Ο Κωνσταντίνος Βαρελίδης, φοιτητής στο Μαθηματικό Πάτρας και μόλις 19 ετών έλαβε το δεύτερο βραβείο για το θεατρικό έργο Τελευταία Παράσταση στον 5ο Διαγωνισμό Συγγραφής Θεατρικού Έργου της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος και Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη. το οποίο είχε γράψει μαθητής ακόμα Β’ Λυκείου. Επικοινωνήσαμε μαζί του και μας μίλησε για τα όνειρα και τους στόχους του.
Κε. Βαρελίδη, καλησπέρα
Καλησπέρα σας!
Μαθηματικό Πάτρας: Πώς βιώνετε τη φοιτητική ζωή;
Να σας πω την αλήθεια, νομίζω ότι μέχρι τώρα τη βιώνω ελλιπώς. Έχω χάσει ήδη δηλαδή λόγω κορονοϊού τον ένα χρόνο, που τον παρακολούθησα εξ’ αποστάσεως, καθώς και ένα μεγάλο μέρος του τρίτου εξαμήνου αφού βρισκόμουν στην Αθήνα για τις πρόβες του έργου Αινιγματικές παραλλαγές στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Αυτό βέβαια αποτελεί και ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα της φοίτησης στην Πάτρα… βρίσκεσαι μόνο δυο ώρες μακριά από την Αθήνα με αποτέλεσμα οι μετακινήσεις να είναι πολύ εύκολες. Ο τρόπος ζωής που προσφέρει η Πάτρα είναι ίσως ο ιδανικότερος για να ανθίσει ένας φοιτητής, ένας καλλιτέχνης, ένας νέος εν γένει. Πρόκειται για μια μικρή σχετικά και πολύ φιλική περιοχή με όλα τα προτερήματα της εξοχής και τις ανέσεις της πόλης.
Πέρυσι τον Δεκέμβριο μοιραστήκατε το 2ο βραβείο για το θεατρικό σας έργο Τελευταία παράσταση μαζί με την Άννα Ταξείδη (Χρυσόθεμις Αγαμέμνονος) στον 5ο Διαγωνισμό Συγγραφής Θεατρικού Έργου που ήταν μία συνδιοργάνωση της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Θέλετε να μιλήσετε για αυτή την εμπειρία;
Με μεγάλη μου χαρά! Η βράβευση αυτή είναι άλλωστε που μου προσέφερε την ευκαιρία για αυτή τη συνέντευξη καθώς και για μια συνολικότερη επαγγελματική αρχή. Πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό διαγωνισμό και η διάκριση μου αποτελεί τιμή και δεν μπορούσε να με γεμίσει παρά μόνο με θάρρος και ελπίδα. Θάρρος γιατί παίρνω ένα «πράσινο φως» από ανθρώπους πολύ έμπειρους και γνώστες του αντικειμένου πως, χαράζοντας τον δικό μου δρόμο, ακολουθώ μια σωστή πορεία και ελπίδα γιατί διαπίστωσα πως η διαφάνεια και η αντικειμενικότητα κυριαρχούν ακόμα σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε να διακριθεί το κείμενο κάποιου 19χρόνου και παντελώς αγνώστου, στο κοινό και τους κριτές, φοιτητή. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να δίνει ελπίδα σε κάθε νέο θεατρικό συγγραφέα.
Ποια είναι η υπόθεση του έργου και πώς την εμπνευστήκατε;
Είναι ένα έργο μυστηρίου, μια μαύρη κωμωδία. Διαδραματίζεται στην Ελλάδα του ’40, τότε που η ετήσια θερινή μετακόμιση στην εξοχική, ακόμα, Κηφισιά αποτελούσε το κύριο ενδιαφέρον των επιφανών Αθηναίων. Σε ένα τέτοιο σπίτι, μια ιδιαίτερη παρέα οκτώ ατόμων, μεταξύ τους και ο διευθυντής του τοπικού αστυνομικού τμήματος, πρόκειται να παρευρεθεί σε ένα δείπνο «παράσταση» με υπόθεση μια δολοφονία. Χρέη σκηνοθέτη διατελεί το υποτιθέμενο θύμα. Ένας σκοτεινός άνθρωπος, που διατηρεί κρυφές σχέσεις εξαρτήσεις με όλους τους καλεσμένους. Χειρίζεται όλους τους «ηθοποιούς» του σαν μαριονέτες σε ένα έγκλημα που κανείς τους δεν έχει επιλέξει. Όλα βαίνουν καλώς, μόνο που η πραγματική υπόθεση του έργου μέλλει να εμφανιστεί στα μέσα του ανατρέποντας όλα όσα πίστευε ο θεατής μέχρι τότε. Ένα έργο που φαινομενικά αποτελεί μια μαύρη κωμωδία εξελίσσεται σε έναν αγώνα για την αλήθεια, την ελευθερία και την δικαιοσύνη, που σπάνια αποδίδεται… Αυτή είναι η υπόθεση του έργου και, ειδικά το τέλος του, το οποίο κατά τη γνώμη μου έρχεται να πάει το έργο ένα βήμα παρακάτω, μου ήταν άγνωστο όταν ξεκίνησα να γράφω, εξόν και το ύφος του έργου αλλάζει και εξελίσσεται ιδίως μετά το τέλος της πρώτης πράξης. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι, ανεπαίσθητα, η κατάληξη της υπόθεσης έχει επηρεαστεί από το σύστημα που επιδεικνύει η δικαιοσύνη της χώρας μας τα τελευταία χρόνια (την αγανάκτηση που είναι λογικό να επιφέρει) και που πολύ φοβάμαι το ίδιο επιδείκνυε και 70 χρόνια πριν όπου διαδραματίζεται το έργο.
Έχετε παρουσιάσει το έργο με τη θεατρική ομάδα του σχολείου σας όταν ήσασταν μαθητής στη Β’ Λυκείου. Σκέφτεστε να κάνετε ένα νέο ανέβασμα με επαγγελματίες ηθοποιούς;
Φυσικά! Όχι απλά το σκέφτομαι αλλά αποτελεί το κύριο μέλημα μου τους τελευταίους μήνες. Θεωρώ άλλωστε πως αυτός είναι ο σκοπός κάθε έργου. Δηλαδή να ανεβαίνει στο θέατρο, να κρίνεται, να κατακρίνεται, να θαυμάζεται και να διδάσκει. Ελπίζω λοιπόν ότι σύντομα θα έχει και εκείνο την ευκαιρία να “ζήσει” και να βοηθήσει όσο περισσότερο κόσμο μπορεί.
Αυτήν την περίοδο γράφετε κάποιο θεατρικό έργο; Προτιμάτε έργα ρεαλιστικού περιεχομένου, κωμωδία ή κάτι άλλο;
Αυτή την περίοδο εργάζομαι στον πολυχώρο «Ζείδωρος» στα Κύθηρα όπου λαμβάνουν χώρα θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, καθώς και κινηματογραφικές προβολές σινεφίλ ενδιαφέροντος. Την ίδια στιγμή συνεργάζομαι στη συγγραφή μιας τηλεοπτικής σειράς που, δεν σας κρύβω, με έχει ενθουσιάσει. Δεν διαχωρίζω το θέατρο σε είδη. Το θέατρο είναι μια ιστορία, μια ζωή και το κάθε “είδος” αποτελεί εκφάνσεις αυτής της ζωής. Θεωρώ, λοιπόν, ότι μια καλή ζωή, περιλαμβάνει λύπες, χαρές, αγωνίες, έρωτες και είναι αυτά ως σύνολο και αντιδράσεις που τη συνθέτουν και την χαρακτηρίζουν «καλή». Η προτίμηση κάποιου είδους έναντι κάποιου άλλου λοιπόν δεν στέκει καθώς η υπόσταση του κάθε «είδους» στηρίζεται στην ύπαρξη του άλλου. Ο ρεαλισμός ωστόσο δεν αφορά είδος αλλά τρόπο γραφής. Έναν τρόπο γραφής που δεν θα προτιμούσα να χρησιμοποιώ και μια οπτική που γενικά ο κόσμος αποφεύγει. Είναι ρηξικέλευθο άλλωστε σε μια παράσταση, σε ένα συνειδητό ψέμα δηλαδή, να επιζητά κανείς να δει την αλήθεια, ωμά ή αλλιώς ρεαλιστικά.
Έχετε διαβάσει έργα θεατρικών συγγραφέων Ελλήνων ή ξένων που σας ώθησαν να γράψετε και εσείς;
Ξεκίνησα διαβάζοντας έργα ευανάγνωστα και ευχάριστα, όπως για παράδειγμα Η σημασία του να είσαι σοβαρός του Όσκαρ Ουάιλντ (αυτό ήταν και το πρώτο θεατρικό έργο που διάβασα). Ο Όσκαρ Ουάιλντ υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μου θεατρικούς συγγραφείς και νομίζω ότι ήταν μεγάλη η τύχη μου να ξεκινήσω την επαφή μου με τα θεατρικά κείμενα μαζί του, καθώς πρωτογνώρισα την κωμωδία μέσω ενός πολύ λεπτού και διακριτικού χιούμορ και (λόγο του νεαρού της ηλικίας μου) η γνωριμία μου με το θέατρο ήταν σταδιακή και έτσι εξασφαλίστηκε μια συμπάθεια και μια μεγαλύτερη επαφή με το αντικείμενο, χωρίς αυτό να με κουράσει παρά το νεαρό της ηλικίας μου. Με τον χρόνο φυσικά ήρθε ο Τσέχωφ, ο Ίψεν και οι αρχαίοι τραγικοί που αποτέλεσαν (μέχρι στιγμής) τους αγαπημένους μου συγγραφείς, με κορυφαίο τον Αισχύλο στο έργο του Αγαμέμνων και που μου έμαθαν την ουσία και την «αποστολή» του θεάτρου.
Σκέφτεστε να ασχοληθείτε με τον χώρο του θεάτρου επαγγελματικά στο μέλλον;
Το ονειρεύομαι… και προσπαθώ όσο μπορώ να πάψω να το ονειρεύομαι και να αρχίσω να το σκέφτομαι και μετά να το βιώνω.
Θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, και τα δύο ή κάτι άλλο;
Πολύ με κολακεύει η ερώτηση σας. Προς το παρόν ερασιτέχνης νομίζω είναι η καταλληλότερη απάντηση σε όποια ερώτηση και εάν μου κάνετε. Στο μέλλον ωστόσο και μόλις φτάσω σε ένα επαγγελματικό σημείο αναγνωρισιμότητας και εμπειρίας τέτοιο ώστε να μου επιτρέπεται να σκηνοθετώ τα έργα που έχω γράψει θεωρώ ότι θα είμαι πλήρης.
Στα σχέδιά σας είναι ο κινηματογράφος;
Φυσικά και είναι. Ο κινηματογράφος άλλωστε είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το θέατρο και διατηρεί το μεγάλο προσόν της διάρκειας. Γνωρίζω όμως πως η τέχνη του κινηματογράφου απαιτεί εκπαίδευση και παιδεία που εγώ ακόμα δεν διαθέτω, η κατάκτηση της όμως αφορά έναν από τους κύριους στόχους μου.
Φιλοδοξείτε να γράψετε σενάριο για ταινία μεγάλου μήκους; Ή μήπως προτιμάτε τις ταινίες μικρού μήκους;Ο χώρος της τηλεόρασης σας ενδιαφέρει;
Όπως σας είπα και προηγούμενος η συγγραφή οποιουδήποτε έργου στον κινηματογράφο απαιτεί γνώσεις που δεν διαθέτω άρα ως αποτέλεσμα δεν έχω πειραματιστεί με σενάρια ούτε μεγάλου ούτε μικρού μήκους ώστε να ξέρω ποιο από τα δυο προτιμώ. Η τηλεόραση μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, έχει τρομερές δυνατότητες, με ενθουσιάζει. Επιτρέπει στον δημιουργό να αναπτύξει μια ιστορία σε βάθος τέτοιο που πιθανότατα δεν είχε φανταστεί καν ότι θα είχε και δίνει στους θεατές τον χρόνο να αγαπήσουν και να οικειοποιηθούν τους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους. Είναι ένα «σπορ» για νέους κατά την γνώμη μου γιατί θέλει κέφι και ενέργεια συνεχώς και αδιάκοπα.
Θέλετε να πείτε δυο λόγια για την τηλεοπτική σειρά που συνεργάζεστε;
Βεβαίως! Η σειρά που έχω την τύχη να συνεργάζομαι πρόκειται για ένα έργο κοινωνικού κατά βάση περιεχομένου, δίχως να αποκλείονται τα κωμικά στοιχεία και οι δραματικές ανατροπές, με έντονη την παρουσία νέων ανθρώπων στο καστ. Πρόκειται για την πρώτη μου ολοκληρωμένη (ανερχόμενη) απόπειρα στον τηλεοπτικό χώρο και πραγματικά δεν θα μπορούσα να σταθώ πιο τυχερός όσον αναφορά τον συνεργάτη μου και τις γενικότερες συνθήκες «εργασίας» μιας και κάτι τόσο ευχάριστο είναι πολύ δύσκολο να το αποκαλείς «δουλειά».
Οι σπουδές στο πανεπιστήμιο δεν είναι εύκολη υπόθεση, όμως παράλληλα κάνετε και τα πρώτα βήματα στον θεατρικό χώρο. Έχετε σκεφτεί τι θα κάνετε αν πρέπει να επιλέξετε ανάμεσα σε μαθηματικές σπουδές ή θεατρική καριέρα;
Δεν νομίζω ότι θα χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσω ένα τέτοιο δίλλημα. Οι μαθηματικές μου σπουδές θα ολοκληρωθούν, είναι μια απόφαση που την είχα πάρει από την αρχή της φοίτησης μου, απλώς θα υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση, έτσι ώστε να μπορέσω να συνεχίσω ή ορθότερα να ξεκινήσω μια πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο με τον οποίο σκοπεύω να ασχοληθώ επαγγελματικά.
Θέλετε να μας μιλήσετε για τις δυνατότητες που υπάρχουν αλλά και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι νέοι της ηλικίας σας όσον αφορά την πραγμάτωση των στόχων τους;
Ναι, πρόκειται άλλωστε για μια ηλικία «παγίδα»· χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο γιατί το μεγαλύτερο μειονέκτημα της είναι συγχρόνως το μεγαλύτερο της προτέρημα.Νομίζω ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος στην ηλικία μου σε μια επαγγελματική εκκίνηση (σε όποιο επάγγελμα) είναι να μην υποτιμήσει τον εαυτό του πρώτα από όλα ο ίδιος, όσο κλισέ και εάν ακούγεται αυτό. Τα κλισέ άλλωστε καταλήγουν σε κλισέ γιατί είναι αλήθεια. Παράλληλα εάν κάποιος καταφέρει να παραβλέψει το νούμερο που λανθασμένα έρχεται να χαρακτηρίσει την εμπειρία του και επιτύχει να ξεχωρίσει, θα ξεχωρίσει πολύ περισσότερο από έναν άνθρωπο μιας «ωριμότερης» ηλικίας.
Σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας και ευχόμαστε να πραγματοποιηθούν τα σχέδιά σας.
Εγώ σας ευχαριστώ παρά πολύ για αυτή την όμορφη συνέντευξη και την ευκαιρία που μου δώσατε! Να είστε καλά!
Ο Κωνσταντίνος Βαρελίδης, φοιτητής στο Μαθηματικό Πάτρας και μόλις 19 ετών έλαβε το δεύτερο βραβείο για το θεατρικό έργο Τελευταία Παράσταση στον 5ο Διαγωνισμό Συγγραφής Θεατρικού Έργου της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος και Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη. το οποίο είχε γράψει μαθητής ακόμα Β’ Λυκείου. Επικοινωνήσαμε μαζί του και μας μίλησε για τα όνειρα και τους στόχους του.
Κε. Βαρελίδη, καλησπέρα
Καλησπέρα σας!
Μαθηματικό Πάτρας: Πώς βιώνετε τη φοιτητική ζωή;
Να σας πω την αλήθεια, νομίζω ότι μέχρι τώρα τη βιώνω ελλιπώς. Έχω χάσει ήδη δηλαδή λόγω κορονοϊού τον ένα χρόνο, που τον παρακολούθησα εξ’ αποστάσεως, καθώς και ένα μεγάλο μέρος του τρίτου εξαμήνου αφού βρισκόμουν στην Αθήνα για τις πρόβες του έργου Αινιγματικές παραλλαγές στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Αυτό βέβαια αποτελεί και ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα της φοίτησης στην Πάτρα… βρίσκεσαι μόνο δυο ώρες μακριά από την Αθήνα με αποτέλεσμα οι μετακινήσεις να είναι πολύ εύκολες. Ο τρόπος ζωής που προσφέρει η Πάτρα είναι ίσως ο ιδανικότερος για να ανθίσει ένας φοιτητής, ένας καλλιτέχνης, ένας νέος εν γένει. Πρόκειται για μια μικρή σχετικά και πολύ φιλική περιοχή με όλα τα προτερήματα της εξοχής και τις ανέσεις της πόλης.
Πέρυσι τον Δεκέμβριο μοιραστήκατε το 2ο βραβείο για το θεατρικό σας έργο Τελευταία παράσταση μαζί με την Άννα Ταξείδη (Χρυσόθεμις Αγαμέμνονος) στον 5ο Διαγωνισμό Συγγραφής Θεατρικού Έργου που ήταν μία συνδιοργάνωση της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Θέλετε να μιλήσετε για αυτή την εμπειρία;
Με μεγάλη μου χαρά! Η βράβευση αυτή είναι άλλωστε που μου προσέφερε την ευκαιρία για αυτή τη συνέντευξη καθώς και για μια συνολικότερη επαγγελματική αρχή. Πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό διαγωνισμό και η διάκριση μου αποτελεί τιμή και δεν μπορούσε να με γεμίσει παρά μόνο με θάρρος και ελπίδα. Θάρρος γιατί παίρνω ένα «πράσινο φως» από ανθρώπους πολύ έμπειρους και γνώστες του αντικειμένου πως, χαράζοντας τον δικό μου δρόμο, ακολουθώ μια σωστή πορεία και ελπίδα γιατί διαπίστωσα πως η διαφάνεια και η αντικειμενικότητα κυριαρχούν ακόμα σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε να διακριθεί το κείμενο κάποιου 19χρόνου και παντελώς αγνώστου, στο κοινό και τους κριτές, φοιτητή. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να δίνει ελπίδα σε κάθε νέο θεατρικό συγγραφέα.
Ποια είναι η υπόθεση του έργου και πώς την εμπνευστήκατε;
Είναι ένα έργο μυστηρίου, μια μαύρη κωμωδία. Διαδραματίζεται στην Ελλάδα του ’40, τότε που η ετήσια θερινή μετακόμιση στην εξοχική, ακόμα, Κηφισιά αποτελούσε το κύριο ενδιαφέρον των επιφανών Αθηναίων. Σε ένα τέτοιο σπίτι, μια ιδιαίτερη παρέα οκτώ ατόμων, μεταξύ τους και ο διευθυντής του τοπικού αστυνομικού τμήματος, πρόκειται να παρευρεθεί σε ένα δείπνο «παράσταση» με υπόθεση μια δολοφονία. Χρέη σκηνοθέτη διατελεί το υποτιθέμενο θύμα. Ένας σκοτεινός άνθρωπος, που διατηρεί κρυφές σχέσεις εξαρτήσεις με όλους τους καλεσμένους. Χειρίζεται όλους τους «ηθοποιούς» του σαν μαριονέτες σε ένα έγκλημα που κανείς τους δεν έχει επιλέξει. Όλα βαίνουν καλώς, μόνο που η πραγματική υπόθεση του έργου μέλλει να εμφανιστεί στα μέσα του ανατρέποντας όλα όσα πίστευε ο θεατής μέχρι τότε. Ένα έργο που φαινομενικά αποτελεί μια μαύρη κωμωδία εξελίσσεται σε έναν αγώνα για την αλήθεια, την ελευθερία και την δικαιοσύνη, που σπάνια αποδίδεται… Αυτή είναι η υπόθεση του έργου και, ειδικά το τέλος του, το οποίο κατά τη γνώμη μου έρχεται να πάει το έργο ένα βήμα παρακάτω, μου ήταν άγνωστο όταν ξεκίνησα να γράφω, εξόν και το ύφος του έργου αλλάζει και εξελίσσεται ιδίως μετά το τέλος της πρώτης πράξης. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι, ανεπαίσθητα, η κατάληξη της υπόθεσης έχει επηρεαστεί από το σύστημα που επιδεικνύει η δικαιοσύνη της χώρας μας τα τελευταία χρόνια (την αγανάκτηση που είναι λογικό να επιφέρει) και που πολύ φοβάμαι το ίδιο επιδείκνυε και 70 χρόνια πριν όπου διαδραματίζεται το έργο.
Έχετε παρουσιάσει το έργο με τη θεατρική ομάδα του σχολείου σας όταν ήσασταν μαθητής στη Β’ Λυκείου. Σκέφτεστε να κάνετε ένα νέο ανέβασμα με επαγγελματίες ηθοποιούς;
Φυσικά! Όχι απλά το σκέφτομαι αλλά αποτελεί το κύριο μέλημα μου τους τελευταίους μήνες. Θεωρώ άλλωστε πως αυτός είναι ο σκοπός κάθε έργου. Δηλαδή να ανεβαίνει στο θέατρο, να κρίνεται, να κατακρίνεται, να θαυμάζεται και να διδάσκει. Ελπίζω λοιπόν ότι σύντομα θα έχει και εκείνο την ευκαιρία να “ζήσει” και να βοηθήσει όσο περισσότερο κόσμο μπορεί.
Αυτήν την περίοδο γράφετε κάποιο θεατρικό έργο; Προτιμάτε έργα ρεαλιστικού περιεχομένου, κωμωδία ή κάτι άλλο;
Αυτή την περίοδο εργάζομαι στον πολυχώρο «Ζείδωρος» στα Κύθηρα όπου λαμβάνουν χώρα θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, καθώς και κινηματογραφικές προβολές σινεφίλ ενδιαφέροντος. Την ίδια στιγμή συνεργάζομαι στη συγγραφή μιας τηλεοπτικής σειράς που, δεν σας κρύβω, με έχει ενθουσιάσει. Δεν διαχωρίζω το θέατρο σε είδη. Το θέατρο είναι μια ιστορία, μια ζωή και το κάθε “είδος” αποτελεί εκφάνσεις αυτής της ζωής. Θεωρώ, λοιπόν, ότι μια καλή ζωή, περιλαμβάνει λύπες, χαρές, αγωνίες, έρωτες και είναι αυτά ως σύνολο και αντιδράσεις που τη συνθέτουν και την χαρακτηρίζουν «καλή». Η προτίμηση κάποιου είδους έναντι κάποιου άλλου λοιπόν δεν στέκει καθώς η υπόσταση του κάθε «είδους» στηρίζεται στην ύπαρξη του άλλου. Ο ρεαλισμός ωστόσο δεν αφορά είδος αλλά τρόπο γραφής. Έναν τρόπο γραφής που δεν θα προτιμούσα να χρησιμοποιώ και μια οπτική που γενικά ο κόσμος αποφεύγει. Είναι ρηξικέλευθο άλλωστε σε μια παράσταση, σε ένα συνειδητό ψέμα δηλαδή, να επιζητά κανείς να δει την αλήθεια, ωμά ή αλλιώς ρεαλιστικά.
Έχετε διαβάσει έργα θεατρικών συγγραφέων Ελλήνων ή ξένων που σας ώθησαν να γράψετε και εσείς;
Ξεκίνησα διαβάζοντας έργα ευανάγνωστα και ευχάριστα, όπως για παράδειγμα Η σημασία του να είσαι σοβαρός του Όσκαρ Ουάιλντ (αυτό ήταν και το πρώτο θεατρικό έργο που διάβασα). Ο Όσκαρ Ουάιλντ υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μου θεατρικούς συγγραφείς και νομίζω ότι ήταν μεγάλη η τύχη μου να ξεκινήσω την επαφή μου με τα θεατρικά κείμενα μαζί του, καθώς πρωτογνώρισα την κωμωδία μέσω ενός πολύ λεπτού και διακριτικού χιούμορ και (λόγο του νεαρού της ηλικίας μου) η γνωριμία μου με το θέατρο ήταν σταδιακή και έτσι εξασφαλίστηκε μια συμπάθεια και μια μεγαλύτερη επαφή με το αντικείμενο, χωρίς αυτό να με κουράσει παρά το νεαρό της ηλικίας μου. Με τον χρόνο φυσικά ήρθε ο Τσέχωφ, ο Ίψεν και οι αρχαίοι τραγικοί που αποτέλεσαν (μέχρι στιγμής) τους αγαπημένους μου συγγραφείς, με κορυφαίο τον Αισχύλο στο έργο του Αγαμέμνων και που μου έμαθαν την ουσία και την «αποστολή» του θεάτρου.
Σκέφτεστε να ασχοληθείτε με τον χώρο του θεάτρου επαγγελματικά στο μέλλον;
Το ονειρεύομαι… και προσπαθώ όσο μπορώ να πάψω να το ονειρεύομαι και να αρχίσω να το σκέφτομαι και μετά να το βιώνω.
Θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, και τα δύο ή κάτι άλλο;
Πολύ με κολακεύει η ερώτηση σας. Προς το παρόν ερασιτέχνης νομίζω είναι η καταλληλότερη απάντηση σε όποια ερώτηση και εάν μου κάνετε. Στο μέλλον ωστόσο και μόλις φτάσω σε ένα επαγγελματικό σημείο αναγνωρισιμότητας και εμπειρίας τέτοιο ώστε να μου επιτρέπεται να σκηνοθετώ τα έργα που έχω γράψει θεωρώ ότι θα είμαι πλήρης.
Στα σχέδιά σας είναι ο κινηματογράφος;
Φυσικά και είναι. Ο κινηματογράφος άλλωστε είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το θέατρο και διατηρεί το μεγάλο προσόν της διάρκειας. Γνωρίζω όμως πως η τέχνη του κινηματογράφου απαιτεί εκπαίδευση και παιδεία που εγώ ακόμα δεν διαθέτω, η κατάκτηση της όμως αφορά έναν από τους κύριους στόχους μου.
Φιλοδοξείτε να γράψετε σενάριο για ταινία μεγάλου μήκους; Ή μήπως προτιμάτε τις ταινίες μικρού μήκους;Ο χώρος της τηλεόρασης σας ενδιαφέρει;
Όπως σας είπα και προηγούμενος η συγγραφή οποιουδήποτε έργου στον κινηματογράφο απαιτεί γνώσεις που δεν διαθέτω άρα ως αποτέλεσμα δεν έχω πειραματιστεί με σενάρια ούτε μεγάλου ούτε μικρού μήκους ώστε να ξέρω ποιο από τα δυο προτιμώ. Η τηλεόραση μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, έχει τρομερές δυνατότητες, με ενθουσιάζει. Επιτρέπει στον δημιουργό να αναπτύξει μια ιστορία σε βάθος τέτοιο που πιθανότατα δεν είχε φανταστεί καν ότι θα είχε και δίνει στους θεατές τον χρόνο να αγαπήσουν και να οικειοποιηθούν τους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους. Είναι ένα «σπορ» για νέους κατά την γνώμη μου γιατί θέλει κέφι και ενέργεια συνεχώς και αδιάκοπα.
Θέλετε να πείτε δυο λόγια για την τηλεοπτική σειρά που συνεργάζεστε;
Βεβαίως! Η σειρά που έχω την τύχη να συνεργάζομαι πρόκειται για ένα έργο κοινωνικού κατά βάση περιεχομένου, δίχως να αποκλείονται τα κωμικά στοιχεία και οι δραματικές ανατροπές, με έντονη την παρουσία νέων ανθρώπων στο καστ. Πρόκειται για την πρώτη μου ολοκληρωμένη (ανερχόμενη) απόπειρα στον τηλεοπτικό χώρο και πραγματικά δεν θα μπορούσα να σταθώ πιο τυχερός όσον αναφορά τον συνεργάτη μου και τις γενικότερες συνθήκες «εργασίας» μιας και κάτι τόσο ευχάριστο είναι πολύ δύσκολο να το αποκαλείς «δουλειά».
Οι σπουδές στο πανεπιστήμιο δεν είναι εύκολη υπόθεση, όμως παράλληλα κάνετε και τα πρώτα βήματα στον θεατρικό χώρο. Έχετε σκεφτεί τι θα κάνετε αν πρέπει να επιλέξετε ανάμεσα σε μαθηματικές σπουδές ή θεατρική καριέρα;
Δεν νομίζω ότι θα χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσω ένα τέτοιο δίλλημα. Οι μαθηματικές μου σπουδές θα ολοκληρωθούν, είναι μια απόφαση που την είχα πάρει από την αρχή της φοίτησης μου, απλώς θα υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση, έτσι ώστε να μπορέσω να συνεχίσω ή ορθότερα να ξεκινήσω μια πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο με τον οποίο σκοπεύω να ασχοληθώ επαγγελματικά.
Θέλετε να μας μιλήσετε για τις δυνατότητες που υπάρχουν αλλά και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι νέοι της ηλικίας σας όσον αφορά την πραγμάτωση των στόχων τους;
Ναι, πρόκειται άλλωστε για μια ηλικία «παγίδα»· χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο γιατί το μεγαλύτερο μειονέκτημα της είναι συγχρόνως το μεγαλύτερο της προτέρημα.Νομίζω ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος στην ηλικία μου σε μια επαγγελματική εκκίνηση (σε όποιο επάγγελμα) είναι να μην υποτιμήσει τον εαυτό του πρώτα από όλα ο ίδιος, όσο κλισέ και εάν ακούγεται αυτό. Τα κλισέ άλλωστε καταλήγουν σε κλισέ γιατί είναι αλήθεια. Παράλληλα εάν κάποιος καταφέρει να παραβλέψει το νούμερο που λανθασμένα έρχεται να χαρακτηρίσει την εμπειρία του και επιτύχει να ξεχωρίσει, θα ξεχωρίσει πολύ περισσότερο από έναν άνθρωπο μιας «ωριμότερης» ηλικίας.
Σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας και ευχόμαστε να πραγματοποιηθούν τα σχέδιά σας.
Εγώ σας ευχαριστώ παρά πολύ για αυτή την όμορφη συνέντευξη και την ευκαιρία που μου δώσατε! Να είστε καλά!
