Ο Πολ Τόμας Άντερσον επιστρέφει με την πιο ανάλαφρη ταινία του, ένα ταξίδι νοσταλγίας στα 70s, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Για να είμαι ειλικρινής, δε μου αρέσουν τα φιλμ του Πολ Τόμας Άντερσον. Με εξαίρεση τα δύο πρώτα (Hard Eight και Boogie Nights), τα επόμενα ήταν υπερβολικά σοβαροφανή για τα γούστα μου. Η Πίτσα Γλυκόριζα (αργκό για τους δίσκους βινυλίου τη δεκαετία του 1979, αλλά και αλυσίδα δισκοπωλείων) είναι η ιστορία δύο νέων που προσπαθούν να βρουν τη θέση τους στο κόσμο, σε ένα μεταίχμιο.
Οι δύο πρωταγωνιστές , στο ντεμπούτο τους είναι εξαιρετικοί, ειδικά η Αλάνα Χάιμ. Η αναπαράσταση της εποχής αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση εφηβικής αφέλειας. Οι περισσότεροι χαρακτήρες βασίζονται σε πραγματικά πρόσωπα, όπως και πολλά από όσα συμβαίνουν στην ταινία. Το δεύτερο μισό κάνει κοιλιά, θα μπορούσε να είναι πιο σύντομο. Την παράσταση κλέβουν οι δέυτεροι ρόλοι, ειδικά ο Τομ Ουέιτς και ο Μπράντλεϊ Κούπερ.
Το τέλος σου αφήνει ένα χαμόγελο, και αυτό είναι ίσως το καλύτερο. Σε μια εποχή που οι περισσότερες ταινίες είναι στα όρια της κατάθλιψης (ειδικά οι “σοβαρές”, οσκαρικές, ξέρετε, αυτές που παίρνουν βραβεία στα φεστιβάλ, αρέσουν στους κριτικούς, αλλά δεν βλέπονται) , μια ιστορία που θα κεντρίσει την αισιοδοξία, έστω και με τη μορφή νεανικής αφέλειας, είναι πάντα ευπρόσδεκτη.
Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Άντερσον Παίζουν: Κούπερ Χόφμαν, Αλάνα Χάιμ, Σον Πεν, Τομ Ουέιτς, Μπράντλεϊ Κούπερ, Σάσα Σπίλμπεργκ
[yasr_overall_rating]
