«Το Επάγγελμα Της Μητρός Μου» του Μποστ στο Θέατρο Στοά

Κάντε share!

ΜΠΟΣΤ

ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ

έρχεται στο Θέατρο Στοά

σε θεατρική διασκευή Θανάση Παπαγεωργίου

Η ΣΤΟΑ, κλείνοντας φέτος 49 χρόνια παρουσίας στο ελληνικό θεατρικό γίγνεσθαι, τιμά τον Μποστ ανεβάζοντας το έργο «Το επάγγελμα της μητρός μου» σε διασκευή και σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου.

ΣΤΟΑ και ΜΠΟΣΤ θεωρούνται δύο αλληλένδετα στοιχεία στην ελληνική σκηνή αφού επτά φορές ανέβηκαν με τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία στη ΣΤΟΑ έργα του μοναδικού σατιρικού μας συγγραφέα. Τώρα, ένας καινούργιος Μποστ έρχεται να προστεθεί σ’ αυτή την αλυσίδα μποστικών κειμένων με ένα έργο που βασίστηκε πάνω σε διήγημά του.

«Το επάγγελμα της μητρός μου» είχε παρουσιαστεί το 2003 σαν μονόλογος από τον Θανάση Παπαγεωργίου στις εκδηλώσεις της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας και τώρα, διασκευασμένο σε θεατρικό έργο από τον ίδιο, θα αποτελέσει την επόμενη θεατρική παραγωγή της Στοάς που διανύει τον 49ο χρόνο της.

Το κείμενο αυτό του Μποστ έγινε η αιτία της απόλυσής του από την Ελένη Βλάχου, εκδότρια της Καθημερινής, η οποία μόλις το διάβασε θεώρησε ότι ο Μποστ είχε ξεπεράσει κάθε όριο ευπρέπειας. Η απάντηση του συγγραφέα ήταν “η κ. Βλάχου έχασε το χιούμορ της”…

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου, διασκευαστής και σκηνοθέτης, αλλά και πρωταγωνιστής της καινούριας παράστασης, όπως και όλων των έργων του Μποστ που έχουν παρουσιαστεί στη Στοά, γράφει σχετικά με το διήγημα που τόσο ενόχλησε στην εποχή του: ‘’Ελπίζω σήμερα, να μην υπάρχουν πια τέτοιες απαιτήσεις ευπρέπειας. Νομίζω ότι ο Μποστ, με το καυστικό και καίριο χιούμορ του, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να στιγματίσει, με καλοπροαίρετη κριτική διάθεση, την κοινωνική μας υποκρισία. Ίσως αυτό να μην κατάλαβε η κ. Βλάχου. Άλλωστε, λίγο καιρό μετά, ο Μποστ γράφει τη Φαύστα, άλλη σάτιρα για τη φαινομενική μας αξιοπρέπεια, όπου θα έπρεπε να θεωρηθεί σκάνδαλο, μία μάνα να κλαίει για τον χαμό του Καραϊσκάκη και να χαριτολογεί με τον πνιγμό της μικρής της κόρης…’’.

Και συμπληρώνει: ‘’Προσπάθησα από τη μια να αφουγκραστώ τις προθέσεις του Μποστ και από την άλλη να ευθυγραμμιστώ με τα όρια του σουρεαλισμού και της αχαλίνωτης φαντασίας του, ώστε να καταδειχτεί αυτή η διάθεσή του, να καταγγέλλει χωρίς να γίνεται διδακτικός και να καυτηριάζει χωρίς να είναι υπεροπτικός. Άλλωστε, αν κάτι χαρακτηρίζει τον Μποστ, είναι ότι νιώθει πάντοτε μέλος αυτής της κοινωνίας που σατιρίζει, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να γίνει ο καθρέφτης της’’.