Φτιάξαμε μια λίστα με τις καλύτερες “χοροταινίες”, να σας συντροφεύουν στην καραντίνα!
Μια και η καραντίνα συνεχίζεται και οι ώρες που μένουμε σπίτι πληθαίνουν, πέρα από την προπόνηση, μας μένουν αρκετές ώρες για χαλάρωση. Φτιάξαμε μια λίστα με μερικές από τις καλύτερες ταινίες με θέμα το χορό, για τους σινεφίλ αναγνώστες μας που χορεύουν και όχι μόνο! Η λίστα βγήκε με κριτήριο τόσο την προσωπική μας κρίση αλλά και τις αξιολογήσεις του IMBD και τη διαχρονικότητά τους. Ας ξεκινήσουμε!
Dirty Dancing (1987)
Κινδυνεύοντας να γίνουμε πιο γραφικοί και από το δελτίο των 20:00, η πρώτη μας πρόταση είναι το τετριμμένο αλλά αξιαγάπητο Dirty Dancing, την ταινία που κάθε χορευτής που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει δει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Ίσως την έχεις ήδη δει, κάποιο αδιάφορο βράδυ του χειμώνα στον Alpha… Αν όχι, παράτα ό,τι κάνεις και πήγαινε να την δεις. Η ιστορία, που είναι τοποθετημένη στη δεκαετία του ’60, ακολουθεί την Francis (Jeniffer Grey), στις καλοκαιρινές διακοπές με την οικογένεια της. Εκεί, γνωρίζει τον δάσκαλο χορού της κατασκήνωσης Johnny (Patrick Swayze) και το καλοκαίρι της αποκτά επιτέλους ενδιαφέρον. Γνωρίζοντάς τον, αρχίζει να τον ερωτεύεται, συνειδητοποιώντας παράλληλα πως είναι η ζωή έξω από την προστατευμένη πραγματικότητα της ευκατάστατης και συντηρητικής οικογένειάς της, αφού ο Johnny προέρχεται από πολύ διαφορετικό background. Μια ταινία που αντέχει στο χρόνο, με χορογραφίες και μουσική που σε κάνουν να θες να δεις κι άλλο!
Footloose (1984)
Σε αντίθεση με το Dirty Dancing, το Footloose είναι μια πραγματικά καλή ταινία, με την έννοια ότι δεν είναι απλά feel-good movie. O πρωταγωνιστής, Kevin Bacon, χάρη στην εξαιρετική ερμηνεία του, έγινε zero to hero αμέσως μετά την κυκλοφορία της ταινίας. Αλλόκοτη για την εποχή υπόθεση, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα: Ο Bacon υποδύεται τον έφηβο Ren, ο οποίος, μετά το θάνατο της μητέρας του, μετακομίζει από το πολύβουο Chicago, στη μικρή κωμόπολη Beaufort. Το παράδοξο στην μικρή αυτή πόλη είναι ότι απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσια θέα, ο χορός και κάθε είδος χορευτικής μουσικής! (Σας θυμίζει κάτι;) Υπεύθυνος για αυτόν τον παράλογο περιορισμό, είναι ο σκληρός αιδεσιμότατος Moore, του οποίου η κόρη Ariel, την είδε Αλίκη Βουγιουκλάκη και, μαζί με τον Ren, ετοιμάζονται για επανάσταση…
Center Stage (2000)
Η ταινία αυτή, αποτελεί μια υπενθύμιση ότι ο χορός δεν είναι καθόλου εύκολος! Πέρα από τα λαμπερά κοστούμια, τα φώτα και τα γέλια, δώδεκα χορευτές καλούνται να αντιμετωπίσουν ο καθένας τους δικούς τους “δαίμονες”, παλεύοντας να μπουν σε μία από τις δυσκολότερες ακαδημίες χορού του κόσμου. Προσπαθώντας να φτάσουν την κορυφή, πέρα από τις εξαντλητικές προπονήσεις και τα μαθήματα, έρχονται αντιμέτωποι με το bullying, τις βεντέτες, τις διατροφικές διαταραχές, το body shaming και πολλά άλλα εμπόδια που καλούνται να προσπεράσουν για να τα καταφέρουν. Ο καθένας με τον τρόπο του υπερνικά τις δυσκολίες και παίρνει το δρόμο του, είτε αυτός οδηγεί μέσα στην ακαδημία, είτε έξω από αυτήν.
Save the last dance (2001)
Το “Save the last dance” δεν είναι άλλη μια “αθεράπευτα ρομαντική” ταινία. H πρωταγωνίστρια, Sarah (Julia Stiles), χάνει τη μεγάλη ευκαιρία της να μπει στο Juilliard και τη μητέρα της, η οποία σκοτώθηκε καθοδόν για την οντισιόν της, σε τροχαίο. Μετακομίζει στον πατέρα της, σε μια συνοικία του Chicago που κατοικείται επί το πλείστον από μαύρους, επομένως δυσκολεύεται να προσαρμοστεί και στοχοποιείται από τους συμμαθητές της. Ο χορός θα αποτελέσει τον μοναδικό τρόπο επικοινωνίας της με τους συνομήλικούς της. Ωστόσο, της λείπουν στοιχεία της hip-hop κουλτούρας των κατοίκων της περιοχής, τα οποία ο Derek (Sean Patrick Thomas) θα την βοηθήσει να ανακαλύψει. Μέσα από κωμικές και τραγικές καταστάσεις, οι δυο τους δημιουργούν μια όμορφη σχέση και η Sarah ξαναβρίσκει τη δύναμη να κυνηγήσει το όνειρο του Juilliard. Fun fact: H Julia Stiles εκτέλεσε σχεδόν όλες τις χορευτικές σκηνές κανονικά. Έκανε παράλληλα πολύωρα μαθήματα μπαλέτου και hip-hop για να τα καταφέρει. Μόνο και μόνο γι’ αυτό, αξίζει να την δεις!
White nights (1985)
Ποιος είπε ότι οι χορευτές δε μπορούν να παίξουν; Πρωταγωνιστής του White Nights, είναι ο αγαπημένος Mikhail Baryshnikov. H ταινία αυτή θα σας χτυπήσει στα μούτρα με 80’s ψυχροπολεμική καλτίλα και αποτελεί μια σοβαρή προσπάθεια να αναδειχθούν αλληλένδετα ζητήματα της εν λόγω δεκαετίας. Δεν είναι η πιο ιστορικά ακριβής ταινία που έχετε δει, αλλά είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα. Εκτός των άλλων, η μουσική επένδυση και οι χορευτικές σκηνές του Baryshnikov με τον επίσης ταλαντούχο Gregory Hines είναι, αν μη τι άλλο, απολαυστικές και φέρνουν μια διαφορετική νότα στο ψυχροπολεμικό τοπίο. Το βραβευμένο με Όσκαρ soundtrack της ταινίας, είναι το πασίγνωστο “Say you, say me” του Lionel Richie. Γιατί αξίζει να την δείτε; Γιατί Baryshnikov χορεύει και παίζει! ‘Nough said.
Take the lead (2006)
Ο ANTONIO BANDERAS ΧΟΡΕΥΕΙ TANGO.
Α, πρέπει να συνεχίσω, ε; Οκ. Ο Pierre Dullain (aka Banderas) είναι ένας φιλήσυχος καθηγητής ballroom dancing με λεπτούς τρόπους, που καλείται να αντιμετωπίσει μια ομάδα misfits, παιδιών που λόγω της παραβατικής συμπεριφοράς τους, βρίσκονται στο λεγόμενο “detention”, δηλαδή έξτρα ώρες τιμωρίας μετά το σχολείο (λες και οι προηγούμενες επτά δε τους έφταναν ήδη). Θέλοντας να εμφυσήσει τον αυτοσεβασμό, την αυτοεκτίμηση, τη συνεργασία και αισθήματα αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης σε αυτά τα παιδιά, προκειμένου να βρουν το δρόμο τους, αποφασίζει να τους διδάξει χορό. Φυσικά το είδος του χορού που διδάσκει δεν συγκινεί κανέναν, οπότε αναγκάζεται να τους πείσει με ένα live demo (τη γνωστή σκηνή που χορεύει tango με την ξανθιά γυναικάρα). Μέρα με τη μέρα τα παιδιά πείθονται και μπαίνουν στη διαδικασία προετοιμασίας για τον πρώτο τους διαγωνισμό χορού. Σε κάποια σημεία γίνεται ελαφρώς cringy, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι αστεία και ευχάριστη. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι όλη η ταινία είναι η ίδια ένα “misfit”, αλλά ποιος είπε ότι τα outsiders δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά;
Shall we dance (2004).
Ίσως η μοναδική ταινία του Hollywood που “σεβάστηκε” πραγματικά το ballroom dancing. Παρά την 00’s αισθητική, που σήμερα φαντάζει εξαιρετικά μακρινή, η ταινία είναι αρκετά accurate. Μια ρομαντική κομεντί με εξαιρετικό cast, συγκινητική και αστεία ταυτόχρονα. Ο John (Richard Gere) είναι ένας δικηγόρος πνιγμένος από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, που διαρκώς νιώθει ότι κάτι του λείπει. Γνωρίζει την Paulina (Jeniffer Lopez) η οποία είναι δασκάλα ballroom και, αρχικά, γοητευμένος από την εμφάνισή της, ξεκινάει χορό προκειμένου να την γνωρίσει. Στην πορεία όμως, ανακαλύπτει ότι είναι ερωτευμένος με το χορό και όχι με την όμορφη δασκάλα…Fun fact: Είναι η μόνη ταινία που έκανε απόπειρα να ρίξει μια ματιά στο dancesport. Η τελευταία σκηνή διαδραματίζεται στο Blackpool Dance Festival (το μεγαλύτερο διαγωνισμό χορού) όπου ο John διαγωνίζεται για πρώτη φορά, ενώ η Paulina επιστρέφει μετά από καιρό στο παρκέ, έχοντας ξαναβρεί τον ενθουσιασμό της μετά την μοιραία συνάντηση τους!
Συμφωνείτε με τα παραπάνω; Ποιες ταινίες θα θέλατε να δείτε στη λίστα που τις έχουμε παραλείψει;
