Ένα πρωτάθλημα “Έπος”, μια ομάδα “Όνειρο” και ένας λαός που δεν θα την άφηνε ποτέ να περπατήσει μόνης της!
26 Ιουνίου 2020. Το παιχνίδι της Μάντσεστερ Σίτι με την Τσέλσι έχει μόλις τελειώσει. Οι Μπλε του Λονδίνου νικάνε και οι οπαδοί της Λίβερπουλ σε όλο τον κόσμο ζουν την πιο σπουδαία μέρα της ζωής τους! Γιατί; Γιατί μετά από 30 σκάρτα χρόνια βρίσκονται ξανά στην κορυφή της Αγγλίας!
Δεν απέχουμε πολύ από εκείνη τη μέρα. Περίπου 8 μήνες. Τα πράγματα όμως σε σχέση με τότε είναι εντελώς διαφορετικά. Η Λίβερπουλ δεν θυμίζει σε τίποτα την ομάδα που τρόμαζε κάθε αντίπαλη άμυνα και έσπαγε όλα τα ρεκόρ. Για να στο κάνω και πιο λιανά, η Λίβερπουλ άρχισε, πλέον, να θυμίζει τον παλιό της εαυτό, αυτόν που είχε πριν το 2016 και έκανε αρκετό κόσμο να τη “δουλεύει”, αλλά γέννησε επίσης και μια φουρνιά οπαδών, που οι αποτυχίες της εποχής, τους έμαθαν τι πάει να πει αληθινή αγάπη.
Γιατί ναι, αυτό το κείμενο δεν απευθύνεται σε εκείνους που από το 2018 και μετά το “Ρε, κερδίσατε τελικά χθες”, το έκαναν “Κερδίσαμε τελικά χθες”. Το κείμενο αυτό, απευθύνεται σε αυτούς που μετά από μια ισοπαλία με τη Γουεστ Μπρόμ το 2016, έκατσαν και χειροκρότησαν την ομάδα τους χωρίς να πούνε την ατάκα “Πάει, γίναμε looser”.
Αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει τους “κόκκινους” του Μέρσεϊσαϊντ απ’ τις άλλες ομάδες, αυτό είναι η σχέση που έχει το κλαμπ με τον κόσμο του. Μια σχέση που μπορείς να τη δεις παντού. Αλλά και να την ακούσεις. Γιατί ναι, ο ύμνος της Λίβερπουλ, το “You’ll Never Walk Alone” ,δεν είναι απλά ένα τραγούδι που σου λέει το πόσο σπουδαία είναι κάποια ομάδα, αλλά στάση ζωής!
Μια στάση ζωής που σου υπενθυμίζει ότι, πάντα, όταν περπατάς στην καταιγίδα, μετά το τέλος αυτής, θα δεις έναν χρυσό ουρανό. Αυτόν που είδαμε όλοι τον περασμένο Ιούνη. Αλλά πλέον τα πράγματα άλλαξαν. Η καταιγίδα αυτή φαίνεται πώς έχει επιστρέψει στην πόλη του Λίβερπουλ και δεν λέει να φύγει. Η λογική λέει ότι θα “την κάνει σύντομα”, αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί να είναι ένα σημάδι το συγκεκριμένο. Δεν κατάλαβες τι εννοώ;
Να, η Λίβερπουλ ήταν ανέκαθεν μια ομάδα “μη mainstream”, μια ομάδα που αρκετοί τη χαρακτήριζαν “ανέκδοτο”, άλλοι τη σεβόντουσαν και δεν την ακολουθούσαν, ενώ πολύς κόσμος την υποστήριζε στα χρυσά της χρόνια και με το που έπεφτε η απόδοση της, πήγαινε σε άλλη ομάδα για να είναι νικητής. Η Λίβερπουλ δεν έχει οπαδούς αλλά “σχέση ζωής” με ανθρώπους που κατάλαβαν το νόημα των στίχων του “You’ll Never Walk Alone”, πίστεψαν σε αυτήν και την αγάπησαν όσο τίποτα. Γιατί όπως και να το κάνουμε, αυτή η ομάδα έχει το χάρισμα να σε κάνει να τη λατρεύεις σαν κάτι μοναδικό!
Έτσι, αυτόν τον καιρό, ίσως αποφάσισε να ξαποστάσει λιγάκι, να αποβάλλει τους “Mainstream” τυπάδες από πάνω της και να τραβήξει ξανά προς τη δόξα…
Δεν είμαι εδώ να σου αναλύσω τι πήγε λάθος τον τελευταίο μήνα για την ομάδα του Κλοπ, ούτε για να σου πω ότι οι τραυματισμοί έφεραν αυτά τα αποτελέσματα. Η κατάσταση, πολύ απλά, είναι αυτή που είναι και δεν αλλάζει εύκολα.
Είμαι εδώ όμως για να σου θυμίσω ότι αυτή η ομάδα, με τους ίδιους παίκτες, τον ίδιο προπονητή, το ίδιο επιτελείο, πέρσι τέτοια εποχή σε έκανε υπερήφανο για αυτά που έβλεπες, σου χάρισε σπουδαίες στιγμές και αναμνήσεις που ίσως να μην ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου. Εγώ τουλάχιστον αυτά θυμάμαι στα δύσκολα…
Και δυστυχώς, αυτά τα δύσκολα, μόλις ξεκίνησαν. Δεν νομίζω ότι θα κρατήσουν, ξανά, 30 χρόνια, μπορεί ήδη σε 365 μέρες να είναι τελείως διαφορετικό το κλίμα στο Anfield. Μέχρι τότε όμως ένα πράγμα είναι σίγουρο: Η καψούρα για αυτήν την ομάδα έφυγε, αλλά μας έμεινε η αγάπη. Και πίστεψέ με, η αγάπη που υπάρχει για αυτό το κλαμπ είναι τεράστια.
Α και να το ξέρεις: Η αγάπη είναι πιο σημαντική απ’ την καψούρα. Για αυτό άλλωστε και η Λίβερπουλ είναι σπουδαία:
“Αν δεν μπορείς να μας υποστηρίζεις στις ήττες, μην μας υποστηρίζεις όταν κερδίζουμε”
-Μπιλ Σάνκλι
