Συναντήσαμε τον μοναδικό Θάνο Καλλίρη. Πάντα ενθουσιώδης και ευδιάθετος, μας φιλοξένησε στο home studio του όπου μας μίλησε για την περιπετειώδη ζωή του, τις επαγγελματικές επιλογές του και τα μουσικά δρώμενα του σήμερα. Με πολλούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, το όνομά του έγινε συνώνυμο της ποπ μουσικής και της ρομαντικής μπαλάντας. Έχοντας διανύσει 37 χρόνια στη δισκογραφία, παραμένει ένας εξαιρετικά δραστήριος καλλιτέχνης με φρέσκες ιδέες και εφηβική ενέργεια έχοντας ακόμα πολλά να δώσει στη μουσική. Μας αποκαλύπτει τα καινούρια του μουσικά projects και μας παρουσιάζει τη νέα του επιτυχία «Θα Βγω Να Διασκεδάσω» που ήδη ακούγεται παντού!
Ο κόσμος σας γνώρισε μέσα από τους “Bang”. Όμως πριν από αυτό, ήσασταν frontman στους “Bijoux”. Πώς προέκυψε αυτό;
Το τραγούδι και η μουσική ήταν μέσα στο DNA μου και λόγω του πατέρα και του παππού μου. Κατάλαβα ήδη από το λύκειο ότι εκεί ήμουν ταγμένος. Τραγουδούσα τότε σ’ ένα μαγαζί που λεγόταν «Μουσική Αποθήκη» με την κιθάρα μου κάθε Τετάρτη και Παρασκευή. Εκείνη την περίοδο υπήρχε μια μπάντα που δεν είχαν τραγουδιστή και ήταν πιο ορχηστρικοί. Είχαν πολλές επιρροές όπως κι εγώ από την αγγλική ηλεκτρονική ποπ που επικρατούσε τότε. Εγώ όπως σου είπα τραγουδούσα ήδη και ήθελα να κάνω μια μπάντα νέα παιδιά που να παίζουν μουσικές που γουστάρω κι εγώ και έτσι φτιάξαμε τους “Bijoux”. Το πρώτο τραγούδι που είπαμε το είχα γράψει εγώ και το ηχογραφήσαμε με μια ανεξάρτητη τότε δισκογραφική εταιρεία (σ.σ. την Athenaeum) που είχε ο Γιώργος Κατσαρός. Θυμάμαι μπήκαμε στο γραφείο και ήμασταν νέα παιδιά και ήταν τότε άλλο τόσο νέα και η Κωνσταντίνα που μόλις είχε έρθει από την Κύπρο και έκανε κι αυτή στη δισκογραφική αυτή τα πρώτα της βήματα. Έτσι ήμουν για λίγο καιρό με τους “Bijoux”, αλλά επειδή αυτοί ήταν 18 – 19 χρόνων και εγώ στα 23 – 24, ένιωθα σε κάποια πράγματα πολύ μεγαλύτερός τους και ήθελα να πάω κάπου αλλού την κατάσταση. Μετά γνώρισα τον Βασίλη Δερτιλή. Ερχόταν εκεί που τραγούδαγα με τους Bijoux για να βλέπει τη γυναίκα του που ειχε σχέση με το μαγαζί. Έτσι έμαθα ότι ήταν πληκτράς και έγινε αυτή η αλλαγή και φτιάξαμε τους “Bang”.
Ενώ με τους “Bang” τραγουδούσατε αγγλόφωνα τραγούδια, το τελευταίο σας LP ήταν ελληνικό.
Είχαμε κυκλοφορήσει το δίσκο μας σε Αμερική, Αγγλία, Ιαπωνία και σε άλλες χώρες. Έτσι βάλαμε ελληνικό στίχο στα ήδη ενορχηστρωμένα μας κομμάτια για να προσεγγίσουμε και το ελληνικό κοινό. Άλλωστε τα πράγματα τότε ήταν πολύ διαφορετικά απ’ ότι τώρα που η μουσική απο το εξωτερικό είναι πιο κοντά μας. Δεν ήταν κάτι πολύ πετυχημένο αυτός ο ελληνικός δίσκος και η δημοτικότητά μας δεν έφερε τις αντίστοιχες πωλήσεις. Όμως ούτως ή άλλως, κατάλαβα ότι το τότε περιβάλλον δεν ευνοούσε τα ποπ συγκροτήματα. Θυμάμαι πηγαίναμε στα μαγαζιά και δεν ήθελαν να πληρώσουν τον Βασίλη, ενώ ήμασταν συγκρότημα! Αντιμετωπίζαμε πολλές δυσκολίες και εκεί κατάλαβα ότι εφόσον κάναμε τον κύκλο μας και επιστρέψαμε Ελλάδα, έπρεπε να κάνουμε άλλα πράγματα και εκεί τα συζητήσαμε. Κατάλαβα ότι έπρεπε να ακολουθήσω μια σόλο καριέρα με καθαρά Ελληνικό στίχο από Έλληνα για Έλληνες κι έτσι άλλαξα εντελώς. Παραμείναμε βέβαια φίλοι και συνεργάτες ως και τώρα που μιλάμε με τον Βασίλη.
Με τους Bang κάνατε μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη και στην Αμερική. Περιγράψτε μου εκείνα τα χρόνια.
Γευτήκαμε κάποια πολύ σημαντικά πράγματα που δεν είναι ευρέως γνωστά στην Ελλάδα. Για παράδειγμα μπήκαμε επίσημα στην δέκατη έκτη θέση στο dance chart του Billboard με το αγγλόφωνο τότε τραγούδι “Holding My Heart”. Εκείνη την εποχή το κομμάτι μας έπαιζε στα ραδιόφωνα της Αμερικής και κάναμε εμφανίσεις με τους “Bon Jovi”, τους “Go West” και τους “Snap”. Επίσης κάναμε video clip στο Μόναχο και στο Los Angeles και είχαμε ως makeup artist την μέχρι τότε κοπέλα του George Michael. Είχαμε κάνει συναυλίες και περιοδεία στην Ιαπωνία και σε διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις. Μάλιστα στην Αμερική το τραγούδι μας παιζόταν και στα ραδιόφωνα back to back με κομμάτι της Madonna, πράγμα που μας έφερε ρίγη συγκίνησης και λέγαμε «τι ζω τώρα!». Απίστευτα μεγέθη! Θυμάμαι κυκλοφορούσαμε με λιμουζίνα και ούρλιαζαν τα κοριτσάκια της περιοχής διότι ήξεραν το τραγούδι μας από το ραδιόφωνο και ήξεραν ποιοί ήμαστε, οπότε το ζήσαμε πολύ έντονα. Έλειπε όμως το τελικό στάδιο που δεν ήρθε ποτέ.
Γιατί δεν είχε συνέχεια αυτή η επιτυχία;
Εξαγοράστηκε η εταιρεία μας από μια άλλη εταιρεία. Εκεί τα πράγματα δεν είναι όπως στην Ελλάδα όπου σε μια δισκογραφική τους γνωρίζεις όλους. Εκεί είναι ένα χαώδες περιβάλλον. Έπρεπε για πολύ καιρό να αναδιαπραγματευτούμε την θέση μας στην νέα εταιρία και αυτό ήταν πολύ εξουθενωτικό και κουραστικό. Επίσης ήταν η εποχή που η μουσική άλλαζε. Δηλαδή πήγαινε σε πιο αφροράπ ήχους και έπεφτε η μελωδική ποπ που μέχρι τότε επικρατούσε στα charts. Είχαμε ζήσει δύο χρόνια με μια βαλίτσα στο χέρι, μακριά από τους δικούς μας και να σου πω την αλήθεια, εγώ δεν το μετάνιωσα ποτέ που εγκατέλειψα τη διεθνή καριέρα, γιατί έζησα ένα κομμάτι από το όνειρο αυτό. Μετά γυρίσαμε στην Ελλάδα οπου έκανα σόλο καριέρα. Έκανα restart αλλάζοντας την ξανθή χαίτη και κουρεμένος σαν φαντάρος και αποχωρίζομαι το trendy icon του pop idol. Τελικά μου βγήκε σε καλό γιατί έκανα μια καριέρα μεγάλη εδώ.
Λένε ότι είναι συνηθισμένο για έναν ποπ σταρ να τον πολιορκούν γυναίκες. Εσείς έχετε κάνει γνωριμία με μια θαυμάστριά σας;
Ναι, βέβαια! Αν όχι, θα ήμουν χαζός. Θα ήμουν ευνουχισμένος για να μην κάνω κάτι!
Πείτε μου την εμπειρία σας απο τη Eurovision. Τί αναμνήσεις έχετε;
Τότε το 1987 έγινε ένας διαγωνισμός στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά που ήταν συνολικά δέκα συμμετοχές, ανάμεσα τους στα πολύ νιάτα τους η Σοφία Αρβανίτη, η Έφη Σαρρή και η Άντζελα Δημητρίου και διάφοροι άλλοι που έγιναν μετά γνωστοί. Ήταν μια ωραία επιτροπή με πρόεδρο την Δήμητρα Γαλάνη και άκουσαν τα τραγούδια και διάλεξαν το δικό μας. Είχαμε πολύ μεγάλη ανάγκη να αποδείξουμε ως “Bang” στους ξένους ότι η Ελληνική μουσική είναι πολύ ωραία και μοντέρνα. Μέχρι τότε στέλναμε στην Eurovision κάτι περίεργα πράγματα και είχαν περάσει και δέκα χρόνια από το εκπληκτικό «Μάθημα Σολφέζ». Έγιναν όλα πολύ γρήγορα και δεν υπήρχε υποστήριξη και budget και σε μια μέρα γίναμε pop idols! Ό,τι συνέβη έγινε μόνο από το τραγούδι που είχαμε. Την επομένη της Eurovision παίξαμε στην Αμβέρσα και έγινε ένα μεγάλο live event με συγκροτήματα και ήμασταν οι μοναδικοί εκεί από τον διαγωνισμό. Μπήκαμε σε μια λιμουζίνα και πήγαμε στο event με αστυνομική συνοδεία. Γυρίζοντας στην Αθήνα ήμασταν σε έκσταση με όλα αυτά και βλέπαμε οτι ο κόσμος που μας υποδέχθηκε στην Ελλάδα ήταν υπερήφανος για μας. Μιλάμε τώρα για το ’87 που όπως ξέρεις η Αθήνα δέν είχε ακόμα ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση. Τότε άνοιγε ο πρώτος ιδιωτικός σταθμός. Ο «Αθήνα 9,84». Εκεί ήταν τότε ο Γιώργος Πολυχρονίου με την εκπομπή «Μαύρο Βελούδο», ο Ιωσήφ Αβράμογλου και ο Μιχάλης Τσαουσόπουλος. Εκεί μας ψήφιζε ο κόσμος επί 21 εβδομάδες, δηλαδή περίπου για μισό χρόνο! Νούμερο ένα στο τοπ του σταθμού! Το διανοείσαι αυτό; Μας φώναξε ο Πολυχρονίου τότε στο «Μαύρο Βελούδο» με κατάμεστο το στούντιο από κορίτσια να κλαίνε! πολύ μεγάλες στιγμές που ζήσαμε.
Πώς κρίνετε το ραδιόφωνο που σήμερα είναι κατευθυνόμενο και λειτουργεί μόνο με playlist;
Ρώτα αυτούς Βίκτωρα για αυτό. Έχω περάσει από πολλά συναισθήματα και από μεγάλο θυμό και έχω αισθανθεί και αδικία. Το καινούριο μου τραγούδι «Θα Βγώ Να Διασκεδάσω» το έβγαλα με δικό μου label και αδιαφορώντας αν θα με παίξουν τα ραδιόφωνα της Αθήνας. Έχω βέβαια την επαρχία που με υποστηρίζει. Νομίζω όμως ότι κάποια στιγμή θα μπορέσω να σπάσω λίγο τον πάγο σε σχέση με τα κατευθυνόμενα Αθηναϊκά και Θεσσαλονικιώτικα ραδιόφωνα που είναι με τις playlists. Αλλά κι άν αυτό δεν συμβεί, δεν με ενδιαφέρει. Ούτως ή άλλως, το ραδιόφωνο του μέλλοντος είναι πλατφόρμες όπως το Spotify και το YouTube. Οπότε εγώ έχω εναποθέσει στις ψηφιακές πλατφόρμες την κληρονομιά μου την μουσική και το μέλλον μου γιατί πλέον δεν έχω εταιρία. Η Sony στην οποία έκανα όλη μου την καριέρα, δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα. Η κληρονομιά μου είναι σπαρμένη στο ίντερνετ και στο YouTube, την οποία την έχω μαζέψει εγώ στο δικό μου το κανάλι.
Αυτό το γεγονός έχει το θετικό ότι την διαχειρίζεστε πια εσείς.
Ναι, αλλά ένα τραγούδι δεν έχει την ίδια δύναμη που θα έχει αν προωθούνταν απο μια δισκογραφικη εταιρεία. Εμένα τα τραγούδια μου τα έχει ανεβάσει ο κάθε τυχαίος τύπος και δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να ελέγξει αυτό το φαινόμενο. Ανήκουν τα δικαιώματα στην ξένη Sony σαφώς, αλλά δεν είναι τακτοποιημένα και συγυρισμένα. Δηλαδή το site της Sony Music με συγκεντρωμένους τους καλλιτέχνες της και τα τραγούδια τους.
Πώς επιλέγατε ποιό τραγουδι θα προωθούσατε απο ένα δίσκο; Ήταν δική σας επιλογή ή σας κατευθυνε το κοινό;
Όταν προσπαθούσα να επιλέξω ένα πρώτο σινγκλ απο ένα δίσκο για να προκαταλάβω το γούστο του κόσμου, ο κόσμος πάντα θα ξεχώριζε το τραγούδι που θα ήθελε ο ίδιος. Για παράδειγμα, κυκλοφορώ τον δίσκο «Μονάχα Την Ψυχή Σου». Θεωρούσα εγώ ότι πρέπει να βγει σινγκλ το «Ξύλινα Σπαθιά» που είναι σοβαρό και ωραίο τραγούδι κι έτσι, το βγάζουμε. Μετά το ραδιόφωνο άρχιζε και έπαιζε το «Αγάπη Καλοκαιρινή». Οπότε, εκεί λες «οκ, αυτό αρέσει στους ακροατές» και το επόμενο κλιπ ήταν το «Αγάπη Καλοκαιρινή». Θέλω να πω ότι εγώ κάπου αλλού είχα την προσοχή μου στραμμένη, αλλά ο κόσμος τελικά επιλέγει. Εγώ πολλές φορές να σου πω ότι προτιμώ τραγούδια που εμένα κάτι μου λένε και τα οποία εγώ με τα δικά μου τα κριτήρια τα βρίσκω για διάφορους λόγους πάρα πολύ ενδιαφέροντα, όχι γιατί είναι επιτυχίες. Αυτά λοιπόν τα κομμάτια, αν δεν αγόρασες τον δίσκο, δεν τα ξέρεις και δεν θα τα μάθεις ποτέ. Παράδειγμα τέτοιο είναι το τραγούδι «Φοβάμαι τις Δευτέρες» σε στίχους Ναταλίας Γερμανού και μουσική Φοίβου. Πρόκειται για ένα πολύ εσωτερικό και dark τραγούδι και εμένα με ξετρέλαινε, αλλά δεν έγινε ποτέ επιτυχία.
Παρά την επιτυχία της ποπ εκείνα τα χρόνια, ξέρουμε ότι οι ποπ τραγουδιστές επισκιάζονταν στα νυχτερινά μαγαζιά από το λαϊκό ρεπερτόριο. Εσείς πώς αντιμετωπίσατε αυτήν την κατάσταση;
Γενικά ήταν έτσι όπως περιγράφεις Βίκτωρα, εκτός από μια περίοδο περίπου από το 1990 ως και το 1995 όπου συνέβαινε εντελώς το ανάποδο και επικρατουσε η ποπ. Γενικά είμαστε σε μια χώρα όπου το λαϊκό είναι το δικό μας τραγούδι και δεν μπορούσαμε αυτό τότε να το αποφύγουμε. Υπήρχε μάλιστα μιά περίοδος που γίνονταν σχήματα μόνο λαϊκά και δεν υπήρχε άλλη μουσική πρόταση. Κατά το 2006 – 2007 πια, αρχίζουν και σκάνε συγκροτήματα όπως οι «Onirama» και αργότερα οι «Μέλισσες» και διευρύνθηκε η σκηνή. Μετά μπήκαν και οι ράπερς και οι τράπερς σε όλο αυτό, οι οποίοι όλοι αυτοί οι μοντέρνοι, εκτός από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις όπως για παράδειγμα η Παπαρίζου και ο Ρουβάς, θα γεμίσουν το πρόγραμμα στην αρχή σ’ ένα μαγαζί. Μετά θα βγει η λαϊκή φίρμα στην πίστα και ισοπεδώνονται όλα.
Θυμάμαι δηλώσεις σας πριν 20 χρόνια οπου εκφράζατε μια αγανάκτηση για όλη αυτήν την κατάσταση και λόγω αυτής της αγανάκτησης, βγάλατε ένα cd single με λαϊκά τραγούδια, με χασάπικο και ζεϊμπέκικο! Μια δουλειά με εντελώς άλλο άκουσμα από το χαρακτηριστικό σας στιλ ως τότε.
Ναι, είμαστε στο 2003 και προσπαθώ να συμβαδίσω με την τότε εποχή με καθαρά ελαφρολαϊκό στιλ και το έκανα ως μια προσπάθεια επικράτησης και μουσικής επιβίωσης νομίζω ήθελα να μην με πάρει το κύμα και χαθώ τότε. Κάπως έτσι.
Πιστεύετε ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να παραμένει πιστός στο στιλ του και ας μην έχει τόση ανταπόκριση ή πρέπει να προσαρμόζεται στην εποχή του;
Νομίζω ότι αυτή είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου για τον καλλιτέχνη! Μετά από όσα έχω διαβάσει, ειδικά για καλλιτέχνες του εξωτερικού. Πολλές φορές ξέρεις, μπορεί εσύ να είσαι πιστός στο είδος σου, αλλά το είδος σου πια να παλιώνει και να βγαίνουν καινούρια πράγματα. Γιατί να μην εκσυγχρονιστείς; Δηλαδή αν εγώ έχω σταθερό τηλέφωνο με καντράν, δεν πρέπει ποτέ να πάρω ψηφιακό η κινητό τηλέφωνο; Και ποιο πράγμα από όσα θα επιλέξω να κάνω, θα θεωρηθεί από τους φανς ως ξεπούλημα; Είναι λίγο περίεργα όλα αυτά και νομίζω ότι ούτε από τον κόσμο υπάρχει μια πραγματική ανταμοιβή ή στην μια περίπτωση ή στην άλλη. Θα υποστήριζα μάλιστα ότι ανταμείβεται από τον κόσμο αυτός που μπορεί να ελίσσεται, να εξελίσσεται και να προσαρμόζεται. Άλλωστε, ούτως ή άλλως, όλοι οι καλλιτέχνες από κάποια τραγούδια χαρακτηρίζονται και από κάποια εποχή. Εάν δηλαδή για παράδειγμα κοιτάξει κανείς τον Μητροπάνο, παρόλο που είχε πει τριακόσια τραγούδια, κομμάτια όπως «η Ρόζα», το «Αλίμονο» και το «Σ’ Αναζητώ στην Σαλονίκη» τον χαρακτηρίζουν. Αυτά είναι τα τραγούδια που τον φωτογραφίζουν. Όταν σκεφτείς τον Michael Jackson, το “Thriller” και το “Billie Jean” θα πρέπει να αναφέρεις και ας έχει αυτός ο τεράστιος καλλιτέχνης άλλες τριάντα επιτυχίες. Κάπως έτσι συμβαίνει και για ονόματα όπως ο Bruce Springsteen ή η Μαρινέλλα ας πούμε.
Εάν έπρεπε να περιγράψετε σε έναν νέο καλλιτέχνη είκοσι χρονών το πώς ήταν η δισκογραφία στην δική σας εποχή και το πώς είναι η δισκογραφία τώρα, τι θα του λέγατε;
Θα του έλεγα «βάλε τα κλάματα και βρες μια μηχανή του χρόνου να σε πάει πίσω γιατί έμπλεξες!» (Γέλια.) Δυστυχώς σήμερα μιλάμε για μια βιομηχανία η οποία αποτελείται από μια – δυο εταιρίες -σχεδόν μονοπώλιο- με πολλά λεφτά κάτω απ’ το τραπέζι τα οποία δίνουν συγκεκριμένες πωλήσεις, streams, views και παιξίματα στο ραδιόφωνο… Κάποια απο αυτά τα τραγούδια είναι από πολύ καλούς καλλιτέχνες, ταλαντούχους και καλλίφωνους και λοιπά, αλλά υπάρχει και ένας «σκασμός» από άλλα κομμάτια που άσχετα εάν είναι ο καλλιτέχνης καλλίφωνος, τα τραγούδια αυτά δεν είναι καλά. Επειδή όμως αυτά τα τραγούδια ανήκουν σε αυτόν τον οργανισμό, θες δεν θες, θα τα ακούσεις και θα στα βάλουν μέσα στο λαρύγγι. Και γίνεται αυτό με τον τρόπο του ισχυρού και όχι με τον σωστό τρόπο. Για αυτό το λόγο και το ραδιόφωνο παίζει πολύ συγκεκριμένα πράγματα και δεν υπάρχει πολυφωνία στο Ελληνικό ραδιόφωνο. Είμαστε σε μια εποχή που υπάρχει ναι μεν πολυφωνία και θεωρητικά μπορεί ο καθένας να κάνει έναν δίσκο, αλλά επειδή το ραδιόφωνο είναι ένα πολύ κλειστό και περίεργο πλέον κύκλωμα, ο δίσκος του μπορεί να μην ακουστεί καν.
Ισχύει αυτό, αν και πιστεύω ότι ο περισσότερος κόσμος και ειδικά η νεολαία δεν ακούει πλέον ραδιόφωνο. Ενημερώνεται από YouTube και Spotify.
Η πολύ νεολαία ναι. Επιλέγει προφανώς τις πλατφόρμες αυτές, γι αυτό και εκεί βλέπει κανείς βαριά και άγρια εναλλακτικά πράγματα να κάνουν τρελά ακούσματα γιατί αυτά δεν τα παίζει κανείς ή τα παίζει με λιγότερη συχνότητα, αλλά τα θέλει ο κόσμος.
Όπως η τραπ που πριν λίγα χρόνια ήταν underground και δεν την έπαιζαν πουθενά και τώρα έχει γίνει mainstream. Ακούτε trap;
Εμένα δεν μου αρέσει διότι ούτε έγχρωμος είμαι, ούτε ζω σε γκέτο -γιατί από εκεί ξεκινούν αυτές οι μουσικές-. Μιλάνε για βία, πιστόλια, ναρκωτικά, αυτοκίνητα, συμμορίες, σκοτωμούς φυλακές και λοιπά. Είναι και λίγο εφέ από τους δικούς μας. Όπως κι εγώ όταν εγώ ήμουν ροκάς φόραγα σκισμένο τζίν, δεν σημαίνει ότι έκανα ναρκωτικά ούτε ότι το παντελόνι μου που είχε όψη ταλαιπωρημένου υφάσματος, ήταν άπλυτο ας πούμε. Βέβαια, άσχετα αν χρησημοποιούν άσχημες λέξεις, αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολύ ταλέντο στην στιχομυθία. Δεν είμαι της γνώμης ότι η τράπ δεν πρέπει να ακούγεται. Πρέπει να υπάρχουν όλα τα είδη. Τώρα τι θα μείνει και τι όχι, δεν ξέρω.
Ενώ είστε συνθέτης και έχετε γράψει τραγούδια για τους περισσότερούς σας δίσκους, δεν βλέπουμε να δίνετε εύκολα κομμάτια σας σε άλλους. Αυτό το γεγονός δεν το επιδιώξατε;
Δεν το πολυ ήθελα και επομένως δεν το επεδίωξα. Από κει και πέρα, ήμουν συγκεντρωμένος στο να δώσω σε εμένα τραγούδια. Δεν θα μπορούσα να παίρνω την κασέτα -που είχαμε τότε- και να πηγαίνω στα καμαρίνια να δειγματίζω τα τραγούδια μου. Τώρα πέρασα μια πολύ δημιουργική περίοδο. Από την πρώτη καραντίνα και έπειτα, περνάω μια συνθετική έξαρση και με το δικό μου label όπως είπαμε, θα πάρει τον δρόμο της με σινγκλς. Παλιά ήταν ανάποδα τα πράγματα. Τώρα βγάζεις σιγνκλς που ίσως μετά από κάποιον καιρό μπουν σε έναν δίσκο ενωμένα. Εκτός απο τις νέες συνθέσεις, θέλω δέκα παλιότερες επιτυχίες μου να τις βγάλω με ήχο σημερινό με την τωρινή μου πια εμπειρία και σκέψη.
Δηλαδή να περιμένουμε διασκευές στις επιτυχίες σας;
Ναι! Ουσιαστικά θα πάρω την λίστα μου από το Spotify με τις τοπ επιτυχίες μου και θα διαλέξω κάποια τραγούδια που είναι στα πρώτα είκοσι κομμάτια και όσα μπορούν να γίνουν διασκευές με τωρινό ήχο. Επίσης θα βγάλω και άλλα τραγούδια. Θα βγάλω αυτό το σύνολο συνθέσεων που μου προέκυψε τα δύο τελευταία χρόνια που είναι αρκετά ικανοποιητικό. Προχθές μάλιστα ολοκλήρωσα ένα τραγούδι και είμαι σε καλή φάση και ίσως να δώσω και κάποια κομμάτια σε άλλους τραγουδιστές αν διαπιστώσω ότι εμένα δεν μου πάνε.
Θα ακούσουμε και ντουέτα σε αυτές τις διασκευές;
Είναι και αυτό υπό σκέψη. Το σίγουρο και άμεσο βήμα είναι η διασκευή του «Ο Παλιός Είναι Αλλιώς» με ένα νέο παιδί. Τότε που βγήκε αυτό το κομμάτι εγώ ήμουν τρία χρόνια μεγαλύτερος από τον Λάμπη. Ο Λάμπης τότε με εμένα βγήκε και εγώ τον παρουσίασα στο κοινό με αυτό το ντουέτο. Μετά βγήκε ο δίσκος του στην Sony. Ήμασταν δυο πιτσιρικάδες και βγήκε ένα πολύ ωραίο βίντεο τότε. Έγινε επιτυχία και έμεινε σαν σλόγκαν. Φαντάσου ότι το «Ο παλιός είναι αλλιώς» είναι τρίτο ή τέταρτο στο all-time top μου στο Spotify. Γεγονός που σημαίνει ότι ένα τραγούδι με την ίδια μελωδία, αλλιώς ερμηνευμένο με ένα νεαρό παιδί που τώρα πράγματι, εγώ θα είμαι ο τόσο μεγαλύτερος και παλιός και θα έχουμε αυτήν την fun κόντρα στο βίντεο όπως έχουμε και στον στίχο, νομίζω ότι θα είναι προδιαγεγραμμένη επιτυχία όλο αυτό. Αν και σε αυτό με τα παλιά κομμάτια δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ η επιτυχία. Θέλω να ακούσω τα κομμάτια αυτά και λίγο διαφορετικά. Δεν μπορώ να τα ακούω άλλο όπως τα είχα γράψει πριν τριάντα χρόνια!
Σίγουρα το παρουσιαστικό και η ενέργεια σας δέν προδίδει την ηλικία σας. Ποιό είναι το μυστικό σας;
Το σημαντικό είναι να έχεις θετική ενέργεια που αυτό ξεκινάει από το μυαλό. Προστατεύεις τον εαυτό σου ουσιαστικά κι όλα απο το μυαλό ξεκινούν. Νους υγιής εν σώματι υγιή όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που τα έχουν πει όλα. Δεν γίνεται εάν εγώ έχω παραδοθεί στο μυαλό, να είμαι σε οποιαδήποτε έκφραση της ζωής καλύτερος.
Το καινούριο σας κομμάτι «Θα Βγω Να Διασκεδάσω» είναι μιά uptempo ρούμπα που έχει αγαπηθεί απο τον κόσμο. Πώς προέκυψε;
Το κομμάτι «θα βγω να διασκεδάσω» διανύει την όγδοή του εβδομάδα. Έχει ανοδική πορεία και ακούγεται πάρα πολύ από τους σταθμούς στην επαρχία, αν και οι συγκυρίες με τον πόλεμο και την ακρίβεια δεν το ευνοούν, πάει πολύ καλά και δείχνει ότι είναι έτοιμο να γίνει πραγματικά hit. Νομίζω οτι ο κόσμος το εχει ανάγκη να ξεσκάσει και να ξεχαστεί απο τα προβλήματα. Γι αυτό και το τραγούδι πάει καλά και το έχει αγκαλιάσει ο κόσμος.
Θα θέλατε τα παιδιά σας να ασχοληθούν με την μουσική; Είναι μέσα στα ενδιαφέροντά τους;
Η κόρη μου είναι πολύ μουσικόφιλη, περισσότερο απ τον γιο μου. Είναι δυο παιδιά που ακούν πολλή μουσική. Είναι όμως προδιαγεγραμμένο ότι δεν θα ασχοληθούν με την μουσική, αλλά νομίζω ότι θεωρητικά, τα παιδιά των παιδιών μου θα ασχοληθούν με την μουσική και θα έχουν μια κλίση εκεί διότι αυτό περνάει μέσω DNA.
Ευχόμαστε να υλοποιηθούν όλα τα σχέδιά σας και συνεχίσετε να μας φτιάχνετε τη διάθεση με τη θετική σας ενέργεια!
Κι εγώ σας ευχομαι ο,τι καλύτερο. Μην το βάζετε ποτέ κάτω και ποτέ μην παρατάτε τα όπλα γιατί χαράζει μια καινούρια μέρα. Ας έχουμε μια θετική άποψη στη ζωή.
Φωτογραφίες: Θοδωρής Απειρανθίτης
Απομαγνητοφώνηση: Αναστασία Μαρκοπούλου
