Mε την κατάκτηση του χρυσού μετάλλιού στους Ολυμπιακούς του Παρισιού ο Νόβακ Τζόκοβιτς τα κατέκτησε όλα.
Ποιος θα περίμενε πως όταν ο Τζόκοβιτς στα 4 του χρόνια έπιανε για πρώτη φορά ρακέτα, θα έφτανε στην κορυφή του αθλήματος κατακτώντας τα πάντα? Η απάντηση είναι αν όχι κανείς τότε στην καλύτερη περίπτωση, ελάχιστοι. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ίδιος το είχε πιστέψει και 34 χρόνια μετά κατέκτησε τη μοναδική κορυφή που του έλειπε, αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Όλα λοιπόν ξεκίνησαν στο Βελιγράδι όταν ο πατέρας του Σέρβου του έκανε για τα τέταρτα γενέθλια του δώρο μία ρακέτα με μπαλάκια του τένις. Αυτή η ήταν η αρχή μιας μεγαλειώδους καριέρας. Στα έξι του χρόνια πήγε στο πρώτο του, τενιστικό camp, όπου έπαιζε τένις με μεγαλύτερα παιδάκια καθώς ήταν ο πιο μικρός. Τότε ήταν που έκανε «γκελ» στα μάτια της προπονήτριας Γελένα Γένσιτς, η οποία τον είδε και συμβούλεψε τους γονείς του να τον γράψουν στην ακαδημία. Ο νεαρός Νόβακ μπήκε κατευθείαν στο πιο προχωρημένο γκρουπ της ακαδημίας παίζοντας το πρώτο του τουρνουά, κερδίζοντας ένα κοριτσάκι, στον τελικό, 8 χρόνια μεγαλύτερο του.
Το όνειρο φαινόταν να σβήνει καθώς το 1991 ξεσπά ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία. Ο 8χρονος Τζόκοβιτς αντί να αφήσει το όνειρο να σβήσει, μόλις τελείωναν οι βομβαρδισμοί, έβγαινε από το καταφύγιο και πήγαινε να χτυπήσει μπαλάκια σε βομβαρδισμένες τοποθεσίες. Μιλάμε για ένα παιδί που αντί να κρυφτεί στην πολεμική ατμόσφαιρα του Βελιγραδίου, έβγαινε έξω και πολέμαγε με τον δικό του τρόπο.
Όταν όλα τελείωσαν, στα ταραχώδη εδάφη της Βαλκανικής χερσονήσου, ο Νόλε έφυγε για ακαδημία τένις στο Μονακό, κάνοντας πραγματικότητα το όνειρο του. Η ιστορία από εκεί και έπειτα είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Το 2008 λοιπόν έκανε το «ξεπέταγμα» του στο τουρ κερδίζοντας τον τίτλο στο Australian Open. Σε ένα τουρνουά μάλιστα όπου στον ημιτελικό είχε κερδίσει τον Φέντερερ, ο οποίος τότε μεσουρανούσε στα κορτς. Από τότε δεν σταμάτησε να κατακτά κάθε είδος τίτλου. Το 2008 ήταν και η χρονιά που είχε και την πρώτη του επαφή με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην πρώτη του συμμετοχή κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο, αφού προηγουμένως είχε ηττηθεί στο ημιτελικό από άλλο ένα ιερό τέρας του αθλήματος τον, Ραφαέλ Ναδάλ.
Ο ίδιος δεν θα ησύχαζε αν δεν έφερνε στην Σερβία το χρυσό. Μετά από 3 αποτυχημένες προσπάθειες σε Λονδίνο, Ρίο και Τόκιο, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Θα λέγαμε πως δεν ήρθε με τους καταλληλότερους οιωνούς καθώς δεν βρισκόταν στην καλύτερη του κατάσταση και το Roland Garros, του Ιουνίου του άφησε ένα πρόβλημα στο γόνατο.
Όλα έδειχναν πως ο τραυματισμός στο γόνατο για τον Σέρβο ίσως να είναι και η αρχή του τέλους. Ο μαχητής Νόλε, όμως δεν φοβήθηκε τους βομβαρδισμούς πως ήταν δυνατόν να φοβηθεί από έναν τραυματισμό. Σε χρόνο ρεκόρ, επέστρεψε στο γήπεδο και αγωνίστηκε στο Wimbledon. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο αλλά όλοι είδαν πως δείχνει να κερδίζει το χαμένο έδαφος και πως αν μη τι άλλο είναι ανταγωνιστικός.
Πλέον ο Τζόκοβιτς, θα τα έδινε όλα για να κερδίσει αυτό που του έλειπε, αυτό που πριν 16 χρόνια άφησε στην μέση. Στο γήπεδο όπου χτύπησε πλέον θα έμπαινε για το χρυσό μετάλλιο. Για κάποιον άλλο στα 37 του θα ήταν αδιανόητο. Για τον Σέρβο όμως θα ήταν αδιανόητο να μην το κατακτήσει. Το μονοπάτι του στους πρώτους γύρους δεν έκρυβε παγίδες, οπότε εύκολα έφτασε στον προημιτελικό. Εκεί περίμενε ο Στέφανος Τσιτσιπάς.
Ο φορμαρισμένος Έλληνας τενίστας έμοιαζε ο μόνος στο μονοπάτι του που μπορούσε να τον κόψει. Η αλήθεια είναι πως ήταν πιο κοντά από ότι δείχνει το τελικό 2-0 υπέρ του Σέρβου, αλλά τα προβλήματα του Σέρβου στο γόνατο φαίνεται πως επηρέασαν περισσότερο τον Τσιτσιπά που βρισκόταν μπροστά με 2 μπρέικ. Αφού, ξεπέρασε το Έλληνα αθλητή, ο ημιτελικός με τον Μουζέτι ήταν τυπικής διαδικασίας. Πλέον όλα ήταν έτοιμα για μια μονομαχία με τον Αλκαράθ.
Ο νεαρός Ισπανός, που έχει ταλαιπωρήσει όσο ελάχιστοι τον Σέρβο, φαινόταν απροσπέλαστο εμπόδιο. Ο Τζόκοβιτς φαινόταν ευάλωτος στο δυναμικό παίξιμο του Ισπανού. Όλα αυτά βέβαια, ήταν στα χαρτιά, γιατί στο γήπεδο αυτό που ακολούθησε ήταν μια αδυσώπητη μάχη, αλληλεξουδετέρωσης και πίεσης. Στο τέλος όμως ο Νόλε έδειξε πως ήταν ένα βήμα μπροστά, η ψυχραιμία του και τα μεγάλα χτυπήματα του έδειξαν από τι «μέταλλο» είναι φτιαγμένος.
Κάπως έτσι στις 4 Αυγούστου, κατέκτησε τη μοναδική κορυφή που του έλειπε. Αυτή ενός Ολυμπιακού βάθρου. Μία κατάκτηση που τον έκανε να ξεσπάσει σε κλάματα και να τρέμει. Η κατάκτηση αυτή του έδωσε το πολυπόθητο Career Golden Slam. Ένα κατόρθωμα που μόνο 5 αθλητές έχουν καταφέρει. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς, η Σερένα Γουίλιαμς, ο Ραφαέλ Ναδάλ, ο Αντρέ Αγκάσι και η Στέφι Γκραφ είναι οι μόνοι που το έχουν κατορθώσει.
Mε την κατάκτηση του χρυσού μετάλλιού στους Ολυμπιακούς του Παρισιού ο Νόβακ Τζόκοβιτς τα κατέκτησε όλα.
Ποιος θα περίμενε πως όταν ο Τζόκοβιτς στα 4 του χρόνια έπιανε για πρώτη φορά ρακέτα, θα έφτανε στην κορυφή του αθλήματος κατακτώντας τα πάντα? Η απάντηση είναι αν όχι κανείς τότε στην καλύτερη περίπτωση, ελάχιστοι. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ίδιος το είχε πιστέψει και 34 χρόνια μετά κατέκτησε τη μοναδική κορυφή που του έλειπε, αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Όλα λοιπόν ξεκίνησαν στο Βελιγράδι όταν ο πατέρας του Σέρβου του έκανε για τα τέταρτα γενέθλια του δώρο μία ρακέτα με μπαλάκια του τένις. Αυτή η ήταν η αρχή μιας μεγαλειώδους καριέρας. Στα έξι του χρόνια πήγε στο πρώτο του, τενιστικό camp, όπου έπαιζε τένις με μεγαλύτερα παιδάκια καθώς ήταν ο πιο μικρός. Τότε ήταν που έκανε «γκελ» στα μάτια της προπονήτριας Γελένα Γένσιτς, η οποία τον είδε και συμβούλεψε τους γονείς του να τον γράψουν στην ακαδημία. Ο νεαρός Νόβακ μπήκε κατευθείαν στο πιο προχωρημένο γκρουπ της ακαδημίας παίζοντας το πρώτο του τουρνουά, κερδίζοντας ένα κοριτσάκι, στον τελικό, 8 χρόνια μεγαλύτερο του.
Το όνειρο φαινόταν να σβήνει καθώς το 1991 ξεσπά ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία. Ο 8χρονος Τζόκοβιτς αντί να αφήσει το όνειρο να σβήσει, μόλις τελείωναν οι βομβαρδισμοί, έβγαινε από το καταφύγιο και πήγαινε να χτυπήσει μπαλάκια σε βομβαρδισμένες τοποθεσίες. Μιλάμε για ένα παιδί που αντί να κρυφτεί στην πολεμική ατμόσφαιρα του Βελιγραδίου, έβγαινε έξω και πολέμαγε με τον δικό του τρόπο.
Όταν όλα τελείωσαν, στα ταραχώδη εδάφη της Βαλκανικής χερσονήσου, ο Νόλε έφυγε για ακαδημία τένις στο Μονακό, κάνοντας πραγματικότητα το όνειρο του. Η ιστορία από εκεί και έπειτα είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Το 2008 λοιπόν έκανε το «ξεπέταγμα» του στο τουρ κερδίζοντας τον τίτλο στο Australian Open. Σε ένα τουρνουά μάλιστα όπου στον ημιτελικό είχε κερδίσει τον Φέντερερ, ο οποίος τότε μεσουρανούσε στα κορτς. Από τότε δεν σταμάτησε να κατακτά κάθε είδος τίτλου. Το 2008 ήταν και η χρονιά που είχε και την πρώτη του επαφή με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην πρώτη του συμμετοχή κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο, αφού προηγουμένως είχε ηττηθεί στο ημιτελικό από άλλο ένα ιερό τέρας του αθλήματος τον, Ραφαέλ Ναδάλ.
Ο ίδιος δεν θα ησύχαζε αν δεν έφερνε στην Σερβία το χρυσό. Μετά από 3 αποτυχημένες προσπάθειες σε Λονδίνο, Ρίο και Τόκιο, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Θα λέγαμε πως δεν ήρθε με τους καταλληλότερους οιωνούς καθώς δεν βρισκόταν στην καλύτερη του κατάσταση και το Roland Garros, του Ιουνίου του άφησε ένα πρόβλημα στο γόνατο.
Όλα έδειχναν πως ο τραυματισμός στο γόνατο για τον Σέρβο ίσως να είναι και η αρχή του τέλους. Ο μαχητής Νόλε, όμως δεν φοβήθηκε τους βομβαρδισμούς πως ήταν δυνατόν να φοβηθεί από έναν τραυματισμό. Σε χρόνο ρεκόρ, επέστρεψε στο γήπεδο και αγωνίστηκε στο Wimbledon. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο αλλά όλοι είδαν πως δείχνει να κερδίζει το χαμένο έδαφος και πως αν μη τι άλλο είναι ανταγωνιστικός.
Πλέον ο Τζόκοβιτς, θα τα έδινε όλα για να κερδίσει αυτό που του έλειπε, αυτό που πριν 16 χρόνια άφησε στην μέση. Στο γήπεδο όπου χτύπησε πλέον θα έμπαινε για το χρυσό μετάλλιο. Για κάποιον άλλο στα 37 του θα ήταν αδιανόητο. Για τον Σέρβο όμως θα ήταν αδιανόητο να μην το κατακτήσει. Το μονοπάτι του στους πρώτους γύρους δεν έκρυβε παγίδες, οπότε εύκολα έφτασε στον προημιτελικό. Εκεί περίμενε ο Στέφανος Τσιτσιπάς.
Ο φορμαρισμένος Έλληνας τενίστας έμοιαζε ο μόνος στο μονοπάτι του που μπορούσε να τον κόψει. Η αλήθεια είναι πως ήταν πιο κοντά από ότι δείχνει το τελικό 2-0 υπέρ του Σέρβου, αλλά τα προβλήματα του Σέρβου στο γόνατο φαίνεται πως επηρέασαν περισσότερο τον Τσιτσιπά που βρισκόταν μπροστά με 2 μπρέικ. Αφού, ξεπέρασε το Έλληνα αθλητή, ο ημιτελικός με τον Μουζέτι ήταν τυπικής διαδικασίας. Πλέον όλα ήταν έτοιμα για μια μονομαχία με τον Αλκαράθ.
Ο νεαρός Ισπανός, που έχει ταλαιπωρήσει όσο ελάχιστοι τον Σέρβο, φαινόταν απροσπέλαστο εμπόδιο. Ο Τζόκοβιτς φαινόταν ευάλωτος στο δυναμικό παίξιμο του Ισπανού. Όλα αυτά βέβαια, ήταν στα χαρτιά, γιατί στο γήπεδο αυτό που ακολούθησε ήταν μια αδυσώπητη μάχη, αλληλεξουδετέρωσης και πίεσης. Στο τέλος όμως ο Νόλε έδειξε πως ήταν ένα βήμα μπροστά, η ψυχραιμία του και τα μεγάλα χτυπήματα του έδειξαν από τι «μέταλλο» είναι φτιαγμένος.
Κάπως έτσι στις 4 Αυγούστου, κατέκτησε τη μοναδική κορυφή που του έλειπε. Αυτή ενός Ολυμπιακού βάθρου. Μία κατάκτηση που τον έκανε να ξεσπάσει σε κλάματα και να τρέμει. Η κατάκτηση αυτή του έδωσε το πολυπόθητο Career Golden Slam. Ένα κατόρθωμα που μόνο 5 αθλητές έχουν καταφέρει. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς, η Σερένα Γουίλιαμς, ο Ραφαέλ Ναδάλ, ο Αντρέ Αγκάσι και η Στέφι Γκραφ είναι οι μόνοι που το έχουν κατορθώσει.
