνω όσα κάνω γιατί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για μένα και μόνο για μένα. Αν κάποιος από τους συναδέλφους μου καλλιτέχνες θέλει να του κάνω βιντεοκλίπ ή/και να του γράψω τραγούδι με χαρά θα δεχτώ. Πρόσφατα, μου ζήτησε τραγούδι ο Γιώργης Χριστοδούλου και η Ξένια Ροδοθεάτου και ανταποκρίθηκα με μεγάλη χαρά.
Σε συνέντευξη σας διάβασα ότι μεγαλώσατε σε μία οικογένεια τραγουδιστών. Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μία καλλιτεχνική οικογένεια; Ποια ερεθίσματα καλλιεργεί σε ένα παιδί και πόσο επηρέασε την μετέπειτα εξέλιξη σας στο κομμάτι των σπουδών και της καριέρας;
Γεννήθηκα σε ένα σπίτι τραγουδιστών. Το ηλεκτρικό πιάνο έγινε η κούνια μου, η ακουστική κιθάρα το πρώτο μου παιχνίδι, ένας μπουζουξής που ερχόταν για πρόβα, ο πρώτος μου έρωτας και άκουσα το όνομά μου στην αγκαλιά της νονάς μου, της Ρίτας Σακελαρίου. Κάπως έτσι ομόφωνα καταδικάστηκα ερήμην μου να ασχοληθώ με τη μουσική. Με έγραψαν στο μπαλέτο στα τέσσερα και στα δέκα στο Ωδείο. Το πρώτο μου τραγούδι το σκάρωσα σε ηλικία πέντε ετών. Η αδερφή μου το διέδωσε στην τάξη των νηπίων δυο χρόνια αργότερα και είχα το πρώτο μου… σουξέ. Στα έντεκα απαριθμούσα μια ντουζίνα τραγούδια με θέματα κατοικίδιά μας.
Με την πρώτη σταγόνα αίματος συνειδητοποίησα πως η λογική δίνει στους ανθρώπους αυτό που χρειάζονται κι η μαγεία αυτό που θέλουν. Με την πρώτη σταγόνα έρωτα μεταμορφώθηκα σε καλλιτέχνη. Στα δεκαέξι, με την είσοδο μου στη θρυλική μπάντα W.C., έγραψα το πρώτο «ενήλικο» τραγούδι. Δεν το άκουσαν πολλοί. Αγαπήθηκε όμως το 4ο ενήλικο τραγούδι μου, «Η Παραμυθένια» που εντέλει με χαρακτήρισε για μια ζωή.
Με το χέρι στην καρδιά, πόσο διαφορετική είναι η δισκογραφία σήμερα σε σύγκριση με τη δεκαετία 90;
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: τότε υπήρχε μουσική βιομηχανία κι έκανε επενδύσεις. Αστοχίες, έλλειψη οράματος, παιδείας, ήθους και αγάπης για τους καλλιτέχνες και τη μουσική, ταυτόχρονα με την ψηφιακή επανάσταση, την οποία υποτίμησαν, οδήγησαν στην παρακμή τους. Τι θα γίνει από εδώ και μπρος κανείς δεν ξέρει η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει.
Μαζί με τη δισκογραφία, πόσο έχει αλλάξει η Κατερίνα μουσικά από το κορίτσι που τραγούδαγε «σαν αερικό» το «Στην Πίσω θέση του BlueJean» στα τέλη της δεκαετίας εκείνης; Τι θυμάστε έντονα από εκείνη την εποχή;
Είμαι αυτή που ήμουν μια φορά. Το ότι ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην κλασσική κιθάρα με έκανε πολύ καλύτερη μουσικό. Το ότι έμαθα βασικές αρχές ηχοληψίας, μουσικού προγραμματισμού, ενορχήστρωσης και μοντάζ με έκανε να ξεπεράσω πολλές ανασφάλειες και αυταπάτες μου. Η αυτάρκεια αυτή με χειραφέτησε. Τώρα μπορώ να εκτιμήσω σωστότερα τη δουλειά και το ταλέντο των άλλων.
Θυμάμαι με αγάπη τους Γ. Πετρίδη & Κ. Ζουγρή που με δέχτηκαν στην αγκαλιά της Virgin. Νόμιζα πως έβλεπα όνειρο, πως δεν μπορεί να έγιναν όλα τόσο εύκολα και καθαρά. Θυμάμαι την αγωνία μου να με πάρουν στα σοβαρά σαν τραγουδοποιό και καλλιτέχνη. Θυμάμαι με φρίκη την πρώτη φορά που με αναγνώρισαν στο δρόμο, θυμάμαι το πόσο θύμωσα που ήθελαν μια φορά να φωτογραφηθώ με εσώρουχα για…«το καλό της καριέρας μου», κάτι που εννοείται πως δεν έκανα και μετά με έλεγαν κακομαθημένη. Θυμάμαι πολλούς που υποτίμησαν το έργο, τη νοημοσύνη, το ήθος μου και άλλους, πολύ περισσότερους που εκτίμησαν και τα τρία.
Τέλος, θα ήθελα να βρείτε μία λέξη ή ένα στοιχείο που περιγράφει καλύτερα τον χαρακτήρα σας.
Το όνομά μου Κατερίνα Κυρμιζή κυριολεκτικά σημαίνει καθαρό κόκκινο. Το κόκκινο είναι ένα χρώμα πολύ δυνατό, συνώνυμο της αγάπης και του πάθους. Είναι όμως και προκλητικό, απαγορευτικό πολλές φορές αλλά πάντα ζωντανό. Οι Κινέζοι το συνδέουν με το στοιχείο της φωτιάς και είναι το χρώμα της ζωτικής ενέργειας. Νομίζω πως το καθαρό κόκκινο περιγράφει αρκετά καλά τον χαρακτήρα μου.
Κάκτοι ΙΙ | Κατερίνα Κυρμιζή
Digital EP Release 29.06.2020 Bandcamp |https://katerinakyrmizi.bandcamp.com/album/kaktoi-ii
Κάκτοι ΙΙ | smarturl.it/KaktoiII
Κάκτοι Ι | https://smarturl.it/KaktoiIEP
Είναι από τις τραγουδίστριες που μπορείς (και θες) να ακούς με τις ώρες. Η φωνή της σε ταξιδεύει – σε μία εποχή που το ταξίδι μόνο νοητό μπορεί να είναι. Την ίδια στιγμή, χορεύει ανάμεσα στο Pop και το Jazz, το κλασικό ροκ και το σύγχρονο Reggae. Οι μελωδίες και οι στίχοι της στροβιλίζουν και εσένα και σε παρασύρουν στο ρυθμό της, όσο η φωνή της συμπληρώνει μοναδικά τον ήχο. Άλλωστε, το καταφέρνει χρόνια. Από τα – όχι και τόσο μακρινά – 90s μέχρι και σήμερα.
Σήμερα, η Κατερίνα Κυρμιζή ξεφυλλίζει τις σελίδες του καλλιτεχνικού της βίου και μιλάει για τα νέα της βήματα, το χώρο της μουσικής, τη δισκογραφία εν έτει 2020, τα δικά της βιώματα στο δικό μας Mikrofwno.gr. Και είναι χείμαρρος. Γιατί, στην πίσω θέση του Blue Jean, το κορίτσι αυτό κρύβει “Κάκτους” χωρίς αγκάθια.
Το νέο σας τραγούδι, που έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγο καιρό, ακούει στον τίτλο “Πότε θα ‘ρθεις”. Είναι το δεύτερο single μετά το «Στη Νύχτα Ανήκεις» από το Ep «Κάκτοι ΙΙ». Σε ποιον το αφιερώνετε;
Το «Πότε θα ‘ρθεις» είναι ένα τραγούδι παλιό, ανήκει στην ομάδα αυτών που έμελλε να μπουν στο «Κοντσέρτο Για Σοκολάτα Και Τριαντάφυλλα». Όμως επειδή δεν είχα βρει κατάλληλο ρεφρέν και επειδή οι στίχοι ήταν κάπως αφελείς – περιέγραφαν το παράπονο για τον κολλητό μου που δεν απαντούσε ποτέ στα γράμματά μου, το είχα παροπλίσει. Όταν αποφάσισα να κάνω τους Κάκτους, ενότητα τραγουδιών με ακανθώδη ζητήματα, βάλθηκα να το δουλεύω. Οι στίχοι γράφτηκαν πέντε φορές και η μελωδία στο ρεφρέν πέρασε από σαράντα κύματα. Για αυτό το αφιερώνω στη Θεά Τύχη και στη Μούσα που βοήθησαν να τελειοποιηθεί.
Τι το ιδιαίτερο έχει για εσάς ο “Κάκτος” σαν φυτό, τίτλο που δώσατε στα δύο τελευταία σας EP; Ταιριάζει με κάποιο στοιχείο της προσωπικότητας σας;
Ο κάκτος είναι το φυτό της υπομονής. Θεωρείται ο βασιλιάς των φυτών. Είναι φυτό το οποίο η εξελικτική του πορεία το τροποποίησε με τέτοιο τρόπο, ώστε να αντέχει σε θερμότερα κλίματα, με πολύ λιγότερο νερό απ’ ότι άλλα φυτά. Είναι αυτάρκης και περήφανος. Για αυτό ταυτίζομαι με τον κάκτο. Γιατί παρόλη την αγκαθωτή και αντιφατική ιδιοσυγκρασία μου, όπως αυτός, εγκυμονώ στα σπλάχνα, ένα τρυφερό λουλούδι. Επίσης, τoEP«Κάκτοι Ι» που κυκλοφόρησε απ’ το CdBaby, την Άνοιξη του 2018 και το «Κάκτοι ΙΙ», που κυκλοφόρησε από CdBaby, Bandcamp τον πρόσφατο Ιούλιο, περιέχουν τραγούδια που κυοφορούσα και περίμενα να ανθίσουν πολύ καιρό.
Ρίχνοντας μία πιο προσεκτική ματιά στο “Πότε θα ‘ρθεις”, παρατηρούμε ότι εκτός από τους στίχους και τη μουσική, έχετε επιμεληθεί τη σκηνοθεσία και το μοντάζ. Πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη; Είναι ένας νέος τρόπος έκφρασης της καλλιτεχνικής σας ανησυχίας;
Μπορώ να πω ότι στην αρχή προέκυψε από ανάγκη. Στην πορεία είδα πως με απελευθερώνει, μου δίνει μεγάλη χαρά και επιπλέον τη δυνατότητα της πλήρους καλλιτεχνικής έκφρασης. Φτιάχνω εντελώς χειροποίητα το μικρό μου σύμπαν και το προσφέρω με παιδική χαρά, με συστολή, αλλά και με απόλυτη συναίσθηση της ανεπάρκειάς μου σε όλα τα πεδία. Νιώθω πως με τα βίντεο και όσα αναγκάζομαι να κατασκευάσω για τις ανάγκες τους, επιστρέφω στην εφηβική ενδοχώρα μου.
Η αλήθεια είναι ότι πάντα ο ήχος σας διέφερε από εκείνον που επικρατούσε σε κάθε εποχή. Ποια είναι τα δικά σας ακούσματα και πώς επηρέασαν την τέχνη σας;
Πολύ φοβάμαι πως δε θεωρείται προτέρημα να διαφέρεις, παρόλο που για το δικό μου αξιακό σύστημα είναι μεγάλη αρετή και ειλικρινά χαίρομαι όταν μου το αναγνωρίζουν. Όμως δεν είναι μόνο θέμα ήχου αλλά και ουσίας και προθέσεων. Από το ντεμπούτο μου το 1996, έρχομαι αντιμέτωπη με την αμηχανία ανθρώπων της δισκογραφίας, συναδέλφων και ραδιοφωνικών παραγωγών που δεν ξέρουν σε ποιο είδος να με κατατάξουν και που να με “κολλήσουν”. Είναι πολύ σοβαρό για να είναι ποπ, πολύ ποπ για να είναι έντεχνο, πολύ εκλεπτυσμένο για να είναι ροκ, πολύ γενικά… κάτι άλλο. Σχετικά με τις επιρροές μου, μπορώ να πω ότι με επηρέασαν τα τραγούδια που έκανε πρόβα ο πατέρας μου, η κλασσική μουσική που αγαπούσε και έβαζε συχνά και η διεθνής ποπ & ροκ που άκουγα τα καλοκαίρια της δεκαετίας του 80 στην Ιο.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες;
Γενικότερα, θαυμάζω όλους τους τραγουδοποιούς μα ιδιαίτερα τους καλλίφωνους, όπως η Joni Mitchel, η Bjork, η Tori Amos, και ο David Sylvian. Με συγκινούν βαθιά οι μουσικές των Ravel, Scriabin και Debussy.Όσο για τους Έλληνες δημιουργούς είμαστε ευλογημένη χώρα. Έχουμε περίσσεια ταλέντου στους συνθέτες και στους στιχουργούς μας.
Πέρα από τραγουδίστρια, συνθέτης, στιχουργός, εκδηλώνετε την καλλιτεχνική σας ανησυχία και. ως.. σκηνοθέτης. Θα ήθελα, λοιπόν, να μοιραστείτε μαζί μας:
(α) σε ποιον καλλιτέχνη θα θέλατε να γράψετε ένα τραγούδι;
(β) ποιανού η αισθητική σας εμπνέει για μία σκηνοθετική συνεργασία;
Για να είμαι ειλικρινής, είναι πολύ βαριές αυτές οι λέξεις. Ούτε που το διανοούμαι να αποκαλέσω τον εαυτό μου σκηνοθέτη, αν και αναγκαστικά αναγράφεται στα credits. Η κάθε μια τέχνη που αναφέρετε θέλει δυο ζωές για να την κατακτήσεις. Γράφω και κάνω όσα κάνω γιατί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για μένα και μόνο για μένα. Αν κάποιος από τους συναδέλφους μου καλλιτέχνες θέλει να του κάνω βιντεοκλίπ ή/και να του γράψω τραγούδι με χαρά θα δεχτώ. Πρόσφατα, μου ζήτησε τραγούδι ο Γιώργης Χριστοδούλου και η Ξένια Ροδοθεάτου και ανταποκρίθηκα με μεγάλη χαρά.
Σε συνέντευξη σας διάβασα ότι μεγαλώσατε σε μία οικογένεια τραγουδιστών. Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μία καλλιτεχνική οικογένεια; Ποια ερεθίσματα καλλιεργεί σε ένα παιδί και πόσο επηρέασε την μετέπειτα εξέλιξη σας στο κομμάτι των σπουδών και της καριέρας;
Γεννήθηκα σε ένα σπίτι τραγουδιστών. Το ηλεκτρικό πιάνο έγινε η κούνια μου, η ακουστική κιθάρα το πρώτο μου παιχνίδι, ένας μπουζουξής που ερχόταν για πρόβα, ο πρώτος μου έρωτας και άκουσα το όνομά μου στην αγκαλιά της νονάς μου, της Ρίτας Σακελαρίου. Κάπως έτσι ομόφωνα καταδικάστηκα ερήμην μου να ασχοληθώ με τη μουσική. Με έγραψαν στο μπαλέτο στα τέσσερα και στα δέκα στο Ωδείο. Το πρώτο μου τραγούδι το σκάρωσα σε ηλικία πέντε ετών. Η αδερφή μου το διέδωσε στην τάξη των νηπίων δυο χρόνια αργότερα και είχα το πρώτο μου… σουξέ. Στα έντεκα απαριθμούσα μια ντουζίνα τραγούδια με θέματα κατοικίδιά μας.
Με την πρώτη σταγόνα αίματος συνειδητοποίησα πως η λογική δίνει στους ανθρώπους αυτό που χρειάζονται κι η μαγεία αυτό που θέλουν. Με την πρώτη σταγόνα έρωτα μεταμορφώθηκα σε καλλιτέχνη. Στα δεκαέξι, με την είσοδο μου στη θρυλική μπάντα W.C., έγραψα το πρώτο «ενήλικο» τραγούδι. Δεν το άκουσαν πολλοί. Αγαπήθηκε όμως το 4ο ενήλικο τραγούδι μου, «Η Παραμυθένια» που εντέλει με χαρακτήρισε για μια ζωή.
Με το χέρι στην καρδιά, πόσο διαφορετική είναι η δισκογραφία σήμερα σε σύγκριση με τη δεκαετία 90;
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: τότε υπήρχε μουσική βιομηχανία κι έκανε επενδύσεις. Αστοχίες, έλλειψη οράματος, παιδείας, ήθους και αγάπης για τους καλλιτέχνες και τη μουσική, ταυτόχρονα με την ψηφιακή επανάσταση, την οποία υποτίμησαν, οδήγησαν στην παρακμή τους. Τι θα γίνει από εδώ και μπρος κανείς δεν ξέρει η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει.
Μαζί με τη δισκογραφία, πόσο έχει αλλάξει η Κατερίνα μουσικά από το κορίτσι που τραγούδαγε «σαν αερικό» το «Στην Πίσω θέση του BlueJean» στα τέλη της δεκαετίας εκείνης; Τι θυμάστε έντονα από εκείνη την εποχή;
Είμαι αυτή που ήμουν μια φορά. Το ότι ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην κλασσική κιθάρα με έκανε πολύ καλύτερη μουσικό. Το ότι έμαθα βασικές αρχές ηχοληψίας, μουσικού προγραμματισμού, ενορχήστρωσης και μοντάζ με έκανε να ξεπεράσω πολλές ανασφάλειες και αυταπάτες μου. Η αυτάρκεια αυτή με χειραφέτησε. Τώρα μπορώ να εκτιμήσω σωστότερα τη δουλειά και το ταλέντο των άλλων.
Θυμάμαι με αγάπη τους Γ. Πετρίδη & Κ. Ζουγρή που με δέχτηκαν στην αγκαλιά της Virgin. Νόμιζα πως έβλεπα όνειρο, πως δεν μπορεί να έγιναν όλα τόσο εύκολα και καθαρά. Θυμάμαι την αγωνία μου να με πάρουν στα σοβαρά σαν τραγουδοποιό και καλλιτέχνη. Θυμάμαι με φρίκη την πρώτη φορά που με αναγνώρισαν στο δρόμο, θυμάμαι το πόσο θύμωσα που ήθελαν μια φορά να φωτογραφηθώ με εσώρουχα για…«το καλό της καριέρας μου», κάτι που εννοείται πως δεν έκανα και μετά με έλεγαν κακομαθημένη. Θυμάμαι πολλούς που υποτίμησαν το έργο, τη νοημοσύνη, το ήθος μου και άλλους, πολύ περισσότερους που εκτίμησαν και τα τρία.
Τέλος, θα ήθελα να βρείτε μία λέξη ή ένα στοιχείο που περιγράφει καλύτερα τον χαρακτήρα σας.
Το όνομά μου Κατερίνα Κυρμιζή κυριολεκτικά σημαίνει καθαρό κόκκινο. Το κόκκινο είναι ένα χρώμα πολύ δυνατό, συνώνυμο της αγάπης και του πάθους. Είναι όμως και προκλητικό, απαγορευτικό πολλές φορές αλλά πάντα ζωντανό. Οι Κινέζοι το συνδέουν με το στοιχείο της φωτιάς και είναι το χρώμα της ζωτικής ενέργειας. Νομίζω πως το καθαρό κόκκινο περιγράφει αρκετά καλά τον χαρακτήρα μου.
Κάκτοι ΙΙ | Κατερίνα Κυρμιζή
Digital EP Release 29.06.2020 Bandcamp |https://katerinakyrmizi.bandcamp.com/album/kaktoi-ii
Κάκτοι ΙΙ | smarturl.it/KaktoiII
Κάκτοι Ι | https://smarturl.it/KaktoiIEP
