Ο Μιχάλης Τσακίρης επιστρέφει στην δισκογραφία κρατώντας από το χέρι ένα παιδί. Σε αυτήν την τρίτη του δουλειά επανασυστήνει το pop-rock ύφος του για να μας διηγηθεί προσωπικές ιστορίες κρατώντας πάντα κάτι για τον εαυτό του και δίνοντας μας έτσι τον χώρο για να κάνουμε τις ιστορίες αυτές δικές μας. Να τις αισθανθούμε και να τις βιώσουμε μέσα από το δικό μας πρίσμα για να πιάσουμε κι εμείς καθένας το δικό του παιδί από το χέρι και να το ξαναβγάλουμε έξω για μια βόλτα. Όχι για πολύ, όσο διαρκεί ένας δίσκος.
Τρίτο κατά σειρά άλμπουμ. Τι καινούριο καταθέτεις σε αυτό το τρίτο δισκογραφικό σου παιδί;
Μ.Τ. : Το album αυτό περιλαμβάνει 9 καινούργια βιωματικά τραγούδια. Μουσικά το ύφος είναι αρκετά old school και βαδίζει κυρίως στα μουσικά μονοπάτια της pop, rock και folk, που μου είναι αρκετά οικεία. Στιχουργικά το ύφος είναι πότε χιουμοριστικό και σαρκαστικό και πότε ρομαντικό και νοσταλγικό. Το τελείως καινούργιο στοιχείο είναι ότι πρώτη φορά δισκογραφικά παρουσιάζω κι ένα τραγούδι με αγγλικό στίχο.
Είναι τελικά η παιδική μας ηλικία η μόνη μας «πατρίδα»;
Μ.Τ. : Η παιδική μας ηλικία είναι η αφετηρία μας, -και σίγουρα θέλοντας και μη- και η ίδια περίπου κατάσταση που επιστρέφουμε όταν φτάνουμε στα τέλη της τρίτης ηλικίας…μόνο κάπου στο ενδιάμεσο δηλαδή το χάνουμε λίγο το θέμα, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Μ’ αυτή την έννοια η παιδική μας ηλικία είναι η μόνη μας σταθερή βάση, άρα σίγουρα και “πατρίδα”. Αν καταφέρναμε όλοι σαν ενήλικες και στα δημιουργικά χρόνια μας, έστω μια στιγμή κάθε μέρας να τονίζαμε και να βγάζαμε λίγο στην επιφάνεια την παιδικότητα μας, που έτσι κι αλλιώς συνεχίζει να υπάρχει πάντα μέσα μας, τότε νομίζω ότι όλα θα ήταν καλύτερα στον κόσμο.
Ποιες είναι οι βασικές πηγές έμπνευσής σου;
Μ.Τ. : Μικρές καθημερινές ιστορίες, που μπορεί να έχουν συμβεί είτε σε μένα είτε σε κάποιο κοντινό μου πρόσωπο. Από μια τέτοια ιστορία γεννιέται η αρχική ιδέα του τραγουδιού η οποία σιγά σιγά πλάθεται και γίνεται τραγούδι. Οπότε όλα τα τραγούδια μου είναι βιωματικά και κατά ένα μεγάλο ποσοστό βασίζονται σε αληθινές ιστορίες. Πάντα όμως ή κρύβω κάτι ή παραποιώ κάποιο στοιχείο. Νιώθω ότι αυτό είναι πιο έντιμο απέναντι σε εμένα και στο άλλο πρόσωπο που μπορεί να αναφέρομαι, ή απέναντι προς το γενικό θέμα που αφορά το τραγούδι. Κρατάω έτσι κάτι και για τον εαυτό μου, αφήνοντας ταυτόχρονα τον ακροατή να φανταστεί και μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας.
Ποιοι ήταν οι ήρωες σου σαν παιδί. Μουσικοί αλλά και … γενικότερα.
Μ.Τ. : Σαν παιδί δεν είχα πολλούς ήρωες, και σίγουρα δεν ήταν οι δυναμικοί χαρακτήρες σαν τον Σούπερμαν ή τον Μπάτμαν που είχαν οι φίλοι μου. Εμένα “ο ήρωας μου ο παιδικός ήταν ο Ντόναλντ Ντακ”…είχα και έχω ακόμα μεγάλο κόλλημα…τόσο μεγάλο που στον προηγούμενο δίσκο μου είχε πολύ σημαντική θέση μιας και ο γενικός τίτλος, καθώς και το πρώτο και ομώνυμο τραγούδι έχουν να κάνουν με τον Ντόναλντ και την πολύπλευρη και έντονη προσωπικότητα του. Άλλους ήρωες γενικότερα δεν έχω. Μουσικούς θαυμάζω πολλούς και Έλληνες και ξένους, όπου έχω επηρεαστεί και ως δημιουργός, αλλά μέχρι εκεί. Πιστεύω ότι οι αυθεντικοί ήρωες μας, είναι μόνο οι παιδικοί μας ήρωες.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν μουσικό να επιβιώσει από αυτό που αγαπάει στην περίοδο της κρίσης;
Μ.Τ. : Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά λίγο πολύ πάντα έτσι ήταν για τους περισσότερους καλλιτέχνες. Όμως κι αυτές οι μέρες κρίσης που διανύουμε είναι γόνιμες. Διακρίνω μεγάλη δημιουργικότητα και πολλές αξιόλογες παραγωγές τα τελευταία χρόνια.
Μπορεί το καλό ελληνικό τραγούδι να είναι και εμπορικό;
Μ.Τ. : Ασφαλώς και μπορεί…υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που το αποδεικνύουν και στην Ελληνική και στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Ποτέ δεν μπόρεσα να δεχτώ αυτόν τον διαχωρισμό. Γενικά είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ κουβέντα. Κάτι που επίσης όμως πιστεύω είναι ότι η εμπορικότητα ενός τραγουδιού δεν έχει να κάνει και τόσο με το ίδιο το τραγούδι και τον δημιουργό του, όσο με το marketing γύρω από αυτό ανεξάρτητα με το πόσο καλό ή όχι είναι το τραγούδι.
Συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής. Με μια λέξη τραγουδοποιός. Υπάρχει κάποια από τις τρεις σου ιδιότητες που ξεχωρίζεις, που θεωρείς ότι αποτελεί το πιο δυνατό σου σημείο;
Μ.Τ. : Για μένα είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια από τις τρεις ιδιότητες, οπότε δεν μπορώ και να πω σε ποια είμαι καλύτερος. Από τα πρώτα τραγούδια που άρχισα να γράφω, έκανα σχεδόν ασυναίσθητα και τα 3 αυτά πράγματα ταυτόχρονα. Οπότε για μένα και οι τρεις ιδιότητες, είναι στη ουσία σαν μία.
Ποιο τραγούδι σου είναι το αγαπημένο σου;
Μ.Τ. : Από τα τραγούδια μου που έχουν δισκογραφηθεί μέχρι τώρα, αυτό που αγαπάω λίγο παραπάνω είναι το “Απών”. Όπως ανέφερα παραπάνω, πάντα υπάρχει μια ιστορία πίσω από κάποιο τραγούδι, που σε ένα μεγάλο βαθμό είναι αληθινή. Το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε σε μια περίοδο που ήταν αρκετά δύσκολη για μένα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον, ή καλύτερα, μελλοντικά σχέδια, πάλευαν μεταξύ τους για το ποιο θα επικρατήσει στην ζωή μου. Για αρκετό καιρό κέρδιζε το παρελθόν κι εγώ προσπαθούσα να ισορροπήσω στο παρόν και να μαζέψω δυνάμεις για να κάνω κι ένα βήμα προς τα εμπρός. Το τραγούδι περιγράφει όλη αυτή τη διαδικασία και το πως ένιωθα μέσα από αυτή.
Πες μου ένα τραγούδι που ακούς τον τελευταίο καιρό συνέχεια.
Μ.Τ. : Το “Don’t let me down” από Beatles (που είναι και η αγαπημένη μου μπάντα). Το τραγούδι αυτό το έχω ακούσει έτσι κι αλλιώς πολλές φορές μιας και είναι από τα αγαπημένα μου. Αυτό το καιρό το έχω συμπεριλάβει στο set list των live μου οπότε το ακούω πάλι συνέχεια για να το μάθω.
Πες μου κάτι που ξέχασα να σε ρωτήσω.
Μ.Τ. : Ότι οι αγαπημένοι μου Έλληνες τραγουδοποιοί, από τους οποίους αναμφίβολα έχω επιρροές, είναι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Βαγγέλης Γερμανός και ο Βασίλης Καζούλης.
Που σε βρίσκουμε αυτόν τον καιρό σε επίπεδο εμφανίσεων;
Μ.Τ. : Κάνω κάποια ακουστικά live σε μικρούς, ζεστούς και φιλόξενους χώρους όπου η επικοινωνία με τον κόσμο είναι άμεση και σε κλίμα παρέας.
Η επόμενη μου εμφάνιση είναι Παρασκευή 29/1 στο RestArt στην Εμ. Μπενάκη 42.
Κάτι που θέλεις να πεις στον κόσμο που μας διαβάζει;
Μ.Τ. : Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, εδώ και χρόνια πια, κι επειδή η λέξη “υπομονή” είναι χιλιοειπωμένη, θα δανειστώ τον τίτλο από ένα δίσκο του Λουκιανού Κηλαηδόνη. “Ψυχραιμία παιδιά!”
Μιχάλης Τσακίρης “Το Παιδί”
Μουσική / Στίχοι: Μιχάλης Τσακίρης
Κυκλοφορεί από την G-Plan και την Feelgood Records.
Ο Μιχάλης Τσακίρης επιστρέφει στην δισκογραφία κρατώντας από το χέρι ένα παιδί. Σε αυτήν την τρίτη του δουλειά επανασυστήνει το pop-rock ύφος του για να μας διηγηθεί προσωπικές ιστορίες κρατώντας πάντα κάτι για τον εαυτό του και δίνοντας μας έτσι τον χώρο για να κάνουμε τις ιστορίες αυτές δικές μας. Να τις αισθανθούμε και να τις βιώσουμε μέσα από το δικό μας πρίσμα για να πιάσουμε κι εμείς καθένας το δικό του παιδί από το χέρι και να το ξαναβγάλουμε έξω για μια βόλτα. Όχι για πολύ, όσο διαρκεί ένας δίσκος.
Τρίτο κατά σειρά άλμπουμ. Τι καινούριο καταθέτεις σε αυτό το τρίτο δισκογραφικό σου παιδί;
Μ.Τ. : Το album αυτό περιλαμβάνει 9 καινούργια βιωματικά τραγούδια. Μουσικά το ύφος είναι αρκετά old school και βαδίζει κυρίως στα μουσικά μονοπάτια της pop, rock και folk, που μου είναι αρκετά οικεία. Στιχουργικά το ύφος είναι πότε χιουμοριστικό και σαρκαστικό και πότε ρομαντικό και νοσταλγικό. Το τελείως καινούργιο στοιχείο είναι ότι πρώτη φορά δισκογραφικά παρουσιάζω κι ένα τραγούδι με αγγλικό στίχο.
Είναι τελικά η παιδική μας ηλικία η μόνη μας «πατρίδα»;
Μ.Τ. : Η παιδική μας ηλικία είναι η αφετηρία μας, -και σίγουρα θέλοντας και μη- και η ίδια περίπου κατάσταση που επιστρέφουμε όταν φτάνουμε στα τέλη της τρίτης ηλικίας…μόνο κάπου στο ενδιάμεσο δηλαδή το χάνουμε λίγο το θέμα, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Μ’ αυτή την έννοια η παιδική μας ηλικία είναι η μόνη μας σταθερή βάση, άρα σίγουρα και “πατρίδα”. Αν καταφέρναμε όλοι σαν ενήλικες και στα δημιουργικά χρόνια μας, έστω μια στιγμή κάθε μέρας να τονίζαμε και να βγάζαμε λίγο στην επιφάνεια την παιδικότητα μας, που έτσι κι αλλιώς συνεχίζει να υπάρχει πάντα μέσα μας, τότε νομίζω ότι όλα θα ήταν καλύτερα στον κόσμο.
Ποιες είναι οι βασικές πηγές έμπνευσής σου;
Μ.Τ. : Μικρές καθημερινές ιστορίες, που μπορεί να έχουν συμβεί είτε σε μένα είτε σε κάποιο κοντινό μου πρόσωπο. Από μια τέτοια ιστορία γεννιέται η αρχική ιδέα του τραγουδιού η οποία σιγά σιγά πλάθεται και γίνεται τραγούδι. Οπότε όλα τα τραγούδια μου είναι βιωματικά και κατά ένα μεγάλο ποσοστό βασίζονται σε αληθινές ιστορίες. Πάντα όμως ή κρύβω κάτι ή παραποιώ κάποιο στοιχείο. Νιώθω ότι αυτό είναι πιο έντιμο απέναντι σε εμένα και στο άλλο πρόσωπο που μπορεί να αναφέρομαι, ή απέναντι προς το γενικό θέμα που αφορά το τραγούδι. Κρατάω έτσι κάτι και για τον εαυτό μου, αφήνοντας ταυτόχρονα τον ακροατή να φανταστεί και μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας.
Ποιοι ήταν οι ήρωες σου σαν παιδί. Μουσικοί αλλά και … γενικότερα.
Μ.Τ. : Σαν παιδί δεν είχα πολλούς ήρωες, και σίγουρα δεν ήταν οι δυναμικοί χαρακτήρες σαν τον Σούπερμαν ή τον Μπάτμαν που είχαν οι φίλοι μου. Εμένα “ο ήρωας μου ο παιδικός ήταν ο Ντόναλντ Ντακ”…είχα και έχω ακόμα μεγάλο κόλλημα…τόσο μεγάλο που στον προηγούμενο δίσκο μου είχε πολύ σημαντική θέση μιας και ο γενικός τίτλος, καθώς και το πρώτο και ομώνυμο τραγούδι έχουν να κάνουν με τον Ντόναλντ και την πολύπλευρη και έντονη προσωπικότητα του. Άλλους ήρωες γενικότερα δεν έχω. Μουσικούς θαυμάζω πολλούς και Έλληνες και ξένους, όπου έχω επηρεαστεί και ως δημιουργός, αλλά μέχρι εκεί. Πιστεύω ότι οι αυθεντικοί ήρωες μας, είναι μόνο οι παιδικοί μας ήρωες.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν μουσικό να επιβιώσει από αυτό που αγαπάει στην περίοδο της κρίσης;
Μ.Τ. : Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά λίγο πολύ πάντα έτσι ήταν για τους περισσότερους καλλιτέχνες. Όμως κι αυτές οι μέρες κρίσης που διανύουμε είναι γόνιμες. Διακρίνω μεγάλη δημιουργικότητα και πολλές αξιόλογες παραγωγές τα τελευταία χρόνια.
Μπορεί το καλό ελληνικό τραγούδι να είναι και εμπορικό;
Μ.Τ. : Ασφαλώς και μπορεί…υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που το αποδεικνύουν και στην Ελληνική και στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Ποτέ δεν μπόρεσα να δεχτώ αυτόν τον διαχωρισμό. Γενικά είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ κουβέντα. Κάτι που επίσης όμως πιστεύω είναι ότι η εμπορικότητα ενός τραγουδιού δεν έχει να κάνει και τόσο με το ίδιο το τραγούδι και τον δημιουργό του, όσο με το marketing γύρω από αυτό ανεξάρτητα με το πόσο καλό ή όχι είναι το τραγούδι.
Συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής. Με μια λέξη τραγουδοποιός. Υπάρχει κάποια από τις τρεις σου ιδιότητες που ξεχωρίζεις, που θεωρείς ότι αποτελεί το πιο δυνατό σου σημείο;
Μ.Τ. : Για μένα είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια από τις τρεις ιδιότητες, οπότε δεν μπορώ και να πω σε ποια είμαι καλύτερος. Από τα πρώτα τραγούδια που άρχισα να γράφω, έκανα σχεδόν ασυναίσθητα και τα 3 αυτά πράγματα ταυτόχρονα. Οπότε για μένα και οι τρεις ιδιότητες, είναι στη ουσία σαν μία.
Ποιο τραγούδι σου είναι το αγαπημένο σου;
Μ.Τ. : Από τα τραγούδια μου που έχουν δισκογραφηθεί μέχρι τώρα, αυτό που αγαπάω λίγο παραπάνω είναι το “Απών”. Όπως ανέφερα παραπάνω, πάντα υπάρχει μια ιστορία πίσω από κάποιο τραγούδι, που σε ένα μεγάλο βαθμό είναι αληθινή. Το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε σε μια περίοδο που ήταν αρκετά δύσκολη για μένα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον, ή καλύτερα, μελλοντικά σχέδια, πάλευαν μεταξύ τους για το ποιο θα επικρατήσει στην ζωή μου. Για αρκετό καιρό κέρδιζε το παρελθόν κι εγώ προσπαθούσα να ισορροπήσω στο παρόν και να μαζέψω δυνάμεις για να κάνω κι ένα βήμα προς τα εμπρός. Το τραγούδι περιγράφει όλη αυτή τη διαδικασία και το πως ένιωθα μέσα από αυτή.
Πες μου ένα τραγούδι που ακούς τον τελευταίο καιρό συνέχεια.
Μ.Τ. : Το “Don’t let me down” από Beatles (που είναι και η αγαπημένη μου μπάντα). Το τραγούδι αυτό το έχω ακούσει έτσι κι αλλιώς πολλές φορές μιας και είναι από τα αγαπημένα μου. Αυτό το καιρό το έχω συμπεριλάβει στο set list των live μου οπότε το ακούω πάλι συνέχεια για να το μάθω.
Πες μου κάτι που ξέχασα να σε ρωτήσω.
Μ.Τ. : Ότι οι αγαπημένοι μου Έλληνες τραγουδοποιοί, από τους οποίους αναμφίβολα έχω επιρροές, είναι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Βαγγέλης Γερμανός και ο Βασίλης Καζούλης.
Που σε βρίσκουμε αυτόν τον καιρό σε επίπεδο εμφανίσεων;
Μ.Τ. : Κάνω κάποια ακουστικά live σε μικρούς, ζεστούς και φιλόξενους χώρους όπου η επικοινωνία με τον κόσμο είναι άμεση και σε κλίμα παρέας.
Η επόμενη μου εμφάνιση είναι Παρασκευή 29/1 στο RestArt στην Εμ. Μπενάκη 42.
Κάτι που θέλεις να πεις στον κόσμο που μας διαβάζει;
Μ.Τ. : Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, εδώ και χρόνια πια, κι επειδή η λέξη “υπομονή” είναι χιλιοειπωμένη, θα δανειστώ τον τίτλο από ένα δίσκο του Λουκιανού Κηλαηδόνη. “Ψυχραιμία παιδιά!”
Μιχάλης Τσακίρης “Το Παιδί”
Μουσική / Στίχοι: Μιχάλης Τσακίρης
Κυκλοφορεί από την G-Plan και την Feelgood Records.
