Η σκηνοθέτις Όλγα Μαλέα, που βρίσκεται πίσω από τη σειρά «Η Μαρία που Έγινε Κάλλας», απάντησε στις επικρίσεις της τηλεκριτικού Πόπης Διαμαντάκου, η οποία χαρακτήρισε τη σειρά «χαμένη ευκαιρία» για το ελληνικό και διεθνές κοινό.
Η Πόπη Διαμαντάκου, μέσα από ανάρτησή της στα social media, ανέφερε πως η παραγωγή της ΕΡΤ θυμίζει παλαιότερες εποχές, ενώ σχολίασε αρνητικά τη σκηνοθεσία, τις εξωτερικές λήψεις και τις ερμηνείες.
Από την πλευρά της, η Όλγα Μαλέα τόνισε πως «η επιτυχία της σειράς αποδεικνύεται από τα εκατομμύρια προβολές και τα υψηλά νούμερα τηλεθέασης», προσθέτοντας πως η συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Βερολίνου είναι μεγάλη τιμή.
«Ζούμε σε δημοκρατία, ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψη. Συμφωνώ ότι η σειρά ήθελε περισσότερα εξωτερικά γυρίσματα, όμως δεν συμμερίζομαι την κριτική για την παραγωγή. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Δείτε το βίντεο:
Η κριτική της Πόπης Διαμαντάκου για την τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ
«Η Μαρία που έγινε…χαμένη ευκαιρία
Πάντως για Κάλλας έστω και στα πρώτα της βήματα σε μια Ελλάδα φτωχή, υπό τον ζυγό των κατακτητών, η “Μαρία” της ΕΡΤ δεν δείχνει νάχει τα προσόντα. Γιατί το όνομα Κάλλας προφανώς και δεν αρκεί για να δώσει λάμψη σε μια φτωχή παραγωγή που θυμίζει ΕΡΤ προ 30ετίας και βάλε.
Κρίμα γιατί ήταν ευκαιρία να δώσει δυναμικό καλλιτεχνικό παρόν η ΕΡΤ με μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών, να την προσέξουν και στο εξωτερικό και να βάλουμε τα γυαλιά στο Χόλιγουντ και την Τζολί, που δεν κατάφερε κι αυτή αλλο απ’ το να παλεύει ανεπιτυχώς επι δυο ώρες μπας και πάρει το Οσκαρ. Η σκηνοθεσία επιεικώς διεκπεραιωτική (κρίμα γιατί η Μαλέα στα “Καλύτερά μας χρόνια” μας άρεσε). Οι εξωτερικές σκηνές τόσο προχειρες που προκαλούν θυμηδία.
Το διαρκώς στενό κάδρο στα εξωτερικά γυρίσματα, μην τυχόν και φανεί κανένα συγχρονο κτήριο μας προκαλεσε ασφυξία. Το πιο αστείο- λυπαμαι που το λέω- η επιλογή των εξωτερικών χώρων.
Εκείνα τα μίζερα θαμνάκια, που παρίσταναν το φυσικό ντεκόρ το ίδιο πάντα για ένα σωρό εξωτερικες σκηνές, έμοιαζαν με παρτέρι εξω απο την ΕΡΤ (αυτό ήταν μήπως;) Χαθηκε ο Εθνικός Κήπος? Ιδιος ήταν και στον μεσοπόλεμο. Και μπορεί η Αθήνα να ειναι μια πόλη που δεν έχει κρατήσει τις μνήμες της αλλά υπάρχουν γειτονιες, οι οποίες κάλλιστα θα μπορούσαν να γίνουν σκηνικό μεσοπολέμου Κι αν δεν ηξεραν που να τις βρουν ας ρωτούσαν μελετητές. Για παράδειγμα η MONUMENTA και η Ειρήνη Γρατσία έχουν πλήρεστατες καταγραφές κτηρίων και περιοχών.
Ατύχησε όμως η “Μαρια” και στις ερμηνείες. Η Ελένη Ράντου παίζει την …Ράντου, καρικατούρα αυστηρής μάνας σε μάλλον κωμικές σκηνές Να υποθέσω ότι μελέτησε, όπως θαπρεπε, την επιστολή της μητέρας της Κάλλας προς την Κάλλας, που βρίσκεται εδώ, στο Μουσείο Κάλλας, στην Μητροπόλεως, και κατάλαβε αυτό που βλέπουμε; Τι να πω!
Κάπως σώθηκε ο Μαξιμος Μουμούρης με τα γερμανικά του και την άψογη προφορά, κάπως και ο Ιωαννης Παπαζήσης ως βαρύτονος Μαγκλιβέρας και κατοπινός εραστής της Μαρίας, αν και τον χτύπησε αλύπητα η ασυναρτησία του μοντάζ. Εδώ εγινε το μεγάλο πανηγύρι.
Ειδικώς στο 6ο επεισόδιο, όπου γίνεται αναφορά στο πατριωτικό γεγονός της διάσωσης των αρχαίων αγαλμάτων απο Έλληνες αρχαιολόγους και υποτίθεται ειχε ενεργό συμ.ετοχή και ο Μαγκλιβέρας, γίνεται το αλαλούμ με το περίφημο κυκλαδικό ειδώλιο, τον αρπιστή, που θέλουν να τον κλέψουν οι Γερμανοί, αναλαμβάνει η Κάλλας, να εμποδίσει, το βουτάει απο το βσθρο, εμφανίζεται πιτσιρικάς που κρύβεται στο βάθρο και το ειδώλιο επανεμφανίζεται για να το βουτήξει χέρι που ξεφυτρώνει απο την κρυψώνα του βάθρου και εδώ ειδώλιο, εκεί ειδώλιο, που πήγε το ειδώλιο…νάτο το ειδώλιο στη σκηνή της λυρικής χωμένο στα σκηνικά πίσω απο την Κάλλας που τραγουδάει μαζί με τον Μαγκλιβέρα, που παραλίγο να πνιγεί μόλις το ειδε…Προφανώς κάποια πλάνα φαγώθηκαν στο μοντάζ και η αφήγηση σαν να έπαθε …λόξυγγα.
Η πολύ νεαρή Κλεοπάτρα Ελευθεριάδου, πολύ ταλαντούχα λένε και με δική της ωραία φωνή, δεν δείχνει νάχε ιδιαίτερη καθοδήγηση για το πως θα ερμηνεύσει τη Μαρία. Γλυκούλα, γελαστή και ολόιδια σε όλες τις σκηνές, ειτε σαν ερωτευμένη, ειτε σαν πολύφερνη σοπράνο στη σκηνή, ειτε συνεσταλμένη και άβγαλτη Μαρία, είτε αδικημένη απο τους φθονερούς συναδέλφους της ολόιδια, σαν να κυλούν όλα νεράκι απο πάνω της.
Ναι, είναι δύσκολο αν δεν έχει αποδειχθεί ακατόρθωτο να γίνει ταινία ή τηλεοπτική σειρά η ζωή ενός Μύθου (απ τον Ελβις και την Μονρόε μέχρι την Κάλλας). Μπορεί όμως να γίνει ένα καινούργιο καλοφτιαγμένο, λαικό παραμύθι, όπου η αλήθεια κρατάει τον μικρότερο ρόλο στην μυθοπλασία, για να χαζεύουν οι μαγεμένοι αλλά και όσοι δεν τους πρόλαβαν (όπως ο Καζαντζίδης του Τσεμπερόπουλου). Κρίμα για την ΕΡΤ τόσο καλοί ηθοποιοί, τόση προσπάθεια, τέτοια αποτυχία».
