Τα soundtrack ταινιών τρόμου μπορούν να επηρεάσουν ακόμα και όσους δεν έχουν παρακολουθήσει τις αντίστοιχες ταινίες
Η μουσική τίτλων στη «Λάμψη» των Wendy Carlos και Rachel Elkind, το ανατριχιαστικό νανούρισμα στο «Μωρό της Ρόζμαρι» του Krzysztof Komeda και το βασικό μουσικό θέμα στα «Σαγόνια του καρχαρία» του John Williams, είναι μόνο μερικές από τις μελωδίες που καταφέρνουν, αν όχι να μας τρομάξουν, σίγουρα ν’ ακουστούν στ’ αυτιά μας ενοχλητικές κι απόκοσμες. Το γεγονός πως τις έχουμε ταυτίσει με τις τρομαχτικές σκηνές που ντύνουν σίγουρα εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το λόγο που προκαλούν τέτοιου είδους συναισθήματα, ωστόσο, μπορούν να επηρεάσουν ακόμα και όσους δεν έχουν παρακολουθήσει τις αντίστοιχες ταινίες. Άλλωστε, ακόμα και στην κλασσική μουσική μπορούμε να συναντήσουμε παρόμοιες συνθέσεις, όπως το «Χορό των Ιπποτών» του Sergei Prokofiev και το «Μακάβριο χορό» του Camille Saint-Saëns.
Στο Μεσαίωνα αναφερόντουσαν στη «μουσική του Διαβόλου» για να περιγράψουν συνδυασμούς νοτών, όπως Λα και Μι ύφεση, και Ρε ύφεση και Σολ. Η αβανταδόρικη ονομασία τους δεν προέρχεται μόνο από τον σχεδόν απόκοσμο ήχο τους, αλλά και απ’ το γεγονός πως ακριβώς επειδή ένας τέτοιος συνδυασμός δεν ακολουθεί τους κανόνες της μουσικής και δεν παράγει μια αίσθηση αρμονίας, είναι ο «αποδιοπομπαίος τράγος» ή αλλιώς ο «Διάβολος» της μουσικής. Για το λόγο αυτό, από το 18ο αιώνα και μετά οι συνθέτες άρχισαν να στρέφονται σ’ αυτόν τον «παράφωνο» ήχο, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν μια σκοτεινή και μυστηριώδη ατμόσφαιρα.
Ο Daniel Blumstein του Πανεπιστήμιου της Καλιφόρνια, μελετώντας τις μαρμότες στο Κολοράντο, οδηγήθηκε σ’ εξίσου ενδιαφέρονται αποτελέσματα. Βάσει των ευρημάτων του, τα νεογνά όταν βρίσκονται σε κατάσταση κινδύνου παράγουν έναν ενοχλητικό ήχο, παρόμοιο με αυτόν που χρησιμοποιηθούν οι συνθέτες στις ταινίες τρόμου -στη «Λάμψη», μάλιστα, χρησιμοποιήθηκαν μέχρι και ηχογραφημένες κραυγές ζώων. Όταν, λοιπόν, ακούμε αυτούς τους θορυβώδεις ήχους αγχωνόμαστε κι εν γένει νιώθουμε δυσάρεστα, επειδή θεωρούμε πως οι οικείοι μας κινδυνεύουν, όπως οι μαρμότες που ακούν το σήμα κινδύνου των μικρών τους κι επιχειρούν να τα προστατέψουν. Όπως, μάλιστα, επισημαίνει ο Blumstein, όταν ένα τέτοιου είδους μουσικό θέμα είναι χαμηλόφωνο και δυναμώνει απότομα, κατευθείαν αυξάνεται και ο δικός μας φόβος, καθώς τα νεογνά όσο περισσότερο φοβούνται τόσο δυνατότερες γίνονται οι εκκλήσεις τους, επομένως κι εμείς θεωρούμε πως ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος.
Χωρίς αμφιβολία, ούτε οι κανόνες της μουσικής ούτε η εξελικτική βιολογία μπορούν να εξηγήσουν απόλυτα γιατί κάποιες μελωδίες ηχούν στ’ αυτιά μας ζοφερές κι απόκοσμες. Σε πολλές περιπτώσεις, μια μελωδία μπορεί να μας ταξιδέψει σε τόπους πολύ πιο μακρινούς κι απροσπέλαστους απ’ όσο έχουν φανταστεί οι δημιουργοί και οι επιστήμονες.
