Βίκυ Καρατζόγλου: «Νιώθω πως βιώνουμε μια περίοδο επαναπροσδιορισμού.»

Κάντε share!

Η Βίκυ Καρατζόγλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Δράμα. Τελειώνοντας το σχολείο μετακομίζει στην Αθήνα όπου παρακολούθησε σεμινάρια τραγουδιού και ερμηνείας, πλάι στον Σταμάτη Κραουνάκη. Παράλληλα ξεκινάει μαθήματα πιάνου και τραγουδιού. Στο ενεργητικό της έχει αρκετές και σημαντικές συνεργασίες όπως με τη Γλυκερία, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Δημήτρη Μπάση, τον Γιάννη Κότσιρα και πολλές άλλες. Έχει συμμετάσχει στην «θρυλική» μουσικοθεατρική παράσταση της Ελένης Γκασούκα «Ήρωες» ενώ έχει διαγράψει μια αρκετά αξιόλογη δισκογραφική πορεία. Την περίοδο αυτή, κυκλοφόρησε ένα νέο single από την Panik Oxygen σε στίχους Νίκου Μωραΐτη και μουσική Δήμητρας Γαλάνη με τίτλο «Στην πιο δύσκολη ώρα».

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Panik Oxygen το νέο σου single «Στην πιο δύσκολη ώρα» σε μουσική Δήμητρας Γαλάνη και στίχους Νίκου Μωραΐτη, πες μας λίγα λόγια.

Το τραγούδι της Δήμητρας και του Νίκου, το τρίτο πριν την κυκλοφορία του νέου μου άλμπουμ από την Panik. Μέσα στην σχεδόν δυστοπική εποχή που ζούμε, οι στίχοι του Νίκου έρχονται να μας θυμίσουν το σημαντικό ρόλο των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας. Νιώθω πως βιώνουμε μια περίοδο επαναπροσδιορισμού των προτεραιοτήτων μας και αυτών που έχουμε ανάγκη να εισπράξουμε από τους γύρω μας, από τους δικούς μας ανθρώπους.

Πώς προέκυψε αυτή η τόσο ενδιαφέρουσα συνεργασία με την Δήμητρα Γαλάνη και τον Νίκο Μωραΐτη;

Τη Δήμητρα τη γνώρισα το 1999, ήταν ο πρώτος άνθρωπος του χώρου. Περνώντας τα χρόνια χαθήκαμε κάπου μέσα στην πόλη και τις υποχρεώσεις μας. Πριν δυο χρόνια περίπου, άκουσε την «περηφάνια» από την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, ρώτησε ποια είναι η ερμηνεύτρια και είπε πως έχει χρόνια να ακούσει μια φρέσκια, καθαρή φωνή με έντονη λαϊκότητα. Από τότε, χωρίς καν να έχουμε μιλήσει, άρχισε να παρακινεί συνεργάτες της και ανθρώπους του χώρου να με ακούσουν λέγοντας πόσο της άρεσε αυτό που είχε ακούσει.

Μετά η τύχη έπαιξε και αυτή το ρόλο της μιας και συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα live και μου είπε πως της άρεσε πολύ ο δρόμος που είχα πάρει μουσικά. Αρχίσαμε να συναντιόμαστε, να μοιράζομαι μαζί της τραγούδια που ετοίμαζα και είχα διαλέξει για τον νέο μου δίσκο και να την συμβουλεύομαι. Κάπου εκεί της εξέφρασα την επιθυμία να μου γράψει ένα τραγούδι.

Λίγα χρόνια πριν, μαζί με τον παραγωγό μου είχαμε ξεχωρίσει τον συγκεκριμένο στίχο του Νίκου Μωραΐτη και σκεφτήκαμε πως θα ήταν κάτι που θα έβγαινε αβίαστα στη Δήμητρα. Άλλωστε οι δυο τους είχαν συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν. Έστειλα λοιπόν στη Δήμητρα τον στίχο και όπως μου είχε υποσχεθεί έγραψε ένα τραγούδι για εμένα, για τη φωνή μου. Κατά την γνώμη μου το πιο σημαντικό πράγμα για έναν τραγουδιστή.

Το «Στην πιο δύσκολη ώρα» είναι μια ιδιαίτερη αισθαντική μπαλάντα, με ποιά κριτήρια επιλέγεις συνήθως τα κομμάτια που θα ερμηνεύσεις;

Με το συναίσθημα. Αν ένα τραγούδι με «πάρει» μαζί του από την αρχή, αυτό είναι σημάδι που δεν μπορώ να παραβλέψω.
Μου έχει τύχει όμως και να μη διαλέξω ένα τραγούδι, ίσως επειδή δεν το κατάλαβα με το πρώτο άκουσμα, ίσως επειδή ένιωσα ότι θα με «ξεβόλευε» και τελικά μετά από παρότρυνση του παραγωγού μου να το δοκιμάσω και στο τέλος να το κάνω δικό μου.
Εκεί πιστεύω πως παίζουν σημαντικό ρόλο οι συνεργάτες που έχει δίπλα του κανείς, αρκεί να έχουν την ίδια αισθητική και να σε γνωρίζουν καλά.

Η μουσική πότε μπήκε στην ζωή σου;

Το σπίτι μας στη Δράμα ήταν πάντα γεμάτο μουσική. Λόγω της αγάπης των γονιών μου γι αυτήν, της υπεροχής φωνής της μαμάς, της συνήθειας του μπαμπά να κάθεται με τα ακουστικά του στη δική του γωνία και να γράφει κασέτες με τα αγαπημένα του τραγούδια από τους δίσκους που τότε κυκλοφορούσαν. Όλα αυτά με έκαναν να νιώθω από πολύ μικρή πως μπορώ να «βασιστώ» πάνω της. Σε μικρότερη ηλικία ήταν το αποκούμπι όταν φοβόμουν, όταν στεναχωριόμουν η όταν είχα μέσα μου χαρά και ήθελα να την εκφράσω. Μεγαλώνοντας έμαθα πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Ήταν σαν από πάντα ένα κομμάτι της ζωής μου.

Θυμάσαι την πρώτη φορά που πάτησες το πόδι στο stage; Ποιά τα συναισθήματά σου από εκείνη την εμπειρία;

Ήμουν 16 χρόνων και έτρεμα σαν το ψάρι. Με ανέβασαν σε μια μουσική σκηνή στη Δράμα, τη μοναδική που υπήρχε και τραγούδησα το «πριν το τέλος», το αγαπημένο μου τραγούδι εκείνη τη εποχή.

Μπορεί να ήταν μόνο λίγα λεπτά, μια μικρή γεύση, έτσι απλά κατάλαβα πως ήταν αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή μου, να τραγουδάω.
Μεταφέρθηκα για λίγο σε μια άλλη διάσταση, έχασα την επαφή με την πραγματικότητα, μετά θυμάμαι το χειροκρότημα, το βλέμμα περηφάνιας της αδερφής μου και πως ένιωσα ό,τι είχα βρει τι ήθελα να γίνω.

Στο παρελθόν είχες συμπρωταγωνιστήσει και στην επιτυχημένη παράσταση της Ελένης Γκασούκα «Ήρωες». Θα σε ενδιέφερε να συνδυάσεις στο μέλλον την υποκριτική με το τραγούδι;

Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη σκηνή των Ηρώων δεν πέρασε ποτέ η σκέψη να βγει το θέατρο από τη ζωή μου.
Όλα άλλαξαν μετά από αυτή την παράσταση. Απέκτησα μια άλλη ματιά απέναντι στην τέχνη του θεάτρου που την έχω μέχρι και σήμερα.
Η μουσική και το θέατρο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα και φυσικά θα μου άρεσε οποιοσδήποτε συνδυασμός τους, εφόσον μου ταιριάζει.

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε διάφορες καταγγελίες για γνωστούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Σου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο στην δουλειά σε σχέση με τις καταγγελίες που βγαίνουν στο φως;

Όταν κατέβηκα από τη Δράμα στην Αθήνα τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για μένα. Δεν είχα φίλους, δεν είχα γνωστούς, είχαμε όμως με την αδερφή μου η μια την άλλη. Και το σημαντικότερο όλων ήταν ότι νιώθαμε την εμπιστοσύνη και στήριξη των γονιών μας. Αυτό κατάλαβα τώρα ποσό σημαντικό ήταν τελικά. Γιατί ότι προέκυψε σε εκείνη την τρυφερή ηλικία είχα τη δύναμη και τη σιγουριά πως μπορώ να το αντιμετωπίσω και να βάλω τα όρια μου ώστε να μη με επηρεάσει. Μάλλον λοιπόν νιώθω τυχερή που δεν ήμουν σε ευάλωτη θέση και που ένιωθα πως μπορούσα να έχω επιλογή. Δυστυχώς όμως δεν ήταν και δεν είναι έτσι τα πράγματα για όλους. Πολλοί συνάδελφοι μου πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα και κουβάλησαν χρόνια αυτό το βαρύ φορτίο που σε καμία περίπτωση δεν τους άξιζε όπως δεν αξίζει σε κανέναν.

Ποιά η άποψή σου για όλο αυτό που συμβαίνει και για το σχετικό #metoo με την πρωτοβουλία αξιόλογων καλλιτεχνών να καταγγέλλουν κάθε μορφή βίας;

Δεν χρειάζεται καν να με ρωτήσεις, καταδικάζω οποιαδήποτε μορφή βίας , είτε είναι σωματική, είτε λεκτική, είτε ψυχολογική. Είναι το ίδιο σκληρή και δύσκολο να τη διαχειριστεί μια καθαρή ψυχή. Πρέπει να μιλάμε, να βρίσκουμε τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε τέτοια φαινόμενα. Όχι μόνο οι καλλιτέχνες, τέτοια συμβαίνουν γύρω μας, καθημερινά, όλοι μας έχουμε μέσα μας τη δύναμη. Ελπίζω όλα αυτά να γίνουν η αφορμή για να μπορέσουν να μιλήσουν όλοι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει ή που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις. Ονειρεύομαι ένα μέλλον με παιδιά, μέσα σε αυτά και η κόρη μου, που δε θα φοβούνται καμία μορφή εξουσίας και που θα είναι ελεύθερα να επιλέξουν τι θέλουν να κάνουν αυτά με το σώμα τους.

Εδώ και έναν χρόνο όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη έχουμε χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της ελευθερίας μας, καθώς η πανδημία ακόμα δεν έχει κοπάσει. Πως αντιμετωπίζεις όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση;

Φαντάζομαι όπως όλοι. Άλλοτε με φόρα, κόντρα στον καιρό, άλλοτε με φόβο, άλλοτε δημιουργικά, άλλοτε πέφτω ψυχολογικά και δυσκολεύομαι να ξανά σηκωθώ. Πάντα όμως βάζω στο μυαλό μου τα σημαντικά και τα ουσιώδη που πάλεψα να έχω στη ζωή μου και στη σκέψη τους ηρεμώ. Η οικογένεια, οι φίλοι, η υγεία, η μουσική.

Επειδή τα όνειρα και τα σχέδια δεν σταματούν, τι έχεις στα σκαριά για το άμεσο μέλλον;

Ο δεύτερος προσωπικός μου δίσκος είναι σχεδόν έτοιμος. Προς το παρόν και χωρίς live δεν έχουμε άλλον τρόπο να εκφραστούμε πέρα από τη δισκογραφία. Έχουμε ετοιμάσει έναν δίσκο όπως τον ονειρευόμουν και εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Panik που με βοήθησε να τον κάνω πραγματικότητα. Ένας δίσκος πολυσυμμετοχικός από άποψη δημιουργών, με συνθέτες και στιχουργούς πολύ σημαντικούς που πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Τους ευχαριστώ πολύ που μου χάρισαν ένα κομμάτι της ψυχής τους και που με εμπιστεύτηκαν.