Μετά από μια σειρά επιτυχιών όπως το «Δεσποινίς Τζούλια» του August Strindberg (4 χρόνια) – «Κουαρτέτο» του Heiner Müller (2 χρόνια) – «Σαλώμη» του Oscar Wilde (Εθνικό Θέατρο Rex – Μάϊος 2018) σε flamenco εκδοχή, ο χορογράφος και σκηνοθέτης Σταύρος Λίτινας καταπιάνεται με το αριστούργημα του F. G. Lorca «Το σπίτι της Bernarda Alba» (1936).
Πρόκειται για το τελευταίο θεατρικό έργο του Ισπανού συγγραφέα που αποτελεί μέρος της τριλογίας της «ισπανικής υπαίθρου» μαζί με το «Ματωμένο Γάμο» και τη «Γέρμα». Είναι ένα έργο πολιτικό που, με αλληγορική ματιά, αντικατοπτρίζει τη σηπτική κοινωνικοπολιτική δομή του φασιστικού καθεστώτος. Καταδύεται με ωμό ρεαλισμό στο δίπολο επιθυμία – στέρηση, θέτοντας πολλαπλά ερωτήματα γύρω από τις σχέσεις εξουσίας, τους μηχανισμούς περιορισμού και καταστολής, και αναδεικνύει την ασυμβατότητα ανάμεσα στο θέλω και το πρέπει.
Ο Σταύρος Λίτινας αναφέρει στο σκηνοθετικό του σημείωμα:
«Για τη βαθύτερη κατανόηση του κειμένου, μελετώ το έργο υπό το πρίσμα της φροϋδικής θεωρίας που διατυπώνεται στο έργο Ο Πολιτισμός Πηγή Δυστυχίας. Η πολιτική και η φροϋδική θεωρία, φαινομενικά ασύνδετες, βρίσκουν κοινό τόπο στο έργο του F.G.Lorca, στο οποίο δραματοποιείται η πάλη ανάμεσα στο ένστικτο και την κοινωνική καταπίεση, ανάμεσα στην ελευθερία και την καταστολή…»
Λίγα λόγια για το έργο
Η Bernarda Alba, μετά το θάνατο του 2ου συζύγου της, σε ένδειξη πένθους, επιβάλλει 8ετή εγκλεισμό στις 5 θυγατέρες της. Η Angustias, η μεγαλύτερη κόρη της, από τον πρώτο της γάμο, έχοντας κληρονομήσει τον πατέρα της προσελκύει το ενδιαφέρον του νεαρού μνηστήρα Pepe Romano, με τον οποίο όλες οι κόρες είναι ερωτευμένες. Η μικρότερη κόρη της, η Adela, αρνούμενη να υποταχθεί στη νέα τάξη πραγμάτων, συνάπτει ερωτική σχέση μαζί του με ολέθριο τέλος που οδηγεί στη διατήρηση του πένθους στο σπίτι.
Ο Σταύρος Λίτινας σπούδασε αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. Ασχολείται με το flamenco από το 1991 παράλληλα με την αρχιτεκτονική. Έχει μαθητεύσει δίπλα σε σπουδαίους χορευτές και χορογράφους όπως: La Tati, Maria Magdalena, Joaquin Ruiz, Manolo Marin, Javier La Torre, La Chiqui, Torombo, Antonio Canales, Alejandro Granados, Pilar Ortega, Antonio Pipa, Mercedes Ruiz, Manuel Betanzos, Eva Yerbabuena κ.ά. Το 1992 ίδρυσε το «Arroyo», την πρώτη σχολή flamenco της Αθήνας. Είναι παραγωγός και χορογράφος της ομάδας «Arroyo Nuevo» υπογράφοντας παράλληλα σημαντικές παραστάσεις ως σύμβουλος κίνησης αλλά και ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος.
Πρεμιέρα: 18 Δεκεμβρίου 2021
Πληροφορίες για την παράσταση:
Σκηνοθεσία: Σταύρος Λίτινας
Χορογραφίες: Τζέσικα Καϊμπαλή – Μαρία Μανδραγού – Ηλέκτρα Χρύσανθου – Σταύρος Λίτινας
Μουσική επιμέλεια – Σκηνικά – Φωτισμοί – Κοστούμια: Σταύρος Λίτινας
Μουσική επεξεργασία – Ηχητικά εφέ: Αλίνα Αναστασιάδη
Κατασκευή κοστουμιών: Ελόνα Τροϊάνοβα
Χειρισμός ήχου – Φώτων: Λυδία Τσάτσου – Παρασκευοπούλου
Φωτογραφίες: Δημοσθένης Γαλλής
Βίντεο: Πάτροκλος Σκαφίδας
Διανομή:
Bernarda Alba: Αλίνα Αναστασιάδη
Maria – Josefa: Σταύρος Λίτινας
Angustias: Ιρένε Τζιαρντίνα
Magdalena: Άνια Βασιλείου
Amelia: Φανή Δεμέστιχα
Martirio: Τζέσικα Καϊμπαλή
Adela: Μαρία Μανδραγού
Ημέρες & Ώρες παραστάσεων: Σάββατο 21:15 & Κυριακή 18:00
Τιμές: 15€ κανονικό, 12€
Προπώληση εισιτηρίων: tickeservices.gr και τηλ 210 7234567
Site: www.arroyo.gr
Αποσπάσματα κριτικών
Σκηνική παράδεισος αυτή η χοροθεατρική απογείωση. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μη το χάσετε. Αυτές οι ευτυχείς στιγμές θεατρικής συνευρέσεως σπανίως επαναλαμβάνονται. Και δεν είναι ποτέ οι ίδιες. Κωνσταντίνος Μπούρας (Γράφειν, 27/1/20)
Σώματα που αφηγούνται τα πάθη και τις διαμάχες τους καθιστώντας, δίχως να αρθρώνουν λόγο ή όποια φωνητική εκφορά, την υπόθεση του έργου εύληπτη ακόμη και σε εκείνον που έχει αμυδρή ιδέα για τη δράση. Δημήτρης Τσατσούλης (Ημερόδρομος, 13/1/20)
Οι εκφράσεις, τα βλέμματα, οι κινήσεις εκμαιεύουν όλα εκείνα τα συναισθήματα που κρύβονται στον ψυχισμό των ηρωίδων και παρασύρουν το θεατή στο σκοτεινό και καταπιεσμένο τους σύμπαν. Γιώργος Χριστόπουλος (Onlytheater, 24,11/19)
Με εμπειρία στο χοροθέατρο ο Λίτινας δημιουργεί μια γρήγορη, συμπαγή, γεμάτη συμβολισμούς, ήχους και παύσεις χορευτική παράσταση […] ο ίδιος εκμαιεύει την ποίηση από τη βία της σκοτεινής αυτής ιστορίας ενώ οι χορεύτριές του σωματοποιούν το ανικανοποίητο με πάθος που ταιριάζει στο λυρισμό του Λόρκα και του φλαμένκο. Ιωάννα Βαρδαλαχάκη (Clickatlife, 6/11/19)
Ο Σταύρος Λίτινας με ένταση και φαντασία αποκαλύπτει την «παραληρηματική» υφή των νοηματικών αξόνων, που εικονοποιούνται αριστοτεχνικά με την ασίγαστη ορμή της έκφρασης και της κίνησης […] Η πολυπόθητη μέθεξη που επιδιώκει κάθε αρτίστικη προσπάθεια, σεβόμενη τον εαυτό της, κερδήθηκε επάξια και καθώς ρέει το επικοινωνούν υλικό, δημιουργεί υψηλή εικαστική συνθήκη. Ζωή Τόλη (Enterpress, 14/11/19)
Το διάλογο θα τον νιώσει μέσα από τον ήχο των δεμένων με κορδόνια παπουτσιών φλαμένκο των κοριτσιών, που κατάφεραν να κάνουν τα λόγια περιττά μπροστά στον εκφραστικό και γεμάτο πάθος χορό τους. Άντα Ψαρρά (Εφημερίδα των Συντακτών, 22/10/19)
Δεν είναι απλώς άλλη μία παράσταση: Είναι ένα έργο τέχνης […] Πέντε γυναίκες έγκλειστες σε ένα σπίτι με αφόρητη ζέστη ράβουν το σάβανό τους σε μια σκηνή που ανατριχιάζει με την καλλιτεχνικής της αρτιότητα και αλήθεια. Μια σκηνή που θα θυμόμαστε για χρόνια, μια σκηνή σημείο – αναφοράς. Βίβιαν Μητσάκου (Theaterproject365, 20/10/19)
Μετά από μια σειρά επιτυχιών όπως το «Δεσποινίς Τζούλια» του August Strindberg (4 χρόνια) – «Κουαρτέτο» του Heiner Müller (2 χρόνια) – «Σαλώμη» του Oscar Wilde (Εθνικό Θέατρο Rex – Μάϊος 2018) σε flamenco εκδοχή, ο χορογράφος και σκηνοθέτης Σταύρος Λίτινας καταπιάνεται με το αριστούργημα του F. G. Lorca «Το σπίτι της Bernarda Alba» (1936).
Πρόκειται για το τελευταίο θεατρικό έργο του Ισπανού συγγραφέα που αποτελεί μέρος της τριλογίας της «ισπανικής υπαίθρου» μαζί με το «Ματωμένο Γάμο» και τη «Γέρμα». Είναι ένα έργο πολιτικό που, με αλληγορική ματιά, αντικατοπτρίζει τη σηπτική κοινωνικοπολιτική δομή του φασιστικού καθεστώτος. Καταδύεται με ωμό ρεαλισμό στο δίπολο επιθυμία – στέρηση, θέτοντας πολλαπλά ερωτήματα γύρω από τις σχέσεις εξουσίας, τους μηχανισμούς περιορισμού και καταστολής, και αναδεικνύει την ασυμβατότητα ανάμεσα στο θέλω και το πρέπει.
Ο Σταύρος Λίτινας αναφέρει στο σκηνοθετικό του σημείωμα:
«Για τη βαθύτερη κατανόηση του κειμένου, μελετώ το έργο υπό το πρίσμα της φροϋδικής θεωρίας που διατυπώνεται στο έργο Ο Πολιτισμός Πηγή Δυστυχίας. Η πολιτική και η φροϋδική θεωρία, φαινομενικά ασύνδετες, βρίσκουν κοινό τόπο στο έργο του F.G.Lorca, στο οποίο δραματοποιείται η πάλη ανάμεσα στο ένστικτο και την κοινωνική καταπίεση, ανάμεσα στην ελευθερία και την καταστολή…»
Λίγα λόγια για το έργο
Η Bernarda Alba, μετά το θάνατο του 2ου συζύγου της, σε ένδειξη πένθους, επιβάλλει 8ετή εγκλεισμό στις 5 θυγατέρες της. Η Angustias, η μεγαλύτερη κόρη της, από τον πρώτο της γάμο, έχοντας κληρονομήσει τον πατέρα της προσελκύει το ενδιαφέρον του νεαρού μνηστήρα Pepe Romano, με τον οποίο όλες οι κόρες είναι ερωτευμένες. Η μικρότερη κόρη της, η Adela, αρνούμενη να υποταχθεί στη νέα τάξη πραγμάτων, συνάπτει ερωτική σχέση μαζί του με ολέθριο τέλος που οδηγεί στη διατήρηση του πένθους στο σπίτι.
Ο Σταύρος Λίτινας σπούδασε αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. Ασχολείται με το flamenco από το 1991 παράλληλα με την αρχιτεκτονική. Έχει μαθητεύσει δίπλα σε σπουδαίους χορευτές και χορογράφους όπως: La Tati, Maria Magdalena, Joaquin Ruiz, Manolo Marin, Javier La Torre, La Chiqui, Torombo, Antonio Canales, Alejandro Granados, Pilar Ortega, Antonio Pipa, Mercedes Ruiz, Manuel Betanzos, Eva Yerbabuena κ.ά. Το 1992 ίδρυσε το «Arroyo», την πρώτη σχολή flamenco της Αθήνας. Είναι παραγωγός και χορογράφος της ομάδας «Arroyo Nuevo» υπογράφοντας παράλληλα σημαντικές παραστάσεις ως σύμβουλος κίνησης αλλά και ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος.
Πρεμιέρα: 18 Δεκεμβρίου 2021
Πληροφορίες για την παράσταση:
Σκηνοθεσία: Σταύρος Λίτινας
Χορογραφίες: Τζέσικα Καϊμπαλή – Μαρία Μανδραγού – Ηλέκτρα Χρύσανθου – Σταύρος Λίτινας
Μουσική επιμέλεια – Σκηνικά – Φωτισμοί – Κοστούμια: Σταύρος Λίτινας
Μουσική επεξεργασία – Ηχητικά εφέ: Αλίνα Αναστασιάδη
Κατασκευή κοστουμιών: Ελόνα Τροϊάνοβα
Χειρισμός ήχου – Φώτων: Λυδία Τσάτσου – Παρασκευοπούλου
Φωτογραφίες: Δημοσθένης Γαλλής
Βίντεο: Πάτροκλος Σκαφίδας
Διανομή:
Bernarda Alba: Αλίνα Αναστασιάδη
Maria – Josefa: Σταύρος Λίτινας
Angustias: Ιρένε Τζιαρντίνα
Magdalena: Άνια Βασιλείου
Amelia: Φανή Δεμέστιχα
Martirio: Τζέσικα Καϊμπαλή
Adela: Μαρία Μανδραγού
Ημέρες & Ώρες παραστάσεων: Σάββατο 21:15 & Κυριακή 18:00
Τιμές: 15€ κανονικό, 12€
Προπώληση εισιτηρίων: tickeservices.gr και τηλ 210 7234567
Site: www.arroyo.gr
Αποσπάσματα κριτικών
Σκηνική παράδεισος αυτή η χοροθεατρική απογείωση. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μη το χάσετε. Αυτές οι ευτυχείς στιγμές θεατρικής συνευρέσεως σπανίως επαναλαμβάνονται. Και δεν είναι ποτέ οι ίδιες. Κωνσταντίνος Μπούρας (Γράφειν, 27/1/20)
Σώματα που αφηγούνται τα πάθη και τις διαμάχες τους καθιστώντας, δίχως να αρθρώνουν λόγο ή όποια φωνητική εκφορά, την υπόθεση του έργου εύληπτη ακόμη και σε εκείνον που έχει αμυδρή ιδέα για τη δράση. Δημήτρης Τσατσούλης (Ημερόδρομος, 13/1/20)
Οι εκφράσεις, τα βλέμματα, οι κινήσεις εκμαιεύουν όλα εκείνα τα συναισθήματα που κρύβονται στον ψυχισμό των ηρωίδων και παρασύρουν το θεατή στο σκοτεινό και καταπιεσμένο τους σύμπαν. Γιώργος Χριστόπουλος (Onlytheater, 24,11/19)
Με εμπειρία στο χοροθέατρο ο Λίτινας δημιουργεί μια γρήγορη, συμπαγή, γεμάτη συμβολισμούς, ήχους και παύσεις χορευτική παράσταση […] ο ίδιος εκμαιεύει την ποίηση από τη βία της σκοτεινής αυτής ιστορίας ενώ οι χορεύτριές του σωματοποιούν το ανικανοποίητο με πάθος που ταιριάζει στο λυρισμό του Λόρκα και του φλαμένκο. Ιωάννα Βαρδαλαχάκη (Clickatlife, 6/11/19)
Ο Σταύρος Λίτινας με ένταση και φαντασία αποκαλύπτει την «παραληρηματική» υφή των νοηματικών αξόνων, που εικονοποιούνται αριστοτεχνικά με την ασίγαστη ορμή της έκφρασης και της κίνησης […] Η πολυπόθητη μέθεξη που επιδιώκει κάθε αρτίστικη προσπάθεια, σεβόμενη τον εαυτό της, κερδήθηκε επάξια και καθώς ρέει το επικοινωνούν υλικό, δημιουργεί υψηλή εικαστική συνθήκη. Ζωή Τόλη (Enterpress, 14/11/19)
Το διάλογο θα τον νιώσει μέσα από τον ήχο των δεμένων με κορδόνια παπουτσιών φλαμένκο των κοριτσιών, που κατάφεραν να κάνουν τα λόγια περιττά μπροστά στον εκφραστικό και γεμάτο πάθος χορό τους. Άντα Ψαρρά (Εφημερίδα των Συντακτών, 22/10/19)
Δεν είναι απλώς άλλη μία παράσταση: Είναι ένα έργο τέχνης […] Πέντε γυναίκες έγκλειστες σε ένα σπίτι με αφόρητη ζέστη ράβουν το σάβανό τους σε μια σκηνή που ανατριχιάζει με την καλλιτεχνικής της αρτιότητα και αλήθεια. Μια σκηνή που θα θυμόμαστε για χρόνια, μια σκηνή σημείο – αναφοράς. Βίβιαν Μητσάκου (Theaterproject365, 20/10/19)
