Όσες φορές έχω βρεθεί στο φιλόξενο Θέατρο 104 έχω σταθεί πολύ τυχερή στην επιλογή των έργων που έχω επιλέξει να παρακολουθήσω. Αυτές τις μέρες παίζεται ένα έργο της Καταλανής Μάρτα Μπουτσάκα σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο. Με προβλημάτισε ο τίτλος, όμως τόσο το κείμενο όσο και η ίδια η παράσταση με χαροποίησαν για την επιλογή μου.
Το συγκεκριμένο έργο της Μπουτσάκα ανέβηκε για πρώτη φορά το 2013 στο Βρυσάκι σε σκηνοθεσία Χρήστου Στρέπκου. Πρόκειται για έργο σύγχρονο, που ερευνά τις οικογενειακές, τις ερωτικές, τις φιλικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αλλά και τη σχέση τους με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Τρεις άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους οι Τζούλια, Σάρα και Τόνυ συναντιούνται στην αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου. Τα αγαπημένα τους πρόσωπα, η δωδεκάχρονη κόρη της Τζούλια, ο πατέρας της Σάρα, η σύντροφος του Τόνι, μεταφέρθηκαν πολύ τραυματισμένοι στο νοσοκομείο μετά από ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Οι απορίες και οι εικασίες των συγγενών πολλές και χωρίς λογική απάντηση. Η συγγραφέας, όμως, δεν αφήνει τον θεατή να χαθεί μέσα σε πιθανά σενάρια. Σιγά σιγά και στοχευμένα δίνει τη λύση του μυστηρίου.
Η Μαρία Χατζηεμμανουήλ είναι ειδήμων στις μεταφράσεις θεατρικών έργων από την ισπανική γλώσσα στην ελληνική. Το συγκεκριμένο κείμενο καταφέρνει να το κάνει «ελληνικό» αφού τα θέματα που θίγει όπως η απουσία αγάπης, τρυφερότητας, προσοχής μέσα σε μία οικογένεια, η απουσία εμπιστοσύνης σε μία ερωτική σχέση και καθώς επικρατούν ο φόβος και η βία «καθρεφτίζουν» και την ελληνική πραγματικότητα.
Ο Θοδωρής Βουρνάς προσεγγίζει το έργο μέσα από την ατμόσφαιρα ενός ψυχολογικού θρίλερ, στο οποίο όμως εστιάζει και «φωτίζει» τα κοινωνικά θέματα που υποβόσκουν. Έχει συλλάβει την πρόθεση της Buchaca να μιλήσει για τη θέση της οικογένειας μέσα στη σημερινή κοινωνία, τον ρόλο των γονιών και των παιδιών, τη μεταξύ τους σχέση που ταλανίζεται από έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και συναισθημάτων, την προσπάθεια για κάλυψη των καθημερινών υλικών αναγκών, προσποιούμενοι ότι όλα είναι καλά. Ο σκηνοθέτης κινείται στοχευμένα και πετυχαίνει να αναδείξει την υποβόσκουσα βία που υπάρχει στις σχέσεις των συγγενών και φίλων με τους ασθενείς.
Η Βάγια Ματαφτσή υποδύεται τη Τζούλια, τη μητέρα του δωδεκάχρονου κοριτσιού. Η ηθοποιός με ειλικρίνεια, εκφραστικότητα μεταμορφώνεται σε μία γυναίκα δυναμική η οποία θέλει το καλύτερο για το παιδί της (συνεχώς επαναλαμβάνει πως τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο), επίμονα αδιάκριτη, σίγουρη ότι ξέρει τι έχει συμβεί και κρύβει τους δικούς της φόβους πίσω από τη μάσκα της ειρωνικής και απόλυτης χειραφετημένης γυναίκας.Η Νίνα Λαμπριανίδη είναι η Σάρα, η μοναχοκόρη που ζει ακόμα με τον πατέρα της και τώρα χαροπαλεύει στην εντατική. Είναι άτομο κλειστό, δεν εμπιστεύεται εύκολα. Η ηθοποιός καταφέρνει να ισορροπήσει με μεγάλη επιτυχία ανάμεσα στην ενοχική, ευαίσθητη κόρη και τη δυναμική γυναίκα. Στη σκηνή που μιλά με τη μητέρα της είναι η προσωποποίηση της μοναξιάς.Ο Αντώνης Γιαννακός στον ρόλο του Τόνι του συντρόφου της νέας γυναίκας που δίνει μάχη να μείνει ζωντανή καταφέρνει να μας πείσει πως είναι ερωτευμένος, πως αισθάνεται προδομένος από τη φίλη του, αλλά θα έρθει η στιγμή που θα «σπάσει» και θα αποδεχθεί τον πραγματικό του εαυτό.
Τα σκηνικά της Ελεονώρας Καραβάνη καθρεφτίζουν μία πραγματική αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου στην παραμικρή του λεπτομέρεια. Υπάρχει ακόμα και ψύκτης εμφιαλωμένου νερού και μάλιστα, κάποιες θεατές ξεδίψασαν! Η Σεμίνα Παπαλεξοπούλου που υπογράφει τον σχεδιασμό των φώτων πετυχαίνει το ψυχρό λευκό που επικρατεί στις αίθουσες αναμονής και τονίζει τόσο τη ψυχρότητα μεταξύ των συγγενών όσο και το εσωτερικό τους «ψύχος».
Παρακολουθήσαμε μία παράσταση άρτια, που ξεδιπλώνει το κουβάρι της αλήθειας σιγά σιγά αλλά όχι βασανιστικά. Μας δίνει τροφή για σκέψη για τη δική μας ζωή, για τις δικές μας σχέσεις με τους δικούς μας ανθρώπους, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, συνεργάτες, τον πραγματικό μας εαυτό. Πολλές φορές νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, αλλά η αλήθεια βρίσκεται μίλια μακριά. Η απάντηση όμως στο ερώτημα «γιατί τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο» βρίσκεται πολύ κοντά. Καλή σας θέαση!
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Μάρτα Μπουτσάκα
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ- Δημήτρης Ψαρράς
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλλα Καράπτη
Σκηνογράφος: Ελεονώρα Καραβάνη
Σχεδιασμός Φώτων : Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες: Γιώργος Γιαννίμπας
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Αντώνης Γιαννακός, Νίνα Λαμπριανίδη, Βάγια Ματαφτσή
Πληροφορίες παράστασης:
Τοποθεσία: ΘΕΑΤΡΟ 104 – σκηνή BLACKBOX – ( Ευμολπιδών 41, Αθήνα, πλησίον ΜΕΤΡΟ Κεραμεικού)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Προπώληση εισιτηρίων: http://www.viva.gr
Όσες φορές έχω βρεθεί στο φιλόξενο Θέατρο 104 έχω σταθεί πολύ τυχερή στην επιλογή των έργων που έχω επιλέξει να παρακολουθήσω. Αυτές τις μέρες παίζεται ένα έργο της Καταλανής Μάρτα Μπουτσάκα σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο. Με προβλημάτισε ο τίτλος, όμως τόσο το κείμενο όσο και η ίδια η παράσταση με χαροποίησαν για την επιλογή μου.
Το συγκεκριμένο έργο της Μπουτσάκα ανέβηκε για πρώτη φορά το 2013 στο Βρυσάκι σε σκηνοθεσία Χρήστου Στρέπκου. Πρόκειται για έργο σύγχρονο, που ερευνά τις οικογενειακές, τις ερωτικές, τις φιλικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αλλά και τη σχέση τους με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Τρεις άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους οι Τζούλια, Σάρα και Τόνυ συναντιούνται στην αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου. Τα αγαπημένα τους πρόσωπα, η δωδεκάχρονη κόρη της Τζούλια, ο πατέρας της Σάρα, η σύντροφος του Τόνι, μεταφέρθηκαν πολύ τραυματισμένοι στο νοσοκομείο μετά από ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Οι απορίες και οι εικασίες των συγγενών πολλές και χωρίς λογική απάντηση. Η συγγραφέας, όμως, δεν αφήνει τον θεατή να χαθεί μέσα σε πιθανά σενάρια. Σιγά σιγά και στοχευμένα δίνει τη λύση του μυστηρίου.
Η Μαρία Χατζηεμμανουήλ είναι ειδήμων στις μεταφράσεις θεατρικών έργων από την ισπανική γλώσσα στην ελληνική. Το συγκεκριμένο κείμενο καταφέρνει να το κάνει «ελληνικό» αφού τα θέματα που θίγει όπως η απουσία αγάπης, τρυφερότητας, προσοχής μέσα σε μία οικογένεια, η απουσία εμπιστοσύνης σε μία ερωτική σχέση και καθώς επικρατούν ο φόβος και η βία «καθρεφτίζουν» και την ελληνική πραγματικότητα.
Ο Θοδωρής Βουρνάς προσεγγίζει το έργο μέσα από την ατμόσφαιρα ενός ψυχολογικού θρίλερ, στο οποίο όμως εστιάζει και «φωτίζει» τα κοινωνικά θέματα που υποβόσκουν. Έχει συλλάβει την πρόθεση της Buchaca να μιλήσει για τη θέση της οικογένειας μέσα στη σημερινή κοινωνία, τον ρόλο των γονιών και των παιδιών, τη μεταξύ τους σχέση που ταλανίζεται από έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και συναισθημάτων, την προσπάθεια για κάλυψη των καθημερινών υλικών αναγκών, προσποιούμενοι ότι όλα είναι καλά. Ο σκηνοθέτης κινείται στοχευμένα και πετυχαίνει να αναδείξει την υποβόσκουσα βία που υπάρχει στις σχέσεις των συγγενών και φίλων με τους ασθενείς.
Η Βάγια Ματαφτσή υποδύεται τη Τζούλια, τη μητέρα του δωδεκάχρονου κοριτσιού. Η ηθοποιός με ειλικρίνεια, εκφραστικότητα μεταμορφώνεται σε μία γυναίκα δυναμική η οποία θέλει το καλύτερο για το παιδί της (συνεχώς επαναλαμβάνει πως τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο), επίμονα αδιάκριτη, σίγουρη ότι ξέρει τι έχει συμβεί και κρύβει τους δικούς της φόβους πίσω από τη μάσκα της ειρωνικής και απόλυτης χειραφετημένης γυναίκας.Η Νίνα Λαμπριανίδη είναι η Σάρα, η μοναχοκόρη που ζει ακόμα με τον πατέρα της και τώρα χαροπαλεύει στην εντατική. Είναι άτομο κλειστό, δεν εμπιστεύεται εύκολα. Η ηθοποιός καταφέρνει να ισορροπήσει με μεγάλη επιτυχία ανάμεσα στην ενοχική, ευαίσθητη κόρη και τη δυναμική γυναίκα. Στη σκηνή που μιλά με τη μητέρα της είναι η προσωποποίηση της μοναξιάς.Ο Αντώνης Γιαννακός στον ρόλο του Τόνι του συντρόφου της νέας γυναίκας που δίνει μάχη να μείνει ζωντανή καταφέρνει να μας πείσει πως είναι ερωτευμένος, πως αισθάνεται προδομένος από τη φίλη του, αλλά θα έρθει η στιγμή που θα «σπάσει» και θα αποδεχθεί τον πραγματικό του εαυτό.
Τα σκηνικά της Ελεονώρας Καραβάνη καθρεφτίζουν μία πραγματική αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου στην παραμικρή του λεπτομέρεια. Υπάρχει ακόμα και ψύκτης εμφιαλωμένου νερού και μάλιστα, κάποιες θεατές ξεδίψασαν! Η Σεμίνα Παπαλεξοπούλου που υπογράφει τον σχεδιασμό των φώτων πετυχαίνει το ψυχρό λευκό που επικρατεί στις αίθουσες αναμονής και τονίζει τόσο τη ψυχρότητα μεταξύ των συγγενών όσο και το εσωτερικό τους «ψύχος».
Παρακολουθήσαμε μία παράσταση άρτια, που ξεδιπλώνει το κουβάρι της αλήθειας σιγά σιγά αλλά όχι βασανιστικά. Μας δίνει τροφή για σκέψη για τη δική μας ζωή, για τις δικές μας σχέσεις με τους δικούς μας ανθρώπους, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, συνεργάτες, τον πραγματικό μας εαυτό. Πολλές φορές νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, αλλά η αλήθεια βρίσκεται μίλια μακριά. Η απάντηση όμως στο ερώτημα «γιατί τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο» βρίσκεται πολύ κοντά. Καλή σας θέαση!
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Μάρτα Μπουτσάκα
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ- Δημήτρης Ψαρράς
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλλα Καράπτη
Σκηνογράφος: Ελεονώρα Καραβάνη
Σχεδιασμός Φώτων : Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες: Γιώργος Γιαννίμπας
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Αντώνης Γιαννακός, Νίνα Λαμπριανίδη, Βάγια Ματαφτσή
Πληροφορίες παράστασης:
Τοποθεσία: ΘΕΑΤΡΟ 104 – σκηνή BLACKBOX – ( Ευμολπιδών 41, Αθήνα, πλησίον ΜΕΤΡΟ Κεραμεικού)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Προπώληση εισιτηρίων: http://www.viva.gr
