Ο Γιώργος Αρσενάκος, συνιδρυτής, συνδιοικητής και CEO της Panik Entertainment Group, μίλησε στην εκπομπή «ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ» για την πορεία του στη μουσική βιομηχανία και τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής.
Από τις πίστες της νυχτερινής Αθήνας μέχρι τη θέση του επικεφαλής της πιο ισχυρής εταιρείας παραγωγής στην Ελλάδα, ο Γιώργος Αρσενάκος ξέρει πώς είναι να κυνηγάς το όραμά σου σε μια βιομηχανία που αλλάζει διαρκώς. Σε μια συνέντευξη-ποταμό, ο άνθρωπος που διαμορφώνει το ελληνικό τραγούδι σχολίασε με ειλικρίνεια και αυτογνωσία τα μυστικά της επιτυχίας, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όσοι θέλουν να ξεχωρίσουν.
Ο ίδιος τόνισε πως η υπερπληροφόρηση πλήττει το ελληνικό τραγούδι, κάνοντας τους νέους καλλιτέχνες να μη δίνουν την απαραίτητη αξία στις ευκαιρίες που τους προσφέρονται. «Υπάρχουν και ταλαντούχοι άνθρωποι, υπάρχουν και ατάλαντοι. Απλά αυτή η εποχή στα δίνει όλα πολύ εύκολα και σε μεγάλο βαθμό στο πιάτο, οπότε δεν τα εκτιμάς. Προτιμώ τους ανθρώπους που έχουν όραμα και όρεξη για δουλειά και δεν μπορώ τους τεμπέληδες», σημείωσε με τον αφοπλιστικό τρόπο που τον χαρακτηρίζει.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στο σύνδρομο της απόλυσης που κουβαλά από παλαιότερη εμπειρία του, κάτι που – όπως αποκάλυψε – δεν του επιτρέπει να απολύσει κανέναν συνεργάτη ή καλλιτέχνη. «Προσπαθώ να βρίσκω τα θετικά στοιχεία όσων είναι κοντά μου. Αν κάποιος δεν αντέχει τον τρόπο που δουλεύουμε και σκεφτόμαστε, αποχωρεί από μόνος του», παραδέχτηκε.
Ο Αρσενάκος μίλησε και για την εμπειρία του στην τηλεόραση, ξεκαθαρίζοντας πως δεν τον ενδιέφερε ποτέ η προβολή για την προβολή: «Για να βγεις να μιλήσεις δημόσια, πρέπει να έχεις έργο. Εγώ δεν θέλησα να μπω με το θράσος της επιτυχίας σε μια τηλεοπτική εκπομπή» τόνισε, περιγράφοντας μια διαδρομή που στηρίζεται περισσότερο στη δουλειά και λιγότερο στην εικόνα.
Τελικά, αυτό που φαίνεται να ξεχωρίζει στον Γιώργο Αρσενάκο είναι η ικανότητά του να συντονίζει διαφορετικούς ανθρώπους γύρω από έναν κοινό στόχο. Κι αν κάτι έχει σημασία, είναι πως σε έναν χώρο όπου όλα αλλάζουν, η ανθρώπινη πλευρά – η μνήμη, το τραύμα και το όραμα – μένει πάντα στο προσκήνιο.
