Ο Luc Besson είναι πολύ Αμερικανός για να είναι Ευρωπαίος και πολύ Ευρωπαίος για να είναι Αμερικανός, γι’ αυτό ξεχώρισαν τα φιλμ του. To Leon είναι το καλύτερο του, κερδίζοντας στα σημεία το Big Blue, με το Nikita να καπνίζει μελαγχολικό στην τρίτη θέση.
Το Leon είναι μια ταινία δράσης, που οι καλύτερες σκηνές δεν έχουν δράση. Είναι ένα neo noir που που οι πιο όμορφες στιγμές του είναι οι πιο φωτεινές και χαρούμενες. Είναι ένα φιλμ για έναν επαγγελματία εκτελεστή, που ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ένα δωδεκάχρονο κορίτσι. Είναι μια ταινία γεμάτη πυροβολισμούς, που το βασικό της θέμα είναι η μοναξιά. Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.
Είχα χρόνια να το δω. Όπως συμβαίνει με όλες τις ταινίες που μου αρέσουν, φοβήθηκα πως θα είχε γεράσει άσχημα. Eυτυχώς το Leon έχει μεγαλώσει χωρίς να χάσει τη γοητεία του. Ο Besson έφτασε στο ζενίθ του με αυτό, ό,τι κι αν έκανε μετά, δεν πλησίασε ποτέ το Leon.
H γεμάτη ήλιο φωτογραφία καταφέρνει να δείξει τη Νέα Υόρκη όμορφη. Οι σκηνές δράσης κρατάνε στο χρόνο. Το μεγάλο προσόν του Γάλλου, είναι η χρήση του κινηματογραφικού χρόνου. Ξέρει πότε να πατήσει το γκάζι και πότε να αφήσει το πετάλι, ώστε ο θεατής να απολαύσει τη διαδρομή και να προσέξει τις λεπτομέρειες.
Ο Leon είναι ο πιο συμπαθητικός εκτελεστής του κινηματογραφικού πάνθεον. Αν και είναι σχεδόν άτρωτος, δεν ζει μέσα στη χλιδή, ούτε απολαμβάνει το να σκοτώνει. Είναι απλά μια δουλειά. Ζει σαν υπάλληλος σε μια τρύπα. Δεν ξοδεύει σχεδόν τίποτα, δεν έχει σχέση ή φίλους. Ζει για να δουλεύει. O Reno λέει τα πάντα όταν δε λέει τίποτα. Η μοναξιά του ξεχειλίζει στις κοφτές απαντήσεις και στις κινήσεις του.
Όταν αφήσει τις άμυνες του, για να πει στη Matilda όλα όσα νιώθει, είναι σπαρακτικός. Γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα το Leon. Μια ταινία για τη μοναξιά και για δύο ανθρώπους που βρέθηκαν μαζί, κάτω από τις πιο σκληρές συνθήκες, αγαπήθηκαν, γλύκαναν το κενό και έδωσαν νόημα και κίνητρο ο ένας στον άλλο.
Όχι ερωτικά ή πατρικά (όσο κι αν η ηχώ της Λολίτας είναι στη τροχιά της ιστορίας). Απλά με το να έρθουν κοντά, να κάνουν παρέα, να γελάσουν, να μοιραστούν, να φροντίσουν ο ένας τον άλλο. Και αυτό είναι, κατά την γνώμη μου , το μεγαλύτερο επίτευγμα του φιλμ. Το ότι παρουσιάζει τη σχέση τους, χωρίς να αφήνει στο θεατή, ούτε ίχνος αμφιβολίας περί σεξουαλικότητας. Οι σκηνές που έχουν μαζί είναι συγκινητικά τρυφερές, ειδικά εκείνες που κάνουν κάτι καθημερινό.
Κι αν ο Reno είναι εκπληκτικός, τι να πεις για τη Portman; Που δίνει μια από τις καλύτερες – αν όχι την καλύτερη- ερμηνεία δωδεκάχρονου στη φιλμική ιστορία. Και το ότι είναι η πρώτη της, το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό. Και μεταξύ μας, παρά τις σπουδαίες ταινίες που ακολούθησαν, η Matilda παραμένει η κορυφαία της στιγμή.
Την Αγία Τριάδα του Leon, συμπληρώνει ο Gary Oldman. Ένας κακός που μοιάζει με καρτούν. Που έχει ξεπεράσει την έννοια υπερβολικό παίξιμο 200 χιλιόμετρα. Όμως η σχεδόν κωμική του ερμηνεία, συμπληρώνει ιδανικά το παζλ, είναι το τέλειο αντίβαρο του Leon. Υπάρχουν στιγμές που είναι ανατριχιαστικός, που νομίζεις πως θα βγει από την οθόνη και θα σε πυροβολήσει. Αυτό που έκανε τη διαφορά και κράτησε το ρόλο του Stansfield πάνω στα σύνορα μεταξύ γελοίου και σπουδαίου, είναι πως ο Oldman πραγματικά το απολαμβάνει. Η ερμηνεία του είναι σαν αυτοσχεδιασμός. Σολάρει, ψάχνει ανάμεσα στα όρια. Δεν πιάνουν όλα, αλλά όταν το βρίσκει, χτυπάει όλα τα G-spots.
Δεν υπάρχει περίπτωση το Leon να κυκλοφορούσε τώρα. Στην εποχή που η πολιτική ορθότητα έχει αρχίσει να γίνεται ασφυκτικά υστερική, το Leon θα είχε λιθοβολιστεί, πριν καν βγει στις αίθουσες. Ευτυχώς τα 90s ήταν μια διαφορετική δεκαετία, όπου οι περίεργες, σκοτεινές, διαφορετικές ταινίες έστρεφαν τους προβολείς πάνω τους για την ομορφιά των ιστοριών τους και όχι επειδή ήταν το πολιτικό άλλοθι του κάθε πικραμένου.
Δε νομίζω πως σήμερα θα κυκλοφορούσαν Leon, Τhe Crow , Dark City, Seven, Usual Supects, και όλες αυτές οι ταινίες που έκαναν τη διαφορά και σημάδεψαν μια γενιά. O Βesson θα πρέπει να σταματήσει να προσπαθεί να γίνει ο Michael Bay της Γαλλίας , και να ψάξει να βρει τον 90s εαυτό του. Μας χρωστάει μερικές ακόμα καλές ταινίες.
