Η τραγουδίστρια-τραγουδοποιός Ηρώ επανέρχεται δισκογραφικά με μία διασκευή γαλλικού τραγουδιού της δεκαετίας του 70.
«Όπως λένε…» τιτλοφορείται το νέο τραγούδι που μάς παρουσιάζει σήμερα η Ηρώ και πρόκειται για την ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά του γαλλικού τραγουδιού “Comme ils disent” του μοναδικού Charles Aznavour.
Η Ηρώ, αγαπημένη τραγουδίστρια, συνθέτης και τραγουδοποιός, με την σπάνια ευαισθησία που την χαρακτηρίζει πάντα, εμπνέεται από το σπουδαίο τραγούδι του Charles Aznavour και αποδίδει σε ελεύθερη μετάφραση τους στίχους του, καταθέτοντας με αυτό τον τρόπο τη δική της καλλιτεχνική δήλωση. Αλήθεια, φως και λύτρωση στο όνομα της αγάπης.
Το “Comme ils disent” κυκλοφόρησε στην αρχή της δεκαετίας του ’70, μετά τον Μάη του ’68 και αποτέλεσε ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια της εποχής που καταπιάστηκε με το θέμα της ομοφυλοφιλίας χωρίς επιπολαιότητα, ταμπού και σαρκασμό, περιγράφοντας την ιστορία ενός άνδρα που «ζει μόνος με τη μητέρα του, είναι λίγο διακοσμητής, λίγο στυλίστας αλλά η πραγματική του δουλειά του είναι τη νύχτα τραβεστί, είναι καλλιτέχνης».
Σε μια εποχή απενοχοποίησης
Σε μια εποχή όπου η αλήθεια απέκτησε στόμα για να μιλήσει
και ο φόβος βρήκε τον τρόπο να ορθώσει ανάστημα
ο καθένας μας οφείλει να βάλει ένα μικρό λιθαράκι
ώστε το νέο οικοδόμημα να έχει ανοιχτά και μεγάλα παράθυρα
για να εισβάλει το Φως, σαν λύτρωση
και να καταρρίψει κάθε κατεστημένο.
Να έχει μια μεγάλη αγκαλιά όπου θα χωράνε όλοι
Και κανείς δεν θα ξανανιώσει μόνος, ούτε στο περιθώριο…
Είναι Νομοτέλεια… Στο όνομα της Αγάπης…
Καλη ακρόαση με την σιγουριά ότι θα βρει το «χώρο» που δικαιούνται όλοι.
Σας ευχαριστώ
Ηρώ
Υ.Γ. Η ηχογράφηση έχει γίνει στο σπίτι μου με τα μέσα που είχα διαθέσιμα. Λυπάμαι για τις ατέλειες.
Απολαύστε το!
Στίχοι
Μένω μαζί με τη μαμα,
ένα σκυλί και δυο γατιά σε ένα τριάρι
Βγαίνω πρωί στην αγορά
γελάω σε όλους γενικά
κλείνω το μάτι
Στο σπίτι κάνω όλες τις δουλειές είμαι πολύ επιμελής,
στα πράγματα μου
Πλένω μαζεύω τραγουδάω,
ράβω μονάχός μου τα ρούχα
που φοράω
Και είμαι πως να σας το πω
Και καλλιτέχνης λίγο ρετρό
Είμαι στυλίστα
Μα κάθε βράδυ στην δουλειά μεταμορφώνομαι αληθινά
γίνομαι Αρτίστα
Έχω ένα νούμερο ειδικό
Τη μουσική διαλέγω εγώ
Είναι μαγεία
Που καταλήγει σε γυμνό
Μ´ αποθεώνει το κοινό
Κοιτάξτε τους, όλο λαγνεία
Στα μάτια τους βλέπω φωτιά μες τον καπνό μες τα ποτά
Γινόμαστε ένα
Και ζω για λίγο στην σκηνή
Όσα μου έμαθε η ζωή,
Κρατάω για μένα
Είμαι λοιπόν μια Τραβεστί
Ή όπως το λέτε όλοι εσείς, μια αμαρτία
Στον κόσμο σας το σοβαρό
Στο πάθος σας το πιο κρυφό
Είμαι η θυσία…
Κατά τις 5 το πρωί, οι φίλοι μου οι κολλητοί
Εμείς οι λίγοι
Σε κάποιο μπαρ ή ρεστοράν
Άντρες μαζί ή και μαντάμ
Τα λέμε όλα
Για όσους πληρώνουνε καλά
Να κάνουν έρωτα κρυφά
και να χαθούνε
Στον κόσμο τους να τιμωρούν
Και καθώς πρέπει να μισούν
Όσα ποθούνε
Τα ξημερώματα νωρίς
το δρόμο της επιστροφής
γυρνάω μόνη
Και στον καθρέφτη μου μπροστά
Βγάζω βλεφαρίδες και μαλλιά
Με μια συγνώμη
Ξαπλώνω δύσπιστα κι αργά
Τους έρωτες χωρίς χαρά όλο μετράω
Μα αυτόν τον άντρα που ποθώ
τον όμορφο σαν το θεό
δεν τον ξεχνάω
Όμως το στόμα μου ποτέ
δεν θα μπορέσει να του πει,
σε αγαπάω
Γιατί στο φως που περπατά
με τις γυναίκες του αγκαλιά
εγώ δε χωράω
Κανείς δεν θέλω να μου πει
ούτε να με κατηγορεί
και να με κρίνει
Γιατί εμείς οι γραφικοί,
Είμαστε αρτίστες στην ζωή,
Εμείς οι λίγοι…
Η τραγουδίστρια-τραγουδοποιός Ηρώ επανέρχεται δισκογραφικά με μία διασκευή γαλλικού τραγουδιού της δεκαετίας του 70.
«Όπως λένε…» τιτλοφορείται το νέο τραγούδι που μάς παρουσιάζει σήμερα η Ηρώ και πρόκειται για την ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά του γαλλικού τραγουδιού “Comme ils disent” του μοναδικού Charles Aznavour.
Η Ηρώ, αγαπημένη τραγουδίστρια, συνθέτης και τραγουδοποιός, με την σπάνια ευαισθησία που την χαρακτηρίζει πάντα, εμπνέεται από το σπουδαίο τραγούδι του Charles Aznavour και αποδίδει σε ελεύθερη μετάφραση τους στίχους του, καταθέτοντας με αυτό τον τρόπο τη δική της καλλιτεχνική δήλωση. Αλήθεια, φως και λύτρωση στο όνομα της αγάπης.
Το “Comme ils disent” κυκλοφόρησε στην αρχή της δεκαετίας του ’70, μετά τον Μάη του ’68 και αποτέλεσε ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια της εποχής που καταπιάστηκε με το θέμα της ομοφυλοφιλίας χωρίς επιπολαιότητα, ταμπού και σαρκασμό, περιγράφοντας την ιστορία ενός άνδρα που «ζει μόνος με τη μητέρα του, είναι λίγο διακοσμητής, λίγο στυλίστας αλλά η πραγματική του δουλειά του είναι τη νύχτα τραβεστί, είναι καλλιτέχνης».
Σε μια εποχή απενοχοποίησης
Σε μια εποχή όπου η αλήθεια απέκτησε στόμα για να μιλήσει
και ο φόβος βρήκε τον τρόπο να ορθώσει ανάστημα
ο καθένας μας οφείλει να βάλει ένα μικρό λιθαράκι
ώστε το νέο οικοδόμημα να έχει ανοιχτά και μεγάλα παράθυρα
για να εισβάλει το Φως, σαν λύτρωση
και να καταρρίψει κάθε κατεστημένο.
Να έχει μια μεγάλη αγκαλιά όπου θα χωράνε όλοι
Και κανείς δεν θα ξανανιώσει μόνος, ούτε στο περιθώριο…
Είναι Νομοτέλεια… Στο όνομα της Αγάπης…
Καλη ακρόαση με την σιγουριά ότι θα βρει το «χώρο» που δικαιούνται όλοι.
Σας ευχαριστώ
Ηρώ
Υ.Γ. Η ηχογράφηση έχει γίνει στο σπίτι μου με τα μέσα που είχα διαθέσιμα. Λυπάμαι για τις ατέλειες.
Απολαύστε το!
Στίχοι
Μένω μαζί με τη μαμα,
ένα σκυλί και δυο γατιά σε ένα τριάρι
Βγαίνω πρωί στην αγορά
γελάω σε όλους γενικά
κλείνω το μάτι
Στο σπίτι κάνω όλες τις δουλειές είμαι πολύ επιμελής,
στα πράγματα μου
Πλένω μαζεύω τραγουδάω,
ράβω μονάχός μου τα ρούχα
που φοράω
Και είμαι πως να σας το πω
Και καλλιτέχνης λίγο ρετρό
Είμαι στυλίστα
Μα κάθε βράδυ στην δουλειά μεταμορφώνομαι αληθινά
γίνομαι Αρτίστα
Έχω ένα νούμερο ειδικό
Τη μουσική διαλέγω εγώ
Είναι μαγεία
Που καταλήγει σε γυμνό
Μ´ αποθεώνει το κοινό
Κοιτάξτε τους, όλο λαγνεία
Στα μάτια τους βλέπω φωτιά μες τον καπνό μες τα ποτά
Γινόμαστε ένα
Και ζω για λίγο στην σκηνή
Όσα μου έμαθε η ζωή,
Κρατάω για μένα
Είμαι λοιπόν μια Τραβεστί
Ή όπως το λέτε όλοι εσείς, μια αμαρτία
Στον κόσμο σας το σοβαρό
Στο πάθος σας το πιο κρυφό
Είμαι η θυσία…
Κατά τις 5 το πρωί, οι φίλοι μου οι κολλητοί
Εμείς οι λίγοι
Σε κάποιο μπαρ ή ρεστοράν
Άντρες μαζί ή και μαντάμ
Τα λέμε όλα
Για όσους πληρώνουνε καλά
Να κάνουν έρωτα κρυφά
και να χαθούνε
Στον κόσμο τους να τιμωρούν
Και καθώς πρέπει να μισούν
Όσα ποθούνε
Τα ξημερώματα νωρίς
το δρόμο της επιστροφής
γυρνάω μόνη
Και στον καθρέφτη μου μπροστά
Βγάζω βλεφαρίδες και μαλλιά
Με μια συγνώμη
Ξαπλώνω δύσπιστα κι αργά
Τους έρωτες χωρίς χαρά όλο μετράω
Μα αυτόν τον άντρα που ποθώ
τον όμορφο σαν το θεό
δεν τον ξεχνάω
Όμως το στόμα μου ποτέ
δεν θα μπορέσει να του πει,
σε αγαπάω
Γιατί στο φως που περπατά
με τις γυναίκες του αγκαλιά
εγώ δε χωράω
Κανείς δεν θέλω να μου πει
ούτε να με κατηγορεί
και να με κρίνει
Γιατί εμείς οι γραφικοί,
Είμαστε αρτίστες στην ζωή,
Εμείς οι λίγοι…
