Συναντήθηκαν πολλές φορές και κατάφεραν να υπερβούν τις όχθες που, ενδεχομένως, και να υπάρχουν στο τραγούδι, εκφράζοντας μια κοινή αισθητική
Και οι δύο αγαπήθηκαν όσο λίγες φωνές στην Ελλάδα. Υπηρετώντας τα έργα των μεγαλύτερων συνθετών και στιχουργών κατάφεραν να σφραγίσουν με τις ερμηνείες τους πάνω από τέσσερις δεκαετίες, ενώ δεν παρέλειψαν να καταθέσουν και τα δικά τους κομμάτια. Η Χάρις Αλεξίου είναι μια ολοκληρωμένη τραγουδοποιός, τραγουδώντας κομμάτια με δικές της μελωδίες και στίχους, ενώ η Δήμητρα Γαλάνη συστήνεται και ως συνθέτις, γράφοντας μέχρι και ορχηστρικά θέματα ταινιών. Αυτή, βέβαια, δεν είναι η μοναδική τους διαφορά: τα πρώτα χρόνια της καριέρα τους η Αλεξίου πολιτογραφήθηκε ως λαϊκή τραγουδίστρια και η Γαλάνη ως έντεχνη. Έτσι, οι εκδηλώσεις λατρείας και θαυμασμού προς τη Χαρούλα, όπως είναι εξίσου γνωστή, ήταν πάντα πιο έντονες και οι επιτυχίες της πιο «τρανταχτές», με στίχους που έγιναν σλόγκαν, όπως «Φεύγω, κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια», «Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια», «Εξαρτάται μου λες, εξαρτάται» κ.ά. Η Γαλάνη έχει, πιθανότατα, υπογράψει λιγότερα αυτόγραφα, αλλά έχει αποδείξει περίτρανα πως μπορεί ν’ ανανεώνει το κοινό της και ν’ αφουγκράζεται την εκάστοτε δεκαετία, διατηρώντας πάντα την ταυτότητά της. Αμφότερες, άλλωστε, κατάφεραν να υπερβούν τις όχθες που, ενδεχομένως, και να υπάρχουν στο τραγούδι, έχοντας πάντα ψηλά τον πήχη κι εκφράζοντας μια κοινή αισθητική.
Η είσοδός τους στη δισκογραφία έγινε με διαφορά μόλις ενός έτους: η Γαλάνη πήρε το βάπτισμα του πυρός το 1969, τραγουδώντας το «Κάποιο τρένο» των Δήμου Μούτση-Νίκου Γκάτσου, και η Χαρίκλεια Ρουπάκα, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, τον επόμενο χρόνο, με το «Όταν πίνει μια γυναίκα» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα. Το 1972 συμμετέχει στη «Μικρά Ασία» των Απόστολου Καλδάρα-Πυθαγόρα, για ν’ ακολουθήσει μια σειρά πολυακουσμένων λαϊκών κομματιών: «Όλες του κόσμου οι Κυριακές», των Χρήστου Νικολόπουλου-Λευτέρη Παπαδόπουλου, «Σου στέλνω χαιρετίσματα», των Σταύρου Κουγιουμτζή-Μιχάλη Μπουρμπούλη, «Τι γλυκό να σ’ αγαπούν», των Γιώργου Ζαμπέτα-Λευτέρη Παπαδόπουλου, καθώς και τα σμυρναίικα του Παναγιώτη Τούντα «Η γκαρσόνα» και «Δημητρούλα μου», που θα συστηθούν εκ νέου με τη φωνή της. Παράλληλα, οι ερμηνείες της στην «Οδό Αριστοτέλους», των Γιάννη Σπανού-Λευτέρη Παπαδόπουλου, και στη «Λένγκω-Λένγκω», του Γιάννη Μαρκόπουλου, επιβεβαιώνουν πως η Χάρις Αλεξίου είναι πολλά περισσότερα από μια καλή λαϊκή τραγουδίστρια.
Η Γαλάνη, συμμετέχοντας κυρίως σε δίσκους συνθετών, θα ταυτιστεί μ’ ένα πιο εσωστρεφές ρεπερτόριο. Σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και στίχους Νίκου Γκάτσου ερμηνεύει την «Αθανασία» και το «Άσπρο περιστέρι», με το Γιώργο Χατζηνάσιο παρουσιάζει τα «Γαλάζια σου γράμματα», σε στίχους Γιώργου Κανελλόπουλου, το «Ήταν μια φορά κι έναν καιρό», σε στίχους Χρήστου Στίππα, και το «Θα σ’ αγαπώ», σε στίχους Γιάννη Καλαμίτση, ενώ ο Γιάννης Σπανός και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος της χαρίζουν το «Βροχή και σήμερα». Αν και χαρακτηρίζεται «ερμηνεύτρια της μπαλάντας» κι «αισθαντική τραγουδίστρια», τραγουδώντας μαζί με το Βασίλη Τσιτσάνη το «Ακρογιαλιές-δειλινά», που οι νεότερες γενιές γνώρισαν μέσα απ’ τη φωνή της, καθώς και κομμάτια του μεγάλου δημιουργού σε πρώτη εκτέλεση, όπως τη «Σκιά μου κι εγώ», σε στίχους Κώστα Βίρβου, αποδεικνύει πως τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί δεν είναι ικανοί να περιγράψουν το εύρος του ταλέντου και των δυνατοτήτων της.
Η πρώτη συνάντηση των δύο ερμηνευτριών θα γίνει έμμεσα το 1972, όπου η Αλεξίου τραγουδάει σε δίσκους 45 στροφών το «Χασάπικο 40» και την «Αγάπη μέσα στη καρδιά» των Μάνου Χατζιδάκι-Νίκου Γκάτσου, τραγούδια που είχε πει η Γαλάνη σε πρώτη εκτέλεση. Ένα χρόνο μετά τραγουδάει και το δημοτικό «Μαρία με τα κίτρινα», βασισμένη στη διασκευή του Βασίλη Δημητρίου που είχε σημειώσει, επίσης, μεγάλη επιτυχία με τη φωνή της Γαλάνη. Το 1974 οι δύο ερμηνεύτριες συναντιούνται στα Νέα Δειλινά, δίπλα στο Στράτο Διονυσίου, το Γιώργο Νταλάρα, το Γιάννη Πάριο κ.ά., ενώ τη σεζόν 1978-1979 και 1979-1980 εμφανίζονται στο Ζυγό, την πρώτη χρονιά με τον Αντώνη Καλογιάννη και το Χαράλαμπο Γαργανουράκη και τη δεύτερη με το Γιάννη Πάριο.
Το 1979 η Αλεξίου παρουσιάζει τα «Τραγούδια της Χαρούλας» σε μουσική Μάνου Λοΐζου και στίχους Μανώλη Ρασούλη, ένα δίσκο-σταθμό για το ελληνικό τραγούδι. Το «Όλα σε θυμίζουν» συγκαταλέγεται στις πιο κλασσικές ελληνικές μπαλάντες, ενώ τα πιο λαϊκά «Γύφτισσα τον εβύζαξε» και «Πες μου πώς γίνεται», στα οποία συμμετέχει η Γαλάνη κάνοντας δεύτερη φωνή, παραμένουν εξίσου διαχρονικά.
Οι δυο τους θα συναντηθούν ξανά το 1981 στα «Τραγούδια της χτεσινής μέρας». Αφορμή για το δίσκο αυτό στάθηκε μια τηλεοπτική εκπομπή κατά τη διάρκεια της οποίας τραγούδησαν κι έπαιξαν στις κιθάρες αγαπημένα τους τραγούδια. Η σύμπραξή τους έκανε μεγάλη εντύπωση με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στο studio και σε συνεργασία με τον Αντώνη Βαρδή και το Βασίλη Ρακόπουλο στις κιθάρες και τον Κώστα Γανωσέλη στο ακορντεόν και τη φυσαρμόνικα να ηχογραφήσουν κάποια απ’ τα τραγούδια αυτά. Έτσι, κομμάτια όπως η «Θάλασσα πλατειά», των Μάνου Χατζιδάκι-Γιώργου Ρούσου, η «Τζαμάικα», των Μάνου Λοΐζου-Λευτέρη Παπαδόπουλου, και το και το «Όχι δεν πρέπει», των Γιώργου Μαρκόπουλου-Γιώργου Χρονά, επανασυστήθηκαν στο κοινό, διαγράφοντας μια νέα πορεία. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, ξεπερνώντας τα 100.000 αντίτυπα, κι επανακυκλοφόρησε αρκετές φορές σε CD, με ελαφρώς παραλλαγμένο τίτλο («Τα τραγούδια της χθεσινής μέρας»).
Ως προς την προσωπική τους δισκογραφία, τη δεκαετία του ’80 η Γαλάνη εξακολουθεί να συνεργάζεται με όλους τους σπουδαίους δημιουργούς, τραγουδώντας το «Αχ ουρανέ», των Μάνου Χατζιδάκι-Νίκου Γκάτσου, τη «Νύχτα μαγικιά», των Μίκη Θεοδωράκη-Γιάννη Θεοδωράκη, το «Η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει», των Μάνου Λοΐζου-Φώντα Λάδη, και το «Παραδώσου», των Σταμάτη Κραουνάκη-Λίνας Νικολακοπούλου. Αποφασισμένη, ωστόσο, να μην πλεύσει σε ασφαλή νερά, τραγουδάει με το βαρύτονο Σπύρο Σακκά τα «Κάλαντα της Σάμου» και το βυζαντινό ύμνο «Το νυμφώνα σου βλέπω» και συνεργάζεται με την «Οπισθοδρομική Κομπανία» και τους «Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω».
Η Αλεξίου εμπλουτίζει το λαϊκό της ρεπερτόριο: με το Χρήστο Νικολόπουλο παρουσιάζει τα «Ζήλια μου» και «Αν πεθάνει μια αγάπη», σε στίχους Μανώλη Ρασούλη, τη «Διαθήκη», σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, και το «Μία είναι η ουσία», σε στίχους Λευτέρη Χαψιάδη, και με τον Αντώνη Βαρδή το «Ξημερώνει», σε στίχους δικούς της, και το «Μ’ άφησες σαν πόλη», σε στίχους Σαράντη Αλιβιζάτου. Ούτε εκείνη, όμως, θ’ ακολουθήσει την πεπατημένη: το 1986 συναντάει το Θάνο Μικρούτσικο στο δίσκο «Η αγάπη είναι ζάλη». Το ομότιτλο κομμάτι, σε στίχους Ανδρέα Μικρούτσικου, ακούγεται υπέρ το δέον, ενώ αξιοσημείωτη πορεία έχουν το «Ερωτικό», σε στίχους Άλκη Αλκαίου, και η «Ελένη», σε στίχους Μπάμπη Τσικληρόπολου. Ένα χρόνο μετά τη συναντάμε σε «Απρόβλεπτα τραγούδια», υπό την εποπτεία του Μάνου Χατζιδάκι. Μεταξύ άλλων, επανεκτελεί τη «Μαριάνθη των ανέμων», σε μουσική και στίχους του μεγάλου δημιουργού, και το «Canto per me» του Nino Rota.
Εξίσου απρόβλεπτη η συμμετοχή της στο δίσκο του Νικόλα Άσιμου «Ο Ξαναπές» (1982), όπου μαζί του τραγουδάει το παιχνιδιάρικο «Άμα σε λέγαν Βάσω» και το σπαραχτικό «Παπάκι». Η Γαλάνη είχε ήδη συνεργαστεί με τον έτερο μύθο των Εξαρχείων, Παύλο Σιδηρόπουλο, το 1978 στο «Φλου», τραγουδώντας μαζί του την «Ώρα του stuff» και κάνοντας φωνητικά στους «Σοβαρούς κλόουν». Η εταιρία της, όμως, δεν της είχε δώσει την άδεια να συμμετάσχει, και γι’ αυτό στην έκδοση του «Φλου» αναγράφεται απλώς ως «μια γυναικεία φωνή».
Επί σκηνής οι δύο ερμηνεύτριες συναντιούνται στο Ζυγό τη σεζόν 1981-1982, δίπλα στην Καίτη Γκρέυ, τον Κώστα Καράλη και το Γιώργο Σαρρή, και στο Ολυμπιακό Στάδιο το 1985, σε μια συναυλία-αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο, που είχε φύγει πρόωρα απ’ τη ζωή τρία χρόνια πριν, μαζί με το Γιώργο Νταλάρα, το Γιάννη Καλατζή και το Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η συναυλία αυτή αποτυπώνεται στο διπλό δίσκο «Μάνος Λοΐζος-Αφιέρωμα». Το 1989 πραγματοποιούν μια συναυλία με το Γιώργο Νταλάρα και κάνουν περιοδεία με τους «Λαθρεπιβάτες», ενώ το ίδιο έτος συνεργάζονται με το Γιάννη Πάριο στο Rex στη Θεσσαλονίκη και στον Απόλλωνα στην Αθήνα, αναβιώνοντας την κοινή τους εμφάνιση στο Ζυγό δέκα χρόνια πριν. Από τις εμφανίσεις τους στο Rex προκύπτει ο διπλός δίσκος «Η παράσταση αρχίζει». Τον Οκτώβριο του 1990 η Αλεξίου δίνει μια μεγάλη συναυλία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, γιορτάζοντας τα 20 χρόνια της στο τραγούδι, όπου συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, η Μελίνα Μερκούρη, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιώργος Ζαμπέτας και, φυσικά, η Δήμητρα Γαλάνη.
Δισκογραφικά συναντιούνται το 1986 στο δίσκο του Χρήστου Νικολόπουλου και του Λευτέρη Χαψιάδη «Τραγούδια για τους φίλους μου». Η Αλεξίου συμμετέχει με το «Διαβολάκι» και η Γαλάνη με το «Φοβάμαι». Ένα χρόνο μετά τραγουδούν στη «Λεωφόρο της αγάπης» του Μάριου Τόκα και του Ανδρέα Νεοφυτίδη, η Αλεξίου το δημοφιλέστατο «Εξαρτάται» και η Γαλάνη το «Όποιο δρόμο και να πάρω». Το 1988 θα συμμετάσχουν σ’ έναν ακόμη δίσκο, αυτή τη φορά όχι τραγουδώντας, αλλά γράφοντας. Ο λόγος για το «Δικαίωμα» της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, όπου η Γαλάνη υπογράφει τη μουσική στο ομότιτλο κομμάτι και στο «Χειροκρότημα», αμφότερα σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, και η Αλεξίου τη μουσική και στους στίχους στα «Ζήτα μου ό,τι θες» και «Στις δώδεκα…ακριβώς». Και τα τέσσερα αυτά κομμάτια κερδίζουν μια ιδιαίτερη θέση στο χρόνο και στις καρδιές των ακροατών, κυρίως δε το «Χειροκρότημα», γνωστό και ως «Κι είμαστε ακόμη ζωντανοί», που το γνωρίζουν μέχρι και σήμερα ακόμη και όσοι δεν ακούν ελληνική μουσική. Στο «Δικαίωμα» η Γαλάνη εμφανίζεται για πρώτη φορά ως συνθέτις. Η Αλεξίου είχε κάνει το ντεμπούτο της ως δημιουργός το 1978, γράφοντας το «Βαρέθηκα τα χωρατά» για το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, για να παρουσιάσει κι άλλα κομμάτια της τη δεκαετία του ’80, ανάμεσά τους και την αυτοβιογραφική «Μπαλάντα της Ιφιγένειας», που πολλοί εντάσσουν στα ωραιότερα τραγούδια της.
Τη δεκαετία του ‘90 θα κάνουν ακόμα πιο αισθητή την παρουσία τους ως δημιουργοί. Η Αλεξίου, στρεφόμενη πλέον σ’ ένα πιο μελαγχολικό ρεπερτόριο, θα γράψει τις μπαλάντες «Πανσέληνος» και «Μινοράκι» και θα βάλει στίχους στις μελωδίες του Francois Bernheim και του McKennitt Loreena, τραγουδώντας το «Οι άντρες περνούν μαμά» και το «Tango της Νεφέλης» αντίστοιχα. Σε στίχους Παρασκευά Καρασούλου, η Γαλάνη τραγουδάει και συνθέτει το «Δυο μέρες μόνο», ένα ακόμη διαχρονικότατο τραγούδι, και σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου το «Εγώ μιλάω για δύναμη», που θα γίνει ευρέως γνωστό αρκετά χρόνια μετά, μέσα από την επανεκτέλεση της Ελεωνόρας Ζουγανέλη και της Νατάσσας Μποφίλιου.
Έχοντας συμπληρώσει είκοσι και πλέον χρόνια στο μουσικό στερέωμα, αμφότερες θα νιώσουν απελευθερωμένες από τα στεγανά των εταιριών, αποβάλλοντας τις ταμπέλες κι ανοίγοντας διάπλατα τα φτερά τους. Σε μια περίοδο που το λαϊκό έχει ταυτιστεί με το φθηνό, η Γαλάνη αναβιώνει τα λαϊκά πάλκα της δεκαετία του ’60 και του ’70 μέσα απ’ τις εμφανίσεις της στο θρυλικό Χάραμα, και τραγουδάει τα «Χάρτινα» του Τάκη Σούκα και του Νίκου Μωραΐτη. Αντίστοιχα, εμπιστευόμενη τα επικά μουσικά θέματα του Νίκου Αντύπα και την δυσανάγνωστη γραφή της Λίνας Νικολακοπούλου, η Αλεξίου ηχογραφεί το «Δι’ ευχών» (1992), ένα δίσκο με διεθνή απήχηση που θ’ αλλάξει το ερμηνευτικό της προφίλ και θα εμπλουτίσει το ρεπερτόριό της με τραγούδια όπως το ομότιτλο, τη «Συναυλία» και το «Να ζήσω ή να πεθάνω».
Με την αξία και τη διαχρονικότητά τους να είναι πλέον αδιαμφησβήτητη, οι δύο γυναίκες θα συμμετάσχουν σε φιλόδοξα εγχειρήματα: το 1998 τραγουδούν στο album «Τραγούδια έγραψα για φίλους-Tribute στον Διονύση Σαββόπουλο», η Αλεξίου τη «Δημοσθένους λέξη» και η Γαλάνη τη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», με τη συνδρομή του Κωνσταντίνου Βήτα. Το 2001 ο Χρήστος Νικολόπουλος στη «Συνάντηση» μελοποιεί ανέκδοτους στίχους του Βασίλη Τσιτσάνη, με τη Γαλάνη να τραγουδάει τη «Ραραού» και την Αλεξίου το «Αχ τι θα γίνω», ενώ τον ίδιο χρόνο συμμετέχουν στα «Μυστικά του κήπου» του Νίκου Κυπουργού, όπου η μεν ερμηνεύει μαζί με το Διονύση Σαββόπουλο το «Μίδα», σε στίχους Παρασκευά Καρασούλου, η δε το «Απ’ τα κουμπάκια ανάμεσα», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου.
Το 2002 όλη η αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού συγκεντρώνεται στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για να τιμήσει το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Η συναυλία «Για τον Γρηγόρη» αποτυπώνεται και σε CD, στο οποίο γι’ άγνωστους λόγους αποσιωπάται η συμμετοχή της Αλεξίου. Το 2004 οι δύο ερμηνεύτριες εμφανίζονται στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας κι έναν χρόνο μετά σε μια συναυλία-αφιέρωμα στη Βίκυ Μοσχολιού, αυτή τη φορά με τη συμμετοχή μόνο γυναικείων φωνών. Το «Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ» κυκλοφορεί σε CD το 2006, όπου, μεταξύ άλλων, ακούμε τις δύο φίλες να τραγουδούν μαζί «Το γράμμα και τη φωτογραφία», των Γιώργου Ζαμπέτα-Αλέκου Καγιάντα. Ένα αφιέρωμα για τη Σοφία Βέμπο, αυτή τη φορά χωρίς τη συμμετοχή άλλων φωνών, θα τις ξαναφέρει μαζί στη σκηνή του Ηρωδείου το 2006, το οποίο, δυστυχώς, δεν θ’ αποτυπωθεί σε CD ή DVD.
Τα χρόνια περνούν, αλλά αμφότερες εξακολουθούν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή: το ρεπερτόριο της Γαλάνη εμπλουτίζουν τα «Στερεότυπα», σε μουσική Χρυσόστομου Μουράτογλου και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, και το «Σ’ αγαπώ μπορεί», σε μουσική δική της και στίχους Μαριανίνας Κριεζή, ενώ με τη Μυρτώ Κοντοβά γράφει το «Τράβα σκανδάλη» για τη φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Το 2003 η Αλεξίου παρουσιάζει το «Ως την άκρη τ’ ουρανού σου», ένα album που θα ξεπεράσει τα 120.000 αντίτυπα και θα γίνει πλατινένιο, περιλαμβάνοντας πολυακουσμένα κομμάτια όπως το «Οι φίλοι μου χαράματα», σε μουσική και στίχους δικούς της, και το «Απόψε θέλω να πιω», σε μουσική Αντώνη Βαρδή και στίχους Σοφίας Αργυροπούλου. Παράλληλα, θα διευρύνουν τη γκάμα τους, η μεν Γαλάνη εμπιστευόμενη τη φωνή της στους ηλεκτρονικούς ήχους του Κωνσταντίνου Βήτα στο «Μετά-» (2001), η δε Αλεξίου ραπάροντας εν έτει 2009 στο «Μεγάλωσα», ένα κομμάτι πλημμυρισμένο από εφηβική απόγνωση κι αμφισβήτηση, το οποίο δύσκολα θα μπορούσε να πιστέψει κάποιος πως έχει γραφτεί από μια γυναίκα με τη δική της χρονολογία γέννησης -ως γνωστόν, βέβαια, ο δημιουργός δεν έχει ηλικία…
Το χειμώνα του 2012 ανακοινώνουν πως θα συναντηθούν ξανά στη σκηνή του Παλλάς. Το μουσικόφιλο κοινό περιμένει με αγωνία την επανένωσή τους, μιας και είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που θα συναντηθούν για να γιορτάσουν τη δική τους πορεία στο τραγούδι και όχι για να τιμήσουν κάποιο άλλο πρόσωπο. Οι παραστάσεις «Σε μπλε βελούδο» παίρνουν συνεχώς παρατάσεις και συνεχίζονται στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, σε καλοκαιρινές περιοδείες στην Ελλάδα και στην Κύπρο και σε μια συναυλία στο Olympia του Παρισιού. Οι εμφανίσεις τους καταγράφονται σε διπλό CD, ενώ κυκλοφορεί μία ακόμη επανέκδοση των «Τραγουδιών της χτεσινής μέρας» με δύο νέα remix του Χρυσόστομου Μουράτογλου.
Την ίδια χρονιά η Γαλάνη γράφει και τραγουδάει το «Αν» σε στίχους Παρασκευά Καρασούλου, μία ερωτική μπαλάντα που φαίνεται να έχει ήδη κερδίσει μια θέση στο χρόνο, και το 2016 συστήνει στο ευρύ κοινό ένα νέο συνθέτη, τον Ευστάθιο Δράκο, τραγουδώντας μαζί του σε στίχους Νίκου Μωραΐτη την «Εκδρομή», ένα από τα πιο πολυσυζητημένα τραγούδια των τελευταίων ετών. Η Αλεξίου συνεχίζει τις ζωντανές τις εμφανίσεις και τις δισκογραφικές της δουλειές, έως τον Ιούνιο του 2020, όπου ανακοινώνει πως ο κύκλος της στο τραγούδι έχει πλέον κλείσει.
Αν και κανένας αποχαιρετισμός δεν είναι εύκολος, το γεγονός πως «δεν την ακούει η φωνή της πια», όπως δήλωσε η ίδια, δεν της απαγορεύει να εκφράζεται μέσω της τέχνης. Ήδη έχει εμφανιστεί στη θεατρικό σανίδι ως ηθοποιός, ενώ, αρκετά χρόνια πριν, η Γαλάνη είχε πει σε συνέντευξή της πως θα ήθελε κάποια στιγμή να γράψει μουσική πάνω σε στίχους της Χαρούλας. Ίσως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να μας κάνουν ένα ακόμη δώρο…
