Είδαμε την παράσταση «Μια άλλη Θήβα» του Σέρχιο Μπλάνκο στο Θέατρο Κνωσός (κριτική)

Στη σκηνή του Θεάτρου Κνωσός, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος με το έργο «Μια άλλη Θήβα» του Σέρχιο Μπλάνκο, επιχειρεί μια τολμηρή κατάδυση στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, εξερευνώντας τα σκοτεινά μονοπάτια της πατροκτονίας και τη ρευστή φύση της ταυτότητας.

Η κριτική μας για την παράσταση

Μέσα από ένα πλέγμα αυτομυθοπλασίας, ο συγγραφέας (Σ.) συναντά τον Μαρτίν, έναν νεαρό καταδικασμένο για τη δολοφονία του πατέρα του, με σκοπό τη συγγραφή ενός θεατρικού έργου. Η αρχική πρόθεση να ερμηνεύσει ο ίδιος ο Μαρτίν τον ρόλο του πατροκτόνου προσκρούει σε γραφειοκρατικά εμπόδια, αναγκάζοντας τον Σ. να αναζητήσει έναν ηθοποιό (Φεδερίκο) για να καλύψει το κενό. Έτσι, το έργο μετατρέπεται σε ένα πολυεπίπεδο δράμα, όπου η σχέση του συγγραφέα με τους δύο άνδρες γίνεται το επίκεντρο της αφήγησης.

Οι συναντήσεις του Σ. με τον Μαρτίν και τον Φεδερίκο αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίο ο Σέρχιο Μπλάνκο υφαίνει ένα περίπλοκο δίκτυο θεμάτων. Η πατροκτονία, ως κεντρικό μοτίβο, λειτουργεί ως καταλύτης για διακειμενικές αναφορές στον Οιδίποδα, τον Ντοστογιέφσκι και τον Φρόιντ, δημιουργώντας ένα γόνιμο έδαφος για φιλοσοφικούς στοχασμούς.

Η διαδικασία της πρόβας, από την άλλη, γίνεται το μέσο για να εξερευνήσει ο Σέρχιο Μπλάνκο τη μεταμόρφωση του βιώματος σε τέχνη, τη ρευστότητα της ταυτότητας και την αλληλεπίδραση μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Ωστόσο, στην προσπάθειά του να καλύψει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, ο συγγραφέας κινδυνεύει να χάσει την εστίασή του, με αποτέλεσμα το έργο να περιφέρεται γύρω από τα ζητήματα που θέτει, αντί να τα εμβαθύνει και να τα αναπτύξει δραματουργικά.

Το «Μία άλλη Θήβα» θέτει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τη φύση της βίας, την ενοχή, τη λύτρωση και τη δύναμη της τέχνης να μεταμορφώνει την πραγματικότητα. Ωστόσο, αυτά τα ερωτήματα παραμένουν σε ένα θεωρητικό επίπεδο, χωρίς να μετουσιώνονται σε μια ζωντανή θεατρική εμπειρία.

Ο Σέρχιο Μπλάνκο φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για την καταγραφή της συγγραφικής διαδικασίας παρά για τη δημιουργία ενός δυναμικού θεατρικού κειμένου. Η σκηνική ατμόσφαιρα αργεί να ζεσταθεί, η σχέση μεταξύ του Σ. και του Μαρτίν αναπτύσσεται σταδιακά, και ο χαρακτήρας του νεαρού πατροκτόνου αργεί να αποκτήσει την απαραίτητη υπόσταση.

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί το έργο με ευαισθησία και μέτρο, αναδεικνύοντας τις λεπτές αποχρώσεις των χαρακτήρων και των σχέσεών τους. Ωστόσο, μια πιο τολμηρή παρέμβαση στον επεξηγηματικό χαρακτήρα του κειμένου θα μπορούσε να ενισχύσει τον ρυθμό και την ένταση της παράστασης.

Η επιλογή των ηθοποιών είναι εύστοχη, με τον Θάνο Λέκκα να ερμηνεύει με πειστικότητα τον ρόλο του συγγραφέα και τον Δημήτρη Καπουράνη να ξεχωρίζει στους διπλούς ρόλους του Μαρτίν και του Φεδερίκο. Η ερμηνεία του Δημήτρη Καπουράνη, ιδιαίτερα ως Μαρτίν, είναι συγκλονιστική, αποκαλύπτοντας την ευθραυστότητα και την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα.