Από τότε που ξεκίνησα να ακούω μουσική όλων των ειδών πιο συνειδητοποιημένα και συγκεκριμένα από το να είναι ένα μουσικό χαλί την ώρα που κάνω εργασία, πλένω τα πιάτα, τακτοποιώ το σπίτι, παίζω wow έχω συναντήσει συχνά/πυκνά μια συμπεριφορά από τους αντίστοιχους άντρες με τους οποίους θα κάνω κουβέντα για μουσική.
Η οποιαδήποτε γνώμη μου είτε θα απορριφθεί ή δε θα ληφθεί σοβαρά υπόψη λόγω «fangirling» ή «gruppie-ing».
Θα μπορούσα να το αφήσω να περάσει. Θα μπορούσα να μην δώσω σημασία. Αλλά, από τη στιγμή που η ζωή με έφερε ξανά στην οθόνη μου να γράφω για τη μουσική που μου αρέσει αποφάσισα να αφιερώσω χρόνο (και χρήμα) μαζεύοντας επιχειρήματα για το πιο argumentative burn που θα μπορούσα να κάνω πριν τελειώσει το 2015.
To υπόλοιπο λοιπόν, αφιερωμένο.
Η αλήθεια είναι ότι η παρουσία γυναικείου κοινού έχει αυξηθεί (τουλάχιστον τα τελευταία έξι χρόνια που παρακολουθώ την πιο «underground» ελληνική μουσική σκηνή) κατά πολύ. Από live σε live, από YouTube σχόλιο σε YouTube σχόλιο και κάθε μορφής social media. Και αυτό είναι κάτι που δεν είναι απαραίτητα αποδεκτό από το αντίστοιχο αντρικό κοινό.
Αρχικά, μπορούμε να πούμε με σχετική ευκολία ότι τα κορίτσια με τα αγόρια ακούνε διαφορετικά είδη μουσικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα boybands που από την μουσική και τους στίχους μέχρι το marketing απευθύνονται κυρίως σε κορίτσια, έφηβες και γυναίκες. Έτσι, δεχόμαστε πιο εύκολα ένα κορίτσι να ακούει Maroon 5 από το να ακούει Agnostic Front αλλά έρευνες δείχνουν ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Σε δείγμα 200,000 ατόμων (Gender Specific Listening) που διαχωρίζονται με το γένος τους (σε mainstream ακούσματα -αρνείσαι ότι οι Planet of Zeus είναι mainstream στην Ελλάδα πλέον;) περίπου το 30% καλλιτεχνών που περιμένεις να ακούει ένα αγόρι , δεν θα το βρεις στη λίστα ακουσμάτων των κοριτσιών. Αν σκεφτείς ,επίσης, ότι τα στατιστικά δείχνουν πως το 85% μουσικόφιλων (Women are the biggest spenders on music) μαθαίνει καινούργια μουσική μέσω της οικογένειας, φίλων και γνωστών- δεν γίνεται να εκπλήσσεσαι όταν σου λέω ότι ναι άκουγα Rory Gallaher από την Πέμπτη Δημοτικού που με έστειλε ο αδερφός μου στο δισκάδικο να του πάρω το cd.
Και το να ανακαλύπτει μια κοπέλα μια μπάντα επειδή της αρέσει ο Anselmo σαν γκόμενος δεν την κάνει κατευθείαν μία ανίδεη φαν των Down. Οι γυναίκες πιο εύκολα θα γοητευτούν από ένα μουσικό για τον πολύ απλό λόγο ότι η μουσική απευθύνεται κατευθείαν στα συναισθήματα ενός ανθρώπου και ναι, μπορεί να μας αρέσει το στεγνό σεξ αλλά, πάντα θα περιμένουμε να ζήσουμε το δικό μας Notebook. Αυτό ,τώρα, συνδύασε το και με το γεγονός ότι το μουσικό ταλέντο ενός ανθρώπου που παίζει on stage ρίχνει κατευθείαν την προσοχή μας σε αυτόν.
Για αυτό ο τραγουδιάρης ρίχνει πιο εύκολα γκόμενα από τον drummer.
Και μην νομίζεις ότι φταίει το ξερό μας το κεφάλι αν μας αρέσει ο τραγουδιάρης μόνο γιατί «οι μπασίστες είναι τα καλύτερα παιδιά». H θεωρία της προεπιλογής (Preselection Theory) ορίζει ότι πιο εύκολα θα αρέσει ένας άντρας που αρέσει και σε άλλα θηλυκά. Κράτα και το ότι σύμφωνα με τον Αμερικάνο επιστήμονα εξελικτικής ψυχολογίας Geoffrey Miller ,(όπως αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο The Mating Mind: How Sexual Choice Shaped the Evolution of Human Nature), ανάμεσα σε δύο άντρες παρόμοιας εξωτερικής εμφάνισης εκείνος που δείχνει περισσότερο έξυπνος (άρα και καλύτερος «κουβαλητής»/δεν μου έρχεται άλλη λέξη/please play along) ή έχει ήδη εδραιωθεί ως «άξιος κουβαλητής» εξαιτίας αυτού του χαρακτηριστικού του, γίνεται κατευθείαν πιο επιθυμητός. Δηλαδή, το να δείχνεις το intelligence stat σου μέσω της μουσικής λειτουργεί όπως τα φτερά του παγωνιού στην παγωνούλα. It’s instictive.
Επίσης, μην ξινίζεις όταν μια κοπέλα πηγαίνει σε live ή σου λέει ότι προτιμάει το live από το studio album ενός καλλιτέχνη (ξοδεύουμε 20% περισσότερο για εισιτήρια και merch) και μην φυσάς την μύτη σου με περιφρόνηση επειδή είμαστε πιο ενεργοί followers/commentators (στατιστικά 32% περισσότερο/ στατιστικά Twitter , Men vs. Women On Twitter). It’s what we do. Σε αντίθεση με τους άντρες που ναι, ξοδεύουν περισσότερα λεφτά στο να αγοράζουν μουσική (cd, βινύλια και bandcamp).
Τέλος, μην μου λες ότι δεν μπορώ να εκτιμήσω τους Bad Brains γιατί τους έμαθα επειδή ο Neil Fallon των Clutch φορούσε μπλούζα τους σε ένα από τα 7 (μπορεί και 8, μπορεί και 9) live που τους έχω δει. H θεωρία της ισορροπίας (αγγλιστί balance theory) εξηγεί πως κάποιος φαν ενός ατόμου (στην συγκεκριμένη περίπτωσή εγώ και ο Neil) θα του αρέσει πιο εύκολα ένα αντικείμενο (στην συγκεκριμένη περίπτωση οι Bad Brains), αν αυτό το αντικείμενο έχει «σφραγίδα έγκρισης» από αυτό το άτομο.
Basically, what it comes down to is dis:
Το να λες «τα κορίτσια χαλάνε την πιάτσα», σε κάνει ανίδεο ελιτιστή. Αν δεις ότι η αγαπημένη σου μπάντα (με την οποία εσύ έχεις δημιουργήσει μια μονόπλευρη σχέση) δεν ασχολείται με τη μουσική μόνο για να εκφραστεί αλλά, μπορεί να τσιμπήσει και κανά γκομενάκι στην πορεία – δεν φταίει κανένας άλλος πέρα από τους ίδιους αν ο επόμενος δίσκος τους είναι χάλι μαύρο. Τα κορίτσια έχουν εδραιωθεί πλέον σαν ένα αξιοσέβαστο μέρος του κοινού. Αυτό που έχει σημασία είναι η δουλειά που ακούγεται και να κόβονται εισιτήρια, να γίνονται lives, να βλέπουμε ονόματα. Δεν τσουβαλιάζουμε κανένα «fan boy» των Τool όταν εκνευρίζεται που ο Keenan λέει τους fans «ανυπόφορους» και ούτε καταδικάζουμε στον Καιάδα κάποιον που δεν του αρέσει ο καινούργιος δίσκος των Clutch. Ούτε ακόμα και όταν κάποιος θεωρεί για μια αντικειμενικά άσχημη εμφάνιση της Χ ελληνικής μπάντας (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) ότι «ήταν καλή γιατί η χ μπάντα γ*μάει, εσένα δεν σου άρεσε». Αλλά το να λες ότι άμα ο Neil ήταν χάλια, σιγά μην άκουγες Clutch ή δεν σου αρέσει ένα ολόσωστο live επειδή δεν έπαιξαν το αγαπημένο σου κομμάτι από το 1996 (εν έτη 2015), ή να βλέπεις την άλλη να πηγαίνει σε ένα live γιατί τη σέρνει ο γκόμενος και όταν χωρίσει να μην ξαναπατάει, ξυπνάει μέσα μου τον Danzig.
Στην τελική, ξεκολλήστε όλες και όλοι που κρίνετε με αυτά τα κριτήρια. Απολαύστε το live (υπεύθυνα και με σεβασμό/το να πετάς μπουκάλια είναι γαϊδουριά), να κάνετε το research σας και να ακούτε την μουσική που σας ταιριάζει. Για αυτό πάτε ορέ.
Τώρα αν χτυπήσετε και κανένα γκομενάκι στην πορεία, it’s okay.
ΥΣ1: Τα μπάντα είναι ροκεντρόλ.
ΥΣ2: O Anselmo είναι ωραίος γκόμενος.
ΥΣ3: Ναι, εμπνεύστηκα από το YouTube βίντεο «The Science of fangirling».
ΥΣ4α: Τα στατιστικά αναφέρονται σε αγορές εκτός Ελλάδος.
ΥΣ4β: To παρών γράφτηκε ακούγοντας Pitbull και στις έξι το πρωί. Take that and do with it as you wish.
