Καμιά φορά είναι τόσο απροσδόκητα καταλυτική η ανάγκη για επιστροφή, ακριβώς εκεί, στο ίδιο κομβικό σημείο που συσσωρευτικέ τότε η άρνηση και έγινε η κινητήριος δύναμη της φυγής, που προκειμένου να “γυρίσει κανείς στα παλιά” βρίσκει τον τρόπο και “κινείται δια μέσου” των παρελθόντων χρόνων με την ευελιξία του αίλουρου.
Και είναι καμιά φορά και κάτι καλοκαίρια που γράφονται σε θάλασσες με χοντρή άμμο και φύκια, σε συναυλίες με δερματάκι ροζ πουά από τα τσιμπήματα των κουνουπιών, σε θερινά σινεμά με παγωτό χωνάκι και μπουγελώματα με μπύρα, ακόμα και σε ατελείωτα ξενύχτια με ιστορίες χωρίς αρχή και τέλος εκεί……………στο παγκάκι της γειτονιάς.
Μα ήταν κι εκείνο το καλοκαίρι του ΄87 που έβαλε την δική του πινελιά και δημιούργησε αθλητική συνείδηση σε εμάς τους τότε έφηβους που τραγουδούσαμε με τις αγριοφωνάρες μας: Με τον
Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τα άλλα παιδιά…………..μεγαλώσαμε…..
https://www.youtube.com/watch?v=UV5cW69wPV0
