ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ- ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΔΡΑΚΟΣ-ΝΙΚΟΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ
“Το Βαλς των χαμένων μετά”
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΣΚΟΠΩΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΨΗΦΙΑΚΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΔΙΣΚΩΝ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ – ΝΙΚΟΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ – ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΔΡΑΚΟΣ
ΤΡΕΙΣ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, TΡΕΙΣ ΓΕΝΙΕΣ, ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ «ΧΟΡΕΥΟΥΝ» ΒΑΛΣ
Η Δήμητρα Γαλάνη έχει χαράξει μια μεγάλη διαδρομή προκλητικών συνεργασιών, έχει κατ’ επανάληψη προτείνει και καθιερώσει νέους καλλιτέχνες, έχοντας παράλληλα πειραματιστεί σε νέους μουσικούς δρόμους με μεγάλη τόλμη.
Επανέρχεται λοιπόν σήμερα και πάλι με τον Νίκο Μωραΐτη και εμπιστεύεται απόλυτα έναν νέο 25 ετών που όπως μας είπε η ίδια «με μια κίνηση πετάει στα σκουπίδια την άποψη ότι δεν γράφονται πια καλά τραγούδια».
Οι δύο δημιουργοί μιλούν γι αυτή τη συνεργασία.
«Βάζω το δίσκο των Minor Project, του συγκροτήματος του Στάθη, και -την ώρα της ακρόασης- μου κατεβαίνουν ελληνικά λόγια, τα οποία «ακούω» μέσα μου με τη φωνή της Δήμητρας. Λέω «πρέπει να τον βρω».
Βρίσκω το τηλέφωνο του Στάθη, του τηλεφωνώ, του λέω ότι θέλω να γράψουμε μαζί τραγούδια για τη Γαλάνη. Μου λέει ότι λατρεύει τη φωνή της, είναι «μέσα» και προσθέτει: «να της πούμε λοιπόν ότι θέλουμε να γράψουμε για εκείνη’’.
Του ζητάω να μην της πούμε τίποτα. Του φαίνεται περίεργο (και δίκιο έχει). Επιμένω να γράψουμε πρώτα τα τραγούδια και μετά να της τα πάμε.
Όταν ετοιμάζουμε τα πρώτα 5-6 κομμάτια, παίρνω τη Δήμητρα τηλέφωνο. «Έχουμε γράψει τραγούδια για σένα Η Δήμητρα ακούει. Με παίρνει πίσω. «Αυτά τα τραγούδια πρέπει να τα πω μαζί με το Στάθη».
Το πάζλ αρχίζει να συμπληρώνεται. Ξεκινάμε ηχογραφήσεις. Το Βαλς και η Εκδρομή στην αρχή. Και Όστρακο. Και Βεγγαλικά. Έρχεται και το Νερό μετά.
Οι ορχήστρες γράφονται στην Πάτρα -έδρα των Minor Project του Στάθη. Οι φωνές στην Αθήνα. Οι μίξεις των φωνών στο στούντιο του Γιώργου Ανδρέου στη Βαρυμπόμπη. Οι Ευτυχισμένοι Άνθρωποι, το τελευταίο που γεννιέται.
«Ευτυχισμένοι οι άνθρωποι αυτοί» λέει το τραγούδι.
Ευτυχισμένοι και εμείς με αυτό τον δίσκο.»
Νίκος Μωραίτης
«Το Βαλς των Χαμένων Μετά δεν ήταν δουλειά για μένα. Ήταν Σχολείο. Οι πρώτες τάξεις με βρήκαν στην Πάτρα, στο Noisebox, παρέα με τον Σάκη Μπάστα, τον αδερφικό μου φίλο Αλέξανδρο Μπαλτά και τον Ιάσωνα Βάκρυνο, ενώ στη συνέχεια, όταν τα τραγούδια είχαν αρχίσει να παίρνουν τη μορφή τους, μεταφερθήκαμε στην Αθήνα για να γράψουμε τις φωνές και να γίνουν οι τελικές μίξεις παρέα με τον Γιώργο Ανδρέου. Το πιο όμορφο δε σημείο όλου αυτού, είναι πως η Δήμητρα Γαλάνη δεν ήταν η «δασκάλα» μου στο σχολείο αυτό, αλλά εκείνη η καλή συμμαθήτρια που σε πιάνει από το χέρι και πάτε μαζί. Το ίδιο και ο Νίκος Μωραΐτης.
Αν είχα να διαλέξω την πιο έντονη στιγμή από όλη αυτή την κοινή μας πορεία, θα μιλούσα σίγουρα για την ημέρα που μπήκε η Δήμητρα στο στούντιο για να τραγουδήσει το Όστρακο, πέρασα ένα πολύ δυνατό, μα σχεδόν στιγμιαίο σοκ. Στη μέχρι τώρα ζωή μου, κάθε τραγούδι που έγραφα προοριζόταν για μένα. Δεν έχω μοιραστεί μέχρι τώρα κομμάτι μου με άλλον ερμηνευτή πέραν του εαυτού μου, οπότε δεν είχε τύχει ποτέ να ακούσω κάποια ακυκλοφόρητη δουλειά μου από άλλη φωνή. Ήταν λοιπόν ένα τεράστιο Δώρο του σύμπαντος το γεγονός ότι ένα, καθημερινό κατά τ’ άλλα, απόγευμα στο Sierra άκουσα το αγαπημένο μου «Islands» ή «Όστρακο» από την ίδια. Είδα ξεκάθαρα και για πρώτη φορά, ότι η γυναίκα αυτή που είχα απέναντι μου και τραγουδούσε το πιο δικό μου κομμάτι, υπήρχε ήδη μέσα του πολύ καιρό πριν γνωριστούμε. Ίσως πολύ καιρό πριν το γράψω ή το φανταστώ. Ήταν πιο δικό της από δικό μου. Και είναι.»
Στάθης Δράκος
Ακούστε τα τραγούδια του άλμπουμ στο YouTube:
