Η δεκαετία του ’90 γεμάτη με τα «Δακτυλικά αποτυπώματα» του. Προς τα τέλη της έγινε «Κομμάτια», φόρεσε «Το παλιό του παλτό», βγήκε από «Το δωμάτιο» λέγοντας «Ένα τραγούδι ακόμα» και βγήκε «Εκτός τροχιάς»… Πάντα με ροκ διάθεση και στυλ, ο Χρήστος Δάντης, δεν χρειάζεται περισσότερες συστάσεις. Είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες-τραγουδοποιούς άλλωστε που έχει σφραγίσει με τη φωνή και τις ερμηνείες του το ελληνικό πεντάγραμμο. Οι χρυσές προσωπικές δσκογραφικές του επιτυχίες, η μία και μοναδική νίκη της Ελλάδας στην Eurovision με αυτόν στη σύνθεση του κομματιού τον κατατάσσουν στους κορυφαίους του είδους του, κοινό μυστικό… Με ροκ διάθεση τον υποδέχεται και το Μικρόφωνο με τη μουσική να πρωταγωνιστεί…
Χρήστο καλησπέρα, σε καλωσορίζω στο Μικρόφωνο. Αρχικά κατάγεσαι από μουσική οικογένεια, και αν όχι ποιος σε ώθησε να ακολουθήσεις τον δρόμο της μουσικής?
Χ.Δ: Ναι και βέβαια, δεν συμβαίνει όμως σε όλους, αλλά εγώ ανήκω στους τυχερούς και κατάγομαι από μουσική οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν επαγγελματίας τραγουδιστής και η μάνα μου για ένα διάστημα τραγούδησε επαγγελματικά αλλά σταμάτησε αρκετά νωρίς. Στη μουσική κανείς από τους δύο δεν με ώθησε να ασχοληθώ, εγώ από μόνος μου ήθελα, κανένας δεν με κράταγε! Η μητέρα μου με είχε αποτρέψει και ήθελε να ακολουθήσω άλλο επάγγελμα. Στα χρόνια μου τα επαγγέλματα που ήταν πιο δημοφιλή ήταν γιατρός και δικηγόρος για να σπουδάσεις. Γω ήθελα και προσπάθησα να σπουδάσω αγγλική φιλολογία, καθώς είχα μια μεγάλη αγάπη για την αγγλική γλώσσα, καθώς διάβαζα πολύ στα αγγλικά και ήθελα να ασχοληθώ με την αγγλική και αμερικανική λογοτεχνία. Αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα, γιατί με τράβηξε η μουσική σαν δηλητήριο. Η μουσική είναι κάτι πολύ ευχάριστο, σε μολύνει χωρίς καν να το καταλαβαίνεις και δεν σε αφήνει να λειτουργήσεις όλη την ημέρα. Ακόμη και στις πιο δυσάρεστες στιγμές σου, ακούς μια μουσική μέσα στο κεφάλι σου, πολλές φορές αυτή η μουσική κιόλας δεν σε αφήνει να κοιμηθείς! Αυτό το αίσθημα το είχα από μικρή ηλικία κιόλας…
Η μουσική για σένα τι είναι? Πώς θα την χαρακτήριζες? Κατέχει μεγάλο μέρος της ζωής σου?
Χ.Δ: Αναμφισβήτητα η μουσική για μένα κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, είναι η ζωή μου, όπως σου είπα ήδη από αρκετά μικρή ηλικία!
Στο ξεκίνημα της καριέρας σου είχες κάνει τα φωνητικά στο άλμπουμ του Μιχάλη Ρακιντζή «Μωρό μου Φάλτσο». Πώς είχε προκύψει η συνεργασία σου αυτή?
Χ.Δ: Αυτά είναι τα λεγόμενα σφάλματα του Wikipedia, εννοώντας ότι η σελίδα μου στο συγκεκριμένο site δεν είναι πλήρως ενημερωμένη. Είχα σε πάρα πολλά άλμπουμ καλλιτεχνών της εποχής φωνητικά, και το πρώτο που είχα κάνει φωνητικά δεν ήταν του Μιχάλη, αλλά της Ρίτας Σακελλαρίου και μετά στη Λίτσα Διαμάντη αλλά και σε πολλούς άλλους. Αργότερα όταν μπήκα στην RIA recordings, ο ένας έκανε φωνητικά στον άλλον στους καλλιτέχνες της εταιρείας. Η κορυφαία της εταιρείας ήταν η Ελένη Δήμου, στην Ελένη είχα κάνει σε 2 άλμπουμς φωνητικά, κατόπιν στο Μιχάλη Ρακιντζή και σε άλλους καλλιτέχνες τότε, άλλοι από αυτούς συνέχισαν, άλλοι σταμάτησαν ή σταμάτησαν και συνέχισαν σε επίπεδο live και όχι δισκογραφικά, όπως Sandy Πολίτη, Michael Daglas και άλλοι πολλοί βέβαια.
‘Εχεις μια καριέρα 20 χρόνων, αλλά εσύ πότε θεωρείς ότι συστήθηκες μουσικά στο κοινό?
Χ.Δ: Το πρώτο τραγούδι που με έκανε ιδιαίτερα γνωστό στο μουσικό κοινό ήταν το “Push – Ups” με την Πωλίνα. Αλλά το peak της καριέρας μου μουσικά θεωρώ ότι ήταν και είναι το «Παλιό μου Παλτό». Βεβαια το peak αυτό άργησε να έρθει, τουλάχιστον 10 χρόνια, αλλά προυπήρχαν πριν αυτό αρκετά μεγάλες επιτυχίες μπορώ να πω, από τα «Δακτυλικά αποτυπώματα», «Κάποιος σ’αγαπάει», «Ψάξε με» και άλλα βέβαια αλλά το «Παλιό μου Παλτό» ήταν η ενηλικίωση μου, η ωριμάνση μου!
Για έναν καλλιτέχνη κάθε δουλειά του είναι και ένα παιδί που λατρεύει για ξεχωριστούς λόγους, εσύ από όλες τις μουσικές σου δημιουργίες ποια ξεχωρίζεις περισσότερο και γιατί?
Χ.Δ: Από όλες τις δουλειές μου ξεχωρίζω «Το Παλιό μου Παλτό», «Το δωμάτιο», το «4» και το «Τάμα». Το 4 ήταν αμιγώς ένα rock άλμπουμ, που μου θύμιζε τη μουσική με την οποία μεγάλωσα, τη μουσική της δεκαετίας του 70 και είναι η μουσική που αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου. Τα υπόλοιπα «Το Παλιό μου Παλτό και «Το δωμάτιο» ήταν δύο rock άλμπουμ, πιο ψαγμένα, βασισμένα στο indie rock, στο είδος της rock εκείνης της εποχής, κορυφαία όσον αφορά την άποψη της μουσικής παραγωγής και το «Τάμα» το θεωρώ ένα funk άλμπουμ ουσιαστικά.
Είσαι γενικότερα ένας καλλιτέχνης που τον έχουμε ακούσει να τραγουδάει μια τεράστια γκάμα τραγουδιών από λαϊκό μέχρι ποπ, έντεχνο και τα λοιπά. Εσύ ποιο είδος απολαμβάνεις να τραγουδάς και να ερμηνεύεις και γιατί ίσως?
Χ.Δ: Αγαπώ το συγκερασμό του λαϊκού και δημοτικού στοιχείου στην rock μουσική. Αυτά τα δύο είδη είναι που με εκφράζουν πολύ περισσότερο. Θυμάμαι πιτσιρικάς, σε ένα συγκρότημα που είχαμε και κάναμε συναυλίες στην Καισαριανή, το παρατσούκλι μου ήταν λαγοροκάς γιατί μου άρεσε ο συγκερασμός των μουσικών αυτών στοιχείων και έπαιζα φράσεις που θύμιζαν ηπειρώτικα, ηπειρώτικες κλίμακες ή λαικές και τις έχωνα μέσα στα rock τραγούδια που παίζαμε. Αυτό είναι το αγαπημένο μου στοιχείο στην μουσική. Σαφέστατα η μουσική που ακούω ως επί το πλείστον είναι η rock, και τα πάντα ό,τι φτιάχνω, το δημιουργώ μέσα από το πρίσμα της rock μουσικής που έχω στο μυαλό μου.
Οι μουσικές σου επιρροές ποιες ήταν, και είναι αυτές εν τέλει που σε καθόρισαν σήμερα ως καλλιτέχνη?
Χ.Δ: Τα αγαπημένα μου είδη μουσικής χωρίς αμφιβολία είναι το rock και το funky και οι μουσικές μου επιρροές προέρχονται από το χώρο αυτό όπως Deep Purple, Led Zeppelin, Stevie Wonder, James Brown, αυτές είναι ενδεικτικά οι πιο κυρίαρχοι μουσικοί που με έχουν επηρεάσει και από τον ελληνικό χώρο, σαν μουσικές μου επιρροές θα έλεγα τον Καζαντζίδη και το Γιώργο Νταλάρα.
Στο πέρασμα των χρόνων έχεις συνεργαστεί με αρκετούς αξιόλογους καλλιτέχνες. Ποια συνεργασία σου μνημονεύεις περισσότερο και γιατί ίσως?
Χ.Δ: Είχα κάνει μια φοβερή συνεργασία με τον Κώστα Τουρνά, που θα μείνει πραγματικά αξέχαστη, γιατί ήταν τόσο τέλεια μουσικά και τόσο καλοπαιγμένη, υπάρχει και ένα live άλμπουμ που λέγεται «Κρυφό Σχολειό», και το εξώφυλλο ήταν με την τζιν τσέπη, και το αγάπησα πάρα πολύ, ίσως από τις κορυφαίες στιγμές στη ζωή μου. Επίσης άλλες δύο κορυφαίες στιγμές που έζησα σε επίπεδο live ήταν μια συνεργασία με το Γιάννη Πάριο, που είναι κορυφαίος τραγουδιστής δεν το συζητάω και με το Ντέμη Ρούσσο στα πολύ νεανικά μου βήματα. Και γενικά όσον αφορά το Πάριο πρόκειται για ένα μεγάλο μουσικό σχολείο, μπορείς να μάθεις δίπλα του πάρα πολλά!
Όντας 20 χρόνια στον χώρο της μουσικής από πού εμπνέεσαι για να συνεχίζεις ακόμη και σήμερα να συνθέτεις τραγούδια?
Χ.Δ: Δεν υπάρχει πηγή έμπνευσης. Πηγή έμπνευσης μπορεί να είναι το θρόισμα των φύλλων, ο θόρυβος της πόλης, τα αυτοκίνητα, οι μηχανές που περνούν έξω από το σπίτι σου, τα πάντα μπορεί να σου δημιουργήσουν την τάση να γράψεις κάτι καινούριο.
Επίσης υπάρχει κάποιο τραγούδι άλλου καλλιτέχνη που ξεχωρίζεις γιατί σου θυμίζει παρελθοντικές συναισθηματικές καταστάσεις? Δηλαδή το έχεις άρρηκτα συνδεδεμένο με κάποια γεγονότα που ίσως και να σε σημάδεψαν?
Χ.Δ: Το Highway Star των Deep Purple. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι αυτό ακριβώς που είμαι γω, δηλαδή η μουσική του μου θυμίζει αυτό που αντιπροσωπεύω εγώ ο ίδιος στην ζωή μου, είμαι ένας άνθρωπος γεμάτος γκάζια, που αν ήμουν αυτοκίνητο, θα ήμουν ένα από τα αυτοκίνητα που ξεκινάνε τώρα από Αθήνα και σε 2,5 ώρες είναι Θεσσαλονίκη.
Ακόμη, μελλοντικά με ποιον καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς που δεν το έχεις κάνει ήδη?
Χ.Δ: Είτε αφορά Έλληνα είτε ξένο καλλιτέχνη. Σου είπα προηγουμένως ότι κορυφαίοι καλλιτέχνες που με επηρέασαν ήταν ο Καζαντζίδης και ο Νταλάρας. Θα ήθελα πολύ ακόμη και τώρα να συνεργαστώ με το Γιώργο τον Νταλάρα και από ξένους είναι αρκετοί που θα ήθελα να συνεργαστώ, και μέσα στις προτιμήσεις μου για να συνεργαστώ θα ήταν ο Stevie Wonder, Prince, Lenny Kravitz και ίσως από rock καλλιτέχνες τον Dave Grohl των Foo Fighters.
Πρόσφατα συμμετείχες κιόλας στο The Voice. Σαν εμπειρία κέρδισες κάτι μέσα από αυτό? Αν του χρόνου οι ευθύνοντες του show σου πρότειναν να συμμετάσχεις ως κύριος coach θα το έκανες; Για ποιους λόγους θα αρνιόσουν ή θα δεχόσουν την πρόταση αυτή?
Χ.Δ: Πρόκειται για μια καλοστημένη παράσταση ουσιαστικά, η οποία αφορά τη δουλειά μας αυτή καθ’ αυτή, γιατί δεν ασχολείται με την εμφάνιση, το look αλλά περισσότερο με τη φωνή και επειδή ήμουν φαν του παιχνιδιού προτού ξεκινήσει, γιατί είχα παρακολουθήσει το αντίστοιχο βρετανικό με τον Tom Jones, μου άρεσε πολύ σαν ιδέα, το ότι γύρισε το επάγγελμα αυτό στις ρίζες του, δηλαδή πρώτα ακούμε και μετά βλέπουμε. Δεν ξέρω πραγματικά αν θα δεχόμουν την πρόταση για coach, ούτε καν που το έχω σκεφτεί, και από τη στιγμή που δεν υπάρχει πρόταση, δεν μπορώ κιόλας να το σκεφτώ.
Επίσης, η τηλεοπτική συνεργασία σου με τον Αντώνη Ρέμο, υποδηλώνει μήπως και μια ενδεχόμενη μουσική συνεργασία είτε σε κάποιο μουσικό κέντρο ή σε κάποια καινούρια δισκογραφική δουλειά?
Χ.Δ: Με τον Αντώνη έχουμε συνεργαστεί στο ξεκίνημα του και δισκογραφικά επίσης έχουμε συνεργαστεί, του έχω γράψει ένα τραγούδι στο παρελθόν για ένα άλμπουμ του. Ο Αντώνης πρόκειται για ένα άνθρωπο που σέβομαι πάρα πολύ, γιατί διαχειρίζεται πολύ καλά την καριέρα του και πάρα πολύ σωστά με την επιλογή των τραγουδιών που ερμηνεύει, δεν έχει τραγουδήσει ξεφτιλιστικά τραγούδια, έχει ψηλά το κεφάλι, έχει καλά τραγούδια και ο τρόπος ακόμη που διαχειρίζεται τη φωνή του, είναι ένας τρόπος που σε γενικές γραμμές με βρίσκει αρκετά σύμφωνο. Δεν μπορώ να σου πω για κάποια μελλοντική συνεργασία, διότι δεν υπήρξε κάποια κουβέντα που να έγινε επί του θέματος. Πάντως θα ήταν μεγάλη μου ευχαρίστηση να ξανασυνεργαστώ μαζί με τον Αντώνη!
Ας πάμε τώρα στο θέμα Eurovision! Στο παρελθόν από όσο γνωρίζω είχες συμμετάσχει δυο φορές στην Eurovision την μία ως συνθέτης και την δεύτερη ως υποψήφιος για την εκπροσώπηση της χώρας μας. Κατ’ αρχήν όταν συμμετείχες ως υποψήφιος πώς σου είχε φανεί η εμπειρία, κέρδισες κάτι μέσα από αυτό?
Χ.Δ: Τη στιγμή εκείνη ένιωθα πάρα πολύ άβολα, γιατί δεν ήθελα να θεωρηθεί σίγουρο ότι εφόσον είχα κερδίσει το διαγωνισμό ως συνθέτης, γω θα ήμουν το φαβορί. Και να σου είμαι ειλικρινής το γεγονός μόνο ότι δεν πέρασα, με ανακούφισε, γιατί δεν ήθελα να θεωρηθεί ότι να κοίτα Δάντης είναι, σίγουρα αυτός θα περάσει! Κέρδισε μία φορά γιατί να μην κερδίσει και μια δεύτερη? Αλλά μένα σε κείνη τη φάση με ενδιέφερε ο θεσμός σαν διαγωνισμός ξεκάθαρα για να δείξω στους άλλους συναδέλφους φτασμένους και μη, το ότι να μπαίνεις σε μια διαδικασία διαγωνισμού, είναι κάτι που πρέπει να συμβαίνει στη δουλειά αυτή, για να σταματήσει να υπάρχει το ταμπού ότι γω είμαι πρώτη ταμπέλα, πρώτο όνομα, γιατί όταν πηγαίνεις εκεί δεν είσαι η πρώτη ταμπέλα αλλά είσαι ο κανείς!
Και τώρα όσον αφορά την πρώτη φορά που συμμετείχες ως συνθέτης στο τραγούδι που ερμήνευσε η Έλενα Παπαρίζου και μας έφερε την πρωτιά, πώς είχατε νιώσει σαν ομάδα τότε? Ποια ήταν τα συναισθήματα σου, οι σκέψεις σου?
Χ.Δ: Όταν κερδίσαμε, εγώ έκανα παλαβομάρες! Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου, καταφέραμε κάτι που προσπαθούσαν χρόνια συνθέτες να κάνουν, 35 ολόκληρα χρόνια και στιχουργικά και μουσικά. Για αυτό άλλωστε το τραγούδι αυτό έγινε βορά ανθρώπων οι οποίοι θεώρησαν ότι το είχαν γράψει εκείνοι και όχι γω. Είναι ένα τραγούδι που βγάζει αρκετά χρήματα ακόμη, που όπως καταλαβαίνεις σε δελεάζει ακόμη και σήμερα, μέχρι και να το διεκδικήσεις.
Θα ξαναέκανες Eurovision αν στο ζήταγαν πάλι?
Χ.Δ: Μεγάλα λόγια δεν λέω! Πάντως αυτή τη στιγμή δεν είναι κάτι που με εκφράζει, βάσει αυτών που κάνω. Καλό είναι να μην λες ποτέ, αλλά αυτή την στιγμή όπως είναι η Eurovision στην Ελλάδα δεν ξέρω αν θα μπορούσα να προσέφερα μια διάκριση, γιατί η αισθητική μου αυτή τη περίοδο είναι πιο κοντά στους Koza Mostra, παρά σε αυτά που πηγαίνουν στις 3 πρώτες θέσεις.
Πιστεύεις ότι θα μπορούσες λίαν συντόμως να ξανασυνεργαστείς με την Έλενα?
Χ.Δ: Η Έλενα είναι μια εξαιρετική τραγουδίστρια. Η καλύτερη pop τραγουδίστρια που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα και δεν έχει τύχει να συνεργαστούμε έκτοτε, ήμασταν κάποια στιγμή στις συνεννοήσεις και τα λοιπά, αλλά δεν το καταφέραμε εν τέλει, μπορεί όμως στο μέλλον, δεν το αποκλείω.
Η άποψη σου για την φετινή συμμετοχή μας στον διαγωνισμό ποια είναι? Σαν πιο έμπειρος που είσαι, πριν την μεγάλη βραδιά θα έδινες κάποιες συμβουλές στη Μαρία Έλενα Κυριάκου και την ομάδα της?
Χ.Δ: Δεν θα την συμβούλευα τίποτα. Δεν έφταιγε αυτή, η εκτέλεση της στο τραγούδι ήταν απλά εξαιρετική, το τραγούδι ήταν πάρα πολύ καλό, αλλά ξέρεις οι μεγάλες αυτές μπαλάντες δεν έχουν γενικά πάρα πολύ καλή τύχη στην Eurovision. Θέλει περισσότερη απλότητα ο διαγωνισμός αυτός.
Σαν άνθρωπος Χρήστο πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου? Ανήκεις περισσότερο στους ονειροπόλους, αισιόδοξους ή στους πεσιμιστές?
Χ.Δ: Παρορμητικό θα με χαρακτήριζα, υπερβολικά αισιόδοξος πάρα πολλές φορές αλλά υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που πέφτουν τα φτερά μου όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους. Ευθυνόφοβος δεν είμαι, όσον αφορά τα προβλήματα μου προσπαθώ συνεχώς να βρίσκω λύσεις και να τα λύνω.
Όσον αφορά εσένα τον ίδιο ψαχουλεύοντας το παρελθον σου, θα ήθελες να αλλάξεις κάτι; Έχεις μετανιώσεις ίσως για κάποιες ενέργειες ή δουλειές που είχες κάνει?
Χ.Δ: Υπάρχουν μέτριες δουλειές που έχω κάνει και δεν θα ήθελα να τις αναφέρω, γιατί έτσι μπορώ να προσβάλλω την αισθητική των ατόμων που ενδεχομένως τις αγόρασαν. Σύμφωνα με μένα, υπάρχουν οι μέτριες δουλειές στην καριέρα μου που δεν θα έπρεπε να έχουν γίνει, δηλαδή παράδειγμα από τα 21 άλμπουμ που έχω βγάλει , θα μπορούσα να είχα κυκλοφορήσει μόνο τα 13! Ή να τα είχα κάνει με διαφορετικό τρόπο…
Στην μέχρι τώρα μουσική σου πορεία, αν σου ζητούσα να την χαρακτηρίσεις ή καλύτερα να την χρωματίσεις, τι χρώμα θα επέλεγες και γιατί το συγκεκριμένο χρώμα?
Χ.Δ: Μαύρο, κόκκινο θα διάλεγα! Γιατί έτσι είμαι γω, τη μία είμαι πολύ σκοτεινός και την άλλη πάρα πολύ έντονος. Είναι 2 πολύ έντονα ακραία χρώματα που δύσκολα συνδυάζονται.
Πέρα από την μουσική, έχεις και κάποιο άλλο παρόμοιο δημιουργικό ενδιαφέρον?
Χ.Δ: Όχι κανένα απολύτως άλλο ενδιαφέρον, τα πάντα στη ζωή μου είναι μουσική! Ή κάνω μουσική ή ακούω πάρα πολλή μουσική και βάζω και τα παιδιά μου στην διαδικασία αυτή.
Τα παιδιά σου θα επιθυμούσες να ακολουθήσουν το επάγγελμα του μπαμπά τους ή θεωρείς ότι θα πρέπει να ακολουθήσουν κάτι άλλο στην ζωή τους?
Χ.Δ: Θα τους έδειχνα το δρόμο της δουλειάς και όπου πάει η δουλειά κατά την άποψην μου. Δεν θα τα εμπόδιζα ποτέ από το να κάνουν ότι αυτά θέλουν. Εμένα δηλαδή με ενδιαφέρει αυτό που κάνουν, να το ξέρουν καλά και να το κάνουν με αγάπη, και σε αυτό είμαι πάρα πολύ αυστηρός!
Ακόμη τι είναι αυτό που σε κάνει να βαριέσαι εύκολα είτε είναι στους ανθρώπους είτε στην μουσική είτε σε οποιοδήποτε τομέα?
Χ.Δ: Αν ένας άνθρωπος πάψει να ενδιαφέρεται για σένα, σου γίνεται ταυτόχρονα και βαρετός. Ακόμη και ένας ήχος μπορεί να με κάνει να βαρεθώ στη μουσική, δηλαδή υπάρχει ένας συγκεκριμένος επαναλαμβανόμενος ήχος σε ένα τραγούδι που ακούω που μπορεί να με κάνει να μην ξανακούσω τον ίδιο καλλιτέχνη! Επίσης με ενοχλεί πάρα πολύ στην Ελλάδα που τα τραγούδια βασίζονται περισσότερο στον στοίχο, και δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει μουσικά, τη μουσική, τη μελωδία, την ενορχήστρωση δηλαδή! Αυτό είναι κάτι που αδικεί τη μουσική και παλεύω χρόνια να τεκμηριώσω τον όρο μουσικός και συνθέτης, γιατί κακά τα ψέματα ο λόγος ως λόγος μόνος του είναι ποίημα, δεν τραγουδιέται, ενώ η μελωδία τραγουδιέται. Θεωρώ ότι η μελωδία είναι ανώτερη του στίχου. Υπάρχουν κάποιοι σύγχρονοι συνθέτες που είναι εξαιρετικοί όπως ο Καραμουρατίδης, που είναι ένας εξαιρετικός συνθέτης με πολύ ιδιάζουσα κίνηση μέσα στη μελωδία του και στις ενορχηστρώσεις του δεν το συζητάω είναι μοναδικά υπέροχες και λακωνικές, τόσο όσο χρειάζεται για να τιμήσουν το τραγούδι. Αλλά και άλλοι όπως Μπάμπης ο Στόκας, ο Μίλτος ο Πασχαλίδης, ο Θηβαίος!
Έχεις μήπως κάποιους ανθρώπους δίπλα σου που τους θεωρείς γούρι ή ίσως κάποιο αντίκειμενο, και θέλεις να υπάρχουν δίπλα σου, σε οτιδήποτε καινούριο κάνεις για να σε εμψυχώνουν και να σε γεμίζουν με θετική αύρα?
Χ.Δ: Όχι όχι δεν έχω τέτοιες απαιτήσεις-γούστα. Μου αρέσει να έχω δίπλα μου ανθρώπους θετικούς και ζωντανούς όπως είμαι γω, γιατί τα χρόνια έχουν περάσει και δεν είμαι πιτσιρικάς, αλλά παραμένω με την αισιοδοξία και τον αυθορμητισμό ενός πιτσιρικά, μου αρέσει ο τσαμπουκάς πάνω στο stage, να ηλεκτρίζεται η ατμόσφαιρα ολόκληρη, δεν μου αρέσουν τα ημίμετρα.
Αν κάποια στιγμή επιθυμούσες να γράψεις ένα βιβλίο,ένα άλμπουμ ή ένα τραγούδι για την ζωή σου, τι τίτλο θα τους έδινες και γιατί?
Χ.Δ: Δεν είναι κάτι που το έχω σκεφτεί. Και μπορεί να σου πω κάτι που μπορεί να με χαρακτηρίσει και δεν θα το ήθελα, είναι πολύ νωρίς ακόμη για αυτό! Μελλοντικά σκέφτομαι να γράψω ένα βιβλίο που αφορά τη ζωή μου, τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι τη μουσική.
Πρόσφατα κυκλοφόρησες ένα καινούριο single! Πες μου δύο λόγια για αυτό. Θα το δούμε μήπως και οπτικοποιημένο? Να περιμένουμε σύντομα το καινούριο άλμπουμ? Και αν ναι, τι ύφος θα έχει το άλμπουμ σου? Δηλαδή τι θέλεις να μας πεις με αυτή τη νέα σου δουλειά?
Χ.Δ: Το τραγούδι αυτό λέγεται «Ρήτορες Κομπιναδόροι» και αποτελεί στην ουσία προπομπός του άλμπουμ που θα ακολουθήσει ονόματι «Το Τσουβάλι». Τη μουσική την έχω γράψει γω και τους στίχους ο Βασίλης Γιαννόπουλος, όπως κα τα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ. Και το τσουβάλι θα είναι ένα άλμπουμ που θα περιέχει ότι μπορεί να έχει μέσα ένα τσουβάλι! Λαικό, έντεχνο, τα πάντα όλα! Κινείται περισσότερο στους λαικούς δρόμους το άλμπουμ, παρόλα αυτά δεν χάνει το rock στοιχείο του και την rock ταυτότητα του. Το ύφος του πρώτου single είναι πιο κοινωνικό, γιατί στην ουσία το μήνυμα του είναι ότι η αγάπη θα μας σώσει. Θα υπάρχει βέβαια μέσα στο άλμπουμ και ένας στίχος πιο εύκολος, πιο αφελής, διότι όλα χρειάζονται! Στη διάρκεια μιας μέρας δεν σκέφτεσαι μόνο, διασκεδάζεις, χορεύεις, γελάς, κλαις, χαμογελάς, θυμώνεις, αυτό ακριβώς θα είναι «Το Τσουβάλι»! Θα είναι το 24ώρο ενός φυσιολογικού ανθρώπου… Ναι σκέφτομαι να το οπτικοποιήσω επίσης το πρώτο μου single μέσα στον Ιούλιο και θα ήθελα να το κάνω στο Μοναστηράκι είναι ένα χώρος που μου αρέσει πάρα πολύ. Για μένα το κέντρο της Αθήνας είναι το Μοναστηράκι!
Έχεις προγραμματίσει κάποια live μέσα στο καλοκαίρι?
Χ.Δ: Θα κάνω live εμφανίσεις όπου μπορώ και όπου μου δοθεί η ευκαιρία όλο το καλοκαίρι, όπως κάνως σε όλη την Ελλάδα όλο αυτό τον καιρό. Στην Αθήνα δεν υπάρχει κάποια σκέψη για κάτι πιο μόνιμο, υπήρξαν με συζητήσεις αλλά δεν καρποφόρησαν, και το χειμώνα πλέον. Μου αρέσουν για τα live μου κυρίως οι μικροί χώροι, οι κλειστοί γιατί μου αρέσει να έχω επαφή με τον κόσμο. Έχω δοκιμάσει στο παρελθόν μεγάλους χώρους, ναι μεν μου άρεσαν αλλά δεν μπορείς να λειτουργήσεις τόσο καλά όσο σε πιο μαζεμένους χώρους. Μου αρέσει να γίνεται χαμός μέσα στον χώρο που παίζω, να βλέπεις να τραγουδάει ο κόσμος, να τους βλέπεις να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να ταξιδεύουν μαζί σου! Και την επαφή αυτή την έχεις μόνο σε τόσους μικρούς χώρους. Γίνεσαι μια αγκαλιά με τον κόσμο μέσα σε μικρούς χώρους…
Κλείνοντας, για τους αναγνώστες και τους συντάκτες του Μικρόφωνου θέλεις να πεις ή να ευχηθείς κάτι?
Χ.Δ: Θα το πω λίγο μεταφορικά , το Μικρόφωνο δεν είναι εχθρός, στο μικρόφωνο φωνάζεις, το μικρόφωνο είναι η προέκταση της φωνής και του χεριού μας και είναι σημαντικό να του συμπεριφερόμαστε τρυφερά, ο νοών νοείτο…
Νέο single “Ρήτορες Κομπιναδόροι”
Μουσική: Χρήστος Δάντης
Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Κυκλοφορεί από την 14 Music
