Το σημαντικό έργο ενός ελάσσονα στιχουργού.
«Με λένε Γιώργο και ποτέ δεν τραγουδάω»… Οι παλιοί θυμούνται αυτό το τραγούδι με τη φωνή του Μανώλη Μητσιά, ενώ οι νεότεροι το έμαθαν από το Γιώργο Μαζωνάκη. Ωστόσο, αυτή η εξομολόγηση-μανιφέστο δεν ανήκει ούτε στους δύο τραγουδιστές ούτε στο Χατζηνάσιο που έχει γράψει τη μουσική, αλλά σ’ ένα συνονόματο του μεγάλου συνθέτη: στο στιχουργό Γιώργο Κανελλόπουλο.
Η στιχουργική του δράση περιορίζεται σε δώδεκα χρόνια και η συμβολή του στο ελληνικό τραγούδι δεν υπήρξε καθοριστική. Η Γαλάνη τον έχει χαρακτηρίσει, πάντως, «πολύ σημαντικό στιχουργό» κι είναι γεγονός πως έγραψε κάποια από τα πιο δημοφιλή τραγούδια της δεκαετίας του ’70, ορισμένα γνωστά μέχρι και σήμερα.
Σε ηλικία είκοσι ετών συναντήθηκε με το Γιώργο Χατζηνάσιο, γράφοντας τα δέκα από τα δώδεκα τραγούδια της «Διαδρομής» (1973). Στους τέσσερις τραγουδιστές που συμμετέχουν αντιστοιχούν και τέσσερις μεγάλες επιτυχίες: ο Μανώλη Μητσιάς ερμηνεύει το «Με λένε Γιώργο», ο Σταμάτης Κόκοτας το «Να ‘χα τα χρόνια σου», ο Θέμης Ανδρεάδης το «Δημητράκη» και η Δήμητρα Γαλάνη το «Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ», που τραγούδησε τον ίδιο χρόνο και ο Γιάννης Πάριος. Τα υπόλοιπα τραγούδια είχαν, επίσης, μεγάλη απήχηση και οι πωλήσεις του δίσκου ξεπέρασαν τις 50.000, δίνοντας μια μεγάλη ώθηση στο Χατζηνάσιο και στο νεαρό στιχουργό.
Η επόμενη συνάντησή του με το μεγάλο συνθέτη το 1976 είναι πολύ πιο ώριμη και ολοκληρωμένη. Η πρώτη πλευρά στο «Λεύκωμα» περιλαμβάνει πέντε τραγούδια με τη Βίκυ Μοσχολιού και η δεύτερη ισάριθμα κομμάτια με τη Γαλάνη. Ο Χατζηνάσιος δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στις ενορχηστρώσεις, παραμερίζοντας το μπουζούκι, ενώ οι στίχοι περιλαμβάνουν ζωντανές εικόνες, κοινωνικούς προβληματισμούς και μια βαθιά ευαισθησία που, ομολογουμένως, απουσιάζει από τα έργο πολλών μεταγενέστερων στιχουργών. Το αβανταδόρικο «Ξενύχτησα στην πόρτα σου» εντάσσεται στα πιο γνωστά τραγούδια της Μοσχολιού, ενώ τα «Γαλάζια σου γράμματα» έμελλαν να γίνουν ένα από τα σήματα κατατεθέν της Γαλάνη και του Χατζηνάσιου. Οι στίχοι τους, μάλιστα, θύμιζαν στο συνθέτη τα γράμματα που αντάλλαζε με τη σύζυγό του όταν σπούδαζε στο Παρίσι, κι ίσως γι’ αυτό τα περιέβαλε με τόση τρυφερότητα.
Το «Λεύκωμα» περιλαμβάνει, ωστόσο, κι άλλες ενδιαφέρουσες στιγμές, που δεν έχουν ακουστεί ιδιαίτερα. Ένα τέτοιο άγνωστο διαμάντι είναι το «Κλεισ’ το ραδιόφωνο», ένα πεσιμιστικό πολιτικό κομμάτι, ερμηνευμένο υποδειγματικά από τη Μοσχολιού. Η αξέχαστη ερμηνεύτρια τραγουδάει, ακόμη, το εξίσου απαισιόδοξο και κάπως πιο γνωστό «Είμαστε εμείς», και το εκ πρώτης όψεως αθώο «Πι-πι το παπί» («Στην πρώτη στο δημοτικό/το μάθαμε το μυστικό/που μια φορά μαθαίνεις: πως του εργάτη το παιδί/κι αυτός εργάτης θα γενεί/το θες ή δεν το θέλεις»). Παρόμοιο ύφος έχει το «Σύρε γιε μου στην Αθήνα», όπου η Γαλάνη δίνει συμβουλές σ’ ένα νεαρό για να ξεφύγει από τη φτώχεια: «Μη θες περσότερα, μην είσαι αναιδής/και πάνω απ’ όλα να μιλάς χαμηλοφώνως/Κι αν γίνει έγκλημα μπροστά σου και το δεις/σκέψου καλά πριν πεις ποιος είναι ο δολοφόνος». Το «Τι να σου χαρίσω» εντάσσεται μουσικά στις γνώριμες μπαλάντες της Γαλάνη και του Χατζηνάσιου, παρότι ο Κανελλόπουλος πηγαίνει το ερωτικό τραγούδι ένα βήμα παραπέρα, αποδομώντας το ρομαντικό ύφος των 70s («Τι να σου χαρίσω/όπως το ‘χουν κάνει/το φεγγάρι Ρώσσοι-Αμερικάνοι»). Στη δεύτερη πλευρά συναντάμε ακόμη τα «Θλιμμένα χαμόγελα», όπου αναδεικνύεται η κλασσική παιδεία του συνθέτη, ενώ στο τελευταίο κομμάτι («Καληνύχτα σας») συνοψίζονται τα πολιτικά μηνύματα και η γενικότερη μελαγχολία του δίσκου.
Ένα, επίσης, λιγότερο «φωτισμένο» κομμάτι των Χατζηνάσιου-Κανελλόπουλου προέρχεται απ’ το θεατρικό έργο «Ένας Έλληνας Σήμερα» (1975), όπου ο Δημήτρης Κολλάτος επιχειρεί μια «αιρετική» ανάγνωση της ελληνικής ιστορίας, ενσωματώνοντας σκηνές ομοφυλοφιλικού περιεχομένου. Στο πλαίσιο των σκηνών αυτών φαίνεται να εντάσσεται και το χαμηλόφωνο κομμάτι «Έλα στα σκοτεινά» με το Χρήστο Λεττονό ν’ απευθύνει αισθαντικά το ερωτικό του κάλεσμα: «Κι’ εγώ έχω καρδιά/που θέλει ν’ αγαπήσει/δεν είναι αναποδιά/αυτό που κάνει η φύση/Τραγούδι ερωτικό/απόκρυφο θα πω/έλα στα σκοτεινά/να δεις πώς σ’ αγαπώ»…
Τα επόμενα χρόνια ο Κανελλόπουλος θα υπογράψει μια σειρά ερωτικών επιτυχιών, που σε γενικές γραμμές δεν παρουσιάζουν το ενδιαφέρον των προαναφερθέντων κομματιών, όπως το «Είχες και τι δεν είχες», σε μουσική Γιάννη Καραλή με τη φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, το «Άσε τα λάθη σου σε μένα» με το Γιάννη Πουλόπουλο και το Μίμη Πλέσσα, το «Σε χρειάζομαι» σε μουσική κι ερμηνεία Γιάννη Πάριου, και «Το ξέρω θα ‘ρθεις ξανά», διασκευή του «Woman in love» των Barry και Robin Gibb με την Άννα Βίσση, έως το 1985, όπου αποχωρεί διακριτικά απ’ τη δισκογραφία.
Στις 10 Δεκεμβρίου του 2007 έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από την επάρατη νόσο σε ηλικία μόλις πενηντατεσσάρων ετών. Ο θάνατός του δεν πέρασε ούτε καν στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων, ενώ το όνομά του, ακόμη κι όσο ήταν εν ζωή, ήταν γνωστό μόνο σε μια μικρή μερίδα ακροατών και μουσικών. Αν μείνει στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, θα καταγραφεί ως ένας ήσσονος σημασίας στιχουργός. Ωστόσο, καμιά φορά οι ελάσσονες είναι αυτοί που γράφουν τα σημαντικότερα έργα…
