Στο θέατρο Εμπορικόν από τις 19 Νοεμβρίου, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, ένα από τα γνωστότερα έργα του Μολιέρου, ο Μισάνθρωπος.
Το έργο, ανεβασμένο πρώτη φορά το 1666, είχε ως κύριους αποδέκτες, ανθρώπους αριστοκρατικής τάξης. Λειτουργούσε σαν αντικατοπτρισμός τους, με ιδιαίτερες αιχμές για την έκφραση της κοινωνικής τους συμπεριφοράς, επομένως ενόχλησε αρκετά εκείνη την εποχή.
Ο μισάνθρωπος, είναι μια κωμωδία ηθών, με το κεντρικό πρόσωπο, να ενσαρκώνει μιας μορφής αντιήρωα. Στον χαρακτήρα του Αλσέστ, συγκεντρώνεται μια ουσιαστική ηθικολογία, μίσους της ανειλικρίνειας αλλά και κάθε ψευτοευγένειας. Στοιχείων συνυφασμένων με τους άγραφους κανόνες με τους οποίους λειτουργεί διαχρονικά το στάτους κβο.
Λόγω της πρότερης απαγόρευσης των έργων του, λέγεται πως ο Μολιέρος χρειάστηκε να μετριάσει τις απόψεις του. Έτσι ο Αλσέστ βιώνει συχνά κωμικοτραγικές καταστάσεις, μπλεγμένος στο ερωτικό γαϊτανάκι της Σελιμέν. Ο αντίλογος που προβάλει, μπορεί να γίνει αντικείμενο χλευασμού ή να δείχνει ακραίος κλείνοντας το μάτι στο κοινό πως μπορεί και να μην είναι στην πραγματικότητα.
Ο χαρακτήρας του Μισάνθρωπου, δεν έχει αποτελέσει σύμβολο μόνο για τους σύγχρονους, αλλά και για τους προγενέστερους. Από τον Αριστοφάνη μέχρι τον Σαίξπηρ, για να μην φέρω παραδείγματα απ΄ την πρόσφατη ιστορία της pop culture και χάσω το σοβαρό προφίλ μου. Εν πάση περιπτώσει, είναι μια πάγια αναφορά, που προσιδιάζει στην σάτιρα.
Ο Γιάννης Κακλέας, αναμετράται με το κείμενο, με την πρόθεση να το φέρει στα μέτρα της σύγχρονης εποχής. Δεν αγκαλιάζει απλώς τα διαχρονικά του στοιχεία, αλλά τα τοποθετεί ολικά στο κοσμικό lifestyle του 21ου αιώνα.
Οι ήρωες ξεκινούν από την μπαρόκ αισθητική, με βικτωριανά κουστούμια της Ηλένιας Δουλαρίδη, για να μεταβούν σταδιακά με απώλειες γραμμάτων στο σκέτο ροκ. Από τις δεξιώσεις και τα σαλόνια των αριστοκρατών, μεταβαίνουμε στα πάρτι της ελίτ.
Την απόδοση του κειμένου επιμελήθηκε ο ίδιος. Η γλώσσα έγινε προσιτή και όχι ακριβώς σημερινή, πρακτικά έχανε την δέσμευση του αρχικού χρονικού πλαισίου.
Η παράσταση είχε διάφορα μέσα για να «εκσυγχρονιστεί», πέρα από την σκηνογραφία, το ενδυματολογικό και την γλώσσα. Η Φωτεινή Αθερίδου, σαν κομπέρ, έκανε την εμφάνισή της μεταξύ των πράξεων. Τα κείμενα της, είναι στο κλασσικό δικό της ύφος, με κάποιου είδους έμμετρο στίχο όπως έγινε γνωστή.
Τα ένθετα σχόλια της, θα ήταν πιο ταιριαστά αν ήταν σε πεζό λόγο. Τώρα δεν έκανε τίποτα περισσότερο από την παρουσίαση της καλλιτεχνικής περσόνας της, όπως έχει γίνει viral κατά καιρούς, χρησιμοποιώντας μάλιστα και το «αγαπώ εσένα».
Στον κεντρικό ρόλο, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, μεταμορφώθηκε σε έναν αρκετά συμπαθή μισάνθρωπο. Η προσέγγιση του, έδινε μια ευάλωτη διάσταση, αφού ο Αλσέστ υπέφερε από τον έρωτα του για την Σελιμέν και δεν δρούσε μόνο με την αυστηρή λογική του μισάνθρωπου αλλά και με το θυμικό. Έχανε με προσοχή την ελαφρότητα που είχε προσδώσει ο Μολιέρος για να προφυλάξει το έργο, εδραιώνοντας μια πιο ουσιαστική παρουσία και το κωμικοτραγικό γινόταν ανθρώπινο.
Είχε σοβαρότητα, μια ώριμη χροιά και ένταση. Στεκόταν απέναντι των υπολοίπων και ολόκληρη η φιγούρα του γεννούσε την αντίθεση μέσα στον κόσμο της επιτηδευμένης κοινωνικότητας. Πολύ όμορφη στιγμή για την πορεία του Παπασπηλιόπουλου.
Το αντικείμενο του πόθου του, από την άλλη η Σελιμέν- Ευγενία Σαμαρά, κυκλοφορούσε σαν ένα αιθέριο αερικό μεταξύ των υποψήφιων μνηστήρων. Υπηρέτησε τον ρόλο της όμορφης, χωρίς να συναντήσει κάποια δυσκολία, ωστόσο, εγκλωβίστηκε κάπως σε αυτό.
Δεν εκμεταλλεύτηκε πλήρως τα εκφραστικά της μέσα και έμεινε ατσαλάκωτη μέχρι τέλους, όπου είδαμε την κατάληξη ενός party girl, με την συνοδεία του ομώνυμου τραγουδιού της Michelle Gurevich. Άφησε ένα αίσθημα πως μπορούσε να δώσει περισσότερα, αλλά μας τα στέρησε με την επανάληψη συγκεκριμένων εκφράσεων.
Οι λοιποί ρόλοι, είχαν παρουσία χορού αρχαίας τραγωδίας. Με εξαιρετική κίνηση άλλαζαν μεταξύ διαφορετικών ειδών και δεκαετιών, από vogue μέχρι χιπ-χοπ, τα σώματα τους ήταν σε ένα αδιάκοπο πάρτι. Τρομερή σκηνική παρουσία και αστείρευτη ενέργεια από όλους.
Από τον συνδυασμό των ετερόκλητων στοιχείων, κομπέρ και αρχαία τραγωδία, 17ος και 21ος αιώνας, πεζός και έμμετρος λόγος, βγαίνει μια νέα ανάγνωση του κλασσικού έργου. Ακούγεται χαώδες αλλά κάπως όλα αυτά, βγάζουν ένα αποτέλεσμα που παρουσιάζει ενδιαφέρον.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία/ Απόδοση κειμένου: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη – Γιάννης Κακλέας
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη
Μουσική: Βάϊος Πράπας
Βίντεο – Επεξεργασία εικόνας: Παντελής Μάκκας
Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Μπερερής
Βοηθός σκηνοθέτη: Ρέα Σαμαροπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Ευγενία Σαμαρά, Στέλιος Ιακωβίδης, Αθηνά Μουστάκα, Θάνος Μπίρκος, Φωτεινή Αθερίδου, Αυγουστίνος Κούμουλος, Αλέξης Φουσέκης, Κυριάκος Σαλής
Εισιτήρια:
Τιμές:
20€ κανονικό
17€ φοιτητικό, ΑμεΑ, ανέργων, άνω 65 ετών
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr
Στο θέατρο Εμπορικόν από τις 19 Νοεμβρίου, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, ένα από τα γνωστότερα έργα του Μολιέρου, ο Μισάνθρωπος.
Το έργο, ανεβασμένο πρώτη φορά το 1666, είχε ως κύριους αποδέκτες, ανθρώπους αριστοκρατικής τάξης. Λειτουργούσε σαν αντικατοπτρισμός τους, με ιδιαίτερες αιχμές για την έκφραση της κοινωνικής τους συμπεριφοράς, επομένως ενόχλησε αρκετά εκείνη την εποχή.
Ο μισάνθρωπος, είναι μια κωμωδία ηθών, με το κεντρικό πρόσωπο, να ενσαρκώνει μιας μορφής αντιήρωα. Στον χαρακτήρα του Αλσέστ, συγκεντρώνεται μια ουσιαστική ηθικολογία, μίσους της ανειλικρίνειας αλλά και κάθε ψευτοευγένειας. Στοιχείων συνυφασμένων με τους άγραφους κανόνες με τους οποίους λειτουργεί διαχρονικά το στάτους κβο.
Λόγω της πρότερης απαγόρευσης των έργων του, λέγεται πως ο Μολιέρος χρειάστηκε να μετριάσει τις απόψεις του. Έτσι ο Αλσέστ βιώνει συχνά κωμικοτραγικές καταστάσεις, μπλεγμένος στο ερωτικό γαϊτανάκι της Σελιμέν. Ο αντίλογος που προβάλει, μπορεί να γίνει αντικείμενο χλευασμού ή να δείχνει ακραίος κλείνοντας το μάτι στο κοινό πως μπορεί και να μην είναι στην πραγματικότητα.
Ο χαρακτήρας του Μισάνθρωπου, δεν έχει αποτελέσει σύμβολο μόνο για τους σύγχρονους, αλλά και για τους προγενέστερους. Από τον Αριστοφάνη μέχρι τον Σαίξπηρ, για να μην φέρω παραδείγματα απ΄ την πρόσφατη ιστορία της pop culture και χάσω το σοβαρό προφίλ μου. Εν πάση περιπτώσει, είναι μια πάγια αναφορά, που προσιδιάζει στην σάτιρα.
Ο Γιάννης Κακλέας, αναμετράται με το κείμενο, με την πρόθεση να το φέρει στα μέτρα της σύγχρονης εποχής. Δεν αγκαλιάζει απλώς τα διαχρονικά του στοιχεία, αλλά τα τοποθετεί ολικά στο κοσμικό lifestyle του 21ου αιώνα.
Οι ήρωες ξεκινούν από την μπαρόκ αισθητική, με βικτωριανά κουστούμια της Ηλένιας Δουλαρίδη, για να μεταβούν σταδιακά με απώλειες γραμμάτων στο σκέτο ροκ. Από τις δεξιώσεις και τα σαλόνια των αριστοκρατών, μεταβαίνουμε στα πάρτι της ελίτ.
Την απόδοση του κειμένου επιμελήθηκε ο ίδιος. Η γλώσσα έγινε προσιτή και όχι ακριβώς σημερινή, πρακτικά έχανε την δέσμευση του αρχικού χρονικού πλαισίου.
Η παράσταση είχε διάφορα μέσα για να «εκσυγχρονιστεί», πέρα από την σκηνογραφία, το ενδυματολογικό και την γλώσσα. Η Φωτεινή Αθερίδου, σαν κομπέρ, έκανε την εμφάνισή της μεταξύ των πράξεων. Τα κείμενα της, είναι στο κλασσικό δικό της ύφος, με κάποιου είδους έμμετρο στίχο όπως έγινε γνωστή.
Τα ένθετα σχόλια της, θα ήταν πιο ταιριαστά αν ήταν σε πεζό λόγο. Τώρα δεν έκανε τίποτα περισσότερο από την παρουσίαση της καλλιτεχνικής περσόνας της, όπως έχει γίνει viral κατά καιρούς, χρησιμοποιώντας μάλιστα και το «αγαπώ εσένα».
Στον κεντρικό ρόλο, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, μεταμορφώθηκε σε έναν αρκετά συμπαθή μισάνθρωπο. Η προσέγγιση του, έδινε μια ευάλωτη διάσταση, αφού ο Αλσέστ υπέφερε από τον έρωτα του για την Σελιμέν και δεν δρούσε μόνο με την αυστηρή λογική του μισάνθρωπου αλλά και με το θυμικό. Έχανε με προσοχή την ελαφρότητα που είχε προσδώσει ο Μολιέρος για να προφυλάξει το έργο, εδραιώνοντας μια πιο ουσιαστική παρουσία και το κωμικοτραγικό γινόταν ανθρώπινο.
Είχε σοβαρότητα, μια ώριμη χροιά και ένταση. Στεκόταν απέναντι των υπολοίπων και ολόκληρη η φιγούρα του γεννούσε την αντίθεση μέσα στον κόσμο της επιτηδευμένης κοινωνικότητας. Πολύ όμορφη στιγμή για την πορεία του Παπασπηλιόπουλου.
Το αντικείμενο του πόθου του, από την άλλη η Σελιμέν- Ευγενία Σαμαρά, κυκλοφορούσε σαν ένα αιθέριο αερικό μεταξύ των υποψήφιων μνηστήρων. Υπηρέτησε τον ρόλο της όμορφης, χωρίς να συναντήσει κάποια δυσκολία, ωστόσο, εγκλωβίστηκε κάπως σε αυτό.
Δεν εκμεταλλεύτηκε πλήρως τα εκφραστικά της μέσα και έμεινε ατσαλάκωτη μέχρι τέλους, όπου είδαμε την κατάληξη ενός party girl, με την συνοδεία του ομώνυμου τραγουδιού της Michelle Gurevich. Άφησε ένα αίσθημα πως μπορούσε να δώσει περισσότερα, αλλά μας τα στέρησε με την επανάληψη συγκεκριμένων εκφράσεων.
Οι λοιποί ρόλοι, είχαν παρουσία χορού αρχαίας τραγωδίας. Με εξαιρετική κίνηση άλλαζαν μεταξύ διαφορετικών ειδών και δεκαετιών, από vogue μέχρι χιπ-χοπ, τα σώματα τους ήταν σε ένα αδιάκοπο πάρτι. Τρομερή σκηνική παρουσία και αστείρευτη ενέργεια από όλους.
Από τον συνδυασμό των ετερόκλητων στοιχείων, κομπέρ και αρχαία τραγωδία, 17ος και 21ος αιώνας, πεζός και έμμετρος λόγος, βγαίνει μια νέα ανάγνωση του κλασσικού έργου. Ακούγεται χαώδες αλλά κάπως όλα αυτά, βγάζουν ένα αποτέλεσμα που παρουσιάζει ενδιαφέρον.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία/ Απόδοση κειμένου: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη – Γιάννης Κακλέας
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη
Μουσική: Βάϊος Πράπας
Βίντεο – Επεξεργασία εικόνας: Παντελής Μάκκας
Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Μπερερής
Βοηθός σκηνοθέτη: Ρέα Σαμαροπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Ευγενία Σαμαρά, Στέλιος Ιακωβίδης, Αθηνά Μουστάκα, Θάνος Μπίρκος, Φωτεινή Αθερίδου, Αυγουστίνος Κούμουλος, Αλέξης Φουσέκης, Κυριάκος Σαλής
Εισιτήρια:
Τιμές:
20€ κανονικό
17€ φοιτητικό, ΑμεΑ, ανέργων, άνω 65 ετών
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr
